ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>เปิดตัวกลุ่ม 5 สาว~
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านสีครีมให้แสงแยงตาคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ ผ้าห่มและหมอนถูกหยิบขึ้นมาสุมไว้บังแสงชั่วคราว หญิงสาวร่างบางใต้ผ้าห่มขยับตัวเล็กน้อย ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงมิดหัว
“เฟรม...เฟรม...” เสียงเรียกเบาหวิวลอยเข้าสู่โสตประสาทของคนที่กำลังนิทราอย่างเป็นสุข มือขยับเข้ามาเขย่าตัวเด็กสาวเล็กน้อย
เฟรมขยับตัวตามเสียงเรียก ลืมตาอย่างยากลำบากด้วยแสงแดดที่สะท้อนเข้าตา ก่อนที่จะตัดสินใจไม่ฟังเสียงนั้นและหลับลงอีกครั้ง เธอดึงหมอนใบใหญ่ขึ้นมาปิดหู และนอนต่ออย่างไม่สนใจ
ผู้หวังดีที่ช่วยปลุกเด็กสาว จากอารมณ์ดี กลายกลับเป็นหน้าแดงควันออกหูกะทันหัน
“เฟรม!!! ตื่นได้แล้ว!!!” ตะคอกเสียงดัง พร้อมดึงผ้าห่มและหมอนออกจากตัวของเฟรมทันที
เด็กสาวต้องจำใจกลับตัวมามองหน้าคนที่เรียกเธอทันใด
“อะไรกันน่ะแม่...ยังเช้าอยู่เลย ขอเฟรมอีกแปบ” เธอเอ่ย ก่อนแย่งผ้าห่มกลับมาคลุมตัวตามเดิม
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ ฉุนขาดทันใด “เช้าของแกสิ นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้ว ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัว นัดไปเที่ยวกับเพื่อนไว้ไม่ใช่หรือไงหา!!!?”
เฟรมสะดุ้งตื่นทันที คว้านาฬิกาปลุกที่หัวนอนขึ้นมาดูเวลา ตายแล้ว นี่มัน 11 โมง 45 แล้ว
“โธ่ แม่ คราวหลังหัดปลุกไวกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” เธอบ่น ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องรอให้รูม่านตาปรับรับแสง
“นี่ถ้าชั้นปลุกเธอได้นะ ชั้นคงไม่ต้องมาอารมณ์เสียอย่างนี้หรอก” แม่บ่นอุบอิบ ก่อนเดินออกจากห้องนอนไปทำงานของตนต่อ
เด็กสาวใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่นาน เธอเลือกใส่เสื้อสีแดงแขนสั้นลายลิงกินกล้วย กับกางเกงยีนสีดำ เฟรมปล่อยผมดำยาวสไลด์แหลกสยาย เธอรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต
“อ้าว เฟรม มากินข้าวก่อนสิ” แม่เธอเรียก ละสายตาจากหนังสือบนมือ ขึ้นมาถาม
“ไม่ล่ะค่ะแม่ เดี๋ยวก็ไปกินที่นั่นเองล่ะ” เธอบอก ก่อนหันไปที่อีกคน “ว่าแต่พ่อขา เฟรมขอตังค์หน่อยนะคะ เหลือแล้วจะเอามาคืนค่ะ (ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้)” เธอพูดแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันที ไม่รอฟังคำตอบจากใครทั้งสิ้น
เฟรมวิ่งมายังโรงจอดรถ ชายวัยกลางคนกำลังเช็ดรถอยู่นั้น เธอรีบวิ่งไปบอกกับชายคนนั้นทันที
“พี่ญา พี่ไปส่งเฟรมที่สยามหน่อยนะพี่ เฟรมนัดเพื่อนไว้บ่ายโมง ด่วนเลยนะพี่ จะสายแล้ว” เธอบอก พร้อมวิ่งขึ้นรถทันที
“เดี๋ยว...เฟรม” ชายคนขับรถเรียก “คันนี้ ไม่ใช่คันนั้น” รถอีกคันที่ถูกสตาร์ทไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายคนขับรถกำลังเปิดประตูขึ้นรถฝั่งคนขับ เฟรมหน้าเบ้หน้าทันใด ปากหมุบหมิบแก้เก้อ ก้มหน้างุดๆอย่างเสียหน้า
“โธ่พี่ วันหลังก็หัดบอกเร็วๆหน่อยสิ ว่าไปคันไหน” เธอตะโกนกลับแบบไม่เต็มเสียง ค่อยๆเดินลงจากรถ ไปรถอีกคัน
= = = = =
รถสีบรอนซ์ยังคงเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว หากแต่เวลานี้ก็ปาเข้าไป 12.45 น. แล้ว เฟรมมีทีท่าร้อนรนอย่างไม่สมกิริยา
“พี่ญาเร็วๆ ใกล้สายแล้ว” เธอเอ่ย หากแต่กลับไปเปิดวิทยุเลือกคลื่นที่เธอชอบอย่างสบายอารมณ์ และนั่งฮัมเพลงอย่างสุขสบาย
“เออ รีบร้อนจริง ทำท่าให้มันรีบร้อนจริงก่อนเหอะ แล้วค่อยว่ากัน” เขาเอ่ย ก่อนเหยียบคันเร่งอย่างรีบร้อน
= = = = =
หน้าสยามสถานที่ที่เป็นแหล่งรวมตัวของวัยรุ่นที่แสนนิยม วันนี้ เฟรมเองก็นัดเพื่อนๆที่นี่ เด็กสาววิ่งอย่างร้อนรนไปหน้าร้าน Dunkin Donut ตามที่นัดกับเพื่อนไว้
ในหน้าของเพื่อนต่างๆดูยิ้มแย้ม ต้อนรับการมาของเฟรมอย่างเต็มที่ เธอยิ้มอย่างโล่งอก หากแต่...ฝ่ามืออรหันต์ร่วม 5 คู่ กลับตบตะปบหัวผู้มาใหม่อย่างเอาซะหน้าคว่ำ เด็กสาวเริ่มเอ๋อกิน เธอค่อยๆมองขึ้นมาอย่างหวาดๆ สายตานับ 5 คู่กำลังจ้องเธออย่างกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว ตอนนี้เด็กสาวรู้สึกตัวได้ว่า เธอกำลังจะได้ไปถามไถ่ทุกข์สุขกับท่านยมบาลจริงๆเสียแล้ว
“ง่ะ..ง่า... เค้าขอโทษง่ะตัวเอง มาสายนิดหน่อยเอง..” เฟรมพูดแหยๆ ยิ้มแฮะๆอย่างสำนึกผิด
โครม!!!!
ฝ่ามืออีก 1 ฝ่ามือที่ถือว่าเป็นของแถม เด็กสาวอีกคนผู้เป็นเจ้าของฝ่ามือนั้นหน้าตาบัดนี้ที่ราวเหมือนผีเสื้อสมุทรก็ไม่ปาน ((เขี้ยวงอก หน้ายักษ์ เขาโผล่...))
“นิดป๊ะแกสิไอ้เฟรม นิดบ้านแกเหรอ นัดบ่ายแกมาอีก 25 นาทีบ่าย 2 ขอบใจว่ะ” เธอเอ่ย
เฟรมยิ้มแห้ง ก่อนเอ่ยอย่างขอไปที “แหม บุ๋มก็...รถมันติด” เธอเอ่ยเสียงหวานออดอ้อน “เค้าขอโทษนะ นะ นะ” ก่อนค่อยๆเริ่มกระแนะกระแหนเพื่อนแต่ละคน
บุ๋มตีหน้ายักษ์หันมามองหน้าที่แสร้งใสซื่อของเฟรม ก่อนถอนใจหนัก เด็กสาวอีกคนนึงก็เอ่ยขึ้น “เอาน่าๆ นี่ก็เลยเวลามากแล้ว ไปกันเถอะ” เสียงที่ดังขึ้นดังสวรรค์มาโปรด เฟรมยิ้มกว้าง แทบกระโดดขี่คอเธอคนนั้น
“อ้า เรารักแกจังเลยว่ะส้ม ส้มน่ารักน้า” เธอเอ่ยยิ้มร่า “ไปกินข้าวกันก่อนเหอะ หิวอ่ะ รีบออกจากบ้าน ยังไม่ได้กินไรเลย” เฟรมเอ่ยลูบท้องปอยๆ
“เอาดิ หิวเหมือนกัน ยืนรอแกจนหิว แกเก่งว่ะ” อาย เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยขึ้นประชด ก่อนเดินมาตบหัวเฟรมเข้าจังเบอร์อีกครั้ง
....เอาล่ะวะ คราวนี้ได้เอ๋อกินกันไปข้างแน่ชั้น ตบกันอยู่นั่น ชิ.... เธอคิดอย่างเคียดแค้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่ตีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสำนึกผิดต่อไป...
= = = = =
“เฟรม...เฟรม...” เสียงเรียกเบาหวิวลอยเข้าสู่โสตประสาทของคนที่กำลังนิทราอย่างเป็นสุข มือขยับเข้ามาเขย่าตัวเด็กสาวเล็กน้อย
เฟรมขยับตัวตามเสียงเรียก ลืมตาอย่างยากลำบากด้วยแสงแดดที่สะท้อนเข้าตา ก่อนที่จะตัดสินใจไม่ฟังเสียงนั้นและหลับลงอีกครั้ง เธอดึงหมอนใบใหญ่ขึ้นมาปิดหู และนอนต่ออย่างไม่สนใจ
ผู้หวังดีที่ช่วยปลุกเด็กสาว จากอารมณ์ดี กลายกลับเป็นหน้าแดงควันออกหูกะทันหัน
“เฟรม!!! ตื่นได้แล้ว!!!” ตะคอกเสียงดัง พร้อมดึงผ้าห่มและหมอนออกจากตัวของเฟรมทันที
เด็กสาวต้องจำใจกลับตัวมามองหน้าคนที่เรียกเธอทันใด
“อะไรกันน่ะแม่...ยังเช้าอยู่เลย ขอเฟรมอีกแปบ” เธอเอ่ย ก่อนแย่งผ้าห่มกลับมาคลุมตัวตามเดิม
ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ ฉุนขาดทันใด “เช้าของแกสิ นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้ว ตื่นได้แล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัว นัดไปเที่ยวกับเพื่อนไว้ไม่ใช่หรือไงหา!!!?”
เฟรมสะดุ้งตื่นทันที คว้านาฬิกาปลุกที่หัวนอนขึ้นมาดูเวลา ตายแล้ว นี่มัน 11 โมง 45 แล้ว
“โธ่ แม่ คราวหลังหัดปลุกไวกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง” เธอบ่น ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องรอให้รูม่านตาปรับรับแสง
“นี่ถ้าชั้นปลุกเธอได้นะ ชั้นคงไม่ต้องมาอารมณ์เสียอย่างนี้หรอก” แม่บ่นอุบอิบ ก่อนเดินออกจากห้องนอนไปทำงานของตนต่อ
เด็กสาวใช้เวลาอาบน้ำเพียงไม่นาน เธอเลือกใส่เสื้อสีแดงแขนสั้นลายลิงกินกล้วย กับกางเกงยีนสีดำ เฟรมปล่อยผมดำยาวสไลด์แหลกสยาย เธอรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต
“อ้าว เฟรม มากินข้าวก่อนสิ” แม่เธอเรียก ละสายตาจากหนังสือบนมือ ขึ้นมาถาม
“ไม่ล่ะค่ะแม่ เดี๋ยวก็ไปกินที่นั่นเองล่ะ” เธอบอก ก่อนหันไปที่อีกคน “ว่าแต่พ่อขา เฟรมขอตังค์หน่อยนะคะ เหลือแล้วจะเอามาคืนค่ะ (ซึ่งมันก็เป็นไปไม่ได้)” เธอพูดแล้วรีบวิ่งออกจากบ้านทันที ไม่รอฟังคำตอบจากใครทั้งสิ้น
เฟรมวิ่งมายังโรงจอดรถ ชายวัยกลางคนกำลังเช็ดรถอยู่นั้น เธอรีบวิ่งไปบอกกับชายคนนั้นทันที
“พี่ญา พี่ไปส่งเฟรมที่สยามหน่อยนะพี่ เฟรมนัดเพื่อนไว้บ่ายโมง ด่วนเลยนะพี่ จะสายแล้ว” เธอบอก พร้อมวิ่งขึ้นรถทันที
“เดี๋ยว...เฟรม” ชายคนขับรถเรียก “คันนี้ ไม่ใช่คันนั้น” รถอีกคันที่ถูกสตาร์ทไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายคนขับรถกำลังเปิดประตูขึ้นรถฝั่งคนขับ เฟรมหน้าเบ้หน้าทันใด ปากหมุบหมิบแก้เก้อ ก้มหน้างุดๆอย่างเสียหน้า
“โธ่พี่ วันหลังก็หัดบอกเร็วๆหน่อยสิ ว่าไปคันไหน” เธอตะโกนกลับแบบไม่เต็มเสียง ค่อยๆเดินลงจากรถ ไปรถอีกคัน
= = = = =
รถสีบรอนซ์ยังคงเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว หากแต่เวลานี้ก็ปาเข้าไป 12.45 น. แล้ว เฟรมมีทีท่าร้อนรนอย่างไม่สมกิริยา
“พี่ญาเร็วๆ ใกล้สายแล้ว” เธอเอ่ย หากแต่กลับไปเปิดวิทยุเลือกคลื่นที่เธอชอบอย่างสบายอารมณ์ และนั่งฮัมเพลงอย่างสุขสบาย
“เออ รีบร้อนจริง ทำท่าให้มันรีบร้อนจริงก่อนเหอะ แล้วค่อยว่ากัน” เขาเอ่ย ก่อนเหยียบคันเร่งอย่างรีบร้อน
= = = = =
หน้าสยามสถานที่ที่เป็นแหล่งรวมตัวของวัยรุ่นที่แสนนิยม วันนี้ เฟรมเองก็นัดเพื่อนๆที่นี่ เด็กสาววิ่งอย่างร้อนรนไปหน้าร้าน Dunkin Donut ตามที่นัดกับเพื่อนไว้
ในหน้าของเพื่อนต่างๆดูยิ้มแย้ม ต้อนรับการมาของเฟรมอย่างเต็มที่ เธอยิ้มอย่างโล่งอก หากแต่...ฝ่ามืออรหันต์ร่วม 5 คู่ กลับตบตะปบหัวผู้มาใหม่อย่างเอาซะหน้าคว่ำ เด็กสาวเริ่มเอ๋อกิน เธอค่อยๆมองขึ้นมาอย่างหวาดๆ สายตานับ 5 คู่กำลังจ้องเธออย่างกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว ตอนนี้เด็กสาวรู้สึกตัวได้ว่า เธอกำลังจะได้ไปถามไถ่ทุกข์สุขกับท่านยมบาลจริงๆเสียแล้ว
“ง่ะ..ง่า... เค้าขอโทษง่ะตัวเอง มาสายนิดหน่อยเอง..” เฟรมพูดแหยๆ ยิ้มแฮะๆอย่างสำนึกผิด
โครม!!!!
ฝ่ามืออีก 1 ฝ่ามือที่ถือว่าเป็นของแถม เด็กสาวอีกคนผู้เป็นเจ้าของฝ่ามือนั้นหน้าตาบัดนี้ที่ราวเหมือนผีเสื้อสมุทรก็ไม่ปาน ((เขี้ยวงอก หน้ายักษ์ เขาโผล่...))
“นิดป๊ะแกสิไอ้เฟรม นิดบ้านแกเหรอ นัดบ่ายแกมาอีก 25 นาทีบ่าย 2 ขอบใจว่ะ” เธอเอ่ย
เฟรมยิ้มแห้ง ก่อนเอ่ยอย่างขอไปที “แหม บุ๋มก็...รถมันติด” เธอเอ่ยเสียงหวานออดอ้อน “เค้าขอโทษนะ นะ นะ” ก่อนค่อยๆเริ่มกระแนะกระแหนเพื่อนแต่ละคน
บุ๋มตีหน้ายักษ์หันมามองหน้าที่แสร้งใสซื่อของเฟรม ก่อนถอนใจหนัก เด็กสาวอีกคนนึงก็เอ่ยขึ้น “เอาน่าๆ นี่ก็เลยเวลามากแล้ว ไปกันเถอะ” เสียงที่ดังขึ้นดังสวรรค์มาโปรด เฟรมยิ้มกว้าง แทบกระโดดขี่คอเธอคนนั้น
“อ้า เรารักแกจังเลยว่ะส้ม ส้มน่ารักน้า” เธอเอ่ยยิ้มร่า “ไปกินข้าวกันก่อนเหอะ หิวอ่ะ รีบออกจากบ้าน ยังไม่ได้กินไรเลย” เฟรมเอ่ยลูบท้องปอยๆ
“เอาดิ หิวเหมือนกัน ยืนรอแกจนหิว แกเก่งว่ะ” อาย เพื่อนสาวอีกคนเอ่ยขึ้นประชด ก่อนเดินมาตบหัวเฟรมเข้าจังเบอร์อีกครั้ง
....เอาล่ะวะ คราวนี้ได้เอ๋อกินกันไปข้างแน่ชั้น ตบกันอยู่นั่น ชิ.... เธอคิดอย่างเคียดแค้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่ตีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมสำนึกผิดต่อไป...
= = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น