รักหวานอมเปรี้ยวของหนุ่มสุดเซี้ยวและยัยเป๋อ

ลำดับตอนที่ #7 : ความทรงจำลางเลือน

************ คอนโดของแป๋ว*********

“ อือ........นายเป็นใครอ่ะ นาย..........”

“ นี่มาเล่นกันเถอะ วันนี้พวกเราจะเล่นอะไรกันดีหล่ะ “ เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มองไม่เห็นหน้าตากำลังกล่าวกับเด็กผู้หญิงที่ดูราวอายุประมาณ 4-5 ขวบได้

“ งั้นวันนี้พวกเรามาเล่น.. ขายขนมกันดีกว่า นายเป็นคนซื้อน่ะ เดี๋ยวเค้าจะเป็นคนขายเอง “ เสียงเด็ก 2 คนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานแต่จู่ๆ ภาพก็เปลี่ยนไป

“ นี่เธอเราคงไม่ได้มาเล่นกับเธออีกแล้วหล่ะ “

“ ทำไมหล่ะ “

“ จะต้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว เราคงไม่ได้มาเจอเธออีก “

“ ทำไมหล่ะ นายอยู่ที่นี่ไม่ได้หลอ “

“ ไม่ได้หรอก แต่เราจะกลับมาน่ะ เราจะกลับมาน่ะ เราให้สัญญา “ เด็กผู้ชายคนนั้นยื่นนิ้วก้อยที่มือขวาออกไปเพื่อเป็นการทำสัญญากับเด็กหญิง

“ อือ....... “ เด็กผู้หญิงก็ยื่นนิ้วก้อยออกไปเป็นการตอบรับสัญญา

“..................”

“ แย่จังเลยน่ะ .................อ่ะนี่ “ เด็กผู้หญิงคนนั้นได้เดินไปเด็ดดอกไม้ที่ข้างทางมาดอกหนึ่งแล้วส่งมันให้กับเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

“ ให้เราหลอ “

“ ใช่......ถ้าหากว่านายคิดถึงเราน่ะ นายก็ดูดอกไม้นี่แหละ “

“ เราจะรักษาอย่างดีเลย..... แต่เราไม่มีอะไรให้เธอหรอกน่ะ .............. “

“ ไม่เป็นไรหรอก “

“ ............. แต่ถ้า.........เธอเหงาเธอก็มองหาชั้นได้ในท้องฟ้าตอนค่ำคืนน่ะ ชั้นจะเป็นเหมือนดวงดาวที่ยังอยู่บนท้องฟ้าที่ถึงจะมองเห็นเป็นครั้งคราวแต่ก็ยังอยู่บนนั้นเสมอ “ เด็กทั้งสองมองหน้าซึ่งกันและกันแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตนไป

แล้วภาพก็เปลี่ยนไปอีก

                “ นายต้องกลับมาน่ะ นายสัญญาแล้วน่ะ ...............” เด็กผู้หญิงคนเดิมตะโกนออกไปให้กับรถที่แล่น

--------แต่จู่ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็วิ่งตามรถคันนั้นไป-------เด็กคนนั้นวิ่งไป---พยายามวิ่งตามไปแต่รถก็ห่างไกลเกินไปเสียแล้ว-------- จนถนนสายนั้นเหลือแค่เพียงความว่างเปล่า แต่จู่ๆตอนนั้นเอง

                “ กรี๊ด...................... “

“ อ๊า...........ไม่น่ะ.....” ชั้นสะดุ้งลุกจากที่นอนขึ้นมาทันที ทำไมภาพสุดท้ายมันถึงได้ดูน่ากลัวอย่างนี้น่ะ

“ เฮ้อที่แท้ก็ฝันไป “ แต่...........เราฝันอะไรไปเนี่ย ชักจำไม่ได้แล้วสิ จำได้แค่.....อือ....เด็ก 2 คน... แล้วก็ แล้วก็.....โอย จำไม่ได้แล้วสิ  แต่ช่างมันเถอะ ชั้นลุกจากเตียงแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวระหว่างที่ชั้นกำลังจัดผมอยู่ตรงหน้ากระจกนั้นเอง

“ กิ๊งก่อง..................” ใครกันมาหาเรา..........สงสัยว่าคงเป็นนายทีมหล่ะมั้งเนี่ย......ฮิๆ..../ แล้วเราไปดีใจทำไมกันเนี่ย /

“...... แอ๊ด....หวัดดี” ชั้นเปิดประตูออก แล้วกล่าวทักทาย

“ อ้าววันนี้เร็วจริงๆเลยน่ะ เสร็จหรือยังหล่ะ จะได้ไปเลย “ นายทีมพูดกับชั้น ชั้นจึงตอบกลับไป

“ จ้า.....เสร็จแล้วค่ะ คุณผู้ชาย สักครู่นึง เดี๋ยวไปหยิบกระเป่าก่อน  คอยตรงนี้แหละ “ เสร็จแล้วชั้นก็รีบวิ่งไปเอากระเป๋าในห้อง แล้วลงมาข้างพร้อมกับนายทีม แต่พอผ่านรถ ฮอนด้า CRV สีดำคันหนึ่งบริเวณข้างล่าง อีตานั่นก็เดินไปเปิดประตูคนขับเอาซะดื้อๆ

“ เฮ้ย นี่นาย.....นี่นายจะขโมยรถเค้ายังงั้นหลอ นี่มันยังกลางวันแสกๆเลยน่ะ ไม่กลัวถูกจับหรือไง ทำอะไรบ้าๆ “ ชั้นตะโกนแหกปากซะลั่นจนคนอื่นเริ่มหันมามอง นายทีมดูท่าเลิกลั่นน่าดู เค้ารีบวิ่งมาอุ้มชั้นขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที      ทันทีที่ชั้นอยู่บนรถชั้นก็ตะโกนใส่เขา

“ นี่นายจะทำชั่วก็ทำคนเดียวสิ  อย่าลากชั้นมาเอี่ยวด้วย   นายไปขโมยรถคนอื่นมาแล้วยังลากชั้นขึ้นมาด้วย แย่ที่สุด “

“ จะบ้าหลอไงยัยแป๋ว นี่มันรถของชั้น ถ้าไม่เชื่อเอ้านี่ใบขับขี่ -----โยนกระเป๋าตังค์มาให้ชั้น------ ทำอะไรไม่คิดก่อน เป็นไงหล่ะชั้นเกือบโดนประชาทัณฑ์ซะแล้วไหมหล่ะ “ ชั้นดูใบขับขี่ของเค้าอย่างพินิจถี่ถ้วน จึงเริ่มสังเกต

“ นายเรียนปีไรแล้วเนี่ย “ ชั้นถามไปเพราะเริ่มเห็นว่าเค้าใส่ชุดนักศึกษา / เฮ้อ เห็นตั้งหลายครั้งแล้ว แต่เพิ่งมาสังเกตเอาป่านนี้ /

“ ปี 1 “

“ หลอ..อือ......น่ะนายแก่กว่าชั้นนี่ อายุเท่าไรหล่ะ “ ชั้นถามออกไปด้วยความสงสัย

“ 18  แต่จะถามไปทำไม ชั้นแก่กว่าเธอแค่5-6 เดือนน่ะ เพราะเธออ่ะ เกิดต้นปีส่วนชั้นเกิดประมาณเกือบๆปลายปี “

“ งั้นหลอ อือน่ะมิน่าถึงดูไม่ค่อยแก่กว่า............ แต่ทำไมนายถึงสูงกว่าชั้นตั้ง 1 ชั้นเรียนหล่ะ ทั้งๆที่ห่างกัน แค่นั้น อ่ะ “ ชั้นรีบตั้งข้อสงสัยขึ้นอีก

“ ชั้นไปเรียนที่ต่าง......ประเทศ.. เอ๋ -----สีหน้าชักไม่ดี----- เธออย่ารู้ไปเลยน่ะ ซักมากๆเดี๋ยวก็ไล่ลงเลยนิ “++อย่าให้เธอรู้เลยว่าเราไปเรียนที่ต่างประเทศแล้วเธอต้องอยู่โรงพยาบาล อย่าให้รู้เลย.. ว่าเป็นเพราะเรา..++

“...................................” ตอนนี้บรรยากาศภายในรถเหลือเพียงแค่ความเงียบ  แต่ชั้นไม่ชอบเลย ชั้นเลยเอาเรื่องความฝันเมื่อเช้ามาพูด

“ นี่ๆ นายทีมเมื่อเช้า เราฝันประหลาดมากเลยแหละ........”

“ ฝันว่าไรหล่ะ ไม่ใช่ฝันว่าได้นั่งม้าหมุนหรือขึ้นรถไฟเหาะหรอกน่ะ “

“ เปล่า......ฝันถึงเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายหล่ะ    .........ติงต๊องหรือเปล่าหล่ะ ฮะๆๆๆๆ “ ชั้นหัวเราะร่วนจนไม่ทันได้สังเกตเขาที่หน้าซีดลง ชั้นจึงพูดต่อไปว่า

“ แล้วรู้สึกว่าเค้าจะเล่นกันมั้ง..... จำไม่ได้แล้วหล่ะ “

“ จำไม่ได้จริงๆเหรอ แป๋ว “

“ อือ มันฝันลางๆอ่ะ เลยจำไม่ค่อยได้ “ ชั้นตอบแล้วหันหน้าไปมองเค้า

“ มีไรหรือเปล่าทีม “

“ ไม่...ไม่มีอะไรหรอก อะ ถึงโรงเรียนเธอแล้วเดี๋ยวเย็นนี้ชั้นมารับน่ะ “

“ เอ๋...อือ โชคดีน่ะ “ ชั้นงงหน่อยๆแต่ก็เดินลงมาจากรถแล้วโบกมือให้เค้าแล้วเดินเข้าโรงเรียนไป

*********ที่ห้องเรียน  ม.6-2 *********

“ หวาด.............ดีเหม่เม้ “ ชั้นลากเสียงยาวออกไปเป็นการทักทายเพื่อนทันทีที่มาถึงห้องเรียน

“ อ้าว....นี่แม่คุณเพิ่งมาเอาวันนี้หลอ เมื่อวานเป็นไรทำไมไม่มา อ๋อ.....หรือว่าจงใจเบี้ยวนัดเลี้ยงชั้น “ ยัยเพื่อนตัวดีของชั้นเอ่ยถามออกมาเป็นประโยคแรก

“ บ้า....ทำไมชั้นต้องหนีแกเพราะเรื่องแค่นั้นด้วย บังเอิญเมื่อวานไม่สบาย โว้ย..... เลยไม่ได้มา  อือใช่.มีการบ้านไรป่าวว่ะเนี่ย เดี๋ยวทำเสร็จไม่ทัน “ ชั้นพูดตอบกลับไป

“ ไม่มีหรอก เมื่อวานอ่ะ ส่วนใหญ่อาจารย์ให้เรียนศึกษาเอาเอง เลยไม่มีการบ้าน  แกโชคดีมากน่ะเนี่ย เพราะถ้าเป็นวันอีกแก ซี้ม่องเท่งไปแล้วหล่ะ แต่พยายามอย่าหยุดอีกน่ะ เพราะเดี๋ยวก็ต้องเตรียมสอบแล้ว “ เพื่อนตัวดีของชั้นกล่าวเตือนชั้นทันที

“ อือ รู้แล้วน่า......... จะพยายามน่ะ จะพยายาม..... เข้าใจ๋ ”