คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Moonstruck:: Dim Light #01 (BangxChan)
Moonstruck
Dim Light:: 01
Couple :: BangxChan
BG :: The Painter [O-Town]
“น่านะ ถือว่าฉันขอร้อง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ช่วยหน่อยนะยงกุก”
เสียงเข้มเจือด้วยการอ้อนวอนอย่างเต็มเหนี่ยวทำให้เจ้าของชื่ออดถอนหายใจไม่ได้ เขามองคนตรงหน้าที่กำลังเกาหัวยิกๆอย่างลำบากใจ ผมเส้นเล็กอ่อนนุ่มนั้นปัดไปตามแรงลม ใบหน้าหล่อเหลายู่ยี่เพราะมีเรื่องกังวลที่คิดไม่ตก นี่เป็นท่าทางที่ธรรมดามาก แต่คนภายนอกหลายคนที่มองมากลับคิดว่ามันมีเสน่ห์เหลือเกิน
เห็นคนตรงหน้าก็เหมือนกับมองตัวเองในกระจกนั่นแหละ...
“เอายังไงล่ะยงนัม” ชายหนุ่มยกไหล่แล้วแบมืออย่างไม่มีทางเลือก “จะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามา”
.
.
.
Moonstruck คือชื่อของคลับอันดับต้นๆในเกาหลี ตั้งอยู่ในย่านคนรวย หรู เป็นส่วนตัว มีระดับและมีราคา จุดขายของคลับนี้ก็คือพนักงานให้บริการ ทั้งชายและหญิงล้วนแต่เป็นพนักงานพิเศษที่ให้ลูกค้าติดต่อออกไปเที่ยวด้วยกันข้างนอกได้ ภายใต้ข้อแม้ของการบริการก็คือ พนักงานเหล่านี้จะเป็นเพียงเพื่อนคุย เพื่อนเที่ยวหรือเพื่อนดื่มเท่านั้น แน่นอนว่าไม่มีเรื่องทางเพศเข้ามาเกี่ยวข้องให้เสียชื่อ
และพนักงานชายที่เป็นเบอร์หนึ่งของคลับจะเป็นใครไม่ได้นอกจากบังยงนัม แฝดพี่ของบังยงกุกคนนี้....
.
.
.
ยงนัมมีเสน่ห์ ขี้เล่น เอาอกเอาใจเก่งไม่ว่าจะเป็นลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชาย พี่ของเขาแคล่วคล่อง ปราดเปรียวและรู้ใจคนอื่นไปซะหมด มีจิตวิญญาณของการให้บริการ ใจเย็นและประนีประนอม เท่านี้ก็ทำให้แฝดพี่กลายเป็นเบอร์หนึ่งที่ลูกค้าแย่งกันจองตัวไม่เว้นแต่ละวันแล้ว....
ไม่ว่าคิวจะแน่นยังไง ยงนัมก็จัดการได้ทุกที ยกเว้นครั้งนี้ที่มันส่งผลมาถึงเขาด้วย....
“ฉันมีนัดซ้อน” ยงนัมอธิบายเหตุผลอย่างหมดท่า “ตอนแรกนัดกับลูกค้าคนนึงเอาไว้ แต่พอดีคุณยูเขากลับเกาหลีแล้วจะมาคลับวันนี้น่ะสิ มาได้วันเดียวด้วยเพราะต้องกลับพรุ่งนี้ คุณยูเป็นลูกค้าวีไอพีอันดับหนึ่งของฉันเลยนะ ยังไงก็ต้องดูแลเขาให้เต็มที่”
“แล้วทำไมไม่เลื่อนนัดลูกค้าคนแรกไปล่ะ” ยงกุกถามด้วยความสงสัย “หรือไม่ก็ให้คนอื่นไปบริการแทน” หมดคำถามนั้น พี่ชายก็ส่ายหน้าดิกๆทันที
“ไม่ได้ เลื่อนไม่ได้เด็ดขาด” เขาตอบ “คลับเราไม่เคยแคนเซิลลูกค้าในวันนัด มันจะเสียเครดิต อีกอย่างคุณคิมก็ติดต่อมานานแล้วด้วย บอกว่าต้องเป็นฉันเท่านั้นเพราะเขาต้องการเบอร์หนึ่งของที่นี่ ถ้าเสียเครดิตฉันแย่แน่ๆ ช่วยหน่อยนะยงกุก นายไปเที่ยวกับคุณคิมแทนฉันหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก แค่กินข้าวด้วยกัน คุยกันเฉยๆ ลูกค้าพวกนี้กระเป๋าหนักด้วยนะ นายต้องการเงินไม่ใช่เหรอ น่านะ ช่วยพี่ชายหน่อยสิกุกเกร้~~~” ปลายเสียงที่ทอดมาอย่างอ้อนวอนทำเอายงกุกอยากจะคายของเก่าใส่หน้าคนพูดในทันใด ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องการเงินเพื่อเอาไปซ่อมมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งชนมานะ จ้างให้ก็ไม่มานั่งฟังคำขอร้องหวานเลี่ยนจากไอ้พี่บ้านี่หรอก
ถึงจะเป็นฝาแฝด แต่นิสัยก็ไม่ได้เหมือนกันนัก ในขณะที่ยงนัมเฮฮาร่าเริง หัวไวและคุยเก่ง ยงกุกกลับเป็นคนเงียบๆ ชอบอยู่คนเดียวและไม่คุยกับคนที่ไม่รู้จัก แต่เรื่องนี้มันสุดวิสัยจริงๆ เขาต้องการเงินมารักษาชีวิตโรเบิร์ต ลูกรักของเขาที่เพิ่งโดนชนท้ายมาหมาดๆอย่างเร่งด่วน เมื่อมีเงินจำนวนมากมาล่อแบบนี้ ชายหนุ่มก็ต้องตกปากรับคำอย่างเสียไม่ได้
“คุยอย่างเดียวแน่นะ ไม่ใช่ว่าทำอะไรผิดแล้วนายจะโดนหางเลขไปด้วย” เขาคาดคั้น ก็ธุรกิจแบบนี้มันเสี่ยงออกนี่นา ยงนัมนิสัยดี เป็นขวัญใจของลูกค้าทุกคนจนถูกกล่าวถึงในวงกว้าง ส่วนเขาตายซากยิ่งกว่าปุ๋ยแห้งๆที่ถูกตากแดด ถ้าทำพี่ชายเสียชื่อขึ้นมาจะว่ายังไง
“ไม่เป็นไร คุณคิมเขาไม่ใช่ลูกค้าประจำ” ยงนัมยุอย่างเอาเป็นเอาตาย “อันที่จริงเขาไม่เคยใช้บริการของเราเลยด้วย ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ไม่เป็นไรหรอกยงกุก เขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง นายเล่นเป็นฉันแค่คืนเดียว คุยกับเขานิดหน่อยก็พอ”
“ก็ได้ๆ” ในที่สุดแฝดน้องก็ยอมแพ้ “บอกสถานที่กับเวลานัดแล้วก็รายละเอียดมาด้วย แค่เป็นเพื่อนคุยคืนเดียวใช่มั้ย แล้วฉันจะได้เงินไปซ่อมโรเบิร์ตแน่นะ”
“เออ ได้อยู่แล้ว แหม..ไอ้นี่ก็หน้าเงินจริง” ยงนัมผลักหัวอีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ “เดี๋ยวฉันเข้าไปเอารายละเอียดมาให้ จำได้แค่ว่าลูกค้าชื่อคิมฮิมชาน นายไปพบกับเขาตามเวลาที่นัดไว้นะ แล้วก็จำเอาไว้ด้วยว่า...” แฝดพี่ย้ำเงื่อนไขข้อสำคัญให้เขาฟังอย่างช้าๆและชัดๆ
.
.
.
“ห้ามยุ่งเกี่ยวหรือมีความสัมพันธ์กับลูกค้าเด็ดขาด...”
------------------------------------------------------------------
สุดท้ายแล้วยงกุกก็ต้องมายืนเป่าลมฟู่อยู่ในสวนสาธารณะด้วยความหนาว รายละเอียดที่ได้จากยงนัมบอกแค่ว่าลูกค้าของเขาชื่อคิมฮิมชาน เป็นผู้ชายและไม่มีข้อมูลเพิ่มมากกว่านั้น... ปกติคลับดังอย่าง Moonstruck จะแสกนลูกค้าอย่างเข้มงวด ต้องมีที่มาที่ไปและเชื่อใจได้ว่าเป็นคนระดับสูง แต่สาเหตุที่เขาได้รายละเอียดมาแค่นี้เป็นเพราะคิมฮิมชานรู้จักกับจองยงฮวา เจ้าของคลับที่ยงนัมทำงานอยู่ ก็เลยไม่ต้องแสกนอะไรให้ยุ่งยากมากนัก เนื่องจากยงฮวาเป็นคนจัดการนัดให้ แฝดพี่ของเขาก็เลยไม่ได้สนใจข้อมูลของลูกค้ามากเท่าไหร่แถมยังดึงเขาให้เข้ามารับภาระนี้อีก เอาเถอะ...แค่คืนเดียวไม่ถึงกับเลวร้ายหรอก อาจจะเป็นแค่คุณลุงวัยกลางคนที่ขี้เหงา อยากได้เด็กหนุ่มๆมาคุยเป็นเพื่อนก็ได้ นิสัยดีก็แค่คุยๆกันไป ถ้าชีกอหรือโรคจิตเมื่อไหร่ค่อยตีกบาลแม่งซะ ผิดที่ลูกค้า ใครก็มาเอาเรื่องกับเขาไม่ได้อยู่แล้ว...
‘ห้ามยุ่งเกี่ยวหรือมีความสัมพันธ์กับลูกค้าเด็ดขาด’ นึกถึงคำของยงนัมขึ้นมาแล้วก็ขนลุก แค่คุยกับคนแปลกหน้าเขายังไม่คุยเลย แล้วจะให้มามีความสัมพันธ์เกินเลยกับลูกค้าเนี่ยนะ...รอให้โรเบิร์ตของเขาแปลงร่างเป็นนกฟีนิกซ์ก่อนเหอะ...
ว่าแต่ทำไมคุณลุงนั่นยังไม่มาอีก ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว รอจนจะแข็งตายอยู่แล้ว เป็นคนรวยแล้วมาไม่ตรงเวลานัดได้เหรอ เดี๋ยวก่อนเมิงเดี๋ยวพ่อเรียกค่าเสียเวลาเพิ่มเอาให้ขนหน้าแข้งร่วงฟิ้วๆๆไปเลย ไม่งั้นก็จะ...
“ขอโทษที่มาสายนะครับ”
หือ?
“คุณยงนัมใช่มั้ย ขอโทษที่มาสายครับ พอดีติดธุระนิดหน่อย” เสียงแหบทุ้มที่เอ่ยอยู่ตรงหน้าทำให้ยงกุกเงยขึ้นมามองด้วยความประหลาดใจ และยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่เมื่อพบว่า ‘คุณลุง’ ที่นัดไว้ต่างไปจากความคิดเขาแบบฟ้ากับเหว...
นอกจากคนตรงหน้าจะไม่ใช่คุณลุงแล้ว ยังเป็นชายหนุ่มที่สวยที่สุดเท่าที่บังยงกุกเคยเห็นมาอีกด้วย...
“ผมฮิมชานเองครับ มารอนานแล้วรึยัง” เสียงแหบๆไม่ได้ลดทอนความสวยของเขาลงไปเลย ตรงกันข้าม ในความแหบนั้นกลับเจือเอาไว้ด้วยเสียงหวานนิดๆ ฟังแล้วน่าประทับใจอย่างบอกไม่ถูก โครงหน้าละมุนที่สะท้อนกับแสงจันทร์ ปากเรียวสีชมพูซีดเพราะอากาศหนาว รวมไปถึงร่างที่บอบบางราวกับจะแตกหักได้ทุกเมื่อยิ่งดูน่าสงสารจนเขาอยากจะโอบกอดเอาไว้...
....เมื่อกี้คิดอะไรออกไปนะ...
“ครับ อ๋อ...ครับ ผมบังยงนัมจาก Moonstruck ที่คุณนัดเอาไว้” ยงกุกตอบอย่างประหม่า ปกติก็ไม่มีสกิลคุยกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอผู้ชายที่ทำให้เขาใจเต้นแบบนี้ยิ่งไปไม่ถูกเลย เอาหัวโขกต้นไม้แล้วสติจะกลับมามั้ยวะ?
“คุณเงียบกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก บังยงนัมที่ผมได้ยินมาเป็นคนช่างพูดไม่ใช่เหรอ” ฮิมชานหัวเราะคิกแล้วยิ้มให้เขาจนตาหยี...ตาย..ตาย..แบบนี้ต้องตายแน่ๆ
“คือ...ผมเพิ่งหายหวัดก็เลยพูดไม่สะดวก” เหตุผลบ้าอะไรเนี่ย....ยงกุกได้แต่มองหน้าลูกค้าของเขาอย่างเผลอไผล แต่สุดท้ายก็ต้องดึงสติกลับมา เพราะเขามาทำงานในนามของยงนัม ถ้าโดนตำหนิขึ้นมาไอ้หมอนั่นซวยแน่ ไม่ได้ๆต้องตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้
“คุณมาช้าไป 1 ชั่วโมง อยากให้ผมชดเชยให้ไหมครับ” เขาถามด้วยเสียงนุ่มๆ “จากห้าทุ่ม ผมเลื่อนให้เป็นเที่ยงคืนได้นะ จะให้กลับก่อนหรือจะอยู่เป็นเพื่อน ยังไงก็ได้ตามใจคุณเลย แต่ได้ถึงเที่ยงคืนเท่านั้นนะครับ” ยงกุกท่องประโยคบังคับที่ยงนัมสอนเขามาแบบเป๊ะๆ หวังว่าคงไม่ทื่อจนดูเฟคเกินไปนะ
“ไปดื่มกับผมหน่อยได้มั้ย” ฮิมชานเอ่ยปาก “ผมมีโรงแรมที่ใช้บริการประจำ ปกติไม่ได้เข้าคลับเพราะไม่ชอบบรรยากาศ คุณขับรถของผมไปก็ได้ เดี๋ยวผมบอกทางให้”
“พาผมไปได้เลยครับ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วสอดนิ้วเรียวเข้าไปกุมมือแน่น ฮิมชานสะดุ้งเล็กน้อย แก้มใสของเขาซับสีแดงเรื่อขึ้นมาอย่างเขินอายแต่ก็ยอมให้ร่างสูงกุมมือแต่โดยดี ยงกุกจับมือคนข้างๆก่อนจะพาเดินออกไปจากสวนโดยที่ไม่รู้เลยว่า ทุกพฤติกรรมที่ทำลงไปนั้นไม่ใช่เพราะหน้าที่ที่ยงนัมบอกให้ทำ แต่มันส่งออกมาจากหัวใจของเขาเอง...
.
.
.
กว่าสองชั่วโมงที่ยงกุกใช้เวลาอยู่กับหนุ่มร่างบอบบางในห้องสวีทสุดหรูของโรงแรมชั้นนำแห่งหนึ่ง จากที่เดาดูแล้วค่าห้องน่าจะแพงกว่าเงินเดือนของเขาทั้งเดือนอีก แต่ทั้งคู่ก็ทำได้แค่นั่งคุยกันและเล่าเรื่องราวของกันและกันเท่านั้น ยงกุกสังเกตว่าฮิมชานมักจะกระแอมเป็นระยะและดูซูบซีดจนผิดธรรมดา น่าจะเพราะอากาศหนาวก็เลยทำให้คนตรงหน้าไอมากไปหน่อย ยิ่งมองก็ยิ่งน่าสงสาร ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้น่าทะนุถนอมมากขนาดนี้นะ...
“ฮิมชาน จะเที่ยงคืนแล้วนะครับ” ยงกุกพูดเสียงแผ่วกับคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่ในตอนนี้ นี่คือคำขอของอีกฝ่ายหลังจากที่ทั้งคู่ดื่มด้วยกันไปพอประมาณแล้ว ฮิมชานทำเพียงแค่นอนเงียบๆหนุนตักเขาจนเวลาล่วงเลยมาจนครบตามที่ตกลงกันไว้ มันเป็นกฎของคลับ...ยงกุกเข้าใจ แต่เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี้
“เวลาผ่านไปเร็วจัง” เรียวปากสวยพ่นลมหายใจช้าๆ สุดท้ายก็ต้องตัดใจลุกขึ้นมาและนั่งเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง ปล่อยให้ยงกุกเป็นคนเอ่ยปากล่ำลาทั้งที่ไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
“ผมต้องไปแล้ว ขอบคุณมากนะครับ ถ้าดูแลบกพร่องตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะ ลาก่อน” เขายิ้มน้อยๆแล้วคว้ามือบางนั้นขึ้นมาจูบ มือที่ขาวซีดเกร็งขึ้นข้อกระดูกเล็กน้อย ทั้งเย้ายวนแต่ก็น่าสงสารในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มรู้ดีว่าตลอดสองสามชั่วโมงที่ผ่านมาเขาไม่ได้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนคุยที่ดีนัก แต่ก็ต้องขอบคุณฮิมชานด้วยเพราะเขาไม่ชวนคุยหรือเรียกร้องอะไรมากเท่าที่ควร นอกจากการทานข้าวและคุยกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ขายาวๆก้าวไปที่ประตูห้อง ยังไม่ทันจะเปิดประตูออกไป ฮิมชานก็เดินมาคว้าชายเสื้อของเขาเอาไว้...
“ยงนัม...อย่าเพิ่งไปได้ไหม” เสียงหวานสั่นสะท้านจนเขาใจอ่อนยวบ “ผมไม่มีใครจริงๆ ช่วยอยู่กับผมได้ไหม ทั้งคืนเลยนะ ถ้าอยากได้ค่าจ้างเพิ่มผมก็มีให้คุณ ผมจะจ้างให้คุณอยู่กับผม...นะ...อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะ”
ยงกุกหันหน้ากลับมาช้าๆและเห็นว่าฮิมชานยังคงทึ้งชายเสื้อของเขาอยู่ ร่างบางก้มหน้าลงกับพื้น แก้มเป็นสีชมพูด้วยความอาย ท่าทางที่เปราะบางน่าทะนุถนอมช่างหอมหวานเหลือเกินในความรู้สึกของเขา สุดท้ายแล้วชายหนุ่มจึงถามออกไปด้วยเสียงแหบแห้ง...
“ถ้าอยู่ต่อ แล้วคุณอยากจะให้ผมทำอะไร?”
.
.
.
ชั่วอึดใจนั้นเอง ฮิมชานก็พูดออกมาด้วยเสียงแผ่วๆ ดวงตากลมช้อนขึ้นมาสบตากับเขา แม้เสียงนั้นจะเบาเหมือนอ่อนแรง แต่ก็มีความมุ่งมั่นและอ้อนวอนอยู่ในนั้น...
.
.
“นอนกับผม” เขาพูดเรียบๆแต่ปลายเสียงกลับสั่นระริก
.
.
“...เวลาของผมเหลือน้อยลงทุกทีแล้ว...ได้โปรดเถอะบังยงนัม”
.
.
.
ยงกุกสบตาเรียวสวยที่มองเป็นเชิงออดอ้อนอย่างครุ่นคิด หน้าที่ของเพื่อนคุยตามที่ยงนัมบอกก็ทำได้แค่คุยกับแตะเนื้อต้องตัวเล็กๆน้อยๆเท่านั้น แต่เขาไม่ใช่พนักงานในคลับ ไม่ใช่สมาชิกที่จะต้องมานั่งรักษากฎระเบียบอะไรทั้งสิ้น...
ไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะทำตามคำขอของผู้ชายคนนี้...และเสียงจากหัวใจของเขาเอง...
.
.
“ห้ามยุ่งเกี่ยวหรือมีความสัมพันธ์กับลูกค้าเด็ดขาด...”
คำพูดนั้นของบังยงนัม เขาลืมมันไปนานแล้ว....
.
.
แขนยาวรั้งร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะประทับจูบลึกล้ำลงไปบนริมฝีปากแดงที่เผยอขึ้นรอรับเขา นี่มันเกินความคาดหมายชัดๆ ลำพังแค่แตะเนื้อต้องตัวเล็กๆน้อยๆ เขาก็รู้สึกว่าคิมฮิมชานน่าหลงใหลพออยู่แล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่จูบแรก คนๆนี้จะทำให้สติของเขาเตลิดไปไกลแบบกู่ไม่กลับ....
“ค่าตัวของผมแพง รู้ใช่ไหมคนดี” ยงกุกกระซิบเสียงต่ำขณะเล็มใบหูขาวของร่างน้อยเบาๆ “แล้วก็นะ...”
.
.
.
“เลิกเรียกผมว่าบังยงนัมได้แล้ว ผมชื่อบังยงกุก เรียกชื่อผมเถอะ”....
TBC
-----------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น