ซ่อนรักร้อน

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2 ห้องทำงานใหม่ 2

เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นทันที ถ้าเมื่อสักครู่เธอหน้าแดง ตอนนี้หน้าเธอก็ไม่รู้จะแดงอย่างไรแล้ว เธอรู้สึกอับอายจนอยากจะเดินหนีไปเสียดื้อ ๆ เธอถูกเขาจับได้ว่าแอบมองเป้ากางเกงเขา

ไม่ได้ตั้งใจมองเสียหน่อย แค่มันดึงดูดสายตาเท่านั้นเอง

ยังดีที่เขาไม่ได้พูดอะไรเพื่อย้ำให้เธอขายหน้าอีก เขาเริ่มเล่ารายละเอียดของบริษัทให้เธอฟังคร่าว ๆ อธิบายว่าบริษัทนี้มีมูลค่าเท่าไหร่ รวมถึงความสำคัญของการใส่ใจในทุกรายละเอียด

“แค่จุดทศนิยมเพียงจุดเดียวก็สามารถสร้างหรือทำลายบริษัทได้เลย” ดวงตาสีเขียวคล้ายโชนแสงตอนที่เขาพูด “คนส่วนใหญ่ไม่ใส่ใจในเรื่องนี้เพราะเห็นว่าเป็นแค่เซนต์เดียวไม่มีค่าอะไร แต่คุณรู้มั้ยว่าแค่เงินเซนต์เดียวนี่แหละที่สร้างมหาเศรษฐีมานักต่อนักแล้ว”

เธอฟังเขาอย่างสงบนิ่ง ชายคนนี้มีบางสิ่งที่พิเศษ วิธีการพูดของเขาสร้างความฮึกเหิมและคิดบวก มันเป็นเสน่ห์แบบที่เธอไม่เคยพบเจอใครที่จะมีได้เท่าเขา ทุกคำพูดทุกการเคลื่อนไหวของเขาล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจ มันทำให้เธอเกิดความสงสัยว่าเขาเป็นเช่นนี้เพราะเขาเขารวยหรือเขารวยเพราะเขามีทัศนคติเช่นนี้

เมื่อเขาพูดจบก็หันหน้ามามองเธอ “คุณฟังผมพูดเรื่องอื่นอยู่นาน คุณคงอยากรู้ว่าหน้าที่ของคุณคืออะไร”

“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ

“ผมอยากให้คุณมาดูในส่วนของการลงทุน คุณจะต้องเช็กตัวเลขต่าง ๆ และให้ความคิดเห็นกับผม”

นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างทันที “แต่คุณสแตนลีย์คะ ฉันไม่มีประสบการณ์ที่จะมาแนะนำคุณเรื่องลงทุนได้ ไม่แม้แต่จะเรียกว่าเป็นโบรกเกอร์ด้วยซ้ำ”

“อย่าเรียกผมอย่างนั้นเลย เรียกผมว่ารัสเซลเฉย ๆ ก็พอ แล้วผมจะเรียกคุณว่าญาณินเฉย ๆ เหมือนกัน” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับโบกมือ

“ค่ะคุณรัสเซล” เธอตอบตกลงและได้รอยยิ้มกลับมา และนั่นทำให้ใจเธอสั่นอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เข้าเรื่องต่อ “เรื่องที่คุณกังวลผมอยากให้คุณเลิกกังวลซะ ผมมีประสบการณ์มาก และผมจะไม่ลงทุนจนกว่าจะแน่ใจว่ามันทำกำไร แต่เหตุผลที่ผมต้องการฟังความเห็นของคุณเพราะอยากรู้ว่าคุณคิดอย่างไร และจะได้แนะนำในสิ่งที่คุณไม่รู้ คุณมีพรสวรรค์ด้านตัวเลข ผมรู้”

ญาณิณรู้สึกตื่นเต้น นี่เป็นโอกาสเดียวในชีวิตที่จะเรียนรู้เรื่องการลงทุนจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเบอร์หนึ่งของวอลสตรีท มีใครจะโชคดีอย่างเธอบ้าง

“ฉันตื่นเต้นกับงานนี้มากเลยค่ะ ว่าแต่ฉันต้องเริ่มจากตรงไหนก่อนคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ปกปิดความรู้สึกยินดีไว้ไม่มิด

“ผมจะส่งข้อมูลให้คุณภายในวันนี้ ผมขอตัวก่อน ถ้าคุณมีปัญหาหรือสงสัยตรงไหนเข้าไปถามผมได้เลย ห้องทำงานผมอยู่ตรงมุมขวา แต่ถ้าผมปิดประตู ให้คุณกลับมาใหม่ภายหลัง ผมค่อนข้างจะติดประชุมออนไลน์”

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณสแตน…รัสเซล” เธอเกือบจะเรียกอย่างคุ้นชินถ้าไม่เห็นเขาหรี่ตาเสียก่อน

ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “ไม่ต้องขอบคุณผม ผมค่อนข้างพอใจและรู้สึกดีที่ได้ร่วมงานกับคุณ ซึ่งมันไม่เกิดขึ้นกับพนักงานใหม่ง่าย ๆ นักหรอก”

“ฉันก็ดีใจมากและรู้สึกดีที่ได้ทำงานกับคุณเช่นกันค่ะ” ขณะที่พูดสายตาเธอดันเผลอหลุบมองเรือนร่างเขาและค้างอยู่ที่เป้ากางเกง โชคดีที่เธอรู้สึกตัวและรีบถอนสายตากลับมาทันก่อนที่เขาจะจับได้

“ถ้างั้นผมขอตัวก่อน” ชายหนุ่มบอก

“ค่ะ” เธอตอบรับ และปากเธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูด

รัสเซลเห็นท่าทางของเธอจึงถามขึ้น “มีอะไรรึเปล่าครับ”

ญาณินหน้าแดงเล็กน้อย แต่เธอตอบเขา “คือฉันกำลังคิดว่าตัวเองต้องฝันไปแน่ ๆ คือฉันหมายถึง…การที่ได้เข้ามาทำงานที่สแตนลีย์ฉันก็นึกว่าตัวเองฝันไปแล้ว แต่นี่ ตอนนี้ฉันได้มายืนตรงนี้ ทำงาน พูดคุยกับพ่อมดแห่งวอลสตรีทอย่างนี้ ฉันเลยยังไม่อยากจะเชื่อ”

รัสเซลเห็นท่าทางของเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ

“คุณไม่ได้ฝันไปหรอกครับ คุณมาอยู่จุดนี้ได้เพราะความสามารถตัวเองล้วน ๆ” เขาบอก แต่บอกไม่ได้บอกทั้งหมด

“ขอบคุณนะคะ”

“ครับ”

รัสเซลเดินออกจากห้องไป ญาณินรู้สึกถึงความซ่านในกายไม่หาย เธอตัดสินได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่ฮอตมาก มากจนกลัวว่าหากได้ทำงานกับเขาแบบนี้ทุกวันเธอจะรักษาหัวใจตัวเองไว้ไม่อยู่ มันเป็นความรู้สึกคล้ายกับการมองรูปดาราที่คลั่งไคล้ทุกวันแล้วจู่ ๆ ได้เจอตัวจริง ได้พบ ได้พูดคุย ทำให้พลั้งเผลอจนยากถอนตัว