คืนสยองขวัญกลางฤดูร้อน

เนื้อเรื่อง

        - -
       ผมมีประสบการณ์ที่ตื่นเต้นน่ากลัวมาเล่าให้ฟัง....ขอแนะนำว่าอย่าอ่านเรื่องนี้ตอนกลางคืนนะครับเพราะว่ามัน......มันน่ากลัวมาก

     ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันนั้นเป็นวันที่เท่าไร    แต่ผมคิดว่าน่าจะอยู่ในช่วงต้นเดือนพฤษภาคม

     ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณเที่ยงคืนกว่า    ทุกคนในบ้านต่างก็เข้านอนกันหมดแล้ว    บรรยากาศกำลังเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงใด ๆ

     ......ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังหลับไหล.....ยกเว้น....ตัวผม

     ผมกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานในห้อง   ตรงหน้าคือสมุดเขียนนิยาย     ดินสอกดแท่งโปรดในมือก็ขยับไปมาขณะขีดเขียนตัวอักษรตัวแล้วตัวเล่าอย่างรวดเร็ว    ถ่ายทอดพล็อดนิยายที่อยู่ในความคิดลงสู่หน้ากระดาษ

     อืมม์....คราวนี้ให้เหตุการณ์เป็นแบบนี้นะ.....นางเอกจะคิดอย่างนี้......พระเอกต้องเจอแบบนี้

     ด้วยความคิดที่หลั่งไหลเข้ามาสู่สมองอย่างไม่ขาดสาย    และตัวผมเองก็ไม่อยากให้โอกาสดี ๆ ที่นาน ๆ ทีจะเข้ามาเช่นนี้หลุดลอยไปและถูกขัดจังหวะโดยการนอน    ทำให้ผมเขียนนิยายไปเรื่อย ๆ อย่างเพลิดเพลินจนลืมนึกถึงเวลา 

     จนเวลาล่วงมาถึงตีสองกว่า......

     ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือไม่     แต่ว่าจู่ ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกใครบางคนจ้องมองอยู่......

     ทันใดนั้นบรรยากาศรอบตัวพลันเย็นยะเยือกลงทันทีอย่างน่าพิศวง......แปลกจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้อากาศมันร้อนอบอ้าวขนาดที่ว่าผมเปิดพัดลมแล้วยังต้องคอยซับเหงื่อบนใบหน้าเป็นระยะ ๆ

    ......ความเย็นยะเยือกดังกล่าวค่อย ๆ คืบคลานย่างกรายเข้ามาเรื่อย ๆ      มันผ่านเข้ามาทางแผ่นหลังทำให้ร่างกายผมสั่นกระตุกไปทั่ว

     อะไรน่ะ......นั่นมันอะไร

     บางอย่างในจิตใต้สำนึกบอกเราว่ามีบางสิ่งบางอย่างอยู่ข้างหลัง      อะไรบางอย่างที่ผมคิดว่ายังไงก็ไม่น่าจะใช่เรื่องดีแน่ ๆ    สิ่งนั้นมันกำลังก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างช้า ๆข้างหลังผม     กลิ่นอายที่น่ากลัวของมันช่างเข้มข้นและเหมือนจริงจนเกินกว่าที่จินตนาการของผมจะสร้างได้....

    ผมนั่งตัวแข็งทื่อไม่สามารถขยับตัวไม่ได้เลยทำได้แต่เพียงวิงวอนขออย่าให้เป็นไปตามที่ผมคิด    โอย.....ไม่นะ   ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย.....ย....อย่าโผล่มาแบบนี้นะ    เราต่างคนต่างอยุ่กันไม่ได้หรอ    เราไม่เคยมีเจตนาจะไปเบียดเบียนใครนะ

     สิ่งที่อยู่ในหัวของผมตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวคือทำยังไงก็ได้เพื่อกระโจนหนีไปให้พ้นจากที่นี่    เพื่อให้ผมออกไปจากสถานการณ์ที่แสนอึดอัดทึบทึมน่ากลัวเช่นนี้

     แต่ในใจลึก ๆ ก็ยังแอบหวังว่าบางทีผมอาจจะคิดไปเองก็ได้     จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรหรอกนะ     ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่เราคิดไปเองทั้งนั้นล่ะ     ใช่แล้ว.....ผมกำลังคิดไปเองอยู่

     ......แต่ถึงแม้ว่าผมจะคิดอย่างนั้นแต่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไป

     วืดดดดดด........ถึงแม้ว่าจะนั่งหันหลังให้แต่ผมก็สามารถรับรู้ได้ว่าสิ่งนั้นกำลังขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อย ๆอย่างช้า ๆ   ส่งผลให้เราที่ตัวสั่นอยู่แล้วยิ่งไปกันใหญ่

     มันเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้ว     อยู่ในรัศมีที่ใกล้จนแทบจะเอื้อมมือมาแตะบ่าผมได้เลย   ตอนนี้ผมตกใจกลัวแทบสิ้นสติและพยายามอ้าปากเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ.....ใครก็ได้    ใครซักคน    มาช่วงผมทีเถอะ.....ได้โปรด

     ......แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากลำคอที่แห้งผาก

     "ตุบ!"    ดินสอกดในมือร่วงลงกระทบพื้นโต๊ะเบา ๆ    เมื่อสัมผัสเย็นเยียบน่าขนลุกเลื่อนมาแตะบ่าผมเบา ๆ

     "นี่! ดึกป่านนี้ทำไม่ยังไม่นอนอีกห๊า.....!!!!!!!   ดู ๆ   นี่มันจะตีสามอยู่แล้วนะ!    อยากไม่สบายรึไง!     แล้วพรุ่งนี้น่ะไม่ไปเรียนใช่มั้ย!    จะอยู่เป็นยามเฝ้าบ้านรึไง!   ทำอะไรอยู่ไม่รู้จักเวลาซะเลย!   อ๋อ.....เขียนนิยายใช่มั้ย!   ถ้ายังไม่รีบไปนอนเดี๋ยวแม่จะเอาสมุดนิยายไปเผาทิ้งเลย!!!!    ไปนอนเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!!" 

     สิ้นวาจาประกาศิตของคุณแม่บังเกิดเกล้า.....ต้นเหตุของเจ้าสิ่งที่อยู่ข้างหลังผมนี่เอง     ท่านคงจะเห็นไฟที่โต๊ะผมยังสว่างอยู่       ผมรีบลนลานลุกพรวดจากโต๊ะจนแทบสะดุดล้มแล้วเผ่นพุ่งหลาวไปที่เตียงทันทีด้วยความหวาดกลัว   ขณะที่คุณแม่ยังคงยืนบ่น (โบราณเขาว่าท่านให้พร) เป็นการกล่อมผมจนหลับปุ๋ย....อื๋ยย์

     นี่ล่ะ    เรื่องน่ากลัวของผม......มันน่ากลัวใช่มั้ยล่ะครับ