โลกที่เงียบเหงา...ในวันที่ขาดเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

โลกที่เงียบเหงา...ในวันที่ขาดเธอ
 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

โลกที่เงียบเหงา...ในวันที่ขาดเธอ

 

บนท้องถนนที่ว่างเปล่า...แต่เต็มไปด้วยความเงียบสงัดและบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความมืดมิด มีเพียงแค่แสงไฟข้างทางที่ริบหรี่

     “นี่...เราไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ” ฉันบ่นพึมพำพร้อมกับเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าแต่ก็เห็นเพียงแต่ความว่างเปล่าทุกพื้นที่บนท้องฟ้าไม่มีแม้แต่ดวงดาวหรือดวงจันทร์ที่คอยให้แสงสว่าง แต่เต็มไปด้วยความมืดที่ปกคลุมไปทั่ว

     “ O.o?? ทำไหมวันนี้ท้องฟ้ามันมืดแปลกๆนะ รีบกลับบ้านดีกว่า” ฉันเดินกลับบ้านตามลำพัง มันรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว แล้วเมื่อไหร่ฉันจะทำใจได้กับเรื่องนี้ซักทีนะ ใครๆเขาก็บอกว่าเวลาจะช่วยเยียวยาแผลใจแต่สำหรับฉันมันไม่ใช่เลยเพราะเขายังไม่ชัดเจนเขาแค่หายไปและเขาอาจจะกลับมา ถึงแม้ฉันรู้แก่ใจดีว่ามันมีโอกาสน้อยมากที่จะเป็นจริงแต่ฉันก็ยังคงมีความหวังสำหรับมันอยู่ และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไหมฉันถึงยังเจ็บกับคนเดิมซ้ำๆ

ตึก...ตึก..ตึก!!! เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบของฉันที่กำลังรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ทำเอาคน

ในบ้านต่างสนใจการปรากฏตัวของฉัน

     “ นี่!!! ทอรัก ทำไหมลูกถึงมาช้า อย่างนี้นะ เห็นไหมว่าข้างนอกลมมันแรงขนาดไหน” แม่พูดเสียงดัง ด้วยท่าทางที่เร่งรีบขณะที่เเม่เองก็รีบเก็บผ้าที่ตากอยู่ตรงระเบียง

     “แปลกเนาะ..ฤดูร้อนแท้ๆฝนก็จะมาตกอีก” พ่อพูดแทรกขึ้นขณะที่ตัวเอง ก็รีบปิดประตูหน้าต่างของบ้านทุกบาน

     “หนูก็รีบมาเร็วที่สุดแล้วนะแม่.....แม่!!! มีใครโทรมาหาหนูไหม???” ฉันถามคำถามด้วยความเร่งรีบเเละไม่ทันได้รอฟังคำตอบจากผู้เป็นแม่ ฉันรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องของฉัน บนชั้น 2 ของบ้าน เพื่อไปเอาโทรศัพท์(ที่ลืมไว้)เปิดดูความเคลื่อนไหวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง และมันก็ยังคงเหมือนเดิม

“.....เหมือนเดิมสินะ.....” ฉันพูดพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายใต้เสียงลมพัดที่อ่อนกำลังลง แต่ตอนนี้กลับมีเสียงของฝนที่เริ่มตกลงมา  เมื่อสายลมพัดผ่านร่างกายของฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงความเหน็บหนาวที่ตอนนี้มันซึมลึกเข้าไปในหัวใจของฉัน...ฉันฟุบตัวลงที่โซฟา(ข้างหน้าต่าง) พร้อมกับร่างกายที่อ่อนแรง มองออกไปที่นอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยสายฝนและความหว้าเหว้

 น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินเหมือนกับสายฝนในตอนนี้
 

“เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่ไหม???" ฉันสบถเบาๆแต่ตอนนี้บนใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา
ที่ไหลรินไม่ขาดสาย หลังจากวันนั้น วันที่เขาผ่านการออดิชั่น จากบริษัทยักษ์ใหญ่ของไทย
เราก็เริ่มห่างเหินกันออกไปจนถึงตอนนี้เราก็ไม่ได้คุยกันเลยเขาไม่ได้บอกเลิกกับฉัน
      เพียงแค่...เขาหายไปโดยไม่มีแม้แต่คำพูดบอกลาทุกวันนี้ฉันยังคงรักและคิดถึงเขาอยู่เสมอ
แต่จะมีสักครั้งไหมที่เขาจะรู้สึกแบบเดียวกับฉันบ้าง

    เสียงของฝนที่ตกลงมามันยิ่งทำให้ฉันนึกถึงแต่เรื่องราวในอดีตช่วงเวลาที่มีแต่เรา 2 คน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข

และยากที่จะลืมเลือน ไออุ่นจากร่างกายของเขาฉันยังจำมันได้ดี แต่ตอนนี้ถึงฉันจะจดจำไออุ่นนั้นได้แม่นยำขนาดไหนแต่มันก็คงไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับไออุ่นแบบนั้นได้อีกแล้ว น้ำตาที่รินไหลแข่งกับสายฝนของฉันมันเริ่มมากขึ้นทุกที ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่มีเขาแล้วฉันเพิ่งรู้ว่ามันทรมานขนาดไหน การที่ตัวเองต้องทนอยู่กับความคิดถึงทุกวินาทีอยู่แบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันท้อใจ

แอ๊ดดดดดดดดดด.....เสียงเปิดประตูที่(เกือบ)เงียบสนิท เมื่อเทียบกับสายฝนในตอนนี้

 “แม่!!” ฉันเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับรีบปาดน้ำตาบนใบหน้าของตนเอง ทำไหม!! ทำไหมไม่หยุดไหลนะ ไอ้น้ำตาบ้า ฉันพยายามที่จะทำให้คนอื่นมองฉันว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งอยู่เสมอและซ่อนความอ่อนแอไว้ให้ตัวเองได้รู้จักกับมันแค่คนเดียว ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่มันก็ไม่สำเร็จและยิ่งรินไหลหนักขึ้นเมื่อร่างกายของผู้เป็นแม่ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ฉันทีละก้าว

แม่หยิบเสื้อกันหนาวที่ผาดอยู่บนเก้าอี้ มาห่มให้กับร่างเล็กๆของฉัน ทามกลางอากาศที่หนาวเย็น

“ฮืม...เป็นอะไรหรอลูก.......ทอรัก”แม่พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน แล้วโอบไหล่ฉันเอาไว้

พร้อมกับช่วยซับน้ำตาด้วยความเป็นห่วง

“คิดถึงเขาอีกแล้วใช่ไหม???”แม่กระซิบถามที่ข้างหูของฉันเบาๆ

(- -)(_ _)(- -)(_ _) ฉันพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงไม่กล้าสบตากับแม่มากนัก

“ถึงลูกจะไม่มีเขา แต่ลูกก็ไม่ควรคิดเลยนะว่าลูกไม่เหลือใคร ลูกยังมี พ่อ แม่ ที่รักลูกอยู่นะ” แม่พูดพร้อมกับน้ำตา น้ำตาของแม่ทำให้ฉันรู้สึกผิด ทำไหมฉันถึงมองข้ามความรักที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้กันนะ

“..........” ฉันใช้มือเล็กๆของฉันซับน้ำตาของแม่ที่ไหลรินอาบแก้มแข่งกับน้ำตาของฉัน

“และไม่อยากเห็นลูกตัวเองเป็นแบบนี้หรอก”

“แม่คะ....” ฉันเอ่ยเสียงเบา พร้อมกับเงยหน้าสบตากับผู้เป็นแม่

“หนู.....รักแม่นะ” ฉันพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนคราบน้ำตา   น้ำตาแห่งความโศกเศร้าเริ่มจางหายไป แต่แทนที่ไปด้วยน้ำตาแห่งความรักและความอบอุ่น ฉันรับรู้ได้ถึงความรักที่ยิ่งใหญ่และเต็มไปด้วยความอบอุ่นจากคำว่าครอบครัว

“แม่..ก็รักลูกนะ” ฉันรีบเข้าไปสวมกอดแม่ทันที

“แต่หนูมากกว่าอีกนะ” เรา 2 คนพูดหยอกล้อกันไปมาจนตอนนี้ฉันเริ่มหายจากอาการเศร้านั้นได้แล้ว แต่กลับมีความสุขที่สุด^U^ ฟ้าหลังฝนที่สดใส ^-^v

ในวันที่เรา(คิดว่า)ไม่เหลือใคร...ลองมอง..หันกลับไปข้างหลังดู คนที่คอยสนับสนุนเรา รักเรา และก็เป็นห่วงเรามาโดยตลอดไม่ว่าช่วงเวลานั้นจะดีมากแค่ไหน หรือโหดร้ายมากเพียงใด คนเหล่านี้นี่แหละที่จะอยู่เคียงข้างกับเราจนวินาทีสุดท้าย.......