รักหวานอมเปรี้ยวของหนุ่มสุดเซี้ยวและยัยเป๋อ

ลำดับตอนที่ #6 : เสียงเรียกของหัวใจ

“ อยากบอกว่าน้อยใจ คล้ายเธอลืมไปแล้วว่ามีฉัน แอบอิจฉาในความเข้าใจ ที่เธอนั้นมีให้กัน รู้บ้างไหมว่าฉันอยากเป็นอย่างเขาเพียงใด “



โอ๊ยเพลงอะไรในหัวของชั้นกันว่ะเนี่ย  ฉันไปเอา เมมโมรี่ที่ไหนจำกันว่ะเนี่ย โอ๊ยชั้นนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอพี่เตยนั่งอยู่ข้างๆเตียงนอน



“ อ้าวตื่นแล้วหลอ เป็นไงบ้างหลับสบายไหม “ พี่เตยทักชั้นทันทีที่ชั้นลุกขึ้นมา



“ ก็รู้สึกดีขึ้นแล้วหล่ะค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยแป๋วไว้  แป๋วทำให้พี่เตยต้องลำบากจนได้ “ ชั้นตอบออกไป แต่ในใจมันกลับรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่า ไม่รู้เพราะอะไร ไม่รู้ว่าทำไม  / เฮ้อ..........ป่านนี้แล้วอีตาทึ่มนั่นจะเป็นอะไรไหมน้อ......... / เฮ้ย นี่ชั้นกำลังคิดถึงอีตาทีมหลอเนี่ย โอ๊ยไม่อยากจะเชื่อเลย



“ อ้อ แป๋ว พี่ทำโจ๊กไว้ในครัวเดี๋ยวพี่ตักมาให้น่ะ “ พี่เตยลุกออกไปแล้วเดินไปในครัว ขณะนั้นเองที่ชั้นตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดต่อสายโทร ไป ที่ปลายสายรับ



“ ไม่รู้เหรอที่หึง มีเหตุผลน่ะที่หึง ขอเธอโปรดนึกถึงคนรักบ้างจะได้ไหม  ...... แค่เพื่อนก็เหอะ อย่าใกล้ชิดกันมากไป รู้ไหมไม่ดีมันหึง.......................... ” โอ๊ยเพลงรอสายบ้าอะไร กันเนี่ย จะร้องไห้แล้วน่ะ



“ โปรดฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ “ โอ๊ยทำไมไม่รับกันน่ะ



“ นี่อีตาบ้าอีตาทึ่ม อีตาทีม นายเป็นอะไรกันห่ะ ทำไมต้องวิ่งหนีชั้นด้วย ชั้นคิดมากน่ะรู้ไหม ทำไมทำยังงี้น่ะอีตาบ้า ฮือ........... / ชั้นเริ่มร้องไห้...ฟูมฟาย / ทำไมทำยังงี้ห่ะ ไปตายเลยไป ปิ๊บ........ข้อความถูกส่งแล้ว “



“ ฮือ. อีตาบ้าไปไหนของนายกันน่ะ ทำไมไม่อยู่ข้างๆชั้นกันหล่ะ ฮือ.......... แง้...TT_TT..” ชั้นโยนโทรศัพท์ไปกองอยู่ที่พื้น แล้วเริ่มร้องไห้โวยวาย แต่จู่ๆ



“ แป๋ว แป๋วเป็นอะไรไปครับ แป๋ว เป็นอะไร ใครทำอะไรแป๋วหลอ บอกพี่ซิเดี๋ยวพี่ไปจัดการให้ “ พี่เตยปลอบชั้น  



ทันทีที่ชั้นเห็นหน้าพี่เตย ชั้นนั้นก็รีบโผกอดพี่เค้าเอาไว้ซะแน่น



“ พี่เตย แป๋วไม่รู้ว่า........แป๋วเป็นอะไรไป ไม่รู้ว่าทำไมแป๋วถึงเสียใจมากขนาดนี้ แป๋วไม่รู้เลยจริงๆ พี่เตย “ ชั้นนั่งคร่ำครวญร้องไห้ภายใต้ไหล่อันกว้างของพี่เตย            โดยไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ขณะนั้นเอง



“ แป๋ว ..... แป๋ว ..... เธออยู่ไหน มาเปิดประตูให้ชั้นที เธอเป็นอะไรหรือเปล่า แป๋ว........ “ นั่น นั่นเป็นเสียงของใครกันน่ะ / แต่ไม่รู้ว่าทำไมสมองของชั้นถึงได้ทำงานไวกว่าปกติ / ชั้นนั้นรีบผละจากพี่เตยแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูชั้นไม่รีรอฟังเสียงใดๆทั้งนั้น ทันทีที่ชั้นเปิดประตูออก ชั้นถึงกับจ้องคนหน้าประตูด้วยน้ำตานองหน้า แล้วกระโดดเข้ากอดเขาอย่างดีใจ



“ อีตาทึ่มเป็นอะไรของนายกันห่ะ ทำไมถึงวิ่งหนีชั้นหล่ะ ชั้นคิดมากน่ะ “



“ รู้แล้ว ถึงได้รีบกลับมาหายังไงหล่ะ แล้วทำไมเธอต้องไปทำสนิทกับคนอื่นหล่ะ “  



“ นั่นมัน ลูกพี่ลูกน้องชั้นน่ะ ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย อย่าทำอะไรโดยไม่คิดก่อนสิ “ ชั้นพูดกวนกลับไปแล้วจ้องหน้าอีตานั่น



“ ทำไมมีไรติดหน้าหลอไง จ้องอยู่ได้ “ ตอนนั้น......... พี่เตยเดินออกมาที่ประตูแล้วจ้องชั้นกับทีมอย่างสงสัย เลยพูดออกมาว่า



“ นี่ แป๋วผู้ชายคนนั้นใครกันหรอ ทำไมดูสนิทกันจังเลย “ / นี่ชั้น นี่ชั้น ลืมไปว่าพี่เตยอยู่ด้วย    โอ๊ย อยากจะบ้าตาย /   ชั้นรีบปาดน้ำตาแล้วพูดพร้อมกับยิ้มให้พี่เตยว่า



“ แฟนของแป๋วค่ะ  ชื่อทีม “ ชั้นพูดออกไปพลางหันหน้าไปมองทีม



“ หา เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรน่ะ ชั้นได้ยินไม่ถนัด “ อีตาบ้าทีมนี่ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอย่างงั้นหลอ



“ เชอะของดีมีรอบเดียว เพราะฉะนั้น   พี่เตย คนนี้ชื่อทีมเป็น................เพื่อนของแป๋วค่ะ “ ชั้นทำหน้าทะเล้นแกล้งหยอกล้อใส่ทีม แล้วหันไปพูดกับพี่เตย



“ อ๋อเพื่อนของแป๋วเองหรอครับ ..... --- มองนาฬิกา ---- อือใช่แป๋ว พี่คงต้องกลับแล้วหล่ะเดี๋ยวแม่พี่ว่าพี่แน่ๆ ที่พอลงจากเครื่องแล้วรีบบึ่งมาที่นี่เลย  แล้วเดี๋ยว.............พี่มีเรื่องสำคัญ มากๆ ที่ต้องคุยกัน แต่เอาไว้คราวหลังน่ะจ๊ะ บ๊ายบาย    โชคดีน่ะ แป๋ว “ พี่เตยโบกมือ บ๊ายบายชั้นแล้วเดินออกไป ชั้นจึงหันหน้าไปทางอีตาทีม



“  เมื่อกี้นายไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมมาถึงเร็วนักหล่ะ หรือว่า........นายคอยอยู่ข้างล่างที่พัก “ ชั้นมองไปแล้วถามเขา ทั้งๆที่มันไม่น่าเป็นไปได้ แต่...............



“ ใช่ คอยอยู่  ชั้นคอยเธออยู่ข้างล่าง “



อือฮึ เมื่อกี้อีตาบ้านี่บอกชั้นว่าคอยชั้นอยู่ข้างล่างงั้นสิ เหลือเชื่อ



“ โธ่เอ๊ย แล้วทำไมไม่อยู่ข้างบนหล่ะ แล้วจะลงไปข้างล่างทำไม อยากวิ่งออกกำลังกายหลอไง “ ชั้นถามออกไป



“ เปล่าแค่ไม่อยากอยู่ข้างบน --------จู่ๆอีตาหมอนี่ก็กอดชั้นเอาไว้ซะแน่น------------ ชั้นไม่อยากเห็นเธออยู่กับคนอื่นนอกจากชั้นน่ะ “ ชั้นรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนหน่อยๆน่ะ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเขินหรือเปล่าน่ะ  แฮะๆ ( หัวเราะแบบแห้งๆ ) ชั้นนั้นเหลียบตาไปมองอีตาทีมแล้วรู้สึกว่าอีตาหมอนี่จะหน้าแดงด้วยสิ ฮิๆ อย่างงี้แม่จะแกล้งให้เข็ดเลย



“ โอ๊ย กอดเบาๆหน่อยไม่ได้หลอหายใจไม่ออกแล้ว “ ชั้นพูดออกไป  / แต่ตัวของชั้นก็รู้สึกอบอุ่นดีน่ะกับอ้อมกอดของเขา มันรู้สึก........คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเลยราวกับว่าชั้นเคยถูกอีตาหมอนี่เคยกอดมาแล้ว อย่างงั้นแหละ / เอ๊ะ.....นี่ชั้นจะบ้าไปใหญ่แล้วน่ะเนี่ย



“ อะ งั้นหลอ โทษที โหสิโหสิน่ะ “ อีตาหมอนี่ปล่อยกอดชั้นแล้วหันมามองในดวงตาของชั้นราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง แต่ชั้นไม่มีอะไรในตาให้อีตาหมอนี่หาหรอก ฮึๆ



“ มีไรหน้าชั้นมีไรติดหลอไง “ ชั้นแกล้งเลียนเสียงของหมอนี่ตอบกลับไป



“ อะเปล่า ไม่มีไร “ แล้วอีตาหมอนี่ก็หลบตาชั้นไป



“ รับโทสับสิว่ะ รับโทสับได้แล้วเว้ย ………… “ นี่คือเสียงโทรศัพท์ของทีมค่ะ พูดตรงๆก็คือชั้นไปแอบอัดเสียงเอาไว้นะค่ะ



“ เอ๋ชั้นว่าชั้นไม่ได้ใช้เสียงนี้น่ะ ใครมาอัดไว้อ่ะ สงสัยผีโทสับจะหลอกเรามั้งเนี่ย” อีตาหมอนี่พึมพำแต่ก็กดรับโทรศัพท์  



“ ฮัลโหล......... โอ๊ย......” ชั้นเห็นอีตาหมอนี่เอาโทรศัพท์ห่างจากหูแทบไม่ทัน ชนิดที่ว่าชั้นได้ยินเสียงคนพูดเลยแหละ



“ นี่ลูกทีมที่รักของพี่แทม    เมื่อไหร่จะกลับมาทานข้าวเจ้าค่ะ มันจะชืดหมดแล้วน่ะเจ้าขา......” เฮอะสงกะสัยว่าจะเป็นคนที่บ้าน 5555+



“ คร้าบ................. พี่ ผมจะกลับแล้วครับ “ อีตาหมอนี่พอพูดเสร็จก็กดโทรศัพท์ดับมันซะยังงั้น โอ๊ย



“ อือ.....คือว่า....คือว่า....เราคง...........” เชอะทำเป็นพูดไม่ออก



“ ไม่เป็นไรคนที่บ้านนายตามแล้วนี่ กลับไปเถอะ ชั้นอยู่คนเดียวได้ ไม่เป็นไรหรอก “



“ ฮึ ........ปากก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่เดี่ยวก็โทรไปหาชั้นร้องไห้ฟูมฟายอีกหรอก “ ทำเป็นย้อน เชอะ



“ เออน่าบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ กลับไปตายเอ๊ย  กลับไปบ้านนายเถอะไป “ ชั้นรีบโบกมือไล่อีตาหมอนั่นแล้วรีบเดินเข้าห้อง



ชั้นแอบโผล่หัวออกมาจากห้องเพื่อมองอีตาหมอนั่นเดินไปจนลับสายตา เสร็จแล้วชั้นนั้นก็รีบอาบน้ำแล้วเข้านอน...............................ตอนที่ชั้นจะนอนนั่นแหละถึงจะหลับตาแต่ก็นอนไม่หลับจึงได้เริ่มฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา



“ นี่เรา..........ทำไม........................ถึงรู้สึกเหมือนกับว่า        ฮ้าว.......... ครอกฟี้..........Z.z.Z...z....  “ ชั้นหลับไปแล้วค่ะ  ราตรีสวัสดิ์คุณผู้อ่านด้วยน่ะค่ะ





********** ที่คฤหาสน์เดชณรงค์ **********



“ แม่ฮะ ผมกลับมาแล้ว “ ทีมทักผู้เป็นแม่ขึ้นทันทีที่กลับมาถึงบ้าน



“ เป็นยังไงบ้างหล่ะ นี่พี่เค้าโทรไปตามมาหล่ะสิ อือ....แล้วก็ เราไปหาเค้ามาแล้วหล่ะสิ “ หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งที่กำลังจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะยาวอยู่หันหน้ามาถามผู้ที่เป็นลูกชาย



“ อือ........ ครับ ผมไปหา แป๋ว        มาแล้วครับ.........----แววตาดูเศร้าเหลือเกิน------- เค้าจำผมไม่ได้จริงๆ แต่เค้าก็ยังเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด ผมไม่คิดเลยว่าอุบัติเหตุตอนนั้นจะทำให้เธอเป็นแบบนี้ รู้ยังงี้ ผมคง........”



“ อย่าโทษตัวเองไปเลยลูกแม่ ลูกไม่ใช่เป็นคนที่ทำน้องเค้านี่ “ แม่ปลอบทีม



“ ไม่น่ะครับแม่ -------- แววตาแข็งกร้าวขึ้นมา --------- ถ้าไม่ใช่ว่าผมไปจากที่นี่เค้าก็คงจะไม่ไปตามหาผมหรอกครับ แล้ว แป๋วเค้าก็...... แป๋วเค้าก็.................... ผมทนไม่ได้เลยในครั้งแรกที่เค้าเห็นผมเป็นเพียงคนอื่นทำไม กันน่ะ ทำไมคนที่โชคร้ายต้องเป็นแป๋วเค้า แต่ทำไมถึงไม่ใช่ผม เพราะผมเป็นต้นเหตุทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้  ผมอยากให้เค้าจำผมได้ จำถึงตอน......ที่เรา.. แต่...........” ในตอนนี้ทีมเริ่มเดินไปทางหน้าต่างแล้วมองไปทางดอกไม้แห้งดอกหนึ่ง ที่ดูมีอายุไม่ต่ำกว่า 10 ปี ดอกไม้มันดูแห้ง หมดไปแล้วซึ่งสีสันของมันในอดีต



“ ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนอื่น แต่ตอนนี้ผมก็เป็นได้แค่...คนอื่น...ของ  แป๋วเท่านั้น..... “ ทีมจบคำพูดลงแล้วหยิบดอกไม้ดอกนั้นขึ้นมาแล้วลูบไล้เบาๆราวกับว่าอยากให้มันรู้สึกกับเขาอย่างที่เขารู้สึก  ....เศร้าเหลือเกิน.....



“ ............. “



( ตอนนี้จะเข้าจุดแสนเศร้าของทีมกับแป่วหน่อยน่ะค่ะ  อาจจะซับซ้อนหน่อยๆ น่ะค่ะ  ตอนต่อไป รับประกันความเศร้า เอ๊ยความมันส์ค่ะ และแบมรี่ก็จะพยายามขึ้นน่ะค่ะ ขอขอบพระคุณอย่างสูงที่ติดตามค่ะ :

B-A-M-R-Y )