ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : >>พบเจอ และ ปะทะคารม
ตอนที่ 3 พบเจอ
หลังจากที่ออกจากร้านแม็คอันน่าอึดอัดใจนั่นได้ เด็กสาวทั้ง 5 คนก็เดินเร่ร่อนราวผีไร้ที่สิงสถิตไปอย่างไม่มีจุดหมาย พวกเธอเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ....
“พวกแกจะไปไหนกันอ่ะ?” เสียงใสหวานราวนางฟ้ามาจุติถามขึ้นหลังจากที่เดินเร่ร่อนอย่างไม่มีจุดหมายมาแสนเนิ่นนาน
“อ่ะ หยาอยากไปไหนล่ะจ๊ะ ไปได้ทั้งนั้นแหละจ๊ะถ้ามีหยาไป” อายรีบตอบทันทีอย่างไม่มีทีท่าว่าจะคิด สมองไวอย่างกับลิง และปากก็ไวตามทันเสียด้วย
“เออ ไปถ่ายรูปกันป่ะ?” ส้มถามขึ้น เสียงที่ดึงดูดความสนใจไปในบัดดล สายตาทุกคู่บัดนี้จ้องเขม็งมาที่ส้มอย่างเป็นเป้าหมาย ก่อนที่การกระทำจะไวกว่าปาก ทุกคนก็ลากส้มไปสตูดิโอถ่ายรูปทันที
ปึก!!!
ร่างบางที่เดินไปชนกับอะไรสักอย่างเข้าอย่างจัง บัดนี้ ได้ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นถนนอันเป็นที่ไม่น่าเหมาะแก่การนั่งเสียยิ่งนัก หยาร้องโอดครวญเบาๆ ในเมื่อก้นของเธอ กระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง หยาเงยหน้ามองผู้ที่ทำเธอล้ม
“เฮ้ย ตาบอดไงวะ? เจ็บนะเว้ย! เดินชนเข้ามาได้ยัยบ้าเอ้ย!”
ชายหนุ่มร่างสูงที่หยาเห็นไม่ค่อยชัดด้วยแสงแดดที่เข้าตา แต่เมื่อคำพูดลอยมาเตะหูดังป้าบ ความรู้สึกเจ็บเมื่อครู่ กลับมลายหายไปสิ้น ความคิดที่อยากจะเห็นหน้าไอ้คนปากน่าจับเข้าเช็คสิ่งที่เสียและซ่อมให้ดีซะจริง
ชายหนุ่มผู้ที่เดินมาชนเธอ หรือเธอชน(?) ใช่ว่าใบหน้าจะทุเร ศดังปากเ สี ยซะเมื่อไหร่ ผิดกัน ใบหน้านั้นทำให้หยาต้องชะงัก ร่างสูงโปร่งสมส่วน ผมสีดำขลับขับใบหน้าคมเข้มดูดียิ่งขึ้น ผิวขาวที่ออกคล้ำนิดๆที่ขับให้เขาราวเป็นเทพบุตรก็ไม่ปาน...
แต่...เทพบุตร...ปากเ สี ยเนี่ยนะ!!!
“ว่าไงนะ!!! นาย เดินเข้ามาชนคนอื่นเค้าแท้ๆ นายสิ ตาบอดรึไง!!!”หยาแผดเสียงใส่อย่างโกรธแค้นทันทีที่ได้สติ “ฉันสิ ที่สมควรจะเป็นฝ่ายด่านาย ไม่ใช่นายด่าชั้น นายทำชั้นล้มนะยะ!” ตอนนี้เสื้อผ้าของหยาเปื้อนไปด้วยฝุ่น ส่วนมือก็แสนแสบ เพราะต้องไปตบกะคอนกรีตที่รักอย่างรุนแรง
คนอะไร ขอโทษสักคำไม่มี มีหน้ามาว่าคนอื่นเค้าอีก ผู้ชายอะไรน่าเกลียดที่สุด ไม่น่าเกิดมาหน้าตาดีเลย เสียชาติเกิด ปากงี้น่าจับล้างน้ำเสียจริง
“หืมม์ คุณผู้หญิงครับ คุณจะบอกว่าเพื่อนผมผิดงั้นสิ? ผมว่า คุณควรจะขอโทษเพื่อนผมก่อนที่มันจะโกรธจะดีกว่านะครับ? ใช่มั้ยไอ้บูม ไอ้เจ” เพื่อนของผู้ชายคนที่ชื่อบูมผู้เป็นคนที่เดินชนกับหยาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มยียวน (กวนส้นเท้า) เพื่อนอีกคนนึงหันหน้าขวับทันที ที่ได้ยินเพื่อนเรียกเข้าไปเอี่ยว รอยยิ้มที่ดูแล้วแสนยียวนกวน... พรายบนใบหน้าที่ดูดีของเพื่อนคนนั้น
“เออใช่ ไอ้วิท แต่นายไม่ต้องทำเสียงสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรอกว่ะ กูคลื่นไส้ หึหึหึ”
ชายหนุ่มที่ชื่อวิทหันมายิ้มกับเพื่อนอย่างถูกใจ และก่อนที่จะได้อ้าปากพูดขึ้นต่อ ก็กลับต้องชะงักและหยุดฟังเสียงที่ดังขึ้นมาทันที ด้วยใบหน้าที่ยังไม่หายยียวน
“แล้วนาย...จะหาว่าเพื่อนของชั้นเป็นคนผิดหรือยังไง...?” อายเลิกเสียงถามขึ้นสูง สีหน้ากวนประสาทกลับเป็นอย่างยิ่ง “นายสิ ที่ต้องเป็นคนขอโทษเพื่อนชั้น แหม~ ทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษ ขอโทษว่ะ หน้าก็ห่วยเสียงก็เห่ย แถมคำพูดยังฟังไม่เข้าหูอีก รออีก 10 ล้านปีแสงก่อนเหอะว่ะ ที่เพื่อนชั้นจะขอโทษ”
“อ้าวคุณ...พูดงี้ก็สวยสิครับ” เพื่อนคนที่ยิ้มกับวิทพูดขึ้นพร้อมสายตาเอาเรื่อง ท่าทาง คำว่าหน้าห่วยเสียงเห่ยจะมีผลมาเลยแฮะ
“เออ สวยอยู่แล้ว!” อายพูดขึ้นอย่างไม่อายปากตัวเอง เสียงไอค่อกแค่กดังมาจากข้างหลัง อายแยกเขี้ยว แก้มนวลเริ่มขึ้นสี เธอหันขวับทันใด “เฮ้ย ไม่ช่วยอย่าหัวเราะให้เสียดิวะ”
“ฮ่าๆๆ เออๆ ขอโทษ ช่วยว่ะช่วย” บุ๋มพยายามกลั้นเสียงหัวเราะสุดชีวิต พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้อายแยกเขี้ยว ส่วนเฟรม นั่งหัวเราะจนปวดท้องตั้งแต่คำด่าของอายแล้ว ขนาดหยาที่จากหน้าเซ็งไม่สบอารมณ์เพราะเจอคนกวนยังฮาไปกับคำตอกกลับโดยไม่คิดของอาย ส่วนส้มหันไปหัวเราะคนเดียวอย่างเงียบๆ
“ฮ่าๆๆ ขอโทษๆ เอาน่า อย่ามีเรื่องกันเลย คำขอโทษคำเดียว พูดแล้วตายให้มันรู้ไปสิ” เฟรมพูด พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต เอามือกุมท้องด้วยความที่หัวเราะจนเจ็บไปหมด “เอาเหอะ ขอโทษคำเดียว เรามีการศึกษาแล้ว พูดไปเหอะ ไม่เสียหาย จะได้จบๆ”
“ขอโทษนะคะ” เฟรมกับส้มพูดพร้อมกัน ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน และทั้งหยา บุ๋ม และอายต่างก็อึ้งไปตามๆกัน ด้วยความไม่เข้าใจว่าไปยอมมันทำไม เฟรมกับส้มยิ้มให้กัน
“พอใจแล้วใช่มั้ย? งั้นจบ ไปกันเหอะพวกเรา” ส้มเอ่ย มองหน้าไปที่ชายคนที่ชื่อวิท ก่อนที่จะลากเพื่อนๆที่เหลือไปอย่างไม่สนใจชายกลุ่มนั้นอีกเลย
“ไรวะ?” วิทหันไปพูดกับเจด้วยสีหน้างง เจไหวไหล่เบาๆ
บูมทำหน้าโกรธสุดขีด คำรามเสียงเหิ้ยม “กูจะต้องรู้ให้ได้ ว่ายัยพวกนั้นอยู่โรงเรียนไหนกัน! ชีวิตนี้กูยังไม่เคยเจอคนหยามอย่างนี้มาก่อนเลย” วิทกับเจมองหน้ากันพลางนึกในใจเบาๆ
....ก็มึงเป็นคุณชายนี่วะ ใครจะกล้าหยามมึง....
“อ่าวเฮ้ย พวกมึงทำไรกันอยู่วะ!?” ชายอีก 2 คนเดินออกมาจากร้านขายรองเท้า หันซ้ายหันขวาก่อนตะโกนหาเพื่อน
“เออ ไอ้หนึ่ง ไอ้กวาง มึงไม่ต้องมาพูดเลย หนีพวกกูไปซื้อรองเท้าเฉย จำไว้นะมึง” เจพูด พลางกอดคอบูมกับวิทเดินจากไป ทิ้ง 2 ตัวให้ทำหน้าเอ๋อรับประทานอยู่หน้าร้านรองเท้า กวางและหนึ่งมองหน้ากัน ก่อนส่ายหัวให้กันด้วยความไม่เข้าใจ
“ไรของมันวะ?” หนึ่งพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะตะโกนไล่ตามพวกเพื่อนๆ “อ้าวเฮ้ย แล้วมึงจะทิ้งพวกกูเลยเหรอวะ รอกันด้วยดิ เฮ้ย!”
= = = = =
หลังจากที่ออกจากร้านแม็คอันน่าอึดอัดใจนั่นได้ เด็กสาวทั้ง 5 คนก็เดินเร่ร่อนราวผีไร้ที่สิงสถิตไปอย่างไม่มีจุดหมาย พวกเธอเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ....
“พวกแกจะไปไหนกันอ่ะ?” เสียงใสหวานราวนางฟ้ามาจุติถามขึ้นหลังจากที่เดินเร่ร่อนอย่างไม่มีจุดหมายมาแสนเนิ่นนาน
“อ่ะ หยาอยากไปไหนล่ะจ๊ะ ไปได้ทั้งนั้นแหละจ๊ะถ้ามีหยาไป” อายรีบตอบทันทีอย่างไม่มีทีท่าว่าจะคิด สมองไวอย่างกับลิง และปากก็ไวตามทันเสียด้วย
“เออ ไปถ่ายรูปกันป่ะ?” ส้มถามขึ้น เสียงที่ดึงดูดความสนใจไปในบัดดล สายตาทุกคู่บัดนี้จ้องเขม็งมาที่ส้มอย่างเป็นเป้าหมาย ก่อนที่การกระทำจะไวกว่าปาก ทุกคนก็ลากส้มไปสตูดิโอถ่ายรูปทันที
ปึก!!!
ร่างบางที่เดินไปชนกับอะไรสักอย่างเข้าอย่างจัง บัดนี้ ได้ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นถนนอันเป็นที่ไม่น่าเหมาะแก่การนั่งเสียยิ่งนัก หยาร้องโอดครวญเบาๆ ในเมื่อก้นของเธอ กระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง หยาเงยหน้ามองผู้ที่ทำเธอล้ม
“เฮ้ย ตาบอดไงวะ? เจ็บนะเว้ย! เดินชนเข้ามาได้ยัยบ้าเอ้ย!”
ชายหนุ่มร่างสูงที่หยาเห็นไม่ค่อยชัดด้วยแสงแดดที่เข้าตา แต่เมื่อคำพูดลอยมาเตะหูดังป้าบ ความรู้สึกเจ็บเมื่อครู่ กลับมลายหายไปสิ้น ความคิดที่อยากจะเห็นหน้าไอ้คนปากน่าจับเข้าเช็คสิ่งที่เสียและซ่อมให้ดีซะจริง
ชายหนุ่มผู้ที่เดินมาชนเธอ หรือเธอชน(?) ใช่ว่าใบหน้าจะทุเร ศดังปากเ สี ยซะเมื่อไหร่ ผิดกัน ใบหน้านั้นทำให้หยาต้องชะงัก ร่างสูงโปร่งสมส่วน ผมสีดำขลับขับใบหน้าคมเข้มดูดียิ่งขึ้น ผิวขาวที่ออกคล้ำนิดๆที่ขับให้เขาราวเป็นเทพบุตรก็ไม่ปาน...
แต่...เทพบุตร...ปากเ สี ยเนี่ยนะ!!!
“ว่าไงนะ!!! นาย เดินเข้ามาชนคนอื่นเค้าแท้ๆ นายสิ ตาบอดรึไง!!!”หยาแผดเสียงใส่อย่างโกรธแค้นทันทีที่ได้สติ “ฉันสิ ที่สมควรจะเป็นฝ่ายด่านาย ไม่ใช่นายด่าชั้น นายทำชั้นล้มนะยะ!” ตอนนี้เสื้อผ้าของหยาเปื้อนไปด้วยฝุ่น ส่วนมือก็แสนแสบ เพราะต้องไปตบกะคอนกรีตที่รักอย่างรุนแรง
คนอะไร ขอโทษสักคำไม่มี มีหน้ามาว่าคนอื่นเค้าอีก ผู้ชายอะไรน่าเกลียดที่สุด ไม่น่าเกิดมาหน้าตาดีเลย เสียชาติเกิด ปากงี้น่าจับล้างน้ำเสียจริง
“หืมม์ คุณผู้หญิงครับ คุณจะบอกว่าเพื่อนผมผิดงั้นสิ? ผมว่า คุณควรจะขอโทษเพื่อนผมก่อนที่มันจะโกรธจะดีกว่านะครับ? ใช่มั้ยไอ้บูม ไอ้เจ” เพื่อนของผู้ชายคนที่ชื่อบูมผู้เป็นคนที่เดินชนกับหยาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มยียวน (กวนส้นเท้า) เพื่อนอีกคนนึงหันหน้าขวับทันที ที่ได้ยินเพื่อนเรียกเข้าไปเอี่ยว รอยยิ้มที่ดูแล้วแสนยียวนกวน... พรายบนใบหน้าที่ดูดีของเพื่อนคนนั้น
“เออใช่ ไอ้วิท แต่นายไม่ต้องทำเสียงสุภาพบุรุษขนาดนั้นหรอกว่ะ กูคลื่นไส้ หึหึหึ”
ชายหนุ่มที่ชื่อวิทหันมายิ้มกับเพื่อนอย่างถูกใจ และก่อนที่จะได้อ้าปากพูดขึ้นต่อ ก็กลับต้องชะงักและหยุดฟังเสียงที่ดังขึ้นมาทันที ด้วยใบหน้าที่ยังไม่หายยียวน
“แล้วนาย...จะหาว่าเพื่อนของชั้นเป็นคนผิดหรือยังไง...?” อายเลิกเสียงถามขึ้นสูง สีหน้ากวนประสาทกลับเป็นอย่างยิ่ง “นายสิ ที่ต้องเป็นคนขอโทษเพื่อนชั้น แหม~ ทำตัวเหมือนสุภาพบุรุษ ขอโทษว่ะ หน้าก็ห่วยเสียงก็เห่ย แถมคำพูดยังฟังไม่เข้าหูอีก รออีก 10 ล้านปีแสงก่อนเหอะว่ะ ที่เพื่อนชั้นจะขอโทษ”
“อ้าวคุณ...พูดงี้ก็สวยสิครับ” เพื่อนคนที่ยิ้มกับวิทพูดขึ้นพร้อมสายตาเอาเรื่อง ท่าทาง คำว่าหน้าห่วยเสียงเห่ยจะมีผลมาเลยแฮะ
“เออ สวยอยู่แล้ว!” อายพูดขึ้นอย่างไม่อายปากตัวเอง เสียงไอค่อกแค่กดังมาจากข้างหลัง อายแยกเขี้ยว แก้มนวลเริ่มขึ้นสี เธอหันขวับทันใด “เฮ้ย ไม่ช่วยอย่าหัวเราะให้เสียดิวะ”
“ฮ่าๆๆ เออๆ ขอโทษ ช่วยว่ะช่วย” บุ๋มพยายามกลั้นเสียงหัวเราะสุดชีวิต พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้อายแยกเขี้ยว ส่วนเฟรม นั่งหัวเราะจนปวดท้องตั้งแต่คำด่าของอายแล้ว ขนาดหยาที่จากหน้าเซ็งไม่สบอารมณ์เพราะเจอคนกวนยังฮาไปกับคำตอกกลับโดยไม่คิดของอาย ส่วนส้มหันไปหัวเราะคนเดียวอย่างเงียบๆ
“ฮ่าๆๆ ขอโทษๆ เอาน่า อย่ามีเรื่องกันเลย คำขอโทษคำเดียว พูดแล้วตายให้มันรู้ไปสิ” เฟรมพูด พยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต เอามือกุมท้องด้วยความที่หัวเราะจนเจ็บไปหมด “เอาเหอะ ขอโทษคำเดียว เรามีการศึกษาแล้ว พูดไปเหอะ ไม่เสียหาย จะได้จบๆ”
“ขอโทษนะคะ” เฟรมกับส้มพูดพร้อมกัน ทั้งคู่หันมามองหน้ากัน และทั้งหยา บุ๋ม และอายต่างก็อึ้งไปตามๆกัน ด้วยความไม่เข้าใจว่าไปยอมมันทำไม เฟรมกับส้มยิ้มให้กัน
“พอใจแล้วใช่มั้ย? งั้นจบ ไปกันเหอะพวกเรา” ส้มเอ่ย มองหน้าไปที่ชายคนที่ชื่อวิท ก่อนที่จะลากเพื่อนๆที่เหลือไปอย่างไม่สนใจชายกลุ่มนั้นอีกเลย
“ไรวะ?” วิทหันไปพูดกับเจด้วยสีหน้างง เจไหวไหล่เบาๆ
บูมทำหน้าโกรธสุดขีด คำรามเสียงเหิ้ยม “กูจะต้องรู้ให้ได้ ว่ายัยพวกนั้นอยู่โรงเรียนไหนกัน! ชีวิตนี้กูยังไม่เคยเจอคนหยามอย่างนี้มาก่อนเลย” วิทกับเจมองหน้ากันพลางนึกในใจเบาๆ
....ก็มึงเป็นคุณชายนี่วะ ใครจะกล้าหยามมึง....
“อ่าวเฮ้ย พวกมึงทำไรกันอยู่วะ!?” ชายอีก 2 คนเดินออกมาจากร้านขายรองเท้า หันซ้ายหันขวาก่อนตะโกนหาเพื่อน
“เออ ไอ้หนึ่ง ไอ้กวาง มึงไม่ต้องมาพูดเลย หนีพวกกูไปซื้อรองเท้าเฉย จำไว้นะมึง” เจพูด พลางกอดคอบูมกับวิทเดินจากไป ทิ้ง 2 ตัวให้ทำหน้าเอ๋อรับประทานอยู่หน้าร้านรองเท้า กวางและหนึ่งมองหน้ากัน ก่อนส่ายหัวให้กันด้วยความไม่เข้าใจ
“ไรของมันวะ?” หนึ่งพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะตะโกนไล่ตามพวกเพื่อนๆ “อ้าวเฮ้ย แล้วมึงจะทิ้งพวกกูเลยเหรอวะ รอกันด้วยดิ เฮ้ย!”
= = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น