Drowning in Love วังวนรักแรงปราถนา

ลำดับตอนที่ #3 : ใต้แสงดาว [100%]

3 Drowning in Love วังวนรักแรงปรารถนา
ใต้แสงดาว...

ในท้องเหมือนมีผีเสื้อนับพันนับหมื่นตัวบินวนอยู่ ความรู้สึกตอนนี้มันช่างสับสนเหลือเกิน รักก็รักมากแต่ก็ยังโกรธมากเช่นเดียวกัน ด้วยระยะใกล้ขนาดนี้ทำให้กลิ่นหอมอ่อนจากผมของคยูโชยเข้าจมูกของซองมิน กลิ่นหอมที่คุ้นเคยนี้ทำให้หวนนึกถึงเรื่องราวดีๆ ความโกรธที่มีกลับคลายลงไปอย่างไม่น่าเชื่อ ผู้ชายคนนี้มีดีอะไรนักนะ! ในขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้นก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นบนหน้าอกของตัวเอง

"ทำอะไรน่ะ คยู!!!" ซองมินรีบถอยหนีออกจากคยูที่เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อของเค้าจากด้านล่าง
"เอ้า...เห็นตัวสั่นนึกว่าหนาวก็เลยจะทำให้อุ่นขึ้นไง" คยูตอบแบบกวนๆ
บ้า ไม่ต้องมาอ้อนเลย ซองมินตอบพร้อมเดินหนี
อ่ะ...ขอโทษนะ คยูรีบเดินตามไปเอามือเรียวทั้งสองข้างหยิกเบาๆไปที่แก้มนิ่มๆ ของซองมิน
โอ้ย...เจ็บนะ ซองมินจับมือของคยูให้หยุดพร้อมรอยยิ้มบางๆ ที่เจือขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้
หายโกรธแล้วใช่มั้ยอ่า ซองมินอ่า คยูแซวพร้อมทำหน้าดีใจที่เห็นซองมินยิ้มได้
ดอกไม้สวยดีเนอะ ซองเมินพูดแบบเขินๆ พร้อมหยิบโหลแก้วใบโตออกมาเติมน้ำ เอาดอกไม้ทั้งช่อใส่ลงไป แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะกลมสีขาวที่มุมห้องรับแขก

แสงแดดส่องผ่านประตูกระจกเข้ามากระทบหน้าใสๆ ของซองมินขณะที่กำลังวางโหลพร้อมดอกไม้สวยบนโต๊ะ ริมฝีปากชมพูระเรื่อเป็นประกายเมื่อปะทะกับแสงแดดสะกดสายตาของคยูให้ตกอยู่ในภวังค์

            หิวมั้ย? คยูถามขณะที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสวยของซองมิน
            หืม....? ซองมินถามกลับเพราะได้ยินไม่ถนัด
            ไปหาอะไรกินกันเถอะ ชั้นหิวแล้วอ่ะ คยูชวนพร้อมทำหน้าหิว

ตั้งแต่คบกันมานี่ก็เกือบจะ 3 ปีแล้ว ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่เค้าจะรู้สึกผิดขนาดนี้มาก่อน คยูรู้สึกโล่งอกและก็ดีใจที่ซองมินหายโกรธ เค้าคิดว่าวันนี้จะใช้เวลาทั้งวันกับซองมินพาซองมินไปทุกๆที่ ที่อยากจะไปเพื่อเป็นการไถ่โทษ และก็หวังจะชดเชยให้ซองมินที่ดีกับเค้าเหลือเกิน ก่อนจะออกจากห้องคยูหยิบแจ็คเก็ทสีดำตัวหนาออกมาสวมให้ซองมิน

วันนี้ข้างนอกอากาศเย็นมาก เดี๋ยวจะไม่สบาย คยูบอกด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงพร้อมสายตาอ้อน ทำให้ซองมินหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
อืมมม ซองมินตอบพร้อมสวมหมวกแก๊ปใบโปรด คว้ากระเป๋าใบโตที่ใส่ของไว้สารพัดอย่างเดินนำหน้าคยูออกไปจากห้อง

ถึงแม้ว่าซองมินจะไม่รู้สึกโกรธคยูแล้วแต่ระหว่างทางทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ปล่อยให้เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุเป็นตัวช่วยทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้  ในที่สุดก็มาถึงร้านอาหารโปรดของซองมินซึ่งเป็นอาหารอิตาเลี่ยน พอจอดรถเรียบร้อย คยูก็รีบลงมาเปิดประตูให้ซองมินเหมือนว่าเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านอาหาร บริกรนำแจ็คเก็ทของทั้งสองคนไปแขวนและนำไปที่โต๊ะสำหรับสองคนติดกับหน้าต่างกระจกบานใหญ่มองออกไปจะเห็นสวนสาธารณะของเมืองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สวนแห่งนี้เป็นที่ที่ทั้งสองได้พบกันเป็นครั้งแรก

วันนั้นในฤดูร้อนคยูมีเรื่องให้ต้องคิดหลายเรื่องเลยอยากหาที่สงบๆ เพื่อผ่อนคลายจิตใจสักหน่อย พอดีขับรถผ่านสวนนี้ก็เลยจอดและแวะลงไปเดินเล่นสักหน่อย ได้รับอากาศบริสุทธิ์จากต้นไม้คงช่วยให้สมองปลอดโปร่งได้บ้าง ระหว่างที่เดินคิดอะไรเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงกีตาร์เพลง Falling slowly ซึ่งเป็นหนึ่งในเพลงโปรดของเค้า คยูเดินตามเสียงกีตาร์ไปแล้วก็ได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังดีดเพลงนี้อยู่บนเก้าอี้ยาวสีขาวริมสระน้ำ ดูเหมือนโลกทั้งโลกจะมีแค่เค้ากับกีตาร์ตัวนั้นคยูค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้จากทางด้านหลัง เว้นระยะห่างไว้เล็กน้อยเพราะไม่อยากเข้าไปรบกวน เพลงแล้วเพลงเล่าผ่านไปทำให้เค้าลืมเรื่องวุ่ยวายต่างๆ ไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอโทษครับ ผมทำให้รำคาญรึเปล่าครับ” เสียงจากหนุ่มหน้าใส่เจ้าของเสียงกีตาร์เพราะๆ ดังขึ้น ปลุกให้คยูตื่นขึ้นจากฝัน
“อ่อ เปล่าเลยผมต้องขอโทษมากกว่าที่มาแอบฟังแบบนี้” คยูตอบพร้อมผงกหัวแสดงอาการขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ดีซะอีกที่มีคนฟัง ” ซองมินยิ้มตอบพร้อมวางกีตาร์ลงบนเก้าอี้
“ผมลีซองมินครับ” ซองมินลุกคนโค้งพร้อมแนะนำตัวเอง คยูโค้งรับ
“โจวคยูฮยอน ยินดีที่รู้จักครับ”

บทสนทนา เสียงหัวเราะสลับกับเสียงกีตาร์ของซองมินและคยูดำเนินไปอย่างลื่นไหลเหมือนทั้งสองคนรู้จักกันมานาน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มารู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดลงแล้ว นี่คือความบังเอิญหรือพรหมลิขิตที่ดาวพฤหัสและดาวศุกร์โคจรมาใกล้กันส่องประกายสว่างไสวอยู่ใต้ท้องฟ้าในวันนี้…

“ซองมิน จะทานอะไรดี” คยูถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม เบา
"................" ไม่มีเสียงตอบรับจากซองมิน สายตายังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง คิดถึงเรื่องราวในครั้งแรกที่ได้พบกับคยู
"ซองมิน?" คยูถามขึ้นอีกครั้งพร้อมเอื้อมมือมาแตะที่หลังมือของซองมิน
"อ่า! หา! ว่าอะไรนะคยู" ซองมินตื่นจากภวังค์พร้อมย้อนถาม
"ถามว่าจะกินอะไรดี?" คยูตอบ
"อ่อ เอาเฟตตูชินี่ซอสเห็ดละกัน"
"เอิ่ม งั้นเอาเฟตตูชินี่ซอสเห็ด กับลาซาญญ่า แล้วก็ขอเรดไวน์ 2 แก้ว กับน้ำเปล่าด้วยครับนะครับ" คยูบอกกับบริกรหญิงที่ยืนคอยรับออเดอร์อยู่

เวลาออกมาทานข้าวด้วยกัน ทุกครั้งคยูก็มักจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษคอยบริการอย่างดีเสมอ อาจเพราะคยูเกิดในครอบครัวนักธุรกิจ การวางตัวจึงเป็นเรื่องสำคัญมีโอกาสพบปะผู้คนมากมาย จึงถูกเลี้ยงดูมาอย่างเข้มงวดในเรื่องของมารยาท ทุกอย่างที่ทำต้องมีความสบูรณ์แบบอยู่เสมอโดยเฉพาะเรื่องของอาหารการกิน ถ้าไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดก็จะไม่แตะเลยทีเดียว จนบางครั้งก็ทำให้ซองมินรู้สึกอึดอัดที่ทุกอย่างจะต้องเพอร์เฟค ซองมินกลับชอบอะไรที่ง่ายๆ สบายๆ ไม่เรื่องมาก ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็ไม่ใช่ประเด็นที่จะต้องเอามาเป็นอารมณ์ 

"ซองมิน ขอโทษจริงๆนะเรื่องเมื่อคืนน่ะ สัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว" คยูเอ่ยคำขอโทษด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พร้อมทำหน้าเศร้า
"เลิกพูดเหอะ ชั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก มันไม่ได้สำคัญอะไร แค่ตอนนี้นายมาอยู่ตรงนี้ชั้นก็โอเคแล้วหล่ะ" ซองมินตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้รู้สึกเหมือนว่าเค้าไม่ได้คิดอะไร 
"ขอบคุณนะซองมิน นายนี่น่ารักที่สุดเลย" คยูยิ้มพร้อมเอามือมาหยิกแก้มกลมๆของมินเบาๆ
"เอ้ย! ทำไรนะ คนเยอะแยะ อายเค้า" ซองมินกระซิบเบาๆ พร้อมปัดมือคยูออก
"อ่า ไม่เห็นเป็นไรเลยซองมินอ่า ช่างเค้าปะไร" คยูหยอกมิน พร้อมหัวเราะเบาๆ

"ผมรักซองมินนนนนนนนนน" คยูยืนขึ้นแล้วตะโกนออกไปดังๆ จนคนในร้านต่างหันมามอง
"เอ้ยยยยย ทำอะไรน่ะ" ซองมินรีบฉุดให้คยูนั่งลง พร้อมทั้งพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ (คงยากหน่อยนะมิน ฮ่าฮ่าฮ่า แอบแซว) ใบหน้าของซองมินกลายเป็นสีแดงก่ำด้วยความเขิน ไม่คิดว่าคยูจะกล้าพูดออกไปดังๆ แบบนี้ 
"อยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ เล้ย หน้าไม่อาย" ซองมินพึมพัมกับตัวเองเบาๆ เจือด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ส่วนคยูก็หัวเราะร่ากับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งทำลงไป

ทั้งๆที่เพิ่งรู้สึกแย่และเศร้ามากกับสิ่งที่คยูทำกับเค้าในวันสำคัญเมื่อวาน แต่บรรยากาศการดินเนอร์วันนี้ก็ชวนให้ซองมินรู้สึกดี ถึงแม้จะยังไม่หายโกรธสักทีเดียวแต่มันก็ทำให้รู้สึกว่าคยูยังเห็นความสำคัญและรักเค้าอยู่ คยูเองก็รักมินมากและรู้สึกผิดที่ดันลืมวันเกิดของมินไปเสียสนิท (ก็แน่ล่ะซิอยู่กับใครล่ะ!?) วันนี้ก็เลยทำทุกอย่างเพื่อให้ซองมินรู้ว่าเค้ารักซองมินมากแค่ไหน 

"มิน! อยากไปไหนต่ออีกมั้ย" คยูถามหลังจากที่บริกรมาเก็บจานที่ทานเสร็จแล้วของทั้งสองไป
"อืม ไม่หล่ะ วันนี้อยากกลับแล้ว"
"งั้นก็ได้ เดี๋ยวชั้นไปส่ง"
"อืม" ซองมินตอบพร้อมผงกหัวเล็กน้อย
"แน่ใจนะว่าไม่อยากไปไหนอีก" คยูถามซ้ำ
"ถามยังงี้จะพาไปไหนอีกล่ะ ตัวเองนั่นแหละอยากจะไปไหน ยังจะมาถามอีก" ซองมินตอบกลับแบบกวนๆเพราะรู้ว่าคยูต้องอยากจะไปต่ออีก
"ก็ไม่รู้ซิ แค่ยังอยากอยู่กับซองมินต่ออ่ะ" คยูตอบ
"งั้นไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะข้างนอกสักพักก่อนกลับก็ได้" ซองมินเสนอ
"โอเค งั้นไปกัน มินนี่ น่ารักที่สุดเลย" คยูยิ้มกว้าง

ถึงแม้ว่าวันนี้อากาศข้างนอกจะหนาวมาก แต่พอได้เดินข้างๆ กับคยูแบบนี้ หัวใจมันก็อุ่นขึ้นมาทันที แสงไฟสลัวๆในสวนช่วยสร้างบรรยากาศให้โรแมนติกขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ เดินมาได้สักระยะหนึ่งก็มาหยุดอยู่ตรงม้านั่งยาวตัวเดิมที่เคยได้เจอกันครั้งแรก

"อยากได้ยินเสียงเพลงของมินอีกจังเลย" คยูเอ่ยขึ้นมาลอยๆ
"หืม?" ซองมินเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าคยูจะจำที่นี่ได้
"ก็เวลาที่ได้ยินเสียงเพลงของมิน มันทำให้รู้สึกดีนี่นา" คยูตอบพร้อมมองขึ้นไปบนฟ้า
"จำได้เหรอคยู"
"ทำไมจะจำไม่ไดล่ะ วันนั้นน่ะ เพราะเพลงของมินทำให้ชั้นรู้สึกดีจริงๆ ขอบคุณนะ" คยูตอบเบาๆ
"ขอบคุณนะคยู" ซองมินเอ่ยพร้อมเข้าสวมกอดคยูใบหน้าแนบกับอกผาย
"อ่ะ!?" คยูไม่ทันตั้งตัวแต่ก็เอาแขนทั้งสองโอบซองมินไว้
"อยากให้ซองมินกอดชั้นแบบนี้ตลอดไปเลย" คยูพูดพร้อมยิ้มพลางอ้อมแขนก็กอดซองมินแน่นขึ้น
"อืมมม" ซองมินยังคงอยู่ในอ้อมกอดของคยู เค้าเองก็อยากให้คยูกอดเค้าแบบนี้ตลอดไปเหมือนกัน

หิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอีกครั้ง แต่ทั้งสองคนต่างก็ยังคงกอดกันไว้แน่น ความอบอุ่นถ่ายทอดออกมาให้แก่กันและกัน สายลมเย็นพัดผ่านแต่ก็ไม่ทำให้คนทั้งสองสะทกสะท้าน อยากให้รักเราคงอยู่อย่างนี้เรื่อยไป ขอแสงดาวพร่างพรายบนท้องฟ้าที่มิอาจเห็นได้ในคืนหนาวนี้ช่วยเป็นพยาน...