คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลืม [100%]
2Drowning in Love วังวนรักแรงปรารถนา
ลืม...
แสงแดดอ่อนยามสายของวันเริ่มต้นปีใหม่ลอดผ่านช่องม่านประตูที่แง้มไว้เพียงเล็กน้อยกระทบกับใบหน้าเรียวใสที่หลับอยู่บนที่นอนสีขาวสะอาด ริมฝีปากหยักได้รูปเผยอออกจากกันแสดงให้เห็นว่ากำลังหลับสนิท ผ้าห่มผืนหนาเคลื่อนไหวขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจอุ่น บรรยากาศแบบนี้ทำให้ไม่อยากลุกออกจากที่นอนนุ่มนี้เลย แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญได้ทั้งๆที่ยังหลับอยู่
“ซวยแล้ว!!!”
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพร้อมพึมพำกับตัวเองรีบลุกขึ้นจากเตียงเอื้อมมือคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำที่กองไว้บนพื้นขึ้นมาสวม อย่างลวกๆ ควานหากางเกงยีนส์ที่ถอดทิ้งไว้ที่ปลายเตียง และใส่อย่างทุลักทุเล อาจจะเป็นเพราะยังไม่สร่างเมาดีจากปาร์ตี้ปีใหม่เมื่อคืนเลยทำให้หัวทิ่ม หน้าผากไปกระแทกกับโต๊ะเขียนหนังสือที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง
“โอ้ยยย.......เจ็บ..อ่าห์............” คยูเอามือลูบหน้าผากตรงที่กระแทกกับโต๊ะเมื่อกี๊ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อตรวจดูว่าหน้าหล่อๆของเขาจะเป็นยังไงบ้าง
“อ่าห์ ค่อยยังชั่ว แค่แดงๆ อู้ยยยเจ็บ ชิบ”
หลังจากทำภารกิจส่วนตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาคว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง เตียงกำลังที่จะก้าวเท้าออกประตูห้องไปแต่ก็ต้องหยุดและหันกลับมามองที่ เตียงนอนนุ่มอีกครั้ง
"คยู...จะ ไปไหนน่ะ" หนุ่มหน้าหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงียแบบยังไม่ตื่นเต็มที่พร้อมลุกขึ้นนั่ง ผมยุ่งๆ บวกกับหน้าง่วงๆ ของเจ้าของเสียงทำให้คยูอดขำในความน่ารักของดงเฮไม่ได้
“เอ่อ...อ๋อ นัดเพื่อนไว้น่ะ นี่ก็ลืมไปสนิทเลย นัดสำคัญด้วย” คยูตอบหน้าหวานแล้วกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง
“นี่! ลืมอะไรรึเปล่า” ดงเฮถามพร้อมทำแก้มป่องแบบไม่ค่อยพอใจ
“อ่าห์.....ขอโทษทีรีบไปหน่อย” คยูเดินเข้ามาใกล้หน้าหวานที่นั่งจมอยู่ในกองผ้าห่มแล้วใช้มือเรียวเชยคางขึ้นพร้อมแนบริมฝีกปากหยักประทับลงบนริมฝีปากเรียวของอีกฝ่าย แม้จะเป็นจูบอย่างรีบๆ แต่ก็ทำให้สดชื่นได้ไม่น้อย
“ไปล่ะนะ” คยูบอกลาดงเฮพร้อมเอามือหยิกแก้มป่องทั้งสองข้างจนเป็นสีแดงระเรื่อ
“อ่า แล้วโทรมานะ”
หลังจากคยูออกไปหน้าหวานก็ซุกหน้าลงกับหมอนใบโตอีกครั้ง ใจจริงอยากจะตามคยูไปแต่เคยสัญญากันไว้ว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกันเพราะต่างฝ่ายก็ยังอยากมีอิสระในการที่จะทำสิ่งต่างๆตามใจตัวเองบ้าง เว้นช่องว่างให้กันจะได้ไม่อึดอัดแล้วอีกอย่างคยูก็ไม่เคยเกเร อย่างน้อยก็เท่าที่เขาเห็น...
ระหว่างทางไปยัง Star City คยูก็นึกขึ้นได้ว่าควรจะมีอะไรติดไม้ติดมือไปให้กับซองมิน บ้างเพื่อเป็นการขอโทษที่เขาลืมเรื่องวันเกิดเมื่อวานนี้ พร้อมเตรียมหาข้อแก้ตัวต่างๆ นานาและวางแผนง้อซองมินไปในคราวเดียวกัน คยูอมยิ้มเล็กน้อยขณะที่คิดเรื่องเหล่านี้อยู่เพราะเป็นเรื่องที่เขาถนัด เป็นที่สุด ขับรถมาได้ครึ่งทางก็จอดที่ร้านดอกไม้แห่งหนึ่งเดินตรงเข้าไปในร้านประมาณ 5 นาที ก็หอบเอาดอกดอกไฮยาซินท์ช่อโตออกมาด้วย เขาเป็นคนที่มีเทสต์เลือกของเก่งเลยไม่ต้องใช้เวลานานนักในการเลือกดอกไม้ ที่คิดว่าจะถูกใจซองมิน อีกอย่างดอกไฮยาซินท์ก็มีความหมายที่ดีคือ “ยกโทษให้ฉันเถอะนะ”
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงคยูก็มาถึง Star City ซึ่ง เป็นคอนโดที่ซองมินอยู่หลังจากจอดรถเรียบร้อยก็หอบเอาช่อไฮยาซินท์ออกมาด้วย ขณะที่เดินมานั้นมีสายตาหลายคู่จ้องมาที่เขาอย่างชื่นชม เพราะด้วยลักษณะท่าทางการเดินพร้อมช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือนั้นช่างสง่างามราว กับเจ้าชายบวกกับใบหน้าเรียวยาวขาวสะอาดก็สามารถหลอมละลายหัวใจของสาวๆ หลายๆ คนที่นั่งอยู่ในล็อบบี้แห่งนี้ (นี่ขนาดไม่ได้อาบน้ำนะเนี่ยแอบแซว) ด้วยปฏิกิริยาจากคนรอบข้างส่งผลให้เขายิ่งภูมิใจในความสง่างามของตัวเองมากขึ้นไปอีกแต่ลึกๆ ก็หวั่นอยู่เหมือนกันว่าซองมินจะหายโกรธเขามั้ย....
ตัวเลขบอกชั้นในลิฟต์เลื่อนไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ชั้น 7 ประตูลิฟต์ค่อยๆ เปิดออก มองเห็นทางเดินที่ปูด้วยพรมสีเทาทอดยาวไปเบื้องหน้า ดูเหมือนว่าทางเดินวันนี้จะยาวกว่าปกติ คำพูดที่คิดไว้ซะดิบดีในตอนแรกก็ลืมไปหมดแล้วในสมองกลับมีแต่ความว่างเปล่า ณ ตอนนี้
"เอาวะ เป็นไงเป็นกัน" คยูพึมพำกับตัวเองขณะที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูห้อง
คยูค่อยๆ รูดการ์ดที่ประตูแล้วเปิดเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ ห้องของซองมินเป็นห้องแบบ 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ ห้องรับแขกและครัวอยู่ในพื้นที่เดียวกันแยกส่วนด้วยโต๊ะกินข้าว Build - it ขนาด 2 คน ระเบียงยาวเชื่อมระหว่างห้องนอนและห้องรับแขก ขนาดของห้องกำลังดีสำหรับอยู่กันสองคน บนโต๊ะกินข้าวมีขวดไวน์ที่ยังไม่ได้เปิด และแก้วไวน์เปล่า 2 ใบวางอยู่ เทียนในโหลใบสวยยังไม่มีร่องรอยของการจุด ประตูระเบียงห้องรับแขกเปิดแง้มไว้เล็กน้อย พัดเอาลมเย็นจัดปะทะหน้าใส คยูวางช่อไฮยาซินท์ไว้ข้างขวดไวน์บนโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปปิดประตูที่เปิดทิ้งไว้
"ซองมิน..." คยูเรียกชื่อซองมินเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
ห้อง ช่างเงียบเชียบจนคยูรู้สึกกลัว มองไปเห็นประตูห้องนอนปิดไม่สนิทจึงเปิดเข้าไปแต่ก็ไม่มีวี่แววของซองมิน เหลือบไปเห็นบนโต๊ะคอมมีกล่องของขวัญเล็กๆ อันหนึ่งวางอยู่ นึกสงสัยว่าเป็นของใครและก็รู้สึกผิดที่ตัวเองมัวแต่สนุกกับปาร์ตี้จนไม่ได้ นึกถึงวันสำคัญของซองมิน น่าเจ็บใจจริงๆ
"คยู?" ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับซองมินก้าวเข้ามาในห้อง
"ซองมินอา...นายไปไหนมา" คยูรีบคว้าซองมินเข้ามากอด
"นายล่ะ ไปไหนมา" ซองมินตอบกลับพร้อมทั้งผลักคยูออกไป แต่คยูคว้าแขนซองมินไว้ทัน
"ซองมินอาาาา ก็วันปีใหม่ก็ไปเลี้ยงกับเพื่อนๆ อ่ะ"
"สนุกมั้ยล่ะ" ซองมินถามกลับพร้อมทั้งปัดมือคยูออก
"ซองมินอาาาาา ขอโทษจริงๆ นะ ก็เพื่อนๆ มันลากไปอ่ะ" คยูรู้ว่ายิ่งพูดยิ่งแก้ตัวกลับยิ่งดูแย่เข้าไปอีก
"ช่างมันเถอะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก" ซองมินบอกพร้อมเดินออกไปเก็บแก้วและขวดไวน์ที่วางทิ้งไว้
"ซองมินอา Happy Birth Day ดีกันนะ" คยูพูดพร้อมทั้งหยิบช่อไฮยาซินท์ส่งให้ซองมิน
"ทีเมื่อวานไม่เห็นจะสนแล้วจะมาสนทำไมวันนี้" ซองมินพูดออกไปด้วยเสียงกร้าวพร้อมทั้งโยนช่อไฮยาซินท์ทิ้งลงบนโต๊ะตามเดิม แต่ก็รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อย
"อาาาา ซองมิน ดอกไม้สวยๆ คงเสียใจแย่เลยนะที่ทำแบบนี้น่ะ" ถ้าเค้าโดนทำอย่างนี้จากคนอื่นที่ไม่ใช่ซองมินก็คงโวยวายไปแล้ว แต่นี่เพราะเป็นซองมินก็เลยต้องยอมบ้าง อีกอย่างคราวนี้เค้าก็รู้สึกผิดจริงๆ
เห็นทีคราวนี้คงง้อซองมินไม่ได้ง่ายๆ แน่ ต้องงัดไม้ตายเข้ามาใช้ ขณะที่ซองมินกำลังเอาแก้วไวน์ใบใสเก็บใส่ในตู้คยูรีบเดินเข้าไปกอดมินจากทาง ด้านหลัง มินตกใจเกือบทำแก้วหลุดจากมือ
"รักนะ" คยูพูดเบาๆ โดยแนบปากหยักใกล้กับหูของซองมิน
"......" ไม่มีคำพูดออกมาจากปากของซองมินแต่รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ลามจากใบหูไป จนทั่วหน้า ในใจก็คิดว่ายังจะเชื่อคำนี้จากปากคยูได้อีกเหรอ เพราะเหตุการณ์ที่ได้เห็นคยูกับหนุ่มหน้าหวานคนนั้นมันทำให้เค้าไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้มีความสุขจัง......
ความคิดเห็น