รักหวานอมเปรี้ยวของหนุ่มสุดเซี้ยวและยัยเป๋อ

ลำดับตอนที่ #4 : ช้าน.......โชคร้ายที่สุดเลย แง้...............

( ยินดีต้อนรับกลับสู่โลกของคนที่ไม่ค่อยเต็มเต็งเท่าไหร่ค่ะ   เฮ้อ ไอตัวเราก็เกลียดคนหลงตัวเองซะด้วยสิแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำให้มีตัวละครแบบนี้ขึ้นมาได้ เฮ้อ .เศร้าและสับสนในชีวิต คนไม่น่ารักท้อแท้ : B-A-M-R-Y )

    วันจันทร์

    

                 “ ไม่น้า....อย่ามายุ่งกับชั้นน่ะ ไปไกลๆเลยไป อีตาบ้า อย่ามายุ่งกับชั้นน่ะนี่แนะ นี่แนะ ทั้งน้ำมนต์ทั้งข้าวสารเสก ชั้นสู้น่ะโว้ย ย้าก.................... “ “ ปึ๊ก....... โอ๊ยเจ๊บจังเราตกเตียงหลอเนี่ยเฮ้อ เพราะอีตานั่นแท้ๆเลยฮือ........ “    และแล้ว ก็มาถึงจนได้ แง้.............ToT…………. วันที่ชั้นต้องเจออีตาทีมนั่น

    

                 “ อยากนอนต่อ ไม่อยากไปโรงเรียนเลยอ่ะ ทำงัยดีอ่า..ไม่อยากเจออีตานั่นเลย ฮือๆ “ แป๋วกำลังนั่งคร่ำครวญอยู่บนเตียงดิ้นไปมายังกะเด็กไม่ได้อมยิ้ม



                 “ กิ๊งก่อง....... ๆ ...........ๆ..... .ๆ... ๆ .“ โอ๊ยใครมากันว่ะ เช้าป่านนี้ / 7โมงน่ะค่ะที่เรียกว่าเช้าของแป๋ว / ดูดิ กดออดยังกับที่บ้านไม่มีให้กด



                “ ค่ะรู้แล้วค่ะ แปบนึงน่ะค่ะ “ ชั้นเดินออกไปแล้วเปิดประตูออก



               “ แอ๊ด.......... หา.............. “ ชั้นส่งเสียงทันทีที่เปิดประตูออก ชั้นรีบปิดประตูกลับทันที แต่อีตานั่นก็ดันประตูไว้ก่อน



               “ ไฮ........ยัยเป๋อ ยังไม่ตื่นอีกหลอจ๊ะ ชั้นมารับแล้วจ๊ะ “ ฮือ..เมื่อกี้ยังฝันร้ายแท้ๆเลยแล้วทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายอีกด้วยเนี่ย



                “ ไม่ตื่นอะไรกัน ถ้าชั้นยังไม่ตื่นแล้วชั้นจะมายืนคุยกับนายได้ไหมหล่ะ หัดคิดก่อนพูดซะบ้างสิ “ ชั้นกวนตีนกลับไปเพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไง



                “ โอ้โฮ้ ทักทายอย่างเป็นมิตรมากเลยน่ะเนี่ยเธอรู้หรือเปล่า เอางี้ชั้นเข้าไปคอยข้างในน่ะ “ ว้ายอีตาหมอนี่เดินเข้ามาโดยไม่สนใจชั้นเลยแฮะ



                “ อ้อ แล้วก็ยัยเป๋อชั้นให้เวลาเธอ 15 นาทีสำหรับการอาบน้ำแต่งตัวน่ะ ไม่งั้นชั้นฆ่าเธอแน่ ไปเร็วๆ เลยไป “ แนะ มาถึงก็สั่งเลยไม่ทราบว่าที่บ้านกินอาหารตามสั่งบ่อยหรืองัยน่ะ เฮ้อ.......

ชั้นก็เลยต้องจำใจรีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงเรียนพร้อมอีตาทีมนั่น

แต่ให้ตายสิอยู่ๆอีตาหมอนั่นก็ยื่นกระเป๋ามาให้ชั้น



               “ เอ้าถือซะสิ ระวังหน่อยน่ะ ราคามันแพงมากน้ำหน้าอย่างเธอคงซื้อคืนชั้นไม่ได้หรอก “



               “ หา  ........อะไรน่ะ เมื่อกี้นายพูดว่าไรน่ะ ชั้นได้ยินไม่ชัด “



              “ ชั้นบอกว่า ให้เธอถือกระเป๋าให้ชั้น ถือแบบระวัง ระวัง  ได้ยินยัง ยัยเป๋อ “ อีตาจอมเผด็จกาญนั่นสั่งชั้นอย่างงั้นหลอ หน็อย จะมากไปแล้วน่ะ



                “ เชอะกระเป๋าตัวเองก็ถือเองสิ มาใช้คนอื่นถือได้ยังไงกันหล่ะ “



               “ อ้าว.คนอื่นที่ไหนกัน หล่ะ เธอเป็นแฟนชั้นเธอก็ต้องถือกระเป๋าให้ชั้นสิ “ ว้ายต๊ายตายเคยมีแฟนแบบไหนมาย่ะเนี่ย ให้ผู้หญิงถือกระเป๋าเนี่ยน่ะ นิสัยแย่เป็นบ้า เลย



               “ นายจะบ้าหลอไงอีตาทีม เค้ามีแต่ผู้ชายถือให้ผู้หญิงย่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงถือให้ผู้ชาย อย่ามาทำตัวเป็นคนสมองกลับเอาตอนนี้น่ะย่ะ “  ชั้นด่าอีตาหมอนั่นแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวทันที



               “ โฮย.กะอีแค่ถือกระเป๋าให้แค่นี้จะมีอะไรสึกอะไรหรอรึไง เรื่องมากจังโว้ย คนหล่ออย่างชั้นอุตส่าห์ลดตัวมาคบกับเธอแล้วยังต้องมาทำตัวเป็นเบ๊ เธออีกหรือไงเล่า “ เอ๋ เมื่อกี้อีตานั่นมันบอกว่าอะไรน่ะ



               “ เมื่อกี้นายบอกว่านายลดตัวมาคบชั้นใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้อง ไม่ต้องลดตัวอีกแล้วเพราะชั้นก็ไม่อยากเขย่งตัวเหมือนกัน เบื่อพอกันที ไอคนหลงตัวเอง ไอคนเผด็จกาญ ไอคนติ๊งต๊อง ไปตายเลยไป “ ชั้นหยิบก้อนหินปาใส่อีตานั่น เสร็จแล้วชั้นก็รีบวิ่ง ..... วิ่ง............วิ่ง............../ ไม่เคยมีใครพูดกับชั้นขนาดนี้เลยน่ะ......... นี่ขนาดวันแรกที่เราดูใจกัน เค้ายังขนาดนี้แล้วถ้าต่อไปหล่ะเค้าไม่ฉีกอกชั้นเป็นชิ้นๆจนตายเลยหลอ แง้......แม่ค่ะ ช่วยหนูด้วย / .วิ่ง.......... ชั้นวิ่งไปเรื่อยจนหยุดแต่.....



                “ เฮ้ย.....ที่ไหนกันว่ะเนี่ย “ สงสัยว่าชั้นคงวิ่งเพลินไปหน่อยก็เลยไม่รู้ว่าวิ่งมาจนถึงที่ไหน



                 “ เฮ้ยแล้วจะทำไงดีเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องเข้าเรียนแล้วน่ะ เอ๋....แง้ว  นี่มัน 8.30 น. แล้วอ่ะ ไปไม่ทันโรงเรียนแล้วจะทำไงดีอ่ะ ในระหว่างที่ชั้นกำลังจนปัญญานั่นเอง ก็เหมือนถูกฟ้าซ้ำเติม ฝนดันตกลงมาชั้นนั้นรีบวิ่งหาที่หลบฝน คอยเฝ้าภาวนาว่าเมื่อไหร่ฝนจะหยุดซักที



                 “ เฮ้ น้องสาววันนี้ ว่างไหมจ๊ะ ไปสนุกกับพี่ม่ะ “ เฮ้ย ทำไมต้องมีคนบ้าออกมาตอนนี้ด้วยน้า ( ก็เค้าอยากให้ออกนี่นามีไรป่าว : B-A-M-R-Y )



               “ อย่ามายุ่งกับชั้นน่ะ ไปไกลๆเลยไปไม่งั้นชั้นโทรเรียกตำรวจน่ะ ไปไกลๆเลยไป “ ชั้นพยายามโบกมือไล่ ให้ไอบ้านั่นไปไกลๆ



               “ โอ้โฮ้ เล่นตัวด้วยนะน้อง มาม่ะ “ ว้ายพระเจ้าช่วย ไอบ้ามันเดินมาหาชั้นอ่ะทำงัยดี แง้....ช่วยด้วย



               “ ปึ๊ก .. พลั่ก.... ไอ้บ้า บังอาจมายุ่งคนของชั้นหลอ ไปตายเลยไป๊...” เกิดการชุลมุนขึ้น เพราะคนที่มาช่วยชั้นดันทั้งถูกต่อย และต่อยไอบ้านั่น แต่ถึงยังไง ฝากชั้นก็ต้องชนะ โอ้ใครกันน่ะที่เป็นผู้มีพระคุณของชั้น ชั้นหันหน้าไป แต่ก็ต้องตกใจอย่างแรง

      

              “ ขะ.ขอบ.... อ้าวเฮ้ย นายมาได้ยังงัยเนี่ยอีตาทีม แล้วนั่นหน้าของนาย “



              “ จะมาอะไรกับหน้าชั้นหล่ะ ก็เพราะเธอนั่นแหละรีบวิ่ง 100 เมตร มาจนชั้นตามแทบไม่ทัน โชคดีน่ะที่ชั้นมาช่วยทันไม่งั้นเธอแย่แน่ๆ สำนึกบุญคุณไว้ด้วยหล่ะ “ อีตานั่นเอานิ้วมาจิ้มที่หัวชั้นเบาๆ แต่ชั้นก็ไม่พูดอะไรหรอก / ก็ไม่รู้นี่นาว่าจะพูดอะไร /



              “ เออ...แล้วนายเจ็บมากไม  ไหนมาให้ชั้นดูสิ “ ชั้นเขย่งเท้าขึ้นแล้วเอามือไปเขี่ยแถวแก้มของเขา



              “ โอ๊ย.เบาๆ หน่อยสิ มือหนักชะมัดเลยเธอเนี่ย “ คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง



              “ เออ................. แป๋ว คือ..........คือ........ “ ดู้ดูอีตาหมอนี่ คืออยู่ได้ แม่ขอด่าสักทีเถอะ



              “ อะไรกันเล่าคืออยู่ได้ เบื่อน่ะเว้ย แล้วเมื่อไหร่จะกลับสักที “



              “  เออ จะกลับก็กลับ ไปกันได้แล้ว “ ชั้นกับอีตาทีมกำลังจะเดินกลับแต่จู่ๆ หัวของชั้นมันเป็นอะไรก็ไม่รู้มันหมุนติ้วๆ เลยอ่ะ โอ๊ยไม่ไหวแล้วน้า...



             “ เฮ้ย แป๋วเป็นอะไร พูดกับชั้นสิ แป๋ว แป๋ว.......”   อ๋อย............... ชั้นเป็นลมไปแล้วอ่ะไม่รู้ว่าทำไมใครก็ได้ช่วยด้วย



( 555+ ตอนนี้เอาแค่นี้ หล่ะกันน่ะ คิดไม่ออกแล้วอ่าขอโทดทีน่ะค่ะ อ้อแล้วก็อย่าลืมติดตามต่อน่ะค้า... : B-A-M-R-Y )