ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>เปิดเทอมที่แสนวุ่นวาย~
“เออ แม่งกวนบาทชิบอ่ะ” บทสนทนาของเด็กสาวที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องสีครีม ความสว่างของแสงไฟในห้อง เผยให้เห็นใบหน้าของเด็กสาว “อืมม์ เอาเหอะว่ะ ภาวนาว่าขออย่าให้เจอกันอีกล่ะกัน”
‘เฮ้ยแต่แม่ง ชั้นยอมไม่ได้นะแก แม่ง~ กวนตี นชิบหาย แถมยังเดินมาชนหยาแล้วไม่ขอโทษอีก แกไม่น่าไปขอโทษมันก่อนเลยไอ้เฟรม’
เสียงของผู้สนทนาที่ดังจนได้ยินชัดเจนแม้จะนำโทรศัพท์ออกไปไกลตั้งเมตรดูฟังมีน้ำโหอย่างรุนแรง เฟรมส่ายหน้ากับตัวเองด้วยความระอาถึงความไม่ยอมคนของเพื่อน
“เอาน่า ไอ้อายแกก็น้า เรื่องมันจบไปแล้ว เลิกอาฆาตได้แล้ว” เฟรมพูดอย่างไม่ใส่ใจ รู้ๆกันอยู่กับนิสัยของเพื่อนคนนี้น มันจะใส่ใจกับอะไรที่มาโดนใจ หรือไม่ถูกใจมันเป็นพิเศษอยู่แล้ว
‘ว่าแต่ พรุ่งนี้แกคอยดูนะ ถ้าชั้นได้อยู่ห้องเดียวกับหยานะ ชั้นจะเต้นฮูลาฮูล่ารอบห้องเรียนเลย~’ อายพูดมา พร้อมทำเสียงเพ้อฝันอย่างที่เฟรมต้องทำหน้าเซ็งในทันที
“เออ ขอให้สมพรปากก็แล้วกันวะ... อืมม์ บายๆ แล้วเจอกัน” สิ้นเสียงบทสนทนา เฟรมตัดสายโทรศัพท์ทันที ก่อนเดินไปปิดไฟนอนอย่างเซ็งๆ
= = = = =
กริ๊งง.ง.ง ~ กริ๊งง.ง.ง.งง!!!
เสียงสดใสไพเราะจากวัตถุที่สามารถปลุกคนให้ตื่นขึ้นได้ ดังก้องอย่างที่อะไรก็ไม่สามรถจะมาเทียมเท่า เสียงที่แทบจะทำให้ร่างที่อยู่บนเตียงอาจจะไม่สามารถได้ยินอะไรอีกต่อไปก็เป็นได้ มือเรียวรีบคว้าหมับ กดปิดเจ้าเสียงสวรรค์อันไพเราะนั่นแถบจะทันที
ผมกระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิงจนเหมือนคนบ้า หน้าตาที่ดูงัวเงียหมดสภาพ ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งช้าๆ มือที่คว้าเจ้านาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงอันไพเราะจนทำให้เธอหลุดจากนิทราขึ้นมาดูเวลา มืออีกข้างขยี้ตาเบาๆด้วยความที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ เธอวางนาฬิกาลง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและเดินโซเซไปยังห้องน้ำ
...ง่วงชิบหายเลย อยากนอนต่อว่ะ... เสียงเบาๆดังในความคิดของคนที่ไม่อยากจะตื่นแม้เพียงสักนิด แต่จำเป็นต้องทำ จะไงได้ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกในโรงเรียนใหม่ของเธอ จะให้ไปสายก็กระไรอยู่ ไม่อย่างนั้น ป่านนี้น่ะเหรอ อย่าหวังเล้ย ว่าจะตื่น...
เวลาผ่านไปเพียงไม่นานร่างที่หายเข้าไปในห้องน้ำก็กลับเผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง ผมดำยาวที่พราวไปด้วยหยดน้ำ มือบางจับผ้าผืนเล็กขึ้นมาขยี้หัวอย่างรุนแรงหวังให้มันแห้งในพริบตา... ก่อนเดินมาหยิบชุดนักเรียนชุดใหม่ เด็กสาวแต่งตัวเสร็จภายในเวลาไม่นาน เธอเดินมาหวีผมที่ยุ่งเหยิงราวคนบ้าของเธอ
...โอเค เพอร์เฟ็คซ์... คิดเองแล้วก็ทำหน้าอายเอง (บ้า)
เธอหญิงนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย!!! สายขนาดนี้แล้วเหรอวะเนี่ย!!!” เด็กสาวแผดเสียงออกมาด้วยความตกใจ ขาสนองตามความคิดเจ้าของร่าง พาวิ่งไปอย่างรวดเร็วทันที
“แม่ๆๆ เฟรมไปแล้วนะ เงินที่เหลือเมื่อวานเฟรมขอ วันนี้เฟรมไม่เอาตังค์” ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันทีก่อนที่มารดาอันเป็นที่รักจะได้กล่าวอะไร
= = = = =
เอี๊ยด.ด.ด.ดดด!!!
เสียงที่เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นได้ทันใด รถสีบรอนซ์คันเดิมเคลื่อนที่มาจอดอยู่หน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็วใบหน้าของผู้ที่ลงจากรถพรายไปด้วยเหงื่อบางๆ ทั้งที่ในรถก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำพอดู เฟรมหันไปคุยกับคนขับรถคนเดิม
“…มารับเฟรมสัก 5 โมงนะพี่” สิ้นบทสนทนา เธอก็ปิดประตูรถแล้ววิ่งไปยังที่นัดหมายที่นัดกับเพื่อนๆไว้ทันที
หน้าบอร์ดประกาศรายชื่อ เพื่อนที่รักทุกคนยืนเรียงรายด้วยใบหน้าที่ฉาบรอยยิ้มที่น่าเสียวสันหลังวาบ...อย่างเดิม มือมือเดิมก็ถูกวางปุบลงบนศีรษะของเด็กสาวผู้มาใหม่อย่างรุนแรง หวังเอาคว่ำ เด็กสาวยิ้มหน้าเจื่อน
“อ่ะแหมม ตัวเอง ใจเย็นน่า เค้ามัวแต่แต่งตัวง่า เลยช้าไปหน่อย เอาน่า นะๆ” เฟรมเอ่ยยิ้มแหะๆ มือสองข้างขึ้นมาพนมไหว้เพื่อนอย่างสำนึกผิด
เพื่อนแต่ละคนมองดูเซ็งๆ เฟรมจะเป็นคนที่มาสายและมาช้าที่สุดเสมอ ไม่ว่าจะด้วยสถานการณ์ใดก็ตาม... พวกเธอเองก็น่าจะชินได้แล้ว แต่นี่...มันก็น่าฉุนเหมือนกันนะ นัดเจอกัน 7 โมงครึ่ง มันเล่นมา 8 โมง ยืนรอมันอยู่กับที่ตั้งครึ่งชั่วโมง มันก็ต้องมีฉุนกันบ้างล่ะ ดี...ที่ปฐมนิเทศมัน 8 โมงครึ่ง เลยมีเวลาอยู่หน่อย คิดได้แล้วเพื่อนทุกคนก็ต่างถอนใจพร้อมกัน
“เอาเหอะว่ะ แกก็มาสายอย่างนี้ประจำ... ไปดูห้องกันเหอะ ไอ้เฟรมแกอยู่ห้องเดียวกับไอ้ส้ม ไอ้บุ๋มนะ ส่วนชั้น...ชั้นอยู่ห้องเดียวกับหยาแหละ~” อายทำหน้ากระแหนะกระแหนเหมือนดีใจอย่างรุนแรง เดินเข้าไปถูไถหยา
“เฮ้ย จริงอ่ะ!!!? งั้นแกอย่าลืมสัญญานะเว้ย ที่ว่าจะ......ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!” เฟรมพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง คนที่เคยสัญญาไว้หน้าแดงก่ำ ตีหน้าราวจะกินคนได้เลย
“เออ! ไม่ลืมหรอกน่า! ชิ” เสียงกระแทกของคนที่ให้คำมั่นสัญญาไว้ราวไม่พอใจ แล้วหันหลังกระแทกจะเดินไปไหนก็ไม่รู้ทันที แต่กลับต้องชะงักทันทีด้วยเสียงเสียงหนึ่ง
“ว่าแต่...พวกแกจะโดดปฐมนิเทศเหรอ? อีก 2 นาทีก็ได้เวลาแล้วนะ?” เสียงเย็นๆเฉยเมยราวไม่สนใจอะไรดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับเรียกความสนใจของเพื่อนๆทุกคนไปได้ ส้ม เด็กสาวผู้ไม่เคยมีปากเ สี ย งยืนกอดอกพิงเสา และจ้องดูเวลาที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือ
เพื่อนทุกคนหันขวับทันที นาฬิกาที่ข้อมือถูกยกขึ้นมาดูอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ หน้าตื่นราวกระต่าย ขาวซีดราวไก่ต้ม
“เฮ้ยย!!! แล้วทำไมเพิ่งมาบอกวะ!!” สิ้นเสียงประสานต่างก็พากันวิ่งสู่ทีมชาติอีกครั้ง โดยที่ไม่ลืมเพื่อนรักที่มันอุตส่าห์ที่จะบอกทั้งที่มันก็นั่งดูเวลาอยู่ตั้งนานด้วย...
= = = = =
‘เฮ้ยแต่แม่ง ชั้นยอมไม่ได้นะแก แม่ง~ กวนตี นชิบหาย แถมยังเดินมาชนหยาแล้วไม่ขอโทษอีก แกไม่น่าไปขอโทษมันก่อนเลยไอ้เฟรม’
เสียงของผู้สนทนาที่ดังจนได้ยินชัดเจนแม้จะนำโทรศัพท์ออกไปไกลตั้งเมตรดูฟังมีน้ำโหอย่างรุนแรง เฟรมส่ายหน้ากับตัวเองด้วยความระอาถึงความไม่ยอมคนของเพื่อน
“เอาน่า ไอ้อายแกก็น้า เรื่องมันจบไปแล้ว เลิกอาฆาตได้แล้ว” เฟรมพูดอย่างไม่ใส่ใจ รู้ๆกันอยู่กับนิสัยของเพื่อนคนนี้น มันจะใส่ใจกับอะไรที่มาโดนใจ หรือไม่ถูกใจมันเป็นพิเศษอยู่แล้ว
‘ว่าแต่ พรุ่งนี้แกคอยดูนะ ถ้าชั้นได้อยู่ห้องเดียวกับหยานะ ชั้นจะเต้นฮูลาฮูล่ารอบห้องเรียนเลย~’ อายพูดมา พร้อมทำเสียงเพ้อฝันอย่างที่เฟรมต้องทำหน้าเซ็งในทันที
“เออ ขอให้สมพรปากก็แล้วกันวะ... อืมม์ บายๆ แล้วเจอกัน” สิ้นเสียงบทสนทนา เฟรมตัดสายโทรศัพท์ทันที ก่อนเดินไปปิดไฟนอนอย่างเซ็งๆ
= = = = =
กริ๊งง.ง.ง ~ กริ๊งง.ง.ง.งง!!!
เสียงสดใสไพเราะจากวัตถุที่สามารถปลุกคนให้ตื่นขึ้นได้ ดังก้องอย่างที่อะไรก็ไม่สามรถจะมาเทียมเท่า เสียงที่แทบจะทำให้ร่างที่อยู่บนเตียงอาจจะไม่สามารถได้ยินอะไรอีกต่อไปก็เป็นได้ มือเรียวรีบคว้าหมับ กดปิดเจ้าเสียงสวรรค์อันไพเราะนั่นแถบจะทันที
ผมกระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิงจนเหมือนคนบ้า หน้าตาที่ดูงัวเงียหมดสภาพ ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งช้าๆ มือที่คว้าเจ้านาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงอันไพเราะจนทำให้เธอหลุดจากนิทราขึ้นมาดูเวลา มืออีกข้างขยี้ตาเบาๆด้วยความที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ เธอวางนาฬิกาลง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและเดินโซเซไปยังห้องน้ำ
...ง่วงชิบหายเลย อยากนอนต่อว่ะ... เสียงเบาๆดังในความคิดของคนที่ไม่อยากจะตื่นแม้เพียงสักนิด แต่จำเป็นต้องทำ จะไงได้ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกในโรงเรียนใหม่ของเธอ จะให้ไปสายก็กระไรอยู่ ไม่อย่างนั้น ป่านนี้น่ะเหรอ อย่าหวังเล้ย ว่าจะตื่น...
เวลาผ่านไปเพียงไม่นานร่างที่หายเข้าไปในห้องน้ำก็กลับเผยออกมาให้เห็นอีกครั้ง ผมดำยาวที่พราวไปด้วยหยดน้ำ มือบางจับผ้าผืนเล็กขึ้นมาขยี้หัวอย่างรุนแรงหวังให้มันแห้งในพริบตา... ก่อนเดินมาหยิบชุดนักเรียนชุดใหม่ เด็กสาวแต่งตัวเสร็จภายในเวลาไม่นาน เธอเดินมาหวีผมที่ยุ่งเหยิงราวคนบ้าของเธอ
...โอเค เพอร์เฟ็คซ์... คิดเองแล้วก็ทำหน้าอายเอง (บ้า)
เธอหญิงนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะหน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ
“เฮ้ย!!! สายขนาดนี้แล้วเหรอวะเนี่ย!!!” เด็กสาวแผดเสียงออกมาด้วยความตกใจ ขาสนองตามความคิดเจ้าของร่าง พาวิ่งไปอย่างรวดเร็วทันที
“แม่ๆๆ เฟรมไปแล้วนะ เงินที่เหลือเมื่อวานเฟรมขอ วันนี้เฟรมไม่เอาตังค์” ว่าแล้วก็วิ่งออกไปทันทีก่อนที่มารดาอันเป็นที่รักจะได้กล่าวอะไร
= = = = =
เอี๊ยด.ด.ด.ดดด!!!
เสียงที่เรียกความสนใจจากทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นได้ทันใด รถสีบรอนซ์คันเดิมเคลื่อนที่มาจอดอยู่หน้าโรงเรียนอย่างรวดเร็วใบหน้าของผู้ที่ลงจากรถพรายไปด้วยเหงื่อบางๆ ทั้งที่ในรถก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำพอดู เฟรมหันไปคุยกับคนขับรถคนเดิม
“…มารับเฟรมสัก 5 โมงนะพี่” สิ้นบทสนทนา เธอก็ปิดประตูรถแล้ววิ่งไปยังที่นัดหมายที่นัดกับเพื่อนๆไว้ทันที
หน้าบอร์ดประกาศรายชื่อ เพื่อนที่รักทุกคนยืนเรียงรายด้วยใบหน้าที่ฉาบรอยยิ้มที่น่าเสียวสันหลังวาบ...อย่างเดิม มือมือเดิมก็ถูกวางปุบลงบนศีรษะของเด็กสาวผู้มาใหม่อย่างรุนแรง หวังเอาคว่ำ เด็กสาวยิ้มหน้าเจื่อน
“อ่ะแหมม ตัวเอง ใจเย็นน่า เค้ามัวแต่แต่งตัวง่า เลยช้าไปหน่อย เอาน่า นะๆ” เฟรมเอ่ยยิ้มแหะๆ มือสองข้างขึ้นมาพนมไหว้เพื่อนอย่างสำนึกผิด
เพื่อนแต่ละคนมองดูเซ็งๆ เฟรมจะเป็นคนที่มาสายและมาช้าที่สุดเสมอ ไม่ว่าจะด้วยสถานการณ์ใดก็ตาม... พวกเธอเองก็น่าจะชินได้แล้ว แต่นี่...มันก็น่าฉุนเหมือนกันนะ นัดเจอกัน 7 โมงครึ่ง มันเล่นมา 8 โมง ยืนรอมันอยู่กับที่ตั้งครึ่งชั่วโมง มันก็ต้องมีฉุนกันบ้างล่ะ ดี...ที่ปฐมนิเทศมัน 8 โมงครึ่ง เลยมีเวลาอยู่หน่อย คิดได้แล้วเพื่อนทุกคนก็ต่างถอนใจพร้อมกัน
“เอาเหอะว่ะ แกก็มาสายอย่างนี้ประจำ... ไปดูห้องกันเหอะ ไอ้เฟรมแกอยู่ห้องเดียวกับไอ้ส้ม ไอ้บุ๋มนะ ส่วนชั้น...ชั้นอยู่ห้องเดียวกับหยาแหละ~” อายทำหน้ากระแหนะกระแหนเหมือนดีใจอย่างรุนแรง เดินเข้าไปถูไถหยา
“เฮ้ย จริงอ่ะ!!!? งั้นแกอย่าลืมสัญญานะเว้ย ที่ว่าจะ......ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!” เฟรมพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง คนที่เคยสัญญาไว้หน้าแดงก่ำ ตีหน้าราวจะกินคนได้เลย
“เออ! ไม่ลืมหรอกน่า! ชิ” เสียงกระแทกของคนที่ให้คำมั่นสัญญาไว้ราวไม่พอใจ แล้วหันหลังกระแทกจะเดินไปไหนก็ไม่รู้ทันที แต่กลับต้องชะงักทันทีด้วยเสียงเสียงหนึ่ง
“ว่าแต่...พวกแกจะโดดปฐมนิเทศเหรอ? อีก 2 นาทีก็ได้เวลาแล้วนะ?” เสียงเย็นๆเฉยเมยราวไม่สนใจอะไรดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่กลับเรียกความสนใจของเพื่อนๆทุกคนไปได้ ส้ม เด็กสาวผู้ไม่เคยมีปากเ สี ย งยืนกอดอกพิงเสา และจ้องดูเวลาที่หน้าปัดนาฬิกาข้อมือ
เพื่อนทุกคนหันขวับทันที นาฬิกาที่ข้อมือถูกยกขึ้นมาดูอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ หน้าตื่นราวกระต่าย ขาวซีดราวไก่ต้ม
“เฮ้ยย!!! แล้วทำไมเพิ่งมาบอกวะ!!” สิ้นเสียงประสานต่างก็พากันวิ่งสู่ทีมชาติอีกครั้ง โดยที่ไม่ลืมเพื่อนรักที่มันอุตส่าห์ที่จะบอกทั้งที่มันก็นั่งดูเวลาอยู่ตั้งนานด้วย...
= = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น