รักแรกของใครบางคน

ข้อมูลเบื้องต้น

              
           
              เวลา ตี 2 กว่า ๆ ดวงตากลมโตแสนหวานค่อย ๆ ปรือขึ้นมาในความมืด ภาพหนุ่มสาวที่ซ้อนรถจักรยานยนต์ขับเคลื่อนไปช้า ๆ พูดจาหยอกล้อกันอย่างมีความสุขฉายซ้ำอีกครั้ง มันไม่ใช่ความฝัน หากแต่คือเรื่องจริง หญิงสาวคนนั้นคือตัวเธอ และชายหนุ่มคนนั้นก็คือเขา เวลาผ่านมา 14 ปีแล้ว แต่เธอก็ยังคงไม่เคยลืมเลือน และตื่นมาพร้อมกับความทรงที่แสนหวานนี้เสมอ
              สายฝนที่เริ่มโปรยปรายแผ่วเบาเป็นสัญญาณของฝนแรกของฤดู หญิงสาวก้าวออกมาจากประตูรั้วบ้านพร้อมกับร่มสีหวานทักทายกับชายหนุ่มที่มายืนคอยอยู่ใต้ชายคา
              " เปียกฝนมั้ย " เสียงใสเอ่ยถามพร้อมกับเข้ามายืนใกล้ ๆ เพื่อที่จะได้ใช้ร่มบังฝนให้กับเขา วันนี้เราต่างก็อยู่ในชุดไปรเวทซึ่งแปลกตาไปจาทุกทีที่เจอกันแต่ในชุดนักศึกษา ตลอด 2 เดือนที่ผ่าน คือระยะเวลาที่เราได้รู้จักกันจากสถานที่ฝึกงานของบริษัทแห่งหนึ่ง ทุกวันที่พบเจอก่อเป็นมิตรภาพแบบไม่รู้ตัว และที่ไมรู้ตัวอีกอย่างก็คือหัวใจที่ตอนนี้มันกำลังเต้นผิดจังหวะ เมื่อมองสบตากับดวงหน้าคมเข้มนี้ไกล้ ๆ ยิ่งชุดกางเกงยีนส์ักับเสื้อยืดสีดำนั้นยิ่งขับผิวที่ขาวให้ขาวผ่อง คิ้วหนา ดวงตาคมแฝงแววเจ้าชู้ จมูกโด่ง กับริมฝีบางได้รูปออกสีชมพูระเรื่อน่าจุมพิต ทุกอย่างในตัวเขาได้หยุดสายตาราวกับต้องมนต์ไปชั่วขณะ
              " ไม่เปียกหรอกฝนมันเพิ่งตกตอนมาถึงพอดี แล้วทำไมไม่แต่งหน้าทาตาสวย ๆ ละ " คงเพราะเรามองเขานานเกินไปมั้ง เขาถึงได้สังเกตุเห็นว่าใบหน้าของเราถูกแต่งแต้มเบา ๆ เพีงแค่แป้งฝุ่นกับลิปกลอส ไอ้เรื่องทาตาที่เขาว่านั้นทำไม่เป็นหรอก
              " แค่นี้แหละ พอแล้ว เดี๋ยวจะสวยเิกิน ไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกหนัก " นัยย์ตาโตหวานชวนฝันหยียิ้มก่อนชักชวนให้เดินทาง นับว่าเป็นการเดินทางร่วมกันครั้งแรกของเราทั้งสอง ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงขันอาสาที่จะมารับเราฃิงตัดหน้าเพื่อนชายอีกคนที่มาเสนอตัวทีหลัง เราจำต้องบอกปฏิเสธไป เมื่อเขาได้เข้ามาบอกก่อนเลิกงานว่าเย็นนี้จะมารับ จุดหมายปลายทางของค่ำคืนนี้ก็คือ งานเลี้ยงส่งเด็กฝึกงาน