คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : +1 Please~ look me ช่วยมองผมสักนิดเถอะครับ.... -- part 1
แต่ทำไมความรักของผม....
มีแต่ความทุกข์......
ผม...คนที่ดูภายนอกเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสนใจอะไร แต่รู้รึเปล่าว่าผมมองคุณอยู่
ได้โปรดหันมามองผม ... สักครั้งก็ยังดี
ได้โปรด... เพียงครั้งหนึ่งก็พอ...
@ โรงอาหาร
“มินวู วันนี้เราไปกินไอติมร้านโปรดของนายกันนะ ><” ยองมินพูดพลางยิ้มร่าเข้ามาหามินวูที่นั่งอยู่กับผม
“ไปสิๆๆ แต่ว่านายต้องเลี้ยงนะ ^O^” มินวูพูดตอบกลับไปเช่นเดิม
“ฮ่าๆๆๆ แน่นอนอยู่แล้วครับคุณแฟน”
“น่ารักที่สุดเลย”
“น่ารักแล้วทำไงเอ่ย??” ยองมินพูดอย่างมีเลศนัย ^^+++ พลางจิ้มไปที่ปากของตัวเอง
“บ้าเหรอ!! คนเยอะแยะ (_///_)” มินวูพูดพลางก้มหน้าแดงๆลง
“ถ้าคนไม่เยอะจะทำใช่ป่ะ?? >O<”
“โจ ยองมินนนนนน!!”
แล้วการทะเลาะกันของคนรักที่เพิ่งคบกันเมื่อไม่กี่วันก่อนก็เปิดฉากขึ้น
ผมไม่สนใจการทะเลาะของสองคนนั่น แต่สนใจคนข้างๆผมที่มองเค้าสองคนด้วยแววตาที่อ่านยาก มันมีทั้งความอิจฉา ความไม่เข้าใจ และความไม่พอใจ ปนอยู่
นานแล้วนะที่ผมเฝ้ามองเขาอยู่เสมอ แม้ในยามที่เขาอ่อนแอผมก็คอยอยู่เคียงข้างตลอด ผมเข้าใจ...เข้าใจดีว่าคนที่เขารักคือ โน มินวู.. ไม่มีวันเป็น โจ กวังมินได้เลย...
ทำไมไม่หันมามองผมบ้างล่ะครับพี่...
แค่สักครั้ง... ก็พอ
ครืด!!
“อ๊ะ!!...” ผมอุทานเสียงเบาเมื่อคนที่ผมเฝ้ามองอยู่ลุกขึ้นเดินออกไป ผมจึงเดินตามเขาไปเงียบๆ
@ ดาดฟ้าโรงเรียน
ร่างสูงเดินขึ้นมายืนรับลมที่ดาดฟ้าของตึกเรียน กางแขนออกแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด และด้วยความที่ร่างสูงยืนใกล้กับระเบียงดาดฟ้ามาก ทำให้ร่างเล็กที่ตามมาตกใจนึกว่าร่างสูงจะคิดสั้น
“พี่ครับ!! ทำอะไรน่ะ!!” ร่างเล็กตะคอกใส่พลางดึงตัวดงฮยอนออกมา
“หือ.. เปล่าหรอก ไม่ได้ทำอะไร ว่าแต่นาย..ตามพี่มาเหรอกวังมิน..” ดงฮยอนถามร่างเล็กกลับไปทำให้ร่างเล็กตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกัก
“เอ่อ...คือ....คือ”
“หึ..ช่างเถอะ อยู่เป็นเพื่อนหน่อยละกันนะ” ดงฮยอนว่าพลางพาร่างเล็กเข้าไปนั่งชิดผนังใกล้กับประตูดาดฟ้าที่มีหลังคายืนออกมานิดหน่อย
“พี่ครับ..”
“นี่..”
สองเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกันแล้วเงียบลง
“นายพูดก่อนก็ได้”
“พี่แหละพูดก่อน -3-” กวังมินว่าถามทำปากบู้ใส่ ทำให้ดงฮยอนขยี้หัวด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ย! พี่อ่ะ ผมเสียทรงหมด”
“ฮ่าๆๆ” ทำไมนะ...ทำไม.. ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ร่างเล็กนี่ทำให้เขามีความสุข มากกว่าดูคนที่ตนแอบรักอยู่กับอีกคน..คนที่ไม่ใช่เขา
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสียงหัวเราะของดงฮยอนก็แผ่วลง จนทำให้ร่างเล็กอดสงสัยไม่ได้ จึงเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับหยาดน้ำใสๆที่คลอขึ้นริมหางตาของร่างสูง
กี่ครั้งแล้วนะ...กี่ครั้งแล้ว ที่เค้าเหมือนเป็นผ้าเช็ดน้ำตา ที่เมื่อต้องการใช้ก็หยิบมาซับ แต่เมื่อไม่ได้ใช้กลับวางทิ้งไว้อย่างเดียวดาย…
จะกี่ครั้งก็ไม่เข้าใจ..ไม่เลยจริงๆ...
“พี่ครับ..อยากร้องก็ร้องเถอะครับ..” กวังมินพูดเบาๆแล้วจึงรับร่างใหญ่ที่โถมเข้าใส่ พร้อมกันนั้นก็รับรอยน้ำตาของร่างสูงมาไว้ที่ตนด้วย
‘แต่เมื่อร้องเสร็จแล้ว ช่วยหันมามองอีกคนที่อยู่ตรงนี้ คนที่คอยซับน้ำตาของฮยองคนนี้จะได้ไหมครับ’ กวังมินพูดประโยคนี้ในใจอย่างแผ่วเบาแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาเช่นเดียวกัน โดยที่ร่างสูงไม่สามารถรับรู้ได้ว่าร่างบางเองก็เสียใจไม่แพ้กัน....
ความคิดเห็น