ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : >>พระเจ้า!!! โชคร้ายจริงๆ
การปฐมนิเทศจบลงไปได้อย่างราบลื่น เมื่อเด็กสาวทั้ง 5 คนต่างรีบวิ่งกุลีกุจรไปยังหอประชุมได้ทันเวลาท่วงที แม้สักนิดจะต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหอประชุมอย่างช่วยไม่ได้ก็ตามที แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่มีการเริ่มพิธีไปแล้วเพิ่งมาถึง ช่างเป็นการเปิดเทอมวันแรกที่มีแต่เรื่องดีๆจริงๆ...
ภายในอาคารเรียน เด็กสาวทั้ง 5 ยังคงจับกลุ่มเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ และนี่ พวกเธอก็กำลังเดินไปดูห้องเรียนของพวกเธอด้วยกัน แม้จะอยู่คนละห้องกันก็ตามที แต่ใช่ว่าจะไกลกันซะที่ไหน เรียนก็เรียนชั้นเดียวกัน แถมห้องเรียน ห่างกันแค่ 1 ห้อง ไม่ได้ลำบากในการไปมาหาสู่หรือจะเป็นการขัดขวางไม่ให้พวกเธอมาจับกลุ่มกันได้เล้ย...
“เฮ้อ ชั้นล่ะขายหน้าจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปซะจริงๆเล้ย กับการที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหอประชุมเนี่ย” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ผู้พูดอย่างเห็นได้ชัดว่ามันกำลังเซ็งกับชีวิตอยู่ ก็ใคร มันจะไปยินดีได้เล่า ต้องตกไปเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหอประชุมเนี่ย
เงียบ...ไม่มีใครตอบรับกับคำพูดของบุ๋มสักคน แต่บุ๋มก็ไม่ได้หวังจะให้ใครตอบสักเท่าไรหรอก มันรู้อารมณ์ของเพื่อนตอนนี้ดี อารมณ์ก็คงเหมือนบุ๋มนั่นแหละ วันแรกมาก็ก็เกือบเข้าพิธีปฐมนิเทศสายซะละ คงตกเป็นเป้าสายตาของคนหลายๆคน แถมยังคงต้องตกเป็นเป้าสังเกตุของอาจารย์หลายๆคนอีกต่างหาก
“ชั้นน่ะชอบนะ การเป็นที่ผู้คนสนใจและโดดเด่น แต่เอาอย่างเมื่อเช้านี้ อยากฆ่าตัวตาย ชั้นล่ะแทบเอาปีบคลุมหัว เสียแต่ตรงนั้นมันไม่มีปีบให้ชั้นคุมน่ะสิ” น้ำเสียงที่บ่งบอกความที่ไม่ได้ต่างไปจากบุ๋มเอ่ยขึ้นมาอีกเป็นประโยคที่ 2 อายผู้เป็นเจ้าของเสียงตีหน้าเซ็ง “แต่เอาเหอะ มันคงจะไม่เกิดอีกแล้ว... อ่ะ ถึงห้องเรียนแล้วว่ะ แล้วเจอกันตอนพักนะเว้ย” พูดจบก็รีบเข้าไปฉุดมือหยาทันที ขากำลังจะก้าวตามที่เจ้าของร่างสั่ง หากแต่ต้องหยุดชะงักลง ขาที่จะเดินหน้ากลับกลายเป็นถอยหลัง...
“พวกเธอ!!!” สรรพนามบุรุษที่ 2 ถูกเอ่ยออกมาจากเสียงที่รู้สึกจะคุ้นเคย แม้จะไม่เป็นอย่างนี้ แต่เสียงอย่างนี้ชวนให้น่าจำ ใครจะไปลืม
เด็กสาวอีก 3 คนที่กำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองต้องชะงักในทันใด ดวงหน้านวลทั้ง 3 ค่อยๆคล้อยหลังกลับมาอย่างเชื่องช้า ความคิดที่พาลจะให้น้ำตาไหล... ภาพของใครบางคนถูกดึงกลับขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ภาพของบุคคลที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง ในชีวิตนี้ ร่างบางทั้ง 3 ค่อยๆหันหน้ากลับอย่างเชื่องช้าเพื่อที่จะได้พิสูจน์ว่าเจ้าของเสียงนั้น เป็นตัวจริง…
ใช่จริงๆด้วย!!! ความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัวสมองเนิ่นนาน
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มทั้ง 3 ที่เคยพบเจอกันมาเพียงครั้ง และคิดว่าไม่อยากจะเจออีกเป็นครั้งที่ 2 บัดนี้ เจ้าตัวได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า อ๊ะ ว่ะแต่มีเพิ่มมาอีก 2 คนนี่นา ใครหว่า... ริมฝีปากบางแห้งผากราวไม่ได้แตะน้ำมาร่วมศตวรรษค่อยๆขยับอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมา
“พวกนาย!!!” เสียงทั้ง 3 ประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย อายกับหยารีบเดินมาเกาะกลุ่มทันที
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มทั้ง 3 คน บูม วิท และเจ 3 หน่อยิ้มอย่างพออกพอใจ ริมฝีปากได้รูปกระตุกขึ้นชวนให้น่าสยดสยองกับ 5 สาวอย่างยิ่งยวด กับอีก 2 หน่อ กวาง และหนึ่ง แม้จะไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเล้ย แต่อาการกวนเบื้องล่างก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเพื่อนอีก 3 คนเลย
....เป็นโดยสายเลือดดีแท้....
5 หนุ่มยืนกอดอกวางมาดดังผู้กำหมากเกมที่เหนือกว่า ช่างแตกต่างไปจากเด็กสาวทั้ง 5 ที่ราวกับหมาคอตก... หน้าซีดหงอราวลูกหมาในกำมือ... หากมีเสาอยู่ใกล้ๆคงวิ่งแอบไปหลบทันทีแล้วมั้งเนี่ย - -
“อ๊ะ นั่น!!! พวกพี่บูมนี่นา~ ว้าย~ กรี๊ดด.ด.ด.ดด!!~!” สวรรค์ทรงโปรดเป็นแท้ เมื่อร่างเด็กสาวที่หน้าตา...อืมม์...ดูได้...อืมม์... ชี้มาที่ก๊วนของนายตัวกวนนั่น ราวเป็นบัญชาจากสวรรค์ที่ทำให้สาวผู้ตาไวดังพญาเหยี่ยว และขาที่ไวดังอาชาเกรดเอ ต่างวิ่งกรูเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ราวกับสิ้นค้าแบรนด์เนมชั้นยอดลดราคา 80%อยู่ตรงหน้า หรือจะดูอีกแบบ ไม่เชิงสัตว์สงวนหายากที่คนต้องการดู
....เหอะๆ สัตว์สงวนหายากรึไงวะ? เข้ามารุมกับอย่างกับของแปลก....
“ว่าแต่พวกแกจะไม่ไปกันเหรอ สวรรค์เบิกทางแล้วนี่” เสียงนิ่งเรียบเสียงเดิมลอยขึ้นมาเบาๆ รอยยิ้มมีเลสนัยปรากฏอยู่บนใบหน้าที่ดูนิ่งนั้น
....เออว่ะ แล้วกูจะยืนรอพระแสงคอง้าวไรวะ?....
การกระทำไวเท่าความคิดอีกเช่นเคย เด็กสาวทั้ง 5 เริ่มใส่เกียร์หมาวิ่งทันที ทิ้งเด็กหนุ่มทั้ง 5 อยู่เป็นสัตว์ต่อไป อืมม์ๆ น่าสงสาร ...น่าสงสารจริงๆ หึหึหึ...
= = = = =
ภายในอาคารเรียน เด็กสาวทั้ง 5 ยังคงจับกลุ่มเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ และนี่ พวกเธอก็กำลังเดินไปดูห้องเรียนของพวกเธอด้วยกัน แม้จะอยู่คนละห้องกันก็ตามที แต่ใช่ว่าจะไกลกันซะที่ไหน เรียนก็เรียนชั้นเดียวกัน แถมห้องเรียน ห่างกันแค่ 1 ห้อง ไม่ได้ลำบากในการไปมาหาสู่หรือจะเป็นการขัดขวางไม่ให้พวกเธอมาจับกลุ่มกันได้เล้ย...
“เฮ้อ ชั้นล่ะขายหน้าจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปซะจริงๆเล้ย กับการที่ต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหอประชุมเนี่ย” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ผู้พูดอย่างเห็นได้ชัดว่ามันกำลังเซ็งกับชีวิตอยู่ ก็ใคร มันจะไปยินดีได้เล่า ต้องตกไปเป็นเป้าสายตาของคนทั้งหอประชุมเนี่ย
เงียบ...ไม่มีใครตอบรับกับคำพูดของบุ๋มสักคน แต่บุ๋มก็ไม่ได้หวังจะให้ใครตอบสักเท่าไรหรอก มันรู้อารมณ์ของเพื่อนตอนนี้ดี อารมณ์ก็คงเหมือนบุ๋มนั่นแหละ วันแรกมาก็ก็เกือบเข้าพิธีปฐมนิเทศสายซะละ คงตกเป็นเป้าสายตาของคนหลายๆคน แถมยังคงต้องตกเป็นเป้าสังเกตุของอาจารย์หลายๆคนอีกต่างหาก
“ชั้นน่ะชอบนะ การเป็นที่ผู้คนสนใจและโดดเด่น แต่เอาอย่างเมื่อเช้านี้ อยากฆ่าตัวตาย ชั้นล่ะแทบเอาปีบคลุมหัว เสียแต่ตรงนั้นมันไม่มีปีบให้ชั้นคุมน่ะสิ” น้ำเสียงที่บ่งบอกความที่ไม่ได้ต่างไปจากบุ๋มเอ่ยขึ้นมาอีกเป็นประโยคที่ 2 อายผู้เป็นเจ้าของเสียงตีหน้าเซ็ง “แต่เอาเหอะ มันคงจะไม่เกิดอีกแล้ว... อ่ะ ถึงห้องเรียนแล้วว่ะ แล้วเจอกันตอนพักนะเว้ย” พูดจบก็รีบเข้าไปฉุดมือหยาทันที ขากำลังจะก้าวตามที่เจ้าของร่างสั่ง หากแต่ต้องหยุดชะงักลง ขาที่จะเดินหน้ากลับกลายเป็นถอยหลัง...
“พวกเธอ!!!” สรรพนามบุรุษที่ 2 ถูกเอ่ยออกมาจากเสียงที่รู้สึกจะคุ้นเคย แม้จะไม่เป็นอย่างนี้ แต่เสียงอย่างนี้ชวนให้น่าจำ ใครจะไปลืม
เด็กสาวอีก 3 คนที่กำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนของตัวเองต้องชะงักในทันใด ดวงหน้านวลทั้ง 3 ค่อยๆคล้อยหลังกลับมาอย่างเชื่องช้า ความคิดที่พาลจะให้น้ำตาไหล... ภาพของใครบางคนถูกดึงกลับขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ภาพของบุคคลที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกครั้ง ในชีวิตนี้ ร่างบางทั้ง 3 ค่อยๆหันหน้ากลับอย่างเชื่องช้าเพื่อที่จะได้พิสูจน์ว่าเจ้าของเสียงนั้น เป็นตัวจริง…
ใช่จริงๆด้วย!!! ความคิดที่ดังก้องอยู่ในหัวสมองเนิ่นนาน
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มทั้ง 3 ที่เคยพบเจอกันมาเพียงครั้ง และคิดว่าไม่อยากจะเจออีกเป็นครั้งที่ 2 บัดนี้ เจ้าตัวได้ปรากฏอยู่ตรงหน้า อ๊ะ ว่ะแต่มีเพิ่มมาอีก 2 คนนี่นา ใครหว่า... ริมฝีปากบางแห้งผากราวไม่ได้แตะน้ำมาร่วมศตวรรษค่อยๆขยับอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมา
“พวกนาย!!!” เสียงทั้ง 3 ประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย อายกับหยารีบเดินมาเกาะกลุ่มทันที
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มทั้ง 3 คน บูม วิท และเจ 3 หน่อยิ้มอย่างพออกพอใจ ริมฝีปากได้รูปกระตุกขึ้นชวนให้น่าสยดสยองกับ 5 สาวอย่างยิ่งยวด กับอีก 2 หน่อ กวาง และหนึ่ง แม้จะไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเล้ย แต่อาการกวนเบื้องล่างก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเพื่อนอีก 3 คนเลย
....เป็นโดยสายเลือดดีแท้....
5 หนุ่มยืนกอดอกวางมาดดังผู้กำหมากเกมที่เหนือกว่า ช่างแตกต่างไปจากเด็กสาวทั้ง 5 ที่ราวกับหมาคอตก... หน้าซีดหงอราวลูกหมาในกำมือ... หากมีเสาอยู่ใกล้ๆคงวิ่งแอบไปหลบทันทีแล้วมั้งเนี่ย - -
“อ๊ะ นั่น!!! พวกพี่บูมนี่นา~ ว้าย~ กรี๊ดด.ด.ด.ดด!!~!” สวรรค์ทรงโปรดเป็นแท้ เมื่อร่างเด็กสาวที่หน้าตา...อืมม์...ดูได้...อืมม์... ชี้มาที่ก๊วนของนายตัวกวนนั่น ราวเป็นบัญชาจากสวรรค์ที่ทำให้สาวผู้ตาไวดังพญาเหยี่ยว และขาที่ไวดังอาชาเกรดเอ ต่างวิ่งกรูเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ราวกับสิ้นค้าแบรนด์เนมชั้นยอดลดราคา 80%อยู่ตรงหน้า หรือจะดูอีกแบบ ไม่เชิงสัตว์สงวนหายากที่คนต้องการดู
....เหอะๆ สัตว์สงวนหายากรึไงวะ? เข้ามารุมกับอย่างกับของแปลก....
“ว่าแต่พวกแกจะไม่ไปกันเหรอ สวรรค์เบิกทางแล้วนี่” เสียงนิ่งเรียบเสียงเดิมลอยขึ้นมาเบาๆ รอยยิ้มมีเลสนัยปรากฏอยู่บนใบหน้าที่ดูนิ่งนั้น
....เออว่ะ แล้วกูจะยืนรอพระแสงคอง้าวไรวะ?....
การกระทำไวเท่าความคิดอีกเช่นเคย เด็กสาวทั้ง 5 เริ่มใส่เกียร์หมาวิ่งทันที ทิ้งเด็กหนุ่มทั้ง 5 อยู่เป็นสัตว์ต่อไป อืมม์ๆ น่าสงสาร ...น่าสงสารจริงๆ หึหึหึ...
= = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น