คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Moonstruck:: Dark Light #04 (DaexJae)
Dark Light:: 04
Couple :: DaexJae
BG :: Cruel [Human Nature]
https://www.youtube.com/watch?v=5kEIR0rd-l4
ยงนัมกับยงฮวายืนมองรถยุโรปเรียบหรูที่จอดอยู่ในส่วนจอดรถสำหรับลูกค้าวีไอพีเงียบๆ หลังจากนอนพักฟื้นหนึ่งคืน คุณหมอก็อนุญาตให้บอสหนุ่มออกจากโรงพยาบาลไปพักที่บ้านต่อได้พร้อมกับคำสั่งห้ามโหมงานหนักอย่างเด็ดขาดเป็นเวลา 1 อาทิตย์...
จริงๆคำว่าเด็ดขาดนั่นยงนัมเพิ่มเข้าไปเองแหละ เห็นหน้าบอสซีดขนาดนั้นแล้วใครจะทนมองอยู่ได้ จากนี้ต่อไป 1 อาทิตย์ เขาคงต้องทำงานเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว กลางวันต้องสะสางงานแทนยงฮวา กลางคืนก็บริการลูกค้าต่อไปตามตารางที่นัดหมายไว้ล่วงหน้า ส่วนใครที่ไม่ได้อยู่ในลิสต์ก็คงต้องให้แดฮยอนไปบริการแทน ซึ่งตอนนี้เขาก็ยังไม่มาที่คลับ และรถยนต์ส่วนตัวของคุณยูก็ยังจอดอยู่ในที่จอดรถเหมือนเดิม...
.
.
.
“คิดอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม ยงนัม” ยงฮวาเอ่ยลอยๆขณะมองไปยังรถหรูนั้น
“ไม่รู้สิครับบอส” ยงนัมยักไหล่ มืออบอุ่นสอดเข้าไปโอบเอวอีกฝ่ายไว้หลวมๆ “แต่คิดว่าเราคงเข้าใจไม่ต่างกันเท่าไหร่”
“พูดตามตรง ฉันไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งนักหรอกนะ” ตาคมเงยขึ้นสบตาคนที่อยู่ข้างๆ “แต่ถ้าเป็นอย่างที่เราคิดก็น่าสนุกดีเหมือนกัน” ว่าแล้วบอสหนุ่มก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ยงนัมเองก็หัวเราะตามไปด้วย เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาข้างใน สายตาของยงนัมก็หันไปเห็นพนักงานรุ่นน้องก้มๆเงยๆอยู่ที่บาร์เครื่องดื่ม ชายหนุ่มจึงตะโกนเรียกทันที
“จุนฮง จุนฮง มานี่หน่อย”
“ครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มตะโกนตอบกลับมา หลังจากเช็ดแก้วเสร็จเรียบร้อย ชเวจุนฮงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาทั้งคู่อย่างกระฉับกระเฉง
“บอสเป็นไงบ้างครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยทัก “หายดีแล้วเหรอ”
“ดีขึ้นแล้ว แต่อาทิตย์นี้ให้งดทำงานไปก่อน” ยงนัมตอบแทน “พี่ถามอะไรหน่อย เมื่อวานที่พาบอสไปโรงพยาบาล ขากลับมานายได้เห็นคุณยูกับแดฮยอนบ้างมั้ย”
“เอ..ไม่เห็นนะครับ” จุนฮงนิ่งนึกแล้วตอบออกไป “ส่งบอสกับพี่เข้าห้องตรวจเสร็จผมก็กลับมาเลย แต่พอกลับมาที่ห้องวีไอพีก็ไม่เห็นใครแล้ว โทรไปหาพี่แดฮยอนเขาก็ปิดเครื่อง ผมก็เลยย้ายลงมาชงเหล้าข้างล่างต่อ” คำบอกเล่าของรุ่นน้องทำให้ยงนัมกับยงฮวาหันมามองหน้ากัน ยังไม่อยากจะฟันธงแต่ก็ไม่น่าผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่ ประเด็นคือถ้าสองคนนั้นหายไปด้วยกัน...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นจะดำเนินไปทางไหนกันแน่
“น่ากลัวคุณยูจะถูกฆ่าหมกป่าไปแล้ว..โอ๊ย” ยงนัมร้องลั่นเมื่อถูกบอสหยิกแขนหมับ
“ปากเสีย” ยงฮวาดุใส่ “ฉันยิ่งกลัวว่าจะเป็นเรื่องจริงอยู่ด้วย บอกแล้วว่าอย่าให้พวกเขาเจอกัน แล้วนี่ดูสิ ปกติแดฮยอนเข้างานเร็วจะตาย ตอนนี้บ่ายสามแล้วยังไม่เข้าร้านเลย หรือว่ามัวแต่เอาศพไปทำลายหลักฐาน...”
“บอสนี่ล่ะก็” ยงนัมอมยิ้ม “ดุคนอื่นแต่ตัวเองก็พูด ไปพักผ่อนได้แล้ว งานอะไรที่ค้างอยู่ก็เอามาให้ผมดูด้วย จะได้ช่วยสะสางให้ อ้อ จุนฮง...” ว่าแล้วก็หันมาหาบาร์เทนเดอร์หนุ่ม “ถ้าแดฮยอนมาแล้วบอกให้เข้ามาหาพี่กับบอสในห้องทำงานด้วยนะ คอยดูด้วยว่าคุณยูมากับเขารึเปล่า” เมื่อจุนฮงรับคำ ยงนัมก็พายงฮวาตรงไปที่ห้องทำงานชั้นสองทันที ใจจริงก็กลัวเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณยูบ้าง ไม่ได้หมายความว่าจะโดนแดฮยอนทำร้ายร่างกายหรอกนะ...อาจไม่ถึงขั้นทำร้ายร่างกาย...แต่ถ้าทำอย่างอื่นกับร่างกายนั้นมันก็ไม่แน่...
.
.
.
เขามองไม่ผิดหรอก เห็นเกลียดกันขนาดนั้น แต่ทุกครั้งที่แดฮยอนกับคุณยูเจอกัน มันเหมือนคนรักกำลังพ่อแง่แม่งอนมากกว่าศัตรูที่เกลียดกันซะอีก....
-------------------------------------------------------------------------
.
.
.
“แดฮยอน ไปอาบน้ำได้แล้ว” เสียงใสบ่นอู้อี้ระหว่างขืนตัวออกจากอ้อมกอดของคนที่ไม่เต็มใจจะปล่อยเขาสักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะยังผิวปากอย่างสบายใจ ไม่ยอมปล่อยร่างขาวแถมยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้น ท่าทางเดิมๆที่คุ้นชินเวลาพวกเขาอยู่บนเตียงด้วยกันก็เป็นแบบนี้...ยองแจพ่นลมหายใจอย่างเอือมระอา บทจะดื้อก็ดื้อยิ่งกว่าเขาซะอีก จองแดฮยอนเนี่ย...
“บอกให้ไปอาบน้ำ...”
“ก็อาบด้วยกันสิ”
“อย่ามาชีกอ”
“ก็ได้ครับ ไปแล้วๆ“ แดฮยอนอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าสวยงอง้ำด้วยความไม่พอใจ สุดท้ายจึงยอมคลายวงแขนแล้วลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจช้าๆก่อนจะเดินไปอาบน้ำตามที่อีกคนสั่ง คุณหนูคนสวยมองตามแผ่นหลังสีเข้มไปด้วยแววตาที่ครุ่นคิด....ตลอดคืนที่ผ่านมา เลยไปถึงช่วงเช้าและเข้ายามบ่ายแบบนี้ มันเหมือนตกไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่เขาไม่ได้เตรียมใจมาก่อน ยองแจไม่ปฏิเสธเลยว่ายังคิดถึงแดฮยอนอยู่ เขาไม่ได้เกลียดอดีตคนรักมาตั้งแต่แรกแล้ว ขณะเดียวกันก็ไม่สามารถทำตัวรื่นเริงหรือแม้กระทั่งจะขอร้องให้อีกฝ่ายกลับมาคืนดีได้ ในเมื่อสายตาของแดฮยอนฟ้องออกมาอย่างชัดเจนในวันที่ทั้งคู่พบกันอีกครั้งว่าเกลียดและไม่คิดจะสนใจเขาอีก
.
.
.
ยองแจสับสนกับท่าทีหยอกล้อและแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของคนๆนี้เหลือเกิน เขารู้ว่ามันมาจากความรู้สึกในส่วนลึกของแดฮยอนอย่างแท้จริง แต่จะให้ทำยังไง การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วแบบนี้ทำให้เขาหยุดคิดมากไม่ได้เลย....
ถ้าเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง เขาจะลองเชื่อมันได้รึเปล่านะ ความรู้สึกของแดฮยอนจะยังคงเหมือนเขารึเปล่า ความรักที่หายไป 4 ปี มันหายไปจริงๆหรือแค่รอเวลาให้พวกเขากลับมาเปิดใจให้กันอีก...
.
.
.
เรื่องเมื่อคืนและตลอดเช้าวันนี้อาจบอกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ยูยองแจมีความสุขที่สุดนับตั้งแต่กลับมาเกาหลีในรอบ 2 ปี แต่ถ้าต้องสูญเสียมันไปอีก เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าตัวเองจะสร้างกำลังใจขึ้นมาได้อย่างครั้งก่อนไหม....ความรักที่ตกค้างอยู่ในความทรงจำ บางครั้งมันก็ทำให้เขากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่
.
.
.
แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นจองแดฮยอนก็ตาม...
------------------------------------------------------------------------------
ย่างเข้าสู่ช่วงหัวค่ำ บรรยากาศโดยรอบของ Moonstruck ยิ่งน่าสนใจมากขึ้น เริ่มจากดวงไฟประดับสีสวยและเสียงเพลงเบาๆในอารมณ์ที่ชวนให้ผ่อนคลายมากกว่าอึกทึก นี่เป็นสิ่งที่ยงฮวาออกแบบมาแล้วอย่างดี เขาต้องการให้ Moonstruck เป็นคลับที่มีเสน่ห์ชวนให้ลุ่มหลงมากกว่าจะเปิดเพลงแบบหนวกหูและครึกโครมอย่างที่คลับวัยรุ่นทั่วไปนิยมเปิดกัน
รถเก๋งสีดำของแดฮยอนแล่นเข้ามาจอดช้าๆ ก่อนที่เจ้าของรถจะลงมาพร้อมกับคุณหนูคนสวย รถของยองแจยังคงจอดอยู่ที่คลับ แดฮยอนก็เลยอาสาจะพามาส่งเองโดยไม่สนใจคำปฏิเสธของอีกฝ่าย แถมยังกำชับไม่ให้เขาไปใช้บริการกับยงนัมอีก...
“อยู่กับผมทั้งคืนแล้วจะไปอยู่กับยงนัมอีกได้ไง” แดฮยอนพูดหน้าตาเฉยหลังจากที่ทั้งคู่เถียงกันในรถเมื่อครู่นี้ “รีบเข้าไปเอากุญแจเลย เดี๋ยวผมขับกลับไปส่งบ้าน”
“แล้วงานนายล่ะ ไม่ทำหรือยังไง เกเรใหญ่แล้วนะ” ยองแจนิ่วหน้าเมื่อถูกบังคับ “ชอบนักไม่ใช่เหรอไอ้อาชีพโฮสต์เนี่ย อย่าให้คุณยงฮวาเขารู้ว่านายเบี้ยวงานมาหาฉัน มันไม่ดี”
“ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนลูกค้าจะมา ทางไปบ้านคุณผมยังจำได้อยู่เลย จากคลับไปใช้เวลาไม่นานหรอก” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆแล้วดึงแก้มอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู “วันนี้ลูกค้าของผมเยอะเลยไม่มีเวลาคุยกับคุณ รออีกซักวันสองวันนะ ไว้ผมเคลียร์งานให้เรียบร้อยแล้วค่อยมาพูดเรื่องของเรากัน...”
“เรื่องของเรา...” ยองแจพูดออกมาได้แค่นั้นแล้วก็ถูกตัดบทโดยการเร่งให้เข้าไปเอากุญแจรถข้างใน สุดท้ายเขาจึงเดินเข้าไปในคลับเงียบๆพร้อมกับคำถามในใจ
เรื่องของเรางั้นเหรอ...
สีหน้าแบบนั้น หมายความว่าแดฮยอนจะพูดเรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขาอย่างจริงจังใช่มั้ย...
หัวใจน้อยๆพองฟูขึ้นมาอย่างประหลาด เขาไม่กล้าหวังอะไรมากมายจากอีกฝ่าย แต่แค่คำว่า “เรื่องของเรา” ที่ออกจากปากแดฮยอนก็ทำให้รู้สึกมีความสุขไปถึงไหนๆแล้ว ถ้าความรักจะส่งอิทธิพลกับจิตใจคนได้ขนาดนี้ เวลาที่สูญเสียมันไปก็จะต้องเจ็บมากเป็นทวีคูณ
.
.
.
แดฮยอนขยับมองนาฬิกาข้อมือเพื่อคำนวณเวลาคร่าวๆในการไปส่งยองแจจากเส้นทางที่วางไว้ ขับรถไปส่งแล้วนั่งแท็กซี่กลับมาก็ยังเหลือเวลาถมเถ ลูกค้าของเขามาตั้งสองทุ่มคงไม่น่ามีปัญหาอะไร
ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ยองแจคงตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาเปลี่ยนท่าทีไปอย่างรวดเร็วแบบนั้น มันไม่ได้เกินความคาดหมายเท่าไหร่หรอก เขาแค่หมุนก๊อกที่เก็บความรู้สึกอีกด้านออกมาก็เท่านั้นเอง ก๊อกที่เก็บความทรงจำและความคิดทั้งหมดเกี่ยวกับตัวยองแจในชีวิตของเขา แม้ท่าทีเมื่อคืนวานจะเปลี่ยนไปรวดเร็ว แต่หลังจากนี้ เขาตั้งใจว่าจะทำให้มันค่อยเป็นค่อยไป จะพยายามสร้างความรู้สึกดีๆของยองแจกับเขาขึ้นมาอีกครั้งให้ได้
.
.
“แดฮยอนคะ” น้ำเสียงคุ้นเคยที่ขัดขึ้นมาทำให้แดฮยอนหยุดความคิดทั้งหลายเอาไว้ทันที ซงอียองนั่นเองที่กำลังยืนมองเขาอยู่ด้วยแววตาแห่งความพอใจอย่างไม่ปิดบัง เธอรีบบึ่งมาที่คลับทันทีเมื่อสามีออกจากบ้านไปทำธุระ ในใจหวังว่าจะได้พบกับเขาและให้เขาดูแลในยามค่ำคืนอีก หญิงสาวคนสวยตกหลุมรักโฮสต์หนุ่มคนนี้เสียแล้ว เธออยากได้เขามาไว้ในครอบครองและต้องการให้เขาตัดขาดจากทุกคน แน่นอนว่าอียองเองก็ยอมทิ้งทุกอย่างแม้กระทั่งสามีที่เลวร้ายของเธอเช่นเดียวกัน
“คุณซง หวัดดีครับ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยทักทาย “มาเที่ยวเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ มาหาคุณไงคะ” ซงอียองยิ้มหวานแล้วสอดแขนเข้ามาควงแขนเขาเอาไว้ “วันนี้คุณต้องอยู่กับฉันนะ เมื่อวานเราได้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียวเอง”
“แต่คุณไม่ได้นัดผมไว้นะครับ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง โฮสต์มืออาชีพอย่างเขาต้องจำวันเวลาที่ลูกค้านัดได้อยู่แล้ว ไม่งั้นเสียเครดิตหมด “วันนี้ตารางของผมก็เต็มแล้วด้วย รู้ใช่ไหมครับว่าผมแทรกให้คุณไม่ได้”
“เรื่องนั้นฉันรู้หรอก” หญิงสาวหัวเราะคิก “ถึงได้มาก่อนเวลาชั่วโมงนึงนี่ไง เมื่อวานฉันไปถามตารางคุณจากคนในคลับมาแล้ว เขาบอกว่าวันนี้คุณมีนัดตอนสองทุ่ม มาคลับแล้วก็ถือว่าเริ่มทำงานแล้ว ฉันก็นัดคุณตอนนี้เลยไง แค่หนึ่งชั่วโมงก็ยังดี”
“ผมไม่ว่างหรอกครับ” แดฮยอนยิ้มอ่อนโยน แม้ในใจเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้วก็ตาม “เดี๋ยวต้องไปส่งคุณยูที่บ้าน กว่าจะกลับมาอีกทีก็สองทุ่ม อีกอย่างผมไม่รับนัดกะทันหันแบบนี้นะครับ ไว้วันหลังเถอะครับคุณซง” เขาปฏิเสธอย่างนุ่มนวลหลังจากเดาความเป็นไปได้บางอย่างลางๆ เหตุการณ์แบบนี้ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอ น่ากลัวว่าคุณซงจะติดพันและคิดกับเขามากกว่าเป็นพนักงานบริการแล้วแน่ๆ
ไฮโซสาวชักสีหน้าทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ระคายหูเธอมาตั้งแต่เมื่อวาน หลังจากสามีสงสัยเรื่องที่เธอหนีมาเที่ยวคลับ อียองก็ต้องรีบออกมาจาก Moonstruck เพื่อโกหกว่ากินข้าวกับเพื่อน ก่อนจะย้อนมาหาแดฮยอนอีกครั้ง แต่กลับพบว่าเขาอยู่กับลูกค้าหนุ่มหน้าสวยที่ทั้งเชิดทั้งหยิ่ง แถมยังมีภาษีดีกว่าเธอตั้งหลายเท่า อียองไม่สนหรอกว่าแดฮยอนจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง ขอแค่เพียงเขาเป็นของเธอ ต้องดูแลเธอคนเดียว หญิงสาวก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านั้นอีก
“คุณยูอีกแล้ว” เสียงใสแหวออกมาอย่างไม่พอใจ “ไหนคุณบอกไม่นัดลูกค้าไง แล้วจะต้องไปส่งคุณยูทำไม พวกคุณสองคนเป็นอะไรกันแน่”
“นี่เรื่องส่วนตัวของผมนะครับ” อีกฝ่ายทำเสียงเข้มใส่เช่นเดียวกัน “นอกเหนือจากเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวบางอย่างที่คุยกันได้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายถ้าผมไม่อยากพูดนะครับคุณซง”
“คุณแดฮยอน!”
“ซงอียอง!”
เสียงตวาดดังขึ้นก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อไป ทั้งแดฮยอนและอียองหันขวับไปมองพร้อมกัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคือใคร พวกเขาก็หน้าเปลี่ยนสีทันที ซงอียองหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว ขณะที่แดฮยอนมีสีเลือดขึ้นนิดๆเพราะไม่คิดมาก่อนว่าจะได้เจอกับคนตรงหน้าอีกครั้ง...
.
.
.
“ค...คุณดงฮยอก” หญิงสาวอุทานแทบไม่เป็นภาษา ท่าทางเย่อหยิ่งเอาแต่ใจเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น และยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามากระชากแขนจนตัวปลิว
“ไหนล่ะที่บอกว่ากินข้าวกับเพื่อน” ใบหน้านั้นบิดเบี้ยวอย่างไม่พอใจ “แล้วนี่มันอะไร กินข้าวกับเพื่อนงั้นเหรอ สถานที่แบบนี้เหรอที่มากินข้าวกับเพื่อน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนทุกคืนนะ จะโกหกตอแหลก็เอาให้มันเนียนๆ นึกว่าฉันเป็นไอ้โง่ ไม่รู้ว่าเมียหนีออกมาเที่ยว ทำตัวโสมมไล่เกาะผู้ชายคนอื่นหรือยังไง”
“ฉ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” อียองอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร “คุณเองก็ออกไปหาผู้หญิงคนอื่น ไม่เคยสนใจฉัน ปล่อยให้ฉันอยู่ที่บ้าน คอยฟังคนในวงสังคมเขาซุบซิบว่าคุณมีเมียน้อยเหมือนกัน แล้วอย่างงี้จะให้ฉันทนได้เหรอ ฉันก็เหงาเป็นนะ อุดอู้อยู่ในบ้านคนเดียวไม่ได้หรอก”
“อ๋อ...ก็เลยมานั่งให้ไอ้พวกโฮสต์มันลูบเนื้อลูบหนังเอางั้นสิ” อีกฝ่ายตะโกนลั่น “เป็นเมียก็นั่งรอผัวอยู่ที่บ้าน ไม่ใช่มาอ่อยไอ้พวกผู้ชายขายตัวแบบนี้!”
“จะหยุดได้หรือยัง” เสียงเข้มของแดฮยอนแทรกขึ้นมาอย่างเหลืออด และมีพลังมากพอที่จะทำให้ผู้มาใหม่หันมามองด้วยความโกรธ แต่เมื่อเห็นหน้าของเขาชัดๆ ดวงตาชั่วร้ายนั้นก็หรี่ลงในทันที
.
.
.
“แก...แกคือจองแดฮยอนนี่”
“ใช่ ฉันเอง” ชายหนุ่มตอบรับ “ส่วนนายก็คือสามีของคุณซงสินะ ซอดงฮยอก”....
.
.
.
----------------------------------------------------------------------------
ไม่ใช่แค่ซอดงฮยอกที่ยังจำเขาได้ แดฮยอนเองก็ลืมผู้ชายคนนี้ไม่ลงเช่นเดียวกัน ทายาทเจ้าของค่ายโทรศัพท์มือถือชื่อดังของเกาหลี หนุ่มเนื้อหอมในวงสังคมที่สาวๆต่างก็กล่าวถึง ในชีวิตจริงกลับเป็นคนนิสัยเสียอย่างร้ายกาจ ไม่ว่าจะเป็นความเจ้าชู้ เอาแต่ใจหรือชอบดูถูกคนที่ต่ำกว่า ทั้งหมดนี้แดฮยอนเห็นกับตาตัวเองมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ตลอดสี่ปีที่คบกับยองแจ เขาโดนดงฮยอกพูดจาเหยียดหยามจนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ทำให้เขาเกิดปมด้อยในใจที่ลึกจนเกินจะตัดทิ้ง...
อาทิตย์สุดท้ายของการเรียน ทั้งแดฮยอนและยองแจต่างก็ยุ่งอยู่กับการสอบและโปรเจคต์จบจนแทบไม่มีเวลาให้กัน แดฮยอนยังคงทำงานพิเศษในคลับและตั้งใจเรียนไปด้วย แม้จะเป็นที่ชื่นชอบของลูกค้ามากมาย แต่เขาก็ยังยืนยันความตั้งใจเดิมนั่นคือจะทำจนถึงเรียนจบเท่านั้น เมื่อไหร่ที่มีเงินเก็บมากพอ เขาก็จะลาออกไปประกอบอาชีพอื่นหรือเรียนต่ออย่างจริงจังตามที่สัญญากับยองแจเอาไว้
แต่สิ่งที่พลิกชีวิตเขา รวมถึงบาดแผลที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเขามาจนถึงทุกวันนี้ก็คือวันที่ซอดงฮยอกเดินเข้ามาในคลับพร้อมกับเช็คเงินสดจำนวนมหาศาล...
.
.
ดงฮยอกกับเพื่อนไฮโซทั้งหญิงชายตั้งใจเรียกเขาไปที่โต๊ะพร้อมกับพูดจาดูถูกเขาต่างๆนานา ทั้งคู่ถกเถียงกันจนเลยเถิดมาถึงขั้นชกต่อยพร้อมกับถ้อยคำประจานฐานะและตัวตนของเขาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด ผู้ชายคนนั้นประกาศกลางคลับว่าเขาเป็นเพียงแค่เด็กยากจนจากต่างจังหวัดที่หวังจะรวยทางลัดโดยการเกาะคนมีฐานะในวงสังคมเพื่อให้ตัวเองมีกินมีใช้ไปเรื่อยๆ แต่เดิมแดฮยอนก็ไม่ค่อยมีความอดทนอยู่แล้ว ยิ่งไม่มียองแจคอยเตือนสติอยู่ข้างๆ ขีดจำกัดของเขาก็ไม่เหลืออีกต่อไป
“นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันอย่างงี้” แดฮยอนตะโกนอย่างเหลืออด “จะจนจะรวยยังไงเราก็คนเหมือนกัน อาชีพที่ฉันทำในตอนนี้ก็สุจริต ถ้าฉันคอยเกาะคนรวยเพื่อเงินแล้วจะมาทำงานนี้ทำไม สู้เกาะเพื่อนนายต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ”
“ก็เพราะยองแจเขารู้ธาตุแท้ของแกแล้วไงล่ะ” ดงฮยอกตวาดกลับไปบ้าง “ที่เขาทนคบกับแกมาสี่ปีก็เต็มกลืนแล้ว เมื่อก่อนเขาอาจจะชอบแกจริง แต่เพราะแกเป็นคนอย่างงี้ เขาถึงได้หมดรักแกแล้วรู้ไว้ซะด้วย”
“หมายความว่ายังไง”
“คิดว่าตัวเองมีอะไรดี หน้าตางั้นเหรอ ไอ้ผู้ชายยากจนที่เก็บเศษเงินมาใช้ชีวิตแต่ละเดือนอย่างแก ยองแจไม่มีวันจริงจังหรอก ถ้าไม่เชื่อก็ดูนี่” ว่าแล้วดงฮยอกก็สะบัดเช็คที่ใส่จำนวนเงินก้อนโตไปตรงหน้าเขา “เห็นเงินนี่มั้ย แหกตาดูลายเซ็นซะ คบกันมาสี่ปีคงจำลายมือกับลายเซ็นของแฟนตัวเองได้นะ เขียนไว้ว่าสั่งจ่ายให้จองแดฮยอน ดูเอาสิ!”
แดฮยอนก้มลงเก็บเช็คใบนั้นแล้วมองอย่างอึ้งๆ ลายมือที่เขียนหรือแม้กระทั่งลายเซ็นเป็นของยองแจจริงๆ แต่ที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมยองแจจะต้องเซ็นเช็คใบนี้ให้เขาด้วย...
“งงใช่ไหมล่ะ จะบอกให้แก้โง่” ดงฮยอกยิ้มเยาะ เพื่อนฝูงที่อยู่ข้างหลังเขาก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย “อีกอาทิตย์เดียวก็จะจบการศึกษาแล้ว และมันก็เป็นเวลาที่เหมาะมากสำหรับการบอกเลิกคนจนๆอย่างแกด้วย ยองแจจะไปต่างประเทศทันทีที่เรียนจบ เขาเคยบอกเรื่องนี้กับแกหรือเปล่า”
“ไม่..ไม่เคย”
“ก็เพราะเขาจะตัดแกทิ้งไง ลำพังแค่จะเจอหน้าแกตอนนี้เขายังไม่อยากเจอเลย ยองแจรังเกียจงานของแกจนต้องมาบ่นกับฉัน เขาเบื่อแถมยังเกลียดอาชีพงี่เง่าของแกด้วย หลังๆนี่แกแทบไม่ได้คุยกับเขาเลยใช่ไหมล่ะ มันไม่ใช่เพราะยองแจยุ่งอยู่กับการสอบหรอก แต่เขากำลังเบื่อแกและเตรียมตัวจะหนีแกไปแล้ว รู้ไว้ซะไอ้หน้าโง่”
“ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ” แดฮยอนเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ “ฉันคบกับยองแจมาสี่ปี เขาไม่ใช่คนแบบนี้”
“จะใช่หรือไม่ใช่ก็ลองโทรไปถามดูสิ แล้วก็เอาเช็คนั่นไปด้วยล่ะ ยองแจบอกให้ฉันเอาเงินมาให้แกเองแล้วก็ไม่ต้องกลับไปพบกับเขาอีก สี่ปีที่ผ่านมาเป็นสวรรค์ลวงตาให้แกมีความสุขชั่วคราว แล้วก็เป็นช่วงเวลาที่ยองแจได้ทำบุญกับคนจนๆเท่านั้นเอง อย่าฝันหวานถึงรักแท้ไปหน่อยเลย คนแบบแกน่าจะหัดเจียมตัวเอาไว้ซะบ้าง” พูดทิ้งท้ายไว้เท่านั้น ซอดงฮยอกก็ยกพวกออกจากคลับไป ปล่อยให้แดฮยอนจมอยู่กับความไม่เข้าใจแถมยังต้องอับอายจากสายตาของคนในนั้น...
.
.
แดฮยอนโทรศัพท์หายองแจทันทีหลังจากถูกเจ้าของคลับเรียกตัวไปตำหนิอย่างรุนแรง เขาถูกไล่ออกเพราะเหตุการณ์งี่เง่าที่เกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่าหนักใจเท่าไหร่นัก สำหรับเขาแล้ว เช็คเจ้าปัญหาที่มาจากยองแจต่างหากคือสิ่งที่ถ่วงจิตใจของเขาให้หนักอึ้งมากกว่าเรื่องไหนๆ
แต่ไม่ว่าจะโทรไปกี่ครั้ง ยองแจก็ไม่เปิดเครื่อง เขากระหน่ำโทรแล้วโทรเล่าพร้อมกับไฟที่สุมอยู่ในอกจนแทบจะเก็บไว้ไม่อยู่ แดฮยอนกดโทรจนแบตของตัวเองใกล้หมดแต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ สุดท้ายก็ตั้งใจจะไปหายองแจที่บ้านด้วยตัวเอง
“คุณหนูไม่อยู่ค่ะคุณแดฮยอน” สาวใช้ที่บ้านบอกกับเขา ในเวลาสองทุ่มกว่าซึ่งไม่ใช่เวลาปกติที่ยองแจจะออกไปไหน โดยเฉพาะกับช่วงใกล้สอบเทอมสุดท้ายแบบนี้ยิ่งทำให้เขาร้อนใจมากขึ้น แดฮยอนเป็นคนใจร้อน ยิ่งเวลาผ่านไปและไม่ได้คำตอบที่ต้องการ แถมความคับแค้นที่เก็บในใจมานานยังปะทุขึ้นมาแบบนี้ ทำให้เขาเริ่มเชื่อไปกว่าครึ่งแล้วว่ายองแจเป็นคนทำจริงๆ และต้องการจะหนีเขาไปด้วย
“ผมขอถามอีกนิดนะครับ” แดฮยอนพูด “ที่ว่ายองแจจะไปต่างประเทศนี่เป็นเรื่องจริงเหรอ”
“ใช่ค่ะ” สาวใช้ตอบยิ้มๆ “คุณหนูยังไม่ได้บอกคุณเหรอคะ เห็นว่าจะไปเรียนรู้งานพร้อมกับคุณดงฮยอกน่ะค่ะ” เมื่อแดฮยอนไม่พูดอะไร เธอก็ขอตัวกลับไปเข้าบ้านไปทำงานต่อ ทิ้งให้อีกฝ่ายจมอยู่กับความสับสนจนหัวแทบระเบิด ขนาดสาวใช้ในบ้านยังรู้ว่ายองแจจะไปไหน แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้อะไรเลย ที่สำคัญ คนที่ไปด้วยยังเป็นดงฮยอก ผู้ชายที่เขาเกลียดสุดชีวิตซึ่งยองแจเองก็รู้ดีกว่าใครทั้งหมด....
ระหว่างที่หงุดหงิดจนทำอะไรไม่ถูกนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เบอร์ของยองแจนั่นเองที่โทรมาหาเขา แดฮยอนรีบกดรับทันทีเพื่อจะได้ยินเสียงที่บาดลึกเข้าไปถึงในใจจนยากจะลืมเลือน...
“ยองแจ ยองแจ คุณอยู่ไหน”
“แดฮยอน”
“ยองแจ คุณอยู่ไหน ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” แดฮยอนถามออกไปอย่างร้อนรน
“ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เสียงชัดเจนที่ตอบกลับมาทำให้เขาอึ้งไปอีกรอบ “ถ้านายเจอกับดงฮยอกในวันนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าฉันไม่อยากเจอกับนายอีก รับเงินนั่นแล้วก็ออกไปจากชีวิตของฉันเถอะนะ”
“ยองแจ..นั่นคุณจริงๆเหรอ ทำไมถึงพูดกับผมแบบนี้”
“ฉันน่ะ มาคิดๆดูแล้ว...เราก็ใกล้จะเรียนจบกันแล้วใช่ไหม” เสียงยองแจถามซ้ำแล้วก็พูดต่อโดยไม่รอคำตอบของเขา “นายก็ต้องเดินทางของนาย ฉันต้องเดินทางของฉัน ซึ่งเป็นทางที่ไม่ควรจะมีนายรวมอยู่ด้วย ชีวิตของฉันผูกติดกับนายไม่ได้ เรื่องนี้นายเข้าใจนะ นั่นแหละ ฉันไม่กล้าบอกกับนายตรงๆก็เลยฝากดงฮยอกไปแทน ทำแบบนี้น่าจะดีกับเราทั้งคู่ว่ามั้ย ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเจอฉันอีกแล้ว เช็คใบนั้นนายก็เอาไปขึ้นเงินได้เลย ฉันยกให้ บายนะแดฮยอน แล้วไม่ต้องโทรกลับมาเบอร์นี้แล้วนะ ฉันจะเปลี่ยนเบอร์แล้ว..อ้อ” น้ำเสียงหวานที่เขาจำได้ดีว่าเป็นยองแจไม่ผิดแน่ยังบอกกับเขาอีกว่า “บ้านฉันนายก็ไม่ต้องมาแล้ว เพราะอีกเดี๋ยวฉันก็จะไม่อยู่แล้ว ตอนแรกก็ตั้งใจจะบอกหลังสอบเสร็จ แต่ในเมื่อดงฮยอกเขาอาสาจะพูดให้ก็ต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วล่ะ..ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะแดฮยอน ฉันตอบแทนให้นายด้วยเช็คใบนั้นก็แล้วกัน”...ว่าแล้วปลายสายก็วางไปทันที สร้างความช็อคให้กับแดฮยอนยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น...
ความเจ็บปวดนั้นเหมือนกับหมุดที่ตอกลงในใจอย่างรุนแรงจนทำให้เขาช็อค จากช็อคกลายเป็นเสียใจ จากเสียใจกลายเป็นโกรธ โกรธที่ถูกหยามน้ำหน้าจากศัตรู และโกรธที่ถูกคนรักเหยียบย่ำแถมยังใช้เงินดูถูกเขาแบบนี้....
สุดท้ายความโกรธนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บแค้นและกลายเป็นความเกลียดได้ในชั่วข้ามคืน แดฮยอนไม่เข้าใจเลยว่ายองแจทำแบบนี้ทำไม พอพยายามโทรกลับไปอีกครั้ง หมายเลขนั้นก็ถูกระงับการใช้ไปแล้ว ความสับสนที่เกิดขึ้นในใจบวกกับศักดิ์ศรีและทิฐิที่เขายึดถือตลอดเวลาเป็นเชื้อไฟได้อย่างดี ยิ่งโดนเหยียดหยามกันแบบนี้ ทำให้จองแดฮยอนเชื่อสนิทใจว่าเขาโดนยูยองแจเขี่ยทิ้งแล้วจริงๆ
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่คิดจะหยิบยื่นน้ำใจให้กันตั้งแต่แรก เขาก็ไม่จำเป็นจะต้องถนอมความรู้สึกอะไรอีกต่อไป วันรุ่งขึ้นเขาบุกไปหายองแจถึงที่คณะ ฉีกเช็คแล้วโปรยต่อหน้าอีกฝ่ายพร้อมกับทำร้ายด้วยคำพูดที่เจ็บแสบโดยไม่สนสีหน้าของคนรักที่ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก นอกจากจะคัดค้านอะไรไม่ได้แล้วยังโดนเขาด่าจนไม่มีชิ้นดี ปิดท้ายด้วยการบอกเลิกและเดินจากมาแม้จะเห็นภาพของยองแจที่ร้องไห้อย่างหนักเพราะเขา แต่มันไม่จำเป็นแล้วนี่ ในเมื่อคุณหนูคนสวยมีซอดงฮยอกยืนอยู่ข้างๆ คอยโอบกอดปลอบประโลมแถมยังหันมายิ้มเยาะให้กับเขาอีก
แดฮยอนมีทิฐิ ยองแจเองก็มีทิฐิเหมือนกัน ทั้งคู่ไม่ได้พบกันอีกเลยหลังจากสอบเสร็จและหลังจากนั้นไม่นาน ยูยองแจก็บินไปอเมริกาทันทีโดยไม่คิดจะบอกเขาแม้แต่น้อย...นั่นสินะ จะต้องบอกเขาอีกทำไมในเมื่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันขาดสะบั้นไปเรียบร้อยแล้ว....
เหตุการณ์นั้นทำให้เขาเป๋ไปพักใหญ่จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรต่อไปอีก ลำพังมีสติเดินเข้าไปในห้องสอบจนสอบผ่านมาได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว...ในวันจบการศึกษา แดฮยอนก็ได้พบกับยงฮวาและยงนัมที่มาหาเขาถึงมหาวิทยาลัยพร้อมกับชักชวนให้ไปทำงานที่ Moonstruck ด้วยกัน ทั้งคู่อยู่ที่คลับในวันนั้นและเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นจึงเข้าใจเป็นอย่างดีว่าแดฮยอนผ่านอะไรมาบ้าง และเพราะหน้าตาบวกกับความสามารถทำให้ยงฮวามั่นใจว่าเขาจะต้องสร้างชื่อให้กับคลับได้จึงลงทุนมาหาด้วยตัวเอง การพบบอสคนใหม่และเพื่อนร่วมงานอย่างยงนัมในช่วงที่เขาสับสนที่สุดในชีวิต ก็เหมือนกับได้เจอพี่ชายแสนดีทั้งสองคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้ทันท่วงทีก่อนที่เขาจะเสียสติมากไปกว่านี้ สุดท้ายแล้วแดฮยอนก็ตอบตกลงมาทำงานที่ Moonstruck และกลายเป็นเบอร์สองของคลับมาตั้งแต่นั้น
ส่วนดงฮยอก เดิมทีเขาก็ได้ยินว่าจะไปอเมริกากับยองแจเหมือนกัน แต่เพราะเกิดเรื่องบางอย่างทำให้ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถตามยองแจไปได้...ตอนแรกแดฮยอนก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร มาได้ยินทีหลังว่าเขาถูกจับแต่งงาน นึกไม่ถึงว่าโลกจะกลมเพราะภรรยาของดงฮยอกก็คือคุณซงที่กำลังหลงเขาหัวปักหัวปำในตอนนี้นี่เอง....
----------------------------------------------------------------------------
.
.
.
“ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอแกที่นี่” ซอดงฮยอกปล่อยแขนภรรยาแล้วเดินอาดๆเข้ามาหาเขา “สันดานเดิมไม่เปลี่ยนเลยนี่ ขายบริการตามความถนัด”
“ผ่านไปกี่ปีแล้ว ยังใช้มุกเดิมอยู่อีก” แดฮยอนหัวเราะเบาๆ “คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะของขึ้นหรือยังไง คำด่านายมันเก่าไปแล้วล่ะดงฮยอก”
“ฉันก็แค่ทักทายตามแบบที่เคยทักเพื่อนเก่าเท่านั้น” ไฮโซหนุ่มยิ้มเยาะ “คิดอยู่เหมือนกันแหละว่าเรียนจบแล้วหายไปไหน ที่แท้ก็มาจมปลักอยู่ตรงนี้นี่เอง แกมันก็ได้แต่ใช้หน้าตาปอกลอกคนอื่นเขาไปวันๆ ก็ดี เหมาะกับรากเหง้าของแกแล้ว”
ถึงจะพยายามสงบสติอารมณ์ แต่คำพูดของซอดงฮยอกก็ยังทำให้โฮสต์หนุ่มหงุดหงิดได้เหมือนอย่างเคย เขาไม่เคยรังเกียจฐานะและครอบครัวของตัวเองก็จริง แต่บางอย่างที่ต้องกดเอาไว้ในใจตลอดหลายปีก็ไม่ใช่เรื่องที่จะปล่อยวางได้ง่ายๆ เช่นเดียวกับครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครจองแดฮยอนก็ยอมได้ แต่กับคนๆเดียวที่เขาจะแพ้ไม่ได้ก็คือซอดงฮยอก แดฮยอนยอมทำทุกอย่างให้คนๆนี้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนอย่างเขา ต่อให้ต้องใช้คำพูดฟาดฟันหรือทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยไม่รู้ตัวก็ตาม...
“นั่นสินะ ฉันดีแต่ใช้หน้าตาปอกลอกคนอื่น” ดวงตาคมจ้องอีกฝ่ายอย่างท้าทาย “แต่ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะว่าหลายคนก็ตกหลุมรักฉัน แม้กระทั่งคุณซงเมียของนายที่เกาะฉันไม่ยอมปล่อย หรือแม้แต่เพื่อนสนิทที่นายคิดไม่ซื่ออย่างยองแจก็ยังหลงฉันเหมือนเดิม”
“หมายความว่าไง” ดงฮยอกตวาดใส่เขาทันที “แกยังติดต่อกับยองแจอยู่เหรอ ทำไมเขาไม่เคยบอกฉัน แปลว่าคลับที่ยองแจมาเที่ยวบ่อยๆก็คือที่นี่ แล้วเขาก็ได้เจอแกด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ ยองแจเจอกับฉัน” แดฮยอนยั่วประสาทเมื่อเห็นอีกฝ่ายขุ่นมัวอย่างเห็นได้ชัด “แล้วเขาก็ยังรักฉันเหมือนเดิมด้วย เจ็บไหมล่ะซอดงฮยอก ทั้งเมียนายทั้งเพื่อนนายล้วนแต่หลงฉันกันหมด ทีนี้แหละฉันจะปอกลอกเอาจากเขาเท่าไหร่ก็ได้ กับยองแจก็เหมือนกัน คนรักที่จากกันด้วยความเกลียดน่ะมันไม่เหลือความรักอยู่อีกแล้ว ฉันไม่คิดจะคืนดีกับเขาหรอก แค่ทำให้เขากลับมาหาฉันก็เพราะจะให้นายดีดดิ้นเล่นไง ไม่นึกว่าคุณซงจะเป็นภรรยาของนายด้วย แหม โชคดีจัง ได้สองต่อเลย”
คำพูดของแดฮยอนจุดไฟแห่งความโกรธให้กับไฮโซหนุ่มได้ไม่ยาก แต่เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดเล่นๆที่มีเจตนาเพียงต้องการทำร้ายคนที่เกลียด จะทำให้คนที่รักได้ยินตามไปด้วย...
.
.
.
“แดฮยอน....”
.
.
.
เสียงสั่นเครือที่แทรกขึ้นมาทำให้จิตใจของแดฮยอนหล่นฮวบไปอยู่แทบเท้า เมื่อเขาเห็นยองแจยืนอยู่ตรงนั้น มือที่กำกุญแจรถสั่นไปด้วยความเจ็บปวด หยดน้ำใสค่อยๆไหลลงมาตามแก้มซึ่งเป็นภาพที่บีบหัวใจเขาอย่างที่สุด...
“นาย...แค่...ต้องการแก้แค้นฉันเหรอ” เสียงใสของคุณหนูคนสวยสั่นจนแทบไม่เป็นภาษา “นายแค่ต้องการใช้ฉันเพื่อแก้แค้นดงฮยอกเท่านั้นเหรอ”
“ยองแจ คือว่าผม...”
“สุดท้ายแล้ว นายก็ไม่เคยรักฉันเลย” ดวงตากลมโตฉายแววตัดพ้อออกมา และมันก็หม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัดอีกด้วย ยองแจเข้าไปเอากุญแจรถจากในคลับและเดินออกมาด้วยหัวใจที่เป็นสุข แต่ภาพและบทสนทนาทุกอย่างที่เขาได้ยินนั้น ทำให้หัวใจที่เริ่มอบอุ่นไปด้วยความรักพังทลายลงมาอย่างสิ้นเชิง...
“ไม่ใช่นะ ยองแจ มันไม่ใช่” ชายหนุ่มร้องเสียงหลง พยายามจะเข้าไปรั้งตัวเขาเอาไว้ แต่คุณหนูก็สะบัดมันออกอย่างแรง
“ถ้าต้องการแก้แค้นฉัน นายก็ทำสำเร็จแล้ว” ปากอิ่มก็เค้นคำพูดออกมาด้วยรอยยิ้มสุดจะฝืน “ฉันเจ็บมาก เจ็บที่สุด เจ็บยิ่งกว่า 4 ปีก่อนที่นายมายืนด่าแล้วบอกเลิกฉันซะอีก ขอบคุณมากที่ทำให้ฉันได้รู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมีค่าในความทรงจำของนายเลย”
“ยองแจ ฟังผมก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น”
.
.
.
“ลาก่อนนะคุณจอง ถ้าเกลียดฉันมากนัก จากนี้ไป เราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก”
TBC
----------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยาวมากเลย ตั้งใจเขียนมากด้วย พยายามคลายปมไปเรื่อยๆนะคะ ยังไม่แน่ใจว่า 5 หรือ 6 ตอนจบ (คือมันไม่ควรเป็นช็อตฟิคเลยเนาะ 55555) แต่ก็ใกล้จะจบแล้วค่ะ เรายังเขียนไม่ดีแต่ก็จะพยายามไปเรื่อยๆ ช่วงไหนที่น่าเบื่อหรืออยากจะแนะนำยังไงก็บอกได้เลยนะๆ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้า แท็กได้ใน #บอพมสต หรือเมนชั่น @chocopastelbbyz เหมือนเดิม อาจจะไม่ได้อัพติดๆกัน แต่จะพยายามให้ไว 55555555 ฝากติดตามด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น