ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 108 Person Offline :: ชื่อของฉันคือ เสี่ยวหลิง ขอรับอันดับหนึ่งไปล่ะนะ!
Stop! อย่าพึ่งตกใจไป
ถึงจะเริ่มเขียนไปนิสนุงแล้วแต่ก็ยัง
ไม่ได้ปิดรับสมัครหรอกนะ>₩<~
รับเรื่อยๆบางทีอาจจะรับถึง 107 คน #ฮา
--------------------------------------------------
"...ท่านลุงคะ"
ต๊อกแต๊กๆ
"เอ่อ... ท่านลุง" เริ่มไม่มีหางเสียง
ต๊อกแต๊กๆ
"เฮ้ย... ลุง =_=^" เริ่มหงุดหงิด
ต๊อกแต๊กๆ
สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะตะโกนอัดหูอีกฝ่าย "ลุง โว้ย!!(?)"
โครม!
"ใครมันบังอาจมาทำให้ผู้นำตระกูลเยาผู้ยิ่งใหญ่ต้องตกเก้าอี้มันเป็นใคร!?" เล่นใส่เฮดโฟนตีDot*ตื้ด*2 จนเสียงเกมดังออกมาข้างนอกถ้าไม่ตะโกนกว่าจะได้ยินเสียงคงต้องรอถึงชาติหน้าตอนเย็นๆเลยมั้ง ชักจะไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนี้ถึงได้รวบรวมคนในเครื่อญาติห่างๆให้เป็นปึกแผ่นแล้วขึ้นเป็นผู้นำตระกูลได้กันละเนี้ย
"กล้าพูดเนอะ ถ้าหนูเป็นนักฆ่าคงใช้มีดเสียบคอลุงตายคาคอมพิวเตอร์ไปนานแล้ว" ฉันมองผู้มีศักษ์เป็นลุง 'บุญธรรม' เอ่อ หมายถึงลุงไม่แท้นั่นล่ะ
"อ้าว... ยัยหนูเองหรอกเรอะ แล้วไหงมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง" ยืนรอลุงเล่นเกมDot*ตื้ด*2 อยู่ตั้งครึ่งชั่วโมงนี่นะไม่ให้ซุ่มให้เสียง!
"ซุ่มจนเหนื่อยแล้ว หนูเลยใช้เสียงเรียกนี่ไง แล้วลุงจะนั่งพื้นอีกนานไหมลุกมายืนคุยกันดีๆสิ" ฉันยื่นมือไปให้คนอายุมากกว่าหนึ่งรอบ ไม่ใช่ว่าใจดีอะไรหรอกฉันขี้เกียจก้มตัวลงไปคุยเท่านั้นเอง...
"บอกให้เรียก มายอังเคิล(My Uncle)ไงสอนอะไรไปไม่รู้จักจำเลยนะ ยัยหลานคนนี้" กับคนที่สอนให้เด็กสิบขวบอ่านหนังสือโป๊น่ะไม่จำไปทำตามนั่นล่ะดีแล้ว!
"แล้ว... ที่คุณลุงเรียกหนูมาวันนี้เพื่ออะไรไม่ทราบคะ?" ฉันเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นก่อนที่คนตรงหน้าจะใช้อำนาจในทางมิชอบบังคับให้ฉันพูดภาษาอังกฤษสำเนียงแหม่งๆนั่น
"เปล่านี่ ใกล้จะวันเกิดครบรอบ 39 ปีของฉันแล้ว ก็เลยกะว่าจะให้หนูช่วยขึ้นไปอวยพรอะไรเล็กน้อยๆให้หน่อย" เมื่อมาถึงตรงนี้ฉันก็กระพริบตาปริบๆ
"หา? อีกแล้วหรอ? ไม่เอาหรอกอึดอัดตายชัก =_=" ตระกูลเยาเป็นตระกูลที่มีเครื่อญาติกว่าพันคน เพราะเป็นวันเกิดของผู้นำตระกูลทุกคนจึงต้องเข้าร่วมงานอย่างเสียไม่ได้ "ไอ้การ'ขึ้นไปอวยพรวันเกิด' ของลุงนี่มันไม่ต่างอะไรกับ 'ให้ขึ้นไปกล่าวสุทรพจน์' เลยนะ หัดคิดถึงหัวอกคนที่จะต้องขึ้นไปพูดทุกปีบ้างสิตาแก่!"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย คนกันเองทั้งนั้น" ลุงเรียกคนที่จำแม้แต่ชื่อกันก็ไม่ได้ว่าคนกันเองเรอะ
"งั้นแม่ค้าหน้าขายหม่าล่า(麻辣)*ปากซอยก็คนกันเอ๊งกันเองน่ะสิ เห็นเดินผ่านร้านเขาออกจะบ่อย ให้เขาขึ้นไปกล่าวแทนหนูสิ"
"จะบ้าหรอ คนอื่นมันจะมาแทนหลานได้ยังไง" ลุง... "โดยเฉพาะตอนที่หลานสะดุดกระโปงตกบรรไดเมื่อปีที่แล้ว นี่ฮาจริงอะไรจริง นี่ถึงขนาดพี่ป้าน้าอาเขามาขอวิดัโอวันงานไปกรอดูตั้งหลายรอบ" เอ่อ ฉันผิดเองแหละที่หวังอะไรซึ้งๆจากตาแก่วัยกลางคนคนนี้น่ะ ชิ
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงหัวเด็ดเท้าขาดยังไงปีนี้หนูก็ไม่ขึ้นไปกล่าวเด็ดขาด"
"นี่โตถึงขนาดกล้าปฏิเสทความหวังดีของคุณอาสุดหล่อแล้วหรอเนี้ย!" เออ! ก็โตแล้วน่ะสิ ถึงได้รู้ว่าที่ลุงทำน่ะเพื่อความสนุกของตัวเองล้วนๆ!!!
"อาสุดหล่ออะไรกัน ลุงมันก็แค่ตาก่ติดเกมเท่านั้นล่ะน่า! เล่นทั้งวันทั้งคืนจนไม่เป็นอันทำงานแล้ว มิน่าล่ะคุณป้าแกถึงได้เก็บข้าวเก็บของหนีไปน่ะ!"
"เสี่ยวเม่ย(小美)ไม่ได้หนีไปสักหน่อย เธอทิ้งจดหมายไว้ว่าจะออกเดินทางสักพักไม่ต้องตามหาต่างหากล่ะ!"
"แล้วมันต่างกันตรงไหนเล่า ตาเฒ่าหัวดื้อติดเกมบ้าผู้หญิง!"
"ฮึ่ย! เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะยัยเด็กหัวดื้อ" ก็คิดว่าฉันได้นิสัยแบบนี้มาจากใครกันล่ะ "ก็ได้! ไม่ต้องคงไม่ต้องขึ้นไปอวยพรแล้ว เดี๋ยวให้อิงฮวา(樱花)หรือใครสักคนขึ้นไปพูดแทนแกก็ได้ อย่ามาเสียใจที่หลังล่ะ ยัยหนู!"
"จะไม่มีวันแน่นอน~" ฉันว่าพลางแลบลิ้น
แต่ทว่า...
ในวันนั้น... ฉันก็ได้รับรู้ว่าฉันคิดผิด...
"คนที่สามารถชนะเกมเสมือนจริงแบบพิเศษที่ฉันสร้างขึ้นที่จะเปิดตัวในอีกหนึ่งสัปดาห์ได้ จะกลายเป็นผู้นำตระกูลรุ่นต่อไปและเป็นผู้สืบทอดแก๊งมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศนี้" คำประกาศที่มีขึ้นแทนคำอวยพรทำให้ทุกคนในตระกูลรู้สึกตื่นเต้น หวาดหวั่น มีความหวัง และอื่นๆ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกพ่ายแพ้เป็นเพราะประโยคที่ลุงแกหันมากระซิบกับฉันหลังเวทีมากกว่า...
"เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้นอกจากพวกระดับสูงก็จริง แต่คนที่ชนะจะต้องแต่งงานกับแกเสี่ยวหลิง(小凌)" ตาเฒ่าว่าแล้วก็หัวเราะ เหอะๆ ก่อนจะเดินไปร่วมงานเลี้ยงต่อโดยปล่อยฉันที่แข็งค้างไว้อย่างนั้น
ใครก็ได้บอกทีว่าฉันฝันไป... นี่กะจะเอาคืนที่ฉันบอกว่าเป็นพวกติดเกมใช่ไหมตาแก่!!!
และถ้าหากถามว่าฉันมาพัวพันกับเกมนี้ได้ยังไง... ทั้งหมดมันเริ่มจากบทสนทนาธรรมดาๆระหว่างป้ากับหลานก่อนวันเปิดเกมสามวัน
[ ฮะฮ่ะๆๆๆ ] เสียงหัวเราะดังมาจากทางปลายสายโทรศัพท์ ดูท่าว่าเจ้าของเสียงจะหลุดหัวเราะจนชักดิ้นชักงอไปเลย
"ให้ตายสิ นี่ไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อยนะคะคุณป้า" คุณป้าหลี่เม่ย(丽美) ภรรยาของตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่ทนความเจ้าชู้ของลุงไม่ได้เลยหอบข้าวของกลับไปอยู่บ้านแม่
[ โอ๊ะ ขอโทษนะจ้ะ พอคิดว่าเสี่ยวหลิงตัวน้อยๆของป้า โตพอจะมีเจ้าบ่าวได้แล้วมันก็อดขำไม่ได้น่ะสิ ]
"ถึงโตพอจะมีได้ก็ไม่อยากมีค่ะ!" ไม่รู้ลุงนั่นคิดอะไรของเขานะ เรื่องแบบนี้สำหรับเรายังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วแท้ๆ
[ เอ๋ แต่ว่าถ้าคนที่ชนะเกมนั้นเป็นผู้หญิงอาจจะไม่ต้องแต่งงานด้วยก็ได้ละมั้งจ้ะ ]
"ไม่มีทางหรอกค่ะ สามีตัวแสบของคุณป้าน่ะ ไม่คงย่อมจบง่ายๆแค่ให้เป็นโมฆะอะไรแบบนั้นหรอก" ดีไม่ดี จะเสนอให้ไปแต่งงานในประเทศที่มันทำได้แบบถูกกฎหมายด้วยซ้ำ คิดแล้วขนลุก...
[ ลำบากหน่อยนะ... แล้วถ้าหลานเกิดชนะซะเองได้ จะได้อะไรล่ะ? ]
"..." ฉันชะงักไปชั่วขณะ "...ได้ความเป็นไทค่ะ"
-----------------------------------------------------------
หม่าล่า(麻辣)* หรือ หม่าล่าทั่ง(麻辣烫) เป็นอาหารประเภทเส้นของคนจีนมีลักษณะคล้ายๆก๋วยเตี๋ยวมีรสเผ็ดนิดๆ
------------------------------------
จบไปแล้วนิสนุง อารมย์แบบมาให้อยากแล้วจากไป
เปิดมาบางคนอาจจะคิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นแนวดราม่า
#อนึ่งนิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย (พยายาม) ตลก
ฉากดราม่าและต่อสู้นั้นน้อยนิด (แทบไม่มี)
ใครอยากให้ลูกสาวลูกชายมาเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราว
สามารถส่งเข้ามาได้เรื่อยๆคนนึ่งไม่จำกัด
บอกไว้ก่อนว่าไรท์ไม่ได้ง่าย... แต่ได้ไม่ยาก(?) =₩=
ขอแสดงความเสียใจ(?) กับคุณ orangebooklr ด้วย
ที่ลูกชายของท่านจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของความรั่ว(?) ในฉากต่อๆไป
ขอขอบคุณที่ส่งตัวละครเข้ามา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น