-'๐"-นายตัวจุ้นวุ่นหัวใจยัยขี้บ่น-'๐"-

ลำดับตอนที่ #3 : กบVSเขียด & ควายเฒ่า(กี๊สสส)VSวัวแก่ (เสี่ยวโครต)

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด"

โอ๊ย!!! อะไรกันวะเนี่ย

"พวกแกจะกรี๊ดหาพระแสงวิมานดาบเหล็กน้ำพี้อะไรวะ  กรี๊ดอยู่นั่นแหละหัวเกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้าง  ไม่ใช่จะกรี๊ดอย่างกับพี่เรนมาเมืองไทย แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะไปช่วยกรี๊ด แต่นี่มันไม่ใช่ มันไม่ใช่อ้ะกิ๊ฟ (เกี่ยวมั้ย?)"

ฉันหอบแฮ่กๆ ทันทีที่พูดจบ

แต่มันก็ทำให้ฝูงควายหน้าหวอและเงียบลงไปตามๆกัน

"โหว ยัยอังสุดยอดหว่ะ" นังนุชพูดแล้วหัวเราะร่าแต่ดูท่ายัยธารจะไม่เห็นด้วย

แต่ฉันไม่ได้มุ่งความสนใจไปที่นังนุชและธาร  แต่ที่ฉันสนใจก็คือ.....พี่รันต่างหากเล่า.......

"พี่รันคะ เชิญค่ะมีอะไรจะพูดกับนายบ้านี่ก็เชิญ" พูดจบฉันยิ้มอย่างสวยๆสุดๆ(สุดยัง)สุดแล้วๆให้พี่รัน  

ในขณะที่เขายังยืนหน้าหวอเพราะเสียงกรี๊ดเมื่อกี้  ก่อนที่จะเริ่มตั้งสติได้แล้วเดินเข้าไปหาอิตากบแล้วซิบซุบอะไรบางอย่างกัน

พี่รันหันมายิ้มให้ฉัน แล้วเดินออกจากห้องไป

"พี่รันโคตรน่ารักเลยหว่ะนุงนุช"ฉันหันไปกรี๊ดดกร๊าดกับนังนุช

"น่าลักไปฆ่าทิ้งอ่ะดิ  อุแหวะ ทำเป็นเก๊ก จริงๆแล้วก็เอ๋อแหละวะ " ฉันคิดผิดใช่ไหมที่มาชมพี่รัน
ต่อหน้าแก เพราะว่าแกเป็นอริกับพี่รันสุดน่ารักของช้านนนน

"เอ่อ งั้นพี่พูดต่อนะครับ คือทางโรงเรียนเราจะจัดทัศนศึกษาหน่ะครับ คือจะไปเป็นแบบค่ายอาสาพัฒนาชุมชนอะไรอย่างเงี้ยอ่ะครับ หวังว่าน้องๆคงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้นะครับ"

"อะไรนะ!!! พรุ่งนี้" ฝูงควายตะโกนพร้อมกัน

"คือมันมีการเปลี่ยนแปงกะทันหันหน่ะครับ" เขาพูดเสียงหวาน

"ค่า" แหม ได้ยินเสียงหวานๆเข้าหน่อยละก็ อ่อนเชียวนะแก

"ไม่อ้ะ แต่ฉันไม่ยอมอะไรกันบอกวันนี้ไปพรุ่งนี้จะไม่ให้เวลาเตรียมตัวกันหน่อยรึไง"ฉันค้าน
ฉันเป็นมนุษย์นะไม่ใช่ สไปเดอร์แมนจะได้บอกปุ๊บเสร็จปั๊บขนาดนั้น

"นี่เธออย่าเรื่องมากหน่อยเลยคนอื่นเค้ายังไม่มีปัญหา รึว่าเธอชอบทำตัวมีปัญหาลูกผอ.ก็ไม่ใช่ มีสิทธ์เรียกร้องอะไร"

"ไอ้.....ไอ้.."

"อะไรๆ ไว้ให้เธอเป็นลูกผอ.เมื่อไหร่ค่อยมาเรื่องมากแล้วกัน ยัยบ้า"เขาพูดขัดขึ้นก่อนที่ฉันจะด่า

 หนอย!!!!!!!!!!!ลูก ผอ.งั้นหรอ กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส

"ไอบ้า คำก็ลูกผอ. สองคำก็ลูก ผอ.รู้มั้ยว่าฉันเกลียดมันที่สุดเลย ถ้านายรักมันมากก็ไปอยู่กับมันเลยไป๊"
ฉันเดินออกจากห้องทันทีที่พูดจบ

ไอ้บ้า อิบ้า ไอ้พวกบ้า ฝากไว้ก่อนนะแกยัยเยลลี่ซักวันฉันจะทำให้แกเป็นเยลลี่จริงๆเลย คอยดู
แล้วทำไมอิตากบนั่นต้องพูดถึงนังนี่ด้วยมันดีกว่าฉันตรงไหน กี๊สๆๆๆๆๆๆๆๆ   ชอบมาด่าหาว่าฉันชอบแย่งนายกายไป ทั้งๆความจริงฉันอยากจะบอกแกว่า เอามันไปไกลๆฉันที แต่ฉันแกล้งแกสะใจกว่า ฮี่ๆๆๆ (เปลี่ยนอารมณ์เร็วชิพ)

"นี่ ยัยบ้า เธอเป็นอะไรไปหน่ะ โกรธฉันหรอ" เขาวิ่งตามฉันมาหน้าตาตื่น

"เออดิวะ" ฉันตอบห้วนๆ

"เธอหึงฉันอะเด้" น้ำเสียงห่วงใยเปลี่ยนเป็นกวนประสาทในทันใด

"นายใช้ขี้เล็บคิดหรอ"

"แล้วทำไมเธอต้องหน้าแดงอ้ะ"เขาเอานิ้วมาจิ้มที่หน้าผากฉันเบาๆ
ฉันปัดมือเขาอออกอย่าอารมณ์ไม่ดี
ฉันไม่ได้หน้าแดงซักหน่อย
"นายกลับห้องไปได้แล้วไป๊ รำคานน อิตาบ้า"

"ไปก้อได้ๆ งั้นเดี๋ยวตอนกลางวันมารับไปทานข้าวนะจ๊ะที่รัก จุ๊บๆ ไปและ"
เขาวิ่งออกไปโดยไม่สนใจฉันอีก

"ไอบ้า ไม่ต้องมาเล้ยยยย ไอ้ทุเรศ" ฉันทำอะไรไม้ได้นอกจากตะโกนไล่หลังอย่างขัดใจ



กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

"จน เครียด กินผู้ชายยย" กร๊ากกกกก ช่างกล้าเนอะนังกร้อ
ตะกร้อเป็นกระเทยประจำห้อง ชอบกินผู้ชายหล่อๆเป็นอาหาร เหอๆๆๆๆๆ

"ที่รักมารับไปทานข้าวจ้า" โอ๊ยย ได้ยินเสียงนี้แล้วอยากตาย

"อุ๊ยๆๆๆ ตายแล้วๆพี่กายมารับน้องกร้อไปทานข้าวหรอค๊าไปค่าๆๆๆ" น้องกร้อ? พูดแล้ววิ่งไปเกาะแขนนายกาย  ซึ่งนายกายก็สะบัดออกอย่างหวาดกัวแล้ววิ่งมาเกาะแขนฉัน
ฉันเองก็จะสะบัดออกเช่นกัน แต่เห็นสายตาหวาดกลัวของเขาและเสียงกระซิบที่พูดให้ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้นว่า "กลัว" ฉันเลยปล่อยเลยตาเลย และพูดให้นังกร้อออกไปห่างๆ
"นังกร้อไปๆ ไม่เห็นหรอว่าพี่กายเค้ามาหาฉัน ไม่ได้มาหาแก"
วัตถุที่เรียกตัวเองว่าน้องกร้อ เริ่มคลืบคลานออกจาดห้องไปด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

"อุ๊ยตาย ว้ายกรี๊ดดด เธอเรียกฉันว่าพี่กายด้วยละ ได้ยินใช่มั้ยธาร" กรรมแกกลัวกะเทยมะใช่หรอทำไม่ร้องอย่างงั้นอ้ะ อ๊ายยยยยย รับไม่ได้ๆๆๆ

"ที่ฉันพูดไปเพราะช่วยนายหรอกย่ะ อย่ามาหลงตัวเองว่าน่านับถือเลย"

"ไม่จริงอ้ะ เธอยอมรับฉันแล้วใช่มั้ยล่ะยัยเขียด" เขายักคิ้ว

"ป๊าบบ" ฉันตบหน้าเขาให้ออกไปห่างๆ เมื่อเขาเริ่มยื่นหน้ามาใกล้ และผลของการที่เรียกฉันว่าเขียด

"นี่นายจะมากวนฉันอีกนานมั้ยเนี่ย ฉันหิวข้าวจะตายอยู่แล้วนะเว้ยยย ไอ้กบๆๆ" ฉันพูดพลางมองดูเขาที่ลูบหน้าตัวเองป้อยๆๆ ผลจากฝ่ามือพิฆาตของฉัน

"โอ๊ยยย ไอ้พวกนี้นี่ จะเถียงกันอีกนานมั้ยวะฉันหิวจนไส้มันบิดไปกองที่พื้นแล้ว เห็นมั้ย"
นายกายและฉันหันไปพร้อมกันอย่างอัติโนมัติ เลยได้รู้ว่าเสียงนี้มาจากปีศาจนามว่านุชนั่นเอง

"แล้วเธอไปเดือดร้อนอะไรกับเขาเนี่ย เสียมารยาท คนเค้ากำลังคุยกันอยู่ๆ"

ว้าย !! พี่รันมาด้วยหรอนึกว่าไปตายอยู่ไหนแว้ววววว

"ก็ฉันหิวนี่ รึว่านายไม่หิว มันก็อาจจะใช่อะนะที่นายไม่หิว เพราะนายมันถึกจะตาย รถสิบล้อเหยียบสิบรอบยังไม่รู้เลยว่าจะตายรึป่าว"

"ว่าแต่คนอื่น ตัวเองถึกจะตายทำเป็นสำออย หิวโน้นหิวนี้ อดทนหน่อยไม่ได้รึไง สะกดเป็นมั้ยอดทนๆหน่ะ เอ๊ะ โทดทีๆฉันไม่น่าถามเลยว่าโง่ๆอย่างเธอน่ะสะกดเป็นมั้ยก็คงจะสะกดไม่เป็นอยู่แล้วอ้ะ" พี่รันทำหน้าตาเฉย กี๊สๆๆๆๆๆพี่รันเท่ห์ มากมายค่าๆๆๆๆ
 
สงกะสัยนายกายจะเห็นฉันทำตาวิ้งๆใส่พี่รันละมั้ง เค้าเลยดึงฉันออกมาห่างๆพี่รัน 
เอ๊ะๆๆ ดึงฉันออกมาทำไมเนี่ย - - แต่ช่างเถอะไม่สนๆๆๆ สิ่งที่ฉันสนใจคือพี่รัน และฉันก็เอาแต่ๆจ้องๆๆๆๆ อย่างเดียว  เหอะๆๆๆ 

"เฮ้ยย ไอ้บ้าควายเฒ่า แกว่าฉันโง่หรอ!!!!!!!!!!!!"

"ก็ยังดีกว่าเธออ่ะยัยวัวแก่!!!!!!!!!!!!!"

สงครามระหว่าง ควายเฒ่ากะวัวแก่เริ่มขิ้นแล้ว
แต่ก็มีเสียงขัดระหว่างสงครามเกิดขึ้น(ฟังดูยิ่งใหญ่เนอะ)


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด




-------------------------------------------------------------------------------------------------------
น๊องนอยๆๆๆๆๆๆ ไม่มีไรจะคุยอ้ะ  - - (<<<<<<น๊องนอยเพื่อ???????)