คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 (test-)
A’THURSDAY 27 :: present
[Fic Naruto]The SECRET of mission กับดักร้ายกลลวงหัวใจ
Chapter 1
แชะ! แชะ!
“สันนิษฐานเวลาเกิดเหตุน่าจะสักช่วง4ทุ่มถึง5ทุ่มของเมื่อวาน และไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตครับ”เด็กหนุ่มแว่นตาหนาเตอะเอ่ยรายงานผู้เป็นหัวหน้าพลางยื่นกล้องให้ดูภาพร่องรอยความผิดปกติต่างๆที่ตนถ่ายมาหลังจากเดินวนรอบบริเวณสถานที่เกิดเหตุอยู่เป็นเวลานาน
สถานที่เกิดเหตุคือห้องเก็บเอกสารของศูนย์วิจัยสารเคมีเฉพาะทางวิทยาศาสตร์ซึ่งควบคุมดูแลโดยองค์กรภาครัฐระดับประเทศ จึงเป็นสาเหตุที่มอบหมายให้เป็นหน้าที่ของหน่วยสืบสวนคดีพิเศษจากกรมตำรวจอุจิวะมาดูแลรับผิดชอบตรวจสอบความจริงเหตุการณ์ในครั้งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเครื่องแบบตำรวจรับกล้องสีดำมาเลื่อนดูทีละภาพอย่างละเอียดก่อนจะส่งคืนแล้วหันไปทางเด็กสาวผมส้มเพื่อรับรายงานความคืบหน้า
“ที่เกิดเหตุอยู่ในสภาพถูกรื้อค้นจนกระจัดกระจายและมีเอกสารหายไปบางส่วน จากการตรวจสอบไม่พบลายนิ้วมือใดๆนอกจากคนใน แต่ฉันคิดว่าคนร้ายคงมีประมาณ5คนและทั้งหมดเป็นมืออาชีพค่ะ” โมเอกิรายงานอย่างคล่องแคล่วในขณะที่มือยังจดบันทึกผลพิสูจน์อย่างละเอียดยิบ
“เวลาเกิดเหตุคือตอนกลางดึกที่ไม่มีใครอยู่ยกเว้นยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูทางเข้า แล้วก็เอกสาร...โมเอกิตรวจสอบเอกสารที่หายไปให้ทีว่ามันเป็นเอกสารอะไร”
“รับทราบค่ะ!”
โมเอกิขานรับเสียงใสพร้อมกับหมุนตัววิ่งออกไปทำตามคำสั่งทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่โคโนฮะมารุเดินสวนมาทางพวกซาสึเกะเพื่อที่จะรายงานความคืบหน้าของตัวเอง
“หัวหน้า!”
“มาแล้วหรอ ได้อะไรมาบ้างโคโนฮะมารุ”ซาสึเกะหันไปตามต้นเสียงก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆพลางหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กขึ้นมารายงานรายละเอียดทันที
“ครับ จากการตรวจสอบพยานรอบๆบริเวณนี้ไม่มีใครเห็นคนน่าสงสัยที่ทางเข้าทุกทางของตึกนี้ตอนกลางดึกเลยครับ ยามรักษาการตอนกลางคืนก็เฝ้าเป็นอย่างดีและให้การว่าตอนเวลาเกิดเหตุนั้นไม่มีแม้แต่รถคันเดียวขับผ่านซะด้วยซ้ำ”
“งั้นเหรอ”ซาสึเกะพึมพำเสียงเบาก่อนจะยืนใช้ความคิดทบทวนรายละเอียดเงียบๆ...
“เฮ้อ ทำไมถึงต้องมาคิดเรื่องน่าปวดหัวอย่างนี้ทุกวันด้วยเนี่ยยย ฮึ่ย”
“ช่วยไม่ได้นี่โคโนฮะมารุคุงก็นี่มันเป็นงานของพวกเรานี่นา”อุด้งพูดให้กำลังใจ(?)คนที่ทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นทำหน้าบอกบุญไม่รับด้วยน้ำเสียงติดหัวเราะก่อนจะดันแว่นของตัวเองขึ้นให้เข้าที่
“ก็..นั่นสิเนอะ”
คนทำหน้าบูดตอบอย่างปลงๆพลางแหงนมองท้องฟ้าสีครามด้านนอกกระจกบานใหญ่ที่วันนี้สดใสเป็นพิเศษด้วยแววเหม่อลอย สักพักก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอีกครั้ง…
“โอ๊ยย!!”
“เฮ้!!! อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิโคโนะ ตั้งใจทำงานเร็วๆเข้า^^”
“อ๊ะ คุณโอบิโตะ”
อุด้งที่ยืนถ่ายรูปอยู่ใกล้ๆเงยหน้าจากกล้องขึ้นเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ที่กำลังทำหน้าตาระรื่นล็อกคอเพื่อนของตนด้วยความเป็นกันเองปนแปลกใจเล็กน้อย
ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้าเขาคนนี้คือ ‘อุจิวะ โอบิโตะ’ หลานชายผู้มากความสามารถของหัวหน้ากรมตำรวจอย่าง ‘อุจิวะ ฟุงาคุ’ พ่อของหัวหน้าหน่วยของตนที่ตอนนี้กำลังยืนใช้ความคิดอย่างหนักอยู่หน้าตู้เก็บเอกสารที่ถูกคนร้ายค้นจนกระจุย ลูกพี่ลูกน้องของหัวหน้าของตนคนนี้ ถึงบุคลิกจะดูเป็นคนร่าเริงสดใส ขี้เล่นชอบแกล้งคน ไม่เอาจริงเอาจังสักเท่าไหร่แต่ก็เป็นคนที่ตั้งใจทำงานและพึ่งพาได้เสมอๆ
“แค่กๆ คุณโอบิโตะมาได้ยังไงครับ”โคโนฮะมารุเอ่ยพร้อมกับหัวเราะแห้งๆหลังจากถูกปล่อยแล้ว
“ก็บังเอิญผ่านมาน่ะเลยแวะขึ้นมาดู^^”ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้าที่ยังคงความระรื่น
แปะ!
“โย่ว! ว่าไงซาสึเกะทำหน้าเครียดเชียวน้า พักสักหน่อยดีกว่ามั้ง แถวนี้มีร้านกาแฟอยู่ร้านนึงได้ยินว่าอร่อยไม่ควรพลาดเลยนะไปด้วยกันมั้ยJ?”
โอบิโตะเดินมาตบบ่าน้องชายที่กำลังใช้ความคิดเบาๆพร้อมกับเอ่ยชวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ความคิดทั้งหมดหยุดลงทันที ซาสึเกะหันไปมองผู้มาเยือนด้วยสีหน้าราบเรียบเช่นปกติก่อนจะถอดถุงมือสีขาวเก็บใส่กระเป๋าเสื้อแล้วจึงออกเดินนำไปล่วงหน้า
“ก็ดีเหมือนกัน นายเลี้ยงนะโอบิโตะ”
สองชายหนุ่มเดินมาถึงร้านกาแฟใกล้ๆกับสถานีรถไฟในย่านการค้าที่มีผู้คนแวะเวียนอยู่ตลอดเวลา ซาสึเกะที่เดินนำมาก้าวเข้าไปในร้านพร้อมกับเลือกโต๊ะริมหน้าต่างด้านในสุด พนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์จากทั้งสองทันที ไม่นานนักกาแฟร้อนๆก็ถูกเสิร์ฟลงตรงหน้าของทั้งสอง
“ลูกน้องนายแต่ละคนนี่ดีชะมัดซาสึเกะ โคโนฮะมารุที่เห็นแสบๆอย่างนั้นก็เป็นถึงหลานของอดีตผู้นำประเทศแถมมีความสามารถรอบด้านและความมุ่งมั่นสูง อุด้งก็มีความสามารถทางเทคโนโลยีและเด่นในด้านทฤษฎีสืบสวน ส่วนโมเอกิถึงจะเป็นเด็กผู้หญิงก็มีความสามารถไม่แพ้ทั้งสองคนเธอมีความสามารถพิเศษในการวิเคราะห์ที่เกิดเหตุได้อย่างแม่นยำ……”
คำพูดมากมายนั้นไม่ได้ผ่านเข้าโสตประสาทของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ซาสึเกะยกกาแฟขึ้นจิบพลางกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆร้านอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ก่อนที่เสียงกระดิ่งเปิดประตูร้านจะดังขึ้นดึงให้ดวงตาสีรัตติกาลสะดุดเข้ากับผู้มาใหม่ ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังดึงดูดเขาจนไม่อาจ...ละสายตาได้
หญิงสาวหน้าหวานภายใต้แว่นกันแดดสีชา ริมฝีปากสีเชอรี่หยักได้รูปบนผิวขาวเนียนน่าสัมผัส และเรือนผมยาวสีชมพูดั่งดอกซากุระในฤดูใบไม้ผลิที่ทำให้เธอดูพิเศษกว่าคนอื่นๆ…
ร่างบางเดินเข้ามาภายในร้านพลางกวาดมองรอบๆก่อนจะตรงไปนั่งลงตรงโต๊ะริมหน้าต่างด้านหน้า พนักงานคนเดิมรีบเข้ามารับออเดอร์หลังจากเห็นเธอเปิดดูเมนูอยู่สักพัก
.
“เฮ้ย ฟังอยู่รึเปล่าซาสึเกะ!”
เสียงเรียกของโอบิโตะทำให้ซาสึเกะรู้สึกตัว เขาผละสายตาออกจากเธอคนนั้นและหันกลับมาหาคนเรียกทันทีด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อย
“อ...อืม ว่าไง”
“เป็นอะไรของนาย วันนี้ดูนายเหม่อๆนะ”
“งั้นหรอ ก็เปล่าหนิ นายนั่นแหละมีอะไร?”ซาสึเกะตอบปัดนิ่งๆก่อนจะถามกลับเข้าเรื่อง โอบิโตะยักไหล่นิดๆพร้อมหน้าตากวนๆเป็นคำตอบแล้วกลับเข้าคำถามด้วยน้ำเสียงสนอกสนใจ
“เห็นว่ามีเด็กเพิ่งย้ายมาใหม่ด้วยหนิใช่มั้ย แต่วันนี้ไม่เห็นเลยนะ”
“อืม ชื่อมัทสึริ ย้ายมาจากซึนะ วันนี้ให้อยู่ที่หน่วยเคลียร์เอกสาร”
“อ้อ..หรอ เด็กผู้หญิงสินะ!อย่าลืมแนะนำให้ฉันรู้จักล่ะJ”
โอบิโตะพยักหน้ารัวๆเพื่อยืนยันความเข้าใจพลันใบหน้าหล่อเผยยิ้มมีเลศนัย ซาสึเกะถอนหายใจพลางส่ายหน้าให้ผู้เป็นพี่อย่างรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“เออ อย่าเล่นแรงล่ะ”
“รู้แล้วน่า แค่ทดสอบความพร้อมที่จะเข้าหน่วยพิเศษของอุจิวะเอง อย่าห่วงมากเลยน่า”
จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ก็ตอนของสามคนนั้นเล่นซะเกือบเข้าโรงพยาบาล-____-;
แถมที่ฝึกก็พังเละเทะจนต้องสร้างใหม่ แต่ก็เพราะโอบิโตะเนี่ยแหละหน่วยของเขาถึงได้มีแต่ระดับหัวกะทิมาทำงาน ซาสึเกะยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งพลางเหลือบตามองไปทางเธอคนนั้น แต่เมื่อหันไปกลับเห็นเพียงบานประตูที่ปิดลงกับหลังของร่างบางอยู่ไวๆ ด้วยความรู้สึกบางอย่างซาสึเกะลุกพรวดจากโต๊ะก่อนจะเดินแกมวิ่งออกไปนอกร้านแทบจะทันทีจนคนที่มาด้วยกันถึงกับสะดุ้งตกใจมองตามไปด้วยความสงสัย
ด้วยความที่ถึงเวลาหยุดพักกลางวันจึงทำให้มีผู้คนเดินอยู่มากมายเต็มบริเวณ ร่างสูงหยุดยืนที่หน้าร้านพร้อมกับดวงตาคมที่กวาดหาทั่วบริเวณ จนสายตาสะดุดเข้ากับสีผมอันโดดเด่นที่อยู่ตรงทางข้ามหัวมุมถนน แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว..ร่างบางที่ตามหาก็หายไปกับฝูงชนที่เดินกันพลุกพล่านอีกครั้ง
“...ผู้หญิงคนนั้น..”
ร่างสูงพึมพำอย่างสับสน..ความรู้สึกบางอย่างมันค้างคาอยู่ในใจ
แปะ!
“อะไรของนายน่ะ-___-อยู่ดีๆก็ลุกพรวดออกมา” โอบิโตะที่เดินตามออกมาดูตบบ่าถามซาสึเกะเบาๆกับแววตาสงสัยเล็กน้อย คนถูกถามยังคงมองทางข้างหน้าอย่างนิ่งเงียบ แต่แล้วก็ได้เพียงส่ายหน้าน้อยๆเพื่อไล่ความรู้สึกวุ่นวายสับสนในใจและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นปกติ
“เปล่า....ไม่มีอะไร”
ถึงปากจะตอบไปแบบนั้นแต่ความคิดภายในหัวก็ยังตีกันไปมา สมองพยายามเรียบเรียงสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมตัวเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้...? เหมือนกับจะรู้คำตอบแต่ก็ยังว่างเปล่าอยู่ดี
“แล้วนายจะบอกได้รึยังว่าวันนี้ตามฉันมาทำไมถึงที่เกิดเหตุ แถมมาด้วยตัวเองอีก” ซาสึเกะเอ่ยถามเสียงเรียบหลังจากเงียบไปสักพัก พลางหมุนตัวกลับมาเตรียมเดินกลับเข้าไปในร้าน โอบิโตะร้องอุทานเบาๆอย่างเพิ่งนึกออก นี่เขาลืมเรื่องสำคัญไปได้ยังไงกัน
“อ้อ..นายหญิงถามหาน่ะ”
“ฉันเพิ่งกลับไปเมื่อสามวันก่อนนะ-____-”ดวงตาคมหรี่มองคนเป็นพี่เล็กน้อยเป็นเชิงคาดคั้น
“ฉันจะไปรู้มั้ยเล่า แค่ถูกโทรตามให้มาลากนายไปด้วยก็เท่านั้น”คนเป็นพี่ร้องแหวขึ้นมาทันที เขารู้ดีว่าเวลาที่ซาสึเกะต้องการคำตอบแล้วเริ่มใช้สายตาเย็นๆกดดันแบบนี้ถ้าปล่อยไว้มีหวังเขาต้องอึดอัดตายแน่ๆ รีบออกตัวบอกก่อนแหละดีที่สุด
“แล้ว จะไปรึเปล่าล่ะ?”
แต่คำตอบที่ได้มีเพียงเสียงหึในลำคอเท่านั้น..
ร่างบางของหญิงสาวยืนพิงอยู่ที่กำแพงของตึกหัวมุมถนนตรงที่ชายหนุ่มคลาดสายตาไปจากเธอ ซากุระเหลือบกลับไปมองซาสึเกะที่ยังคงยืนมองอยู่นิ่งด้วยสีหน้าสับสนก่อนจะหันกลับมา
..ฉันคงยังให้นายเจอมากกว่านี้ไม่ได้..แต่อีกไม่นานหรอก..
พลันริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ยิ้มออกมาบางๆ น่าตกใจที่การมาสังเกตการแบบห่างๆของเธอครั้งนี้ผู้ซึ่งเป็นเป้าหมายกลับสะดุดตาเข้ากับเธออย่างจังไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็ตามวันนี้เธอก็ได้แค่มาเจอตัวจริงของซาสึเกะ ทั้งที่คิดเอาไว้ว่าตลอดวันจะมารวบรวมข้อมูลโดยภาพรวมเกี่ยวกับของเขาแท้ๆ งานครั้งนี้คงไม่ใช่งานง่ายอย่างที่ว่าจริงๆ
ซากุระรอจนร่างสูงของซาสึเกะเดินกลับเข้าไปในร้านกาแฟพร้อมใครอีกคนที่มาด้วยกันก่อนขาเรียวยาวจะก้าวกลับไปยังรถคันเล็กของตนที่จอดเอาไว้ไม่ไกล
CRY .q
ความคิดเห็น