คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คืนหนาว [100%]
1Drowning in Love วังวนรักแรงปรารถนา
คืนหนาว...
สายลมเย็นเอื่อยโชยเข้าปะทะกับใบหน้าหวาน ดวงตาเศร้ามองไปข้างหน้าอย่างล่องลอยไร้ซึ่งจุดหมายสิ่งเดียวที่เคลื่อนไหวขณะนี้ก็คือลมหายใจอุ่นที่กระทบกับความเย็นของอากาศภายนอกกลายเป็นควันพุ่งออกมาเป็นระยะๆ แสดงให้เห็นว่าร่างนี้ยังมีชีวิตอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าความหนาวจะทำให้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจมันเจ็บปวดได้ขนาดนี้ แต่มันใช่เพราะความหนาวจริงเหรอ?สายตาเศร้ายังคงล่องลอยอยู่ท่ามกลางความหนาวเหน็บ ความคิดสับสนปนเปจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่อยากเชื่อหรือจดจำกับภาพที่เห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราเข้าใจก็ได้” ซองมินพึมพำกับตัวเอง
“เราต้องเชื่อใจสิ มันต้องไม่มีอะไร เค้าสองคนคงเป็นเพื่อนกันแค่นั้นแหละ”
ซองมินพยายามปลอบใจตัวเองแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยให้ภาพที่คนรักของตนกำลังบรรจงประทับรอยจูบลงบนหน้าผากหนุ่มหน้าหวานคนนั้นให้ออกไปจากห้วงความคิดได้เลย
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงทำแบบนี้”
ริมฝีปากปากเม้มเข้าหากันแน่นด้วยทั้งโกรธและเสียใจ เพราะเลือกที่จะหนีออกมา จึงต้องมานั่งเจ็บปวดอยู่คนเดียวอย่างนี้ หยดน้ำใสค่อยๆ ไหลอาบสองแก้ม ความเย็นของน้ำตาที่สัมผัสกับสองแก้มนุ่มมันยิ่งตอกย้ำให้หัวใจนี้เจ็บแปลบขึ้นมาอีกหลังจากที่นั่งอยู่นาน ก็เอามือลูบที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือที่เป็นไอเพราะความเย็นให้มองเห็นตัวเลขเป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่เขานั่งตากลมหนาวอยู่ในสวนแห่งนี้คนเดียว บรรยากาศโดยรอบที่นี่ช่างเงียบสงัดผิดกับบรรยากาศของวันปีขึ้นปีใหม่วันนี้จริงๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพราะตั้งแต่เหตุการณ์นั้นไม่ได้สนใจโทรศัพท์อีกเลย...โทรศัพท์มีเพียงข้อความ HBD จากเพื่อนๆ ที่ส่งมาให้ แต่ไม่มีแม้แต่ Miss call หรือข้อความจากคนที่รอคอยเข้ามาเลย
“นี่ นายลืมจริงๆ เหรอ วันนี้น่ะ!?” ซองมินกำโทรศัพท์ไว้แน่น น้ำตาก็พลันไหลออกมาเองอีกครั้ง...
“ซองมิน!!!”เสียงเรียกชื่อเขาแทรกผ่านสายลมหนาวหนาวเข้ามาทางด้านหลังของซองมินซึ่งนั่งสั่นอยู่
บนเก้าอี้ยาวกลางสวน
“คยู?”ซองมินเอ่ยชื่อนั้นเบาๆอยู่ในลำคอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยแน่ใจในเสียงที่ได้ยินนักพร้อมหันไปทาง
ต้นเสียง และภาพที่เห็นคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่งยืนโบกมือให้เขาอยู่อีกด้านของสวน
“คยู? นายออกมาตามหาชั้นจริงๆ เหรอเนี่ย”
ซองมินพึมพำกับตัวเอง สีหน้าฉายแววมีความสุข มีรอยยิ้มเกิดขึ้นที่มุมปากอิ่มเล็กน้อยทั้งๆ ที่เพิ่งคิดมากมายเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แต่เมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้า ความโกรธและเสียใจก็หายไปจนเกือบหมดสิ้นร่างสูงที่อยู่อีกฝั่งของสวนเดินตรงเข้ามาหาเขาอย่างทุลักทุเลเพราะความมืดและเป็นเนินสูงอีกทั้งต้องผ่านพุ่มไม้ที่ตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน แสงไฟจากโคมไฟใกล้ๆ เก้าอี้ยาวสาดส่องเป็นวงแคบๆ ซองมินยืนตัวแข็งอยู่ใต้โคมไฟ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อยากจะเดินหนีไปให้ไกลๆ แต่ส่วนลึกของใจมันก็ยึดเท้าให้ติดกับพื้นไม่ยอมเคลื่อนไหวไปไหน...เมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าเรียวถูกแสงจากโคมไฟสลัวทำให้เห็นชัดเจนขึ้น
“จองโม?” ซองมินอุทานด้วยความตกใจที่เบื้องหน้าไม่ใช่คนที่เขาคาดหวังไว้ตั้งแต่แรก
“อ่า..ซองมิน นายจริงๆด้วย แล้วมาทำอะไรที่นี่คนเดียวล่ะ” จองโมถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อ..ชั้นออกมาเดินเล่นน่ะ นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว” ซองมินเปล่งเสียงออกมาจากลำคอเบา เบือนสายตาหลบไปทางอื่นไม่อยากให้จองโมเห็นความอ่อนแอ
“เดินเล่น? คนเดียว...วันปีใหม่....แล้วก็วันเกิดตัวเองเนี่ยะนะ?” จองโมถามด้วยความสงสัย
“นายจำได้ด้วยเหรอจองโม” ซองมินถามด้วยความแปลกใจ
“จำได้ซิ...ฉันจะลืมวันเกิดคนที่น่ารักอย่างซองมินได้ยังไงล่ะ อีกอย่างก็ตรงกับวันขึ้นปีใหม่ด้วย ยิ่งจำได้ง่ายเข้าไปใหญ่” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข
“แล้วนี่ชั้นก็กำลังจะเอาของขวัญไปให้นาย ขอโทษจริงๆ ที่มาช้า ติดงานนิดหน่อย ทั้งๆ ที่เป็นวันปีใหม่แท้ๆ”
จองโมเอ่ยออกมาอย่างเซ็งๆ พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อ่า...” ซองมินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“นายไม่เป็นอะไรแน่เหรอ” จองโมถามย้ำด้วยความสงสัย
“อืม...ชั้นจะกลับล่ะ” ซองมินยังคงตอบด้วยเสียงเรียบเฉย
“เอางี้ ชั้นเดินกลับเป็นเพื่อนแล้วกันนี่ก็ดึกแล้ว อีกอย่างจะได้เอาของขวัญให้นายด้วย”
“ก็ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ”
รอยยิ้มเศร้าเจือขึ้นบนใบหน้าอิ่ม อย่างน้อยมีคนเดินกลับเป็นเพื่อนก็ดีกว่าไม่มีใครเลย ตลอดเวลาที่เดินกลับมายังคอนโดของซองมินก็ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกมาจากปากของทั้งสองคน จองโมพยายามชวนซองมินคุยหลายครั้งแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ขอบใจอีกทีที่เดินมาส่ง ชั้นขอตัวนะจองโม”
“ไม่เป็นไร อ่ะนี่ Happy Birth Day & Happy New Year” จองโมอวยพรให้เจ้าของวันเกิดพร้อมล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบกล่องของขวัญสีเงินผูกด้วยริบบิ้นสีน้ำเงินเข้มออกมาขนาดไม่ได้ใหญ่ไปกว่าฝ่ามือของเค้าเท่าไหร่ ส่งให้ซองมินที่ยืนอยู่บนขั้นบันไดเบื้องหน้า
“คืออะไรเหรอ” ซองมินถามด้วยความอยากรู้
“นายต้องแกะดูเอาเอง แต่คิดว่านายคงชอบ” จองโมแอบเขินยิ้มเล็กน้อย
“อ่า ยังไงก็ขอบใจทั้งที่เดินมาเป็นเพื่อนแล้วก็ของขวัญนี่อีก ขอบใจนะ”
ซองมินก้าวลงมาจากขั้นบันได เข้าสวมกอดร่างสูงเพื่อแสดงการขอบคุณ จองโมยืนตัวแข็งด้วยความตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัวและไม่คิดว่าจะได้รับการกอดจากซองมิน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นส่ำ อากาศรอบข้างหายหนาวไปทันที รู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่อยู่บนหน้าลามไปถึงใบหูอยากให้เวลาอย่างนี้อยู่นานๆจัง
หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่จองโมยังคงยืนอยู่หน้าคอนโดของซองมินซึ่งเดินจากไปได้สักพักแล้ว เขาอยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้....
ความคิดเห็น