ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ห้องสร้างตัวละคร

    ลำดับตอนที่ #1 : SKA! The Classic Frontier. หน่วยงานเจ็ดเหลี่ยม

    • อัปเดตล่าสุด 18 ส.ค. 58


    ใบสมัคร 
    ชื่อตัวละครภาษาไทย :: โซเฟีย (ไม่มีนามสกุล)
    ชื่อตัวละครภาษาอังกฤษ :: Sofia 
    เพศ :: หญิง
    อายุ :: 22
    เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์ครึ่งเอลฟ์
    ลักษณะภายนอก :: ร่างกายผอมบางและมีส่วนสูงที่ต่ำกว่ามาตรฐานของคนปกติ (ทำให้โดนเข้าใจผิดว่าเป็นเด็กหลงทางบ่อยๆ) นัยน์ตาสีอเมทิส (สีม่วง) มีหูแหลมนิดๆตามแบบฉับของเอลฟ์ ผมสีรัติกาลยาวปะบ่า ชอบยิ้มน้อยๆที่มุมปากจนเป็นเอกลักษณ์ เวลาว่างๆงานจะเล่นหมากรุกคนเดียวไม่ก็ไปแอบส่องหรือกวนคนอื่นเขาที่กำลังทำงานกันอยู่แก้เบื่อ
    ส่วนสูง :: 156 เซนติเมตร
    น้ำหนัก :: 44 กิโลกรัม
    นิสัย :: -ชอบทำตัวลึกลับเจ้าเล่ห์ ทำเหมือนทุกอย่างรอบตัวเป็นเพียงเกมส์ๆหนึ่งและมักมีคำพูดทัศนะคติรวมทั้งกระบวนการคิดที่ค่อนข้างแตกต่างจากชาวบ้านชาวเมืองเขา
              -ยิ้มแย้มตลอดเวลาทำให้บางคนถึงกับสงสัยว่ามีเรื่องจะอะไรให้ดีใจนักหนา? (ความจริงกำลังคิดแผนแกล้งชาวบ้านเขาอยู่น่ะสิ)
              -ไม่ชอบให้มีคนบอกว่าเตี้ยเหมือนเด็กหรืออะไรเทือกนี้สุดๆ ถ้าได้ยินเส้นความอดทนแทบจะขาดผึงเลยทันที
              -ชื่นชอบเกมส์หมากรุกเรื่องสนุกและการพบปะผู้คน สิ่งที่เกลียดยิ่งกว่าการโดนบอกว่าเตี้ยก็คือความเบื่อหน่าย ถ้าเธอเบื่อใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มจะเฉื่อยชาลงและมีอาการง่วงงาวหาวนอน ถ้าไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นลอยเข้าหูละก็อย่าหวังว่าจะให้เจ้าหล่อนทำงานอะไรเลยดีกว่า ไม่ใช่เธอไม่รับงานนะ แต่เธอจะทำให้มันเป็นงานที่หายนะสุดๆ!!!
    การพูดการจา :: เจ้าเล่ห์และยั่วยวนกวนประสาท แต่บางทีก็ตรงไปตรงมาจนน่าจับเผานั่งยาง ทว่าเธอก็แค่พูดในสิ่งที่เธอคิดจริงๆละนะ
    ทัศนคติต่อมนุษย์ :: มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าเบื่อมากถึงมากที่สุด แต่ก็มักนำพาความตื่นเต้นมาให้เช่นเดียวกัน
    แผนกที่ตนอยู่ :: Intellegece สาขา สายลับ
    เหตุผลที่มาอยู่Heptagon :: กำลังหางานสนุกๆทำ
    เข้ามาตอนอายุเท่าไหร่ :: 18 ปี 5 เดือน
    ภูมิหลังหรือประวัติ
              -โซเฟียเป็นเด็กไร้พ่อแม่แต่กำเนิดเติบโตมาเพียงลำพังอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เล็กจึงไม่มีชื่อและนามสกุลแต่คนแถวนั้นชอบเรียกเธอว่าโซเฟียจึงกลายมาเป็นชื่อไปโดยปริยาย เมื่ออายุ 15 ตัดสินใจหนีออกมาเพื่อค้นหาสิ่งที่สนุกยิ่งกว่าการนั่งเล่นกับเด็กๆในโบสถ์ จากนั้นก็ดูแลชีวิตของตัวเองด้วยพยายามหางานพิเศษหลายครั้งแต่ถูกปฏิเสทด้วยเหตุผลว่า 'เราไม่รับเด็กเข้าทำงาน' เธอจึงเดินปึงปังออกมาจากที่นั่น การเร่ร่อนไปเรื่อยๆไม่ได้ทำให้เธอลำบากอกลำบากใจสักเท่าไหร่ค่ำที่ไหนก็นอนที่นั่นง่ายจะตาย
              -เมื่อโซเฟียอายุได้ 17 ปี เธอพบกับชายคนหนึ่ง เขาไม่ได้บอกชื่อกับเธอแต่บางอย่างในตัวเขาแปลกไปจากคนอื่นเหมือนกับเธอเขาเป็นคนไร้เพื่อนและไม่มีสังคมจะอยู่เขาเกลียดโลกใบหนึ่งที่แสนเน่าเฟะเช่นเดียวกับโซเฟีย
    "โซเฟีย...เธอเคยคิดถึงโลกที่ดีกว่านี้หรือเปล่า?" เขาเริ่มถามเธอ
    "อืม... ก็เคยนะแต่ว่าถ้ามันเปลี่ยนได้จริงๆละก็ มนุษย์คงไม่ต้องลำบากกันแล้วล่ะ"
    "อ่า... นั่นสินะ" และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นเธออาศัยนอนอยู่ที่สวนสาธารณะของเมือง
    เขามักจะมาพูดเรื่องไรสาระกับเธอบ่อยๆจนกระทั่งวันเวลาผ่านไปเขาได้ล้มป่วยและเสียชีวิตลง... "เป็นตัวเลือกฆ่าเวลาที่ดีแท้ๆน่าเสียดายนะ" โซเฟียนำแผ่นหินรูปทรงพิลึกมาปักลงไปบนดินที่ฝั่งศพของเขาแต่เพราะเธอไม่รู้ชื่อของเขาจริงๆจริงแกะสลักด้วยลายมือหวัดๆลงไปว่า 'ตัวฆ่าเวลาหมายเลขสิบสอง' ร่างบางถอนหายใจออกมายาวๆ "คราวนี้จะไปที่ไหนต่อดีนะ?" แม้ว่าเวลาของทุกคนจะมีเท่ากันและคนเรามักจะพยายามเพื่อบางสิ่งที่ต้องการแต่สำหรับโซเฟียซึ่งไร้ซึ่งความปรารถนาใดๆแล้ว โลกนี่เป็นเหมือนเกมส์ที่น่าเบื่อซึ่งกักขังเธอเอาไว้ หลังจากนั้นหนึ่งปีเธอก็ได้สมัครเข้าทำงานใน EPTAGON AGENCY แผนกIntellegece สาขา สายลับ
    ส่วนสัมภาษณ์ (กรุณาตอบให้เป็นตัวละครของตัวเอง)
    1. คุณเข้ามาในห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง ซึ่งมีเจ้าหน้าที่หน้าตาไม่รับแขกจ้องคุณอยู่คุณจะทำอย่างไร :: เดินเข้าไปทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติแบบไม่สะทกสะท้าน "สวัสดี วันนี้อากาศดีเนอะ(เกี่ยว?)"
    2. แนะนำตัวเองหน่อยซิ :: ชื่อของฉันหรอ? ฉัน โซเฟีย ว่าแต่นาย/เธอน่ะสนใจมาเป็นตัวหมากให้ฉันไหม?
    3. ความถูกต้อง กับ ความรู้สึกของตัวเอง จะเลือกอะไร :: ความถูกต้องคืออะไรงั้นหรอ? วีรชนผู้กล้าที่กำหนดของพวกนั้นไว้ก็เพื่อตัวเองและคนของตัวเองเท่านั้นนี่นา... เพราะฉะนั้นถ้าฉันคิดว่าความรู้สึกของฉันคือ 'ความถูกต้อง' มันก็ต้องเป็นไปตามนั้นหรือเปล่านะ...
    4. พวกพ้องคืออะไร จำเป็นไหมที่จะต้องทำงานร่วมกัน :: จำเป็นสิ ถ้าไม่มีสักขีพยานมาชมผลงานของฉันมันก็น่าเบื่อตายเลยจริงไหม
    5. ผู้ว่าจ้างที่เป็นพวกแบบที่คุณเกลียด จะรับมือยังไง :: ภารกิจยังไงก็ต้องเป็นภารกิจนี่นะยังไงก็ต้องทำแบบช่วยไม่ได้... แต่ถ้าเผลอไปขัดขาหรือเผลอใส่แมลงสาปลงไปในจานข้าวก็อย่ามาว่ากันแล้วกันนะ คุณ-ผู้-ว่า-จ้าง :)
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×