รักหวานอมเปรี้ยวของหนุ่มสุดเซี้ยวและยัยเป๋อ

ลำดับตอนที่ #5 : พี่เตยกลับมาแล้ว

 อะแฮ่ม กลับมาแล้วค่า............ คิดเรื่องที่จะต่อออกแล้วค่ะ ยังงัยแบมรี่ก้อหวังว่าจะถูกจัยคุณผู้อ่านทุกๆท่านน่ะค่ะ.......... :B-A-M-R-Y )



/ โอ๊ย ใครกันน่ะ หน้าคุ้นจัง หน้าเหมือนพี่เตยเลยอ่ะ เอ๋..... พี่เตยไปญี่ปุ่นนานแล้วไม่ใช่หลอ แล้วคัยกันอ่ะ / ชั้นคิดอยู่ในใจ แต่ก็เหมือนได้ยินเสียงคนที่คุยกันอยู่



“ อ๋อ อาการก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ คงจะตากฝนมาน่ะครับเลยเป็นหวัด แต่คุณก็ต้องดูแลให้เค้าได้นอนหลับพักผ่อนมากๆน่ะและกินอาหารที่มีประโยชน์ให้เยอะๆด้วย ถ้างั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวน่ะครับ “  



“ ครับ “          ชั้นรีบลุกขึ้นมาและสังเกตไปมารอบๆตัวเอง



“ ที่นี่ที่ไหนเนี่ย “ ชั้นพึมพำกับตัวเองเบาๆ



“ อ้าวตื่นแล้วหลอ ดูสิเพราะความอยากซ่าส์ของเธอแท้ๆเลยน่ะเนี่ยทำให้ชั้นต้องพลอยลำบากไปด้วย “ 555 ไม่ต้องบอกก็รู้ เสียงมาดร้ายที่มีอยู่ในโลก คนเดียวที่ฉันรู้จัก นั่นก็คืออีตาทีมนั่นเอง



“ โอ้โฮ้ ชั้นตื่นขึ้นมาก็ทวงบุญคุณเลยหลองัย เนี่ย  เอ.....แต่ที่นี่มันที่ไหนกันหล่ะ “



“ โธ่ยัยเฉิ่มเอ๊ย ไม่รู้จักโรงพยาบาลหรือไง “ อ๋อที่นี่ก็คือโรงพยาบาลนั่นเอง ชั้นเพิ่งเข้าใจแล้วลุกออกจากเตียง



“ เฮ้ยนั่นเธอจะทำอะไรอ่ะ เธอยังไม่หายดีเลยน่ะ “



“ โธ่เอ๊ย นายเนี่ยถามแปลกแฮะ ก็กลับบ้านน่ะสิ ไม่ให้ชั้นกลับบ้านแล้วจะให้ชั้นไปไหนหล่ะ “ ชั้นพูดกลับไป



“ งั้นมานี่มา “



“ ว้าย นายจะทำอะไรของนายอ่ะ ปล่อยชั้นน่ะ “ เหลือเชื่อค่ะคุณผู้อ่านอีตาหมอนี่อุ้มชั้นขึ้นหลังแล้วพาไปส่งถึงที่ห้อง

นี่ถ้าชั้นไม่คิดว่าชั้นเพิ่งฝันไปหล่ะก็ชั้นต้องคิดว่าชั้นฝันอยู่แน่ๆเลยหล่ะ



“ เอ้าลงซะทีสิตัวหนักเป็นบ้าเลย ไปลดน้ำหนักได้แล้วน่ะ “ โหยอะไรกันมาพูดถึงเรื่องน้ำหนักของสุภาพสตรียังงี้เนี่ยน่ะ เชอะแต่เอาเถอะถือว่าเป็นการขอบคุณนายหล่ะกัน



“ เออ .........ขอบคุณน่ะ “ ชั้นตัดสินใจพูดออกไปแต่มือก็กำเสื้อของเค้าเอาไว้ซะแน่น



“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะถึงยังไงชั้นก็ต้องขอโทษเธอเหมือนกันที่พูดออกไปโดยไม่ทันคิดถึงความรู้สึกของเธอ “ หา.........นี่ชั้นฝันไปหรือเปล่าว่ะเนี่ย  ชั้นนั้นจึงหันไปมองหน้าเค้าแบบทึ่งๆ



“ มองอะไรอยู่ได้หน้าชั้นมีอะไรติดหรือไงกันเล่า พอได้แล้ว “ หวาย.......ความซาบซึ้งเมื่อกี้ของชั้นมันกำลังจะกลายร่างแล้วค่ะคุณผู้อ่าน



“ เชอะ มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้ เขินอ่ะดิ....  “ ชั้นแกล้งพูดลอยๆ ออกไป โดยที่ตั้งใจจะให้เค้าได้ยิน



“ ขนาดเธอไม่สบายยังปากขนาดนี้ ถ้างั้นชั้นกลับแล้วน่ะ บาย “ อีตาหมอนั่นจะกลับแล้วอ่ะทำงัยดี / ความจริงเค้าจะกลับก็เรื่องของเค้านี่/



“ โอ๊ย...” ชั้นนั้นแกล้งทำเป็นเผลอร้องออกมาซะดัง



“ นี่แป๋ว เธอเป็นอะไรมากหรือป่าวไหนเจ็บตรงไหนบอกชั้นซิ “ เหลือเชื่ออีตาทีมนั่นรีบวิ่งกลับมาหาชั้นแล้วจับตัวชั้นใหญ่เลย แต่จู่ๆ



“ โครก.......โคร๊ก.... “ โธ่เอ๊ยไอท้องบ้าจะมาหิวอะไรตอนนี้ว่ะ



“ เธอคงหิวแล้วใช่ไหมหล่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวชั้นไปหาอะไรมาให้กินน่ะ “



“ เอ๋ เออ จ๊ะ แล้วนายหล่ะกินอะไรหรือยัง ถ้ายังก็กินด้วยกันสิ “ ชั้นพูดออกไป แต่ในใจก็คิดว่า ชั้นเป็นอะไรของชั้นไปเนี่ย



“ ถ้างั้นเธอก็คอยชั้นหน่อยก็แล้วกันน่ะ “



“ อื้อ งั้นชั้นคอยบนนี้น่ะ “ ชั้นตอบออกไป แต่ในใจกำลังร้อนรุ่มอย่างรุนแรง / โอ๊ยนี่ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย.........โอ๊ยทำไมชั้นถึงได้เปลี่ยนไป  /  ชั้นนั่งคอย เดินคอยนอนคอย คิดคอยจนจู่ๆ



“ กิ๊งก่อง..... “ สงสัยอีตาหมอนั่นคงจะมาแล้วหล่ะ ชั้นรีบวิ่งออกไปเปิดประตูแล้วยิ้มรับ



“ แอ๊ด........ อ้าว “ ชั้นอุทานออกมาทันทีที่เห็นคนที่หน้าประตู



“ สวัสดีครับ แป๋ว “



“ พี่เตย “ ชั้นตะโกนออกไปทันที / โอ๊ยเมื่อเช้าเพิ่งละเมอถึงไปเองน่ะทำไมถึงได้เจอเลยน่ะ สงกะสัยกระแสจิตมันพามามั้งเนี่ย /



“ พี่กลับมาแล้ว เป็นไงบ้างครับสบายดีหรือเปล่า “ โอ๊ย...พี่เตยกลับมาก็ฉบับคุณชายเก่ามาเลยน่ะเนี่ย ฮิๆ ไม่เหมือนอีตานั่น



“ เข้ามาก่อนสิค่ะพี่เตย “ ชั้นเชิญพี่เตยเข้าไปในห้องตรงส่วนห้องรับแขก



“ ขอบใจจ๊ะ “ ว้าว พี่เตยหันมาทางชั้นแล้วยิ้มให้ / คุณผู้อ่านค่ะ ความจริงแล้วพี่เตยเป็นเหมือนรักครั้งแรกของแป๋วเลยน่ะค่ะเนี่ย รู้สึกเหมือนตัวจะลอยๆแล้วสิ ฮิๆ /  ชั้นนั้นจึงรีบเดินเข้าไปในครัวแล้วทำกาแฟมาให้พี่เตย



“  พี่เตยค่ะกาแฟใส่นม ไม่ใส่น้ำตาลค่ะ หนูจำได้  “



“ นี่เรายังจำได้อีกหลอเนี่ยว่าพี่ทานกาแฟยังไง ความจำดีจริงๆเลยน่ะ สงสัยเรื่องเรียนพี่คงไม่ต้องห่วงแล้วหล่ะมั้ง “ โอ๊ย พี่เตยมาถึงก็ยอเราเลยน่ะเนี่ย ตัวจะลอยแล้วน่ะเนี่ย ฮิๆ



“ เออ..... ก็แค่บางเรื่องน่ะค่ะ แต่คงเก่งสู้พี่เตยไม่ได้หรอกค่ะ “ ชั้นตอบไป ก็ม้วนหน้าหลบไป โอ๊ย คนอะไรเป็นสุภาพบู....รู้ด....สุภาพบุรุษ ไม่เหมือนอีตา...



“ กิ๊งก่อง.....กิ๊งก่อง...... “  แน่ะพูดถึงก็คงจะมาแล้วมั้ง



“ มีคนมาแน่ะเดี๋ยวพี่ไปเปิดประตูให้น่ะ “



“ อ๊ะ.....เอ..ค่ะ “ ชั้นตอบไปแบบตะกุกตะกัก



“ แอ๊ด..... “



“ มาหาใครครับ” พี่เตยพูดออกไป



“ อ้าว............เอ๋ ขอโทษครับสงสัยเข้าห้องผิด “ นี่เป็นเสียงของทีม



“  นี่นาย เข้าถูกห้องแล้วชั้นอยู่นี่ไง “ นี่เป็นเสียงของชั้น



“ เฮ้ย........ “ นี่เป็นเสียงของทีม แล้วก็หันไปมองที่พี่เตย

ชั้นนั้นก็เลยรีบเดินออกมา แต่ดันก้าวเท้าพลาดซะได้



“ ว้าย........ “ ชั้นหลับตาปี๋ทันทีเพราะมันเกิดอาการกลัวเจ็บตอนตกพื้นขึ้นมา แต่ว่าโชคช่วย พี่เตยรับชั้นไว้พอดี



“ ไม่เป็นไรน่ะครับ “



“ อะ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะพี่เตย “ ชั้นหันหน้าไปขอบคุณพี่เตย แต่จู่ๆ........



“ เธอมีคนมาดูแลแล้วสิน่ะ งั้นชั้นก็คงจะกลับได้แล้วสิน่ะ ……“ อีตานั่นพูดกับชั้นเสร็จก็รีบวิ่งไปเลย



“ อ้าวเฮ้ย ทีมนี่นายจะกลับแล้วหลอ ทำไมหล่ะ นี่นายทีม  นายทีม “ ชั้นรีบตะโกนไปแต่อีตาหมอนั่นก็รีบวิ่งหนีหายไปซะแล้วอ่ะ ทำไมกันน่ะ อีตานั่นถึงได้ต้องรีบวิ่งหนีชั้นด้วย ทำไมน่ะ ทำไม / ตอนนี้ในหัวของชั้นมันมีคำถามเกิดขึ้นมาเยอะแยะมากมาย จนหาคำตอบไม่ได้ /



“ แป๋ว ได้ยินพี่หรือเปล่า แป๋ว “



“ อ๊ะ ค่ะ มีอะไรหลอค่ะ พี่เตย “ แย่จริงๆเลยเราเนี่ยดันเหม่อไปได้ ทำไมกันน่ะ........ ทำไมมันถึงได้มีอะไรเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้



“ เราเข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ “



“ ค่ะ พี่เตย “ ทำไมตอนนี้ชั้นถึงได้รู้สึก เหมือนหัวใจมันโหวงๆ กันน่ะ  ทำไมชั้นถึงรู้สึกเสียใจที่อีตานั่นกลับไป ทำไม ทำไม ทำไมกันน่ะชั้นไม่เข้าใจเลย โอ๊ย ชั้นคิดไม่ไหวแล้วน่ะ



“ แป๋ว แป๋วเป็นอะไรไป แป๋ว “ นี่เป็นเสียงสุดท้ายที่ชั้นได้ยิน ก่อนที่ชั้นนั้นจะล้มลงไป



( เป็นยังงัย หวังว่าคงจะสนุกกันน่ะค่ะ สำหรับตอนนี้ แล้วในตอนต่อไปแบมรี่ก็จะพยายามให้มากกว่าเดิมน่ะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ : B-A-M-R-Y )