คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท
*** ณ เมืองเคสเต้ โรงเรียน เดเบว่าห์---สนาม---
“ต่อไปจะเป็นการประกาศคะแนนวิชาการต่อสู้ที่ทดสอบไปในอาทิตย์ที่แล้วน่ะ “ผู้ชายคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะ เดินเข้ามากลางสนามแล้วกล่าวทักทาย
“ ค่ะ/ครับ “ นักเรียนทั้งหมดกล่าวขึ้นพร้อมๆกัน
“ ครั้งนี้ชั้นต้องชนะยัยนั่นแน่ๆ เพราะการสอบครั้งนี้ชั้นทุ่มเต็มที่ “ เด็กผู้หญิงผมทองคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ คะแนนสูงสุดของชั้นปี2 ครั้งนี้ได้แก่เชสลี และเบลล์โต้ เต็ม 100 คะแนนทั้งคู่ ” อาจารย์คนนั้นกล่าวขึ้น
“ ม่ายจริงงงงงงงงง...... “ เด็กผู้หญิงผมทองคนเดิม ร้องขึ้นมาอย่างดังท่ามกลางเพื่อนๆ
“ เกธท์ เธอได้ 95 คะแนน เพราะเธอ แอบให้นิบโปเรียมอลรี่ช่วยใช้คาถาตอนสุดท้ายของการทดสอบ ผมไม่ปรับให้คุณตกก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้าไม่เห็นแก่เวทมนต์ชั้นสูงที่คุณใช้สู้น่ะ “ อาจารย์คนนั้นกล่าวขึ้นอย่างเหลืออด
มีร่าห์ได้หันไปทางมอลรี่แล้วเขม็งตาใส่มัน ทำให้มอลรี่รีบหายตัวไปทันที
“ มอลรี่คอยให้ชั้นกลับไปที่หอก่อนเถอะน่ะ “ มีร่าห์ได้ส่งสายตาที่น่ากลัวยิ่งออกไป
“ถ้ายังงั้นคาบวิชานี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ไปพักผ่อนได้ “ อาจารย์คนเดินกล่าวขึ้น
“ ครับ/ค่ะ”
****----ที่หอคอย---****
“ เมลกินเธอนี่เรียนเก่งจริงๆเลยน่ะ เมลกิน “ เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มกล่าวขึ้น
“ อ๊ะ งั้นหลอ ขอบใจจ๊ะ “ ผู้หญิงผมสีน้ำตาลที่มีกลิ่นชาหอมๆติดตัวหันหน้ามาแล้วกล่าวขอบคุณ
“ แต่ว่าระหว่างเธอกับควอตแล้วเนี่ย ใครจะเก่งกว่ากันหล่ะ “ เพื่อนหญิงคนเดิมกล่าวถามต่อ
“ ไม่รู้สิ ชั้นขอตัวก่อนน่ะ “ เมลกินหลีกเลี่ยงบทสนทนาแล้วรีบเดินหนีไป
***---ห้องพักของเมลกิน---***
“ แอ๊ด..........”
“ เฮ้อ........”
“ เมก้า....เมก้า......เมลกินเป็นอะไร เมลกินเป็นอะไร เมก้า....” ตัวนุ่นสีฟ้าใส่หมวกสีเขียวลอยมาอยู่ใกล้หน้าของเมลกิน
“ ชั้นไม่อยากอยู่ที่นี่เลย เมก้า ชั้นอยากไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่นี่มากกว่า “ เมลกินลูบหัวเมก้าแล้วบอก
“ ทำไมหล่ะ ทำไมหล่ะ เมก้าอยากให้เมลกินอยู่ที่นี่อยู่ที่นี่ เมก้า....”
“ ไม่รู้สิ สงสัยเป็นเพราะเมลเบื่อหรือเหนื่อยมั้ง “
“ คิดถึงท่านพ่อท่านแม่ใช่ไหม ท่านเมลกิน”
“ คงงั้นมั้ง เฮ้อ....ช่างมันเถอะ” เมลกินเดินไปทางหน้าหน้าต่างแล้วเหม่อมองออกไป คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด
++++++++ ศตวรรษที่10 พระเจ้าอารท์ ที่18++++++
เหล่าเสนบดีทั้งหลายได้รวมกลุ่มก่อการกบฏเพื่อจะชิงความเป็นใหญ่เหนือพระเจ้าอารท์ขึ้น เป็นเหตุทำให้ นักเวทชั้นสูงที่ประจำตัวพระองค์ต้องตายไปเพราะต้องสร้างเขตกำบังให้แก่ประเทศ
“ ตอนนี้ผู้นำประเทศกำลังอ่อนแอ พวกท่านทั้งหลายจะยอมมาเป็นพรรคพวกกับเราไหมหล่ะท่าน
อเล็กซ์ และเหล่าเสนบดีทั้งหลาย “ ชายผู้หนึ่งทีมีรอยสักตัว A บริเวณต้นคอ และตัวงูสีเขียวเลี้ยวอยู่ตามตัว
“ พวกท่านหวังจะให้พวกข้าไปเป็นทาสรับใช้แก่โมเสกหรือไงกันเล่า แค่มีพวกท่านมันก็มากเกินพอแล้วหล่ะมั้งขอรับ “ ชายมีหนวดใส่หมวกฮู้ดสีเทากล่าวขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาทำให้เห็นถึงแว่นข้างเดียวที่ดูขลังและเก่าแก่เหลือเกิน
“ ไม่หรอก ข้าแค่อยากจะให้พวกท่านได้คิดเท่านั้นว่า เหตุการณ์ตอนนี้ที่แคว้น มีลเอลล์ เป็นเช่นไร เพราะอีกไม่นานแคว้นนั้นก็จะล่มจมแน่นอน “ ชายคนแรกกล่าวขึ้น
“ ที่ท่านพูดมาก็จริงอยู่แต่ถ้าพวกข้าร่วมมือกับพวกท่าน พวกข้าก็อยากจะขอแผ่นดินส่วนนี้เสียเองซะมากกว่า” อเล็กซ์ กล่าวขึ้น
“ ก็ได้สิ แล้วแต่พวกท่าน ขอเพียงให้พวกท่านอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเราก็พอ” ชายคนแรกได้กล่าวตอบตกลงอย่างง่ายดาย
“ ถ้าอย่างงั้นก็ตกลง พวกข้าตกลงที่จะช่วยเหลือพวกท่าน”
“ ถ้าอย่างนั้นขอให้พวกท่านและพวกข้าได้ใช้ชื่อว่า อเนเธียแล้วกัน “
และแล้วพระเจ้าอารท์ก็ถูกลอบปลงพระชนม์ และนักเวทชั้นสูงในสำนักทั้งหลายต้องสละชีวิตเพื่อสร้างกำบังรักษาชีวิตบุคคลในประเทศที่เหลือ แล้วอพยพมาที่เมืองเคสเต้ หรือโรงเรียนเวทมนต์ในปัจจุบัน
ความคิดเห็น