คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : N.W.O :: Before Log In :: การตัดสินใจ
N.W.O :: Before Log In :: การตัดสินใจ
ยามเช้าที่แสนจะสดใส ... แต่ก็ไม่สดใสเท่าไรเพราะอะไรน่ะหรอ?
“ข่าวต่อไปค่ะ เรื่องของเกมส์ออนไลน์แนวเสมือนจริง New legend of War หรือเรียกย่อๆว่า N.W.O ซึ่ง NPC ในเกมส์จะใช้คนจริงทั้งหมดรวมไปถึงบอสเลเวลสูงๆบางตัวทำให้ผู้เล่นได้สัมผัสถึงประสบการณ์ที่ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน หลังจากการเปิดตัวมากว่าสามปีมาแล้วยอดผู้เล่นยังคงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆตลอดมาจนทะลุสิบล้านกว่าคนและคาดว่าจะยังเพิ่มขึ้นอีกหากมีผู้เล่นเจอดันเจี้ยนลับซึ่งเกี่ยวข้องกับเนื้อหาหลักของเกมส์เมื่อไม่นานมานี้ค่ะ” ผู้ประกาศข่าวสาวนั้งรายงานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นนิดๆ ฉันเองก็คงจะรู้สึกตื่นเต้นนอนเต้นด้วยถ้าหากนี่เป็นการราบงานข่าวรอบแรกของเธอละก็นะ
“รีรันข่าวเกมส์บ้านี่ห้ารอบ... นี่กะจะฉายข่าวเดิมให้ฉันดูทั้งอาทิตย์เลยรึไงกัน?” ฉันเท้าค้างมองจอทีวีในห้องสีขาวล้วนของ ‘โรงพยาบาล’ ใช่ ฟังไม่ผิดหรอกฉันนั้งเหยียดขาอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลที่เป็นเหมือนบ้านซะมากกว่า เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อนทำให้ขาทั้งสองข้างเป็นอัมพาต... อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันไม่เลวร้ายเท่าไรหรอกแค่ต้องมีคนคอยช่วยในบางเรื่องเช่นลุกจากเตียงหรือหยิบของจากบนชั้นให้ ส่วนไปเข้าห้องน้ำถ้ามีไม้ค้ำก็ไม่มีปัญหา (ใช้เวลาประมาณ 30 นาที)
“ต่อไปเราจะมาพูดคุยกับ หัวหน้าฝ่ายพัฒนา คุณอีริค คอร์นสแตน ที่อุตส่าห์ให้โอกาสมาสัมภาษณ์กับทางเราในวันนี้นะคะ...” กล้องจับภาพไปที่คู่สนทนา ‘ผู้มีเกียรติ’ ปรากฎเป็นภาพของชายหนุ่มวัยประมาณ 23 ปีผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้าแบบฝรั่งในชุดสบายๆมีเสื้อกาวน์ทับข้างนอกกำลังให้สัมภาษณ์พลางยิ้มอย่างเป็นมิตรจนนักข่าวสาวต้องเขินเป็นระยะๆ แต่สำหรับฉันน่ะหรอ? “คลื่นไส้ซะไม่มี”
“คุณรู้สึกยังไงกับการได้เป็นหัวหน้าฝ่ายพัฒนาของเกมส์นี้คะ?” ผู้ประกาศข่าวถาม เหมือนเธอจะพยายามหยิกตัวเองไม่แสดงอาการออกนอกหน้าไปมากกว่านี้
“อืม... นั่นสินะครับ ผมดีใจที่ได้ทำอาชีพที่รักและสามารถสร้างรอยยิ้มแก่ทุกคนได้น่ะครับ” พูดจบไม่พอยังยิ้มหวานให้กล้องเหมือนกับส่งให้คนดู ฉันว่าคงมีข่าวผู้หญิงเลือดกำเดาหมดตัวเพราะหมอนี่เข้าสักวัน
“มะ..แหม น่าประทับใจจังเลยนะคะ” เสียงสั่นแล้วแม่คุณ! ตั้งสติหน่อยสิ! “แล้วทำไมถึงต้องมาให้สัมภาษณ์ในครั้งนี้ละคะ?”
“นั่นก็เพราะว่า... จะได้เจอกับคุณยังไงละครับ” ยิ้ม
ฉันนั้งดูนักข่าวสาวเป็นลมรอบที่ห้าของสัปดาห์ เสเสร้ง... คำๆเดียวที่สามารถอธิบายการมีอยู่ของผู้ชายคนนี้ แน่นอนว่าฉันรู้จักเขาทำให้ได้รับรู้ว่าอีตาฝรั่งหัวทองในจอโทรทัศน์ตรงหน้าก็แค่คนบ้างานที่ชอบสร้างภาพให้ดูดีต่อสังคมแค่นั้นเอง
กริ๊ง~กริ๊ง... (เสียงโทรศัพท์)
ฉันเอื้อมมือไปคว้ามือถือรุ่นเก่าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงคนป่วยมาดู “ตายยากซะจริง” ฉันใช้มือซ้ายหยิบรีโมตทีวีและกดปิดมันลงก่อนจะรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมย์สักเท่าไร
“มีอะไร?” ฉันถามเสียงห้วน ให้ตายเถอะจะโทรมาทำไมก็ไม่รู้
[ Hello~ เรย์จัง~ ผมมีข่าวดีมาบอกละ ] ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงอารมย์ดีจนผิดปกติ
“มีอะไรจะบอกก็รีบๆบอกมา”
[ แหม ใจร้อนจัง... ผมอุตส่าห์จะมาบอกเรย์จังเรื่องความคืบหน้าของ ‘โปรเจค C’ สักหน่อยแท้ๆ ]
“ว่าไงนะ!!?”
[ ก็อย่างที่บอกไป เพราะท่านประธานที่เคารพรักได้ยื่นเรื่องโปรเจคนี้ในที่ประชุมจนในที่สุดทางคณะผู้บริหารก็มีการตอบรับจนได้ ถ้าเธอตกลงจะเข้าร่วมฉันจะส่งคนไปรับแต่ถ้าปฏิเสททางเราก็จะไปหาคนอื่นแทน... ตัดสินใจให้ดีๆละถ้าคราวนี้ล้มเหลว การจะยื่นเรื่องดำเนินการโปรเจคนี้ครั้งหน้าคงจะเป็นในอีกร้อยปีละมั้งนะ ] น้ำเสียงทีเล่นทีจริงดังออกมาทางปลายสายพร้อมเสียงหัวเราะ
‘โปรเจค C’ หรือ ‘Player Have to Special Care’ ซึ่งก็ตรงตามชื่อเป็นโปรเจคที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้คนที่มีความผิดปกติไม่ว่าจะโดยกำเนิดหรือเพราะอุบัติเหตุเหมือนอย่างฉันได้เล่นเกมส์อย่างอืสระซึ่งมีการขัดค้านกันมานานมาเนื่องจากเป็นเกมส์เสมือนค่า Status เริ่มต้นจึงใช้ข้อมูลพื้นฐานของโลกจริงและนอกจากนี้ยังจะติดสถานะคำสาปถาวรเช่นถ้าคนตาบอดการมองเห็นจะพร่ามัวถ้าแสงสลัวหรือถ้าหูหนวกจะไม่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนในบางครั้ง พวกผู้บริหารให้โอกาสโดยการโค่นบอสที่แข็งแกร่งที่สุดในเกมส์และฉันก็ทำพลาด ไม่สิ... ถูกจัดฉากให้พลาดต่างหาก! พวกนั้นจึงตัดสินว่าคนที่ผิดปกติอย่างเรามีคุณสมบัติไม่เหมาะสม
“รู้แล้วน่า...” ฉันส่งเสียงลอดไรฟันด้วยความโมโห ถึงแม้ตาแก่ที่เป็นตัวการจะโดนไล่ออกไปแล้วแต่ว่าก็ไม่มีอะไรรับประกับว่าเรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก...
[ สรุปว่าเอาไง? ถ้าเธอกลัวจะพลาดให้หาคนใหม่ไหม? ]
ปึด! (เสียงเส้นอะไรสักอย่างบนหน้าขาด)
“ฉันตกลง! ถ้านายไม่หาคนมารับฉันให้ได้ภายใน 5 นาที ตายแน่เข้าใจไหม!?”
[ จัดให้อยู่แล้ว ว่าแต่เสียงริงโทนมือถือเรย์จังเนี้ยเปลี่ยนซะบ้างนะ ฟังแล้วคิดถึงบ้าน... แล้วก็อีกอย่าง ปี๊บ! ]
“วางซะแล้ว...” บนใบหน้าขาวเนียนหล่อเหลาปราฎกรอยยิ้มเจื่อนๆไม่เหมือนเช่นเคย เขามักจะได้รับการเอาใจใส่ต่างๆนาๆซึ่งนั่นมันไม่สำคัญเลย หากว่าไม่ได้มาจากคนที่เขารัก... “กำลังจะบอกว่าระวังตัวหน่อยแท้ๆ”
เขายกมือถือขึ้นมากดเบอร์ของคนขับรถซึ่งให้ไปรออยู่หน้าโรงพยาบาลไว้ก่อนแล้วกรอกข้อความเสียงสั้นๆก่อนจะกดวางสายไป “ผมอีริคครับ เธอตกลงแล้ว รบกวนด้วยนะครับ” ร่างสูงหันกลับมาทำงานที่เขารัก(?)โดยการคีข้อมูลบางอย่างลงไปในเมนคอมพิวเตอร์และจมดิ่งสู่โลกที่มีเลข 0 และ 1 อีกครั้ง
ความคิดเห็น