FIC ` 2JUN | เหมียวว ?

ลำดับตอนที่ #6 : ` PART 5 หลังโรงเรียน

FIC ` 2JUN | เหมียวว?

PART 4

= JH =

ผมเดินเรื่อยมาจนถึงหลังโรงเรียน ว่าแต่ล้มตะกี๊เจ็บชะมัดแฮะ แล้วดูจุนจะเห็นผมล้มไหมอ่ะ? น่าอายเป็นบ้า คงไม่เห็นหรอกมั้งง ผมรู้เขาสายตาสั้น(?)

ผมกวาดตามองหามุมดีๆ เป็นที่นั่งแล้วก็เหลือบไปเห็นใต้ต้นไม้มุมหนึ่งมีที่ร่มให้นั่งพอดีก็เลยเดินไปปักหลักนั่งรอมื้อกลางวันที่นั่น

ผมพิงหลังไปกับต้นไม้ มองไปรอบๆที่แสนจะเงียบสงบ.. ทำไมที่นี่ถึงไม่ค่อยมีคนมานั่ง? บางทีผมก็สงสัยในจุดนี้ เพราะสวนหลังโรงเรียนก็ดูบรรยากาศออกจะดี ลมพัดเย็นสบาย ผมเคยเอาเรื่องนี้ไปถามอีจุน มันบอกผมว่า ‘ใครมานั่งที่สวนหลังโรงเรียนคนนั้นจะต้องซวย ซวย ซวย ซวย ซวย!!’ ..หรือมันจะเป็นเรื่องจริง - - มิน่าทำไมผมซวยเอาจัง

เอาเหอะจะยังไงก็ช่าง หลังโรงเรียนมันเงียบสงบผมก็โอแล้วล่ะ

“โครก ครากส์~” นั่นไงท้องร้อง เมื่อไหร่ไอคุณเบ๊ยูนจะมาครับเฮ้ย หิวข้าวววว

ผมชะเง้อมองหาเงาใครอีกคน โอ๊ะนั่นมาแล้วๆ ทำเป็นไม่เห็นก่อน(?)

ผมหันทำเป็นมองดอกไม้เหี่ยวๆข้างๆผมแทน (โรคจิต-_-/ไรเตอร์)

“นายทำอะไร” ดูจุนวางจานข้าวลงตรงหน้าผมแล้วนั่งลงข้างๆ เฮ้ยๆ จะมานั่งข้างๆทำไมเนี่ย

“ซักผ้าไงไม่เห็นเรอะ” ผมลากจานข้าวมาใกล้ๆ อะหือกลิ่นข้าวช่างเรียกอะไมเลสทำงาน ผมตักข้าวคำโตใส่ปากก่อนเคี้ยว .. และกลืน - -

“อ้าวหรอ นึกว่าเล่นปิงปอง” ดูมันกวน -_- อยากเอาส้อมจ้วงไส้จริงจัง ผมเลยทำเป็นไม่สนใจ แล้วตักข้าวกินต่อไป อร่อยแฮะ ..

 

“พวกเธออ ดูนั่นสิๆๆ ทำไมดูจุนโอป้าเขาถึงมานั่งกินข้าวกับผช.คนนั้นล่ะ” หญิงสาวนัมเบอร์วันเขย่าตัวเพื่อน(เกือบ)สาวนัมเบอร์ทู

“โอ้ยยย ก็มาด้วยกันแล้วชั้นจะรู้ไหมเนี่ย”

“เขาเป็นแฟนกันหรอ” เพื่อนสาวนัมเบอร์ทรีเอ่ย

“เย้ยย เป็นไปไม่ได้!! ดูจุนโอป้าไม่มีแฟนจ้ะ!!”

“เขาคงเป็นเพื่อนกันล่ะมั้ง”

“นี่ๆๆ ฉันรู้จักเขานะ เขาชื่อยงจุนฮยอง อยู่ห้องCอ่ะ”

“แล้วเขาเป็นอะไรกันอ่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้ ไว้ไปถามเขาดิ”

“บลาบลาบลา”

ประโยคสนทาที่เกิดขึ้นหลังพุ่มไม้ห่างออกไปจากเจ้าตัวนี่นั่งตักข้าวเข้าปากโดยไม่รู้เรื่อง

 

“ฮัดเช้ย”

“เฮ้ย จะจามก็หันไปทางอื่นดิ ถ้าฉันติดเชื้อนายมาใครจะรับผิดชอบ” ดูจุนทำท่าโวยวายเมื่อผมหันไปจามใส่เขา สะใจนิดๆ(?) ติดเชื้อตายๆไปเลยกวนประสาทอย่างหมอนี่ ว่าแต่ใครนินทาผมรึเปล่า รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ดิ

ช่างเหอะ กินข้าวดีกว่า

ผมรีบตักข้าวอีกหลายคำเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“นี่ นาย กินช้าๆก็ได้นะ ฉันไม่แย่งนายหรอกเดี๋ยวจะติดคอเอา” ดูจุนที่คงทนสภาพการกินผมไม่ไหวเลยเอ่ยขึ้น ก็คนมันหิวนี่หว่า

“ห่วงรึไง?”  

“เหอะ” ดูจุนหัวเราะก่อนทำหน้าตาดูถูก นี่นายทำหน้าดูถูกงั้นหรอ!?

“ไม่ต้องมาทำหน้าเหมือนอยากฆ่าผมขนาดนั้นก็ได้” รู้ไว้ก็ดีว่าอยากฆ่า -__-

“อ่อ นายน่ะ ตอนเย็นมาที่ห้องฉันด้วย จะให้นายแบกหนังสือเรียนกลับบ้านให้ที พอดีต้องทำรายงาน” ผมโกหกคำโต รายงานอะไรไม่มีหรอก แค่อยากใช้นะ โฮ๊ะๆ

“ว่าไงนะ”

“หน้าตาไม่ดีแล้วยังหูตึงอีกรึไง?”

“โห่ย ใช้อย่างกะทาส” น่ะๆ มาทำเป็นบ่น เขาเรียกว่าใช้งานให้คุ้มค่าเฟ้ยย

“งั้นฉันไปล่ะ” ดูจุนลุกขึ้น

“ไปไหน” ผมคว้าข้อมือเขาไว้ ดูจุนที่ทำท่าจะเดินออกไปหันมามองผมงงๆ

“ทำไม?”

“ฝากซื้อโค้กด้วย ขอบใจ!” ผมว่าพร้อมส่งยิ้ม(ที่คิดว่า)เป็นมิตรไปให้

“เหอะ” ดูจุนสะบัดมือผมทิ้งแล้วเดินเอามือล้วงกระเป๋าออกไป

เหอะแปลว่าอะไร? ซื้อหรือไม่ซื้อ? ซื้อมั้ง กินต่อดีกว่า

 

หลังจากผมฟาดข้าวจานนั้นจนเกลี้ยงเริ่มรู้สึกง่วงนิดๆ นี่แหละนะ หนังท้องตึงหนังตาหย่อน..

ผมเอนตัวลงบนพื้นหญ้า เฮ้ยลมเย็นใช้ได้ บรรยากาศชวนหลับเหลือจะทน หลับสักนิดคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง ..

 

= DJ =

ผมเดินถือโค้กกระป๋องนึงไว้ในมือ แล้วเดินตรงไปหลังโรงเรียน

เหอะๆ เพิ่งรู้ว่าคุณเจ้าของบ้านก็จะยิ้มน่ารักๆแบบนั้นเป็นด้วยแฮะ

อะไรนะ น่ารัก? ..

 

ทันทีที่ผมไปถึงจุดที่‘ใครอีกคน’นั่งอยู่ ไม่สิ ตอนนี้เขากำลังนอนอยู่ต่างหาก

ผมวางขวดโค้กไว้บนหญ้าๆข้างๆตัวจุนฮยอง แล้วนั่งลงข้างๆ

โหเฮ้ย เพิ่งรู้ว่าหลังโรงเรียนมันบรรยากาศน่านอนขนาดนี้ ผมหันไปมองเจ้าของบ้านที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนั้น ตอนหลับไปเงียบๆ ค่อยน่ารักหน่อย ..

อะไรนะ น่ารัก อีกแล้ว?

คิดอะไรเนี่ยเรา ไปทำงานได้แล้วยูนดูจุน!!

ผมหยิบจานข้าวที่วางอยู่ขั้นมาแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น..

 

= JH =

กริ๊งงง!!~

“เฮ้ย ใครตาย!?” ผมสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเสียงออดที่ดังขึ้น [อุทานได้แย่มาก-__-\ไรเตอร์]

เฮ้ย หมดพักแล้วนี่หว่า เข้าห้องทันไหมเนี่ยย โอ้ยยังไม่ได้เก็บจานนี่หว่า

ผมกวาดสายตามองหาซากจานข้าว แต่ไปเห็นโน้ตแผ่นนึงแปะไว้แทน

            ผมเก็บจานให้แล้ว ไม่ต้องหาหรอก คนดีใช่ปะ?

            โค้กวางไว้ให้ข้างๆอ่ะ รีบเข้าห้องเรียนเหอะ

ปล. นายนอนน้ำลายไหลด้วยอ่ะ กร๊ากก

ยูนดูจุน(หล่อ)

ผมดึงโน้ตแผ่นนั้นขยำทิ้ง ขัดใจไอตรงหล่อนี่แหละ(?) คนอะไรโคตรหลงตัวเองจริงจัง

ผมรีบคว้ากระป๋องโค้กแล้วขึ้นห้องเรียนไป

 

 

“เปิดหน้าที่ 213 ฉอดฉอด..” ในห้องเรียนขณะที่อาจารย์กำลังพล่ามอยู่ ผมก็กำลังจะหลับอีกรอบ หาววว.. ทำไมง่วงงี้ครับ

กริ๊งงง!!~

โอยยยยยยย เลิกซะที จะหลับอยู่แล้วให้ตายดิ ผมเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน ไม่ลืมเอาหนังสือกองโตใส่กระเป๋าอีกใบ ไหล่หลุดกันไปข้างล่ะงานนี้ ซะใจพ่อจริงๆ -,,-

“นี่ๆ จุนฮยอง ขอถามอะไรหน่อยสิ” เพื่อนในห้องคนนึงเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะ

“อ่อ ได้สิ” นานๆครั้งจะมีคนเข้ามาคุยด้วย แปลกแฮะ .. [ไม่มีใครคบดีดีนี่เอง-_-]

“คือตอนกลางวันฉันเห็นนายอยู่กับยูนดูจุนอ่ะ นายเป็นอะไรกันหรอ?” อะโธ่นึกว่าเรื่องอะไร

“อ่อเปล่าหรอก ฉันใช้ให้เขาไปซื้อข้าวให้เฉยๆ”

“ห้ะ!!!!!!” เฮ้ย จะตะโกนกันหาพระแสงอะไรกันหลายๆคน

“ทะ ทำไมอ่ะ”

“ได้ยังไง ทำไมทำไม เธอรู้จักเขาได้ยังไง แล้วเขาเป็นอะไรกับเธอ บลาๆ” หลายคำถามพุ่งเข้าใส่ผม

“เดี๋ยวนะๆ ฉันให้เค้าซื้อข้าวให้มันผิดมากเลยหรอ ==”

“ผิด!!” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน เย้ยย ได้ไงอ่ะ

“เธอรู้ไหมว่ายูนดูจุนเขาเป็นใคร” ผู้หญิงคนนึงถามขึ้น

“แล้วเขาเป็นใครอ่ะ” ผมถามไป ก็แค่นักเรียนคนนึงไม่ใช่เรอะ หรือพ่อมันเป็นมาเฟีย? เอ๊ะหรือมันเป็นแม่มดน้อยโดเรมีแอบมาเรียนในโรงเรียนเรา -____,-

“โอ้ย นี่นายไปอยู่ไหนมาห้ะยงจุนฮยอง เอางี้ฉันจะเล่าเอง ยูนดูจุนเขาเป็นประธานนักเรียกสุดฮ็อตของโรงเรียนยังไงเล่า!! เขานะ ยังเป็นนักเรียนดีเด่นที่สอบได้คะแนนท็อปตลอด แล้วเขาก็เป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่ได้ไปแข่งชิงแชมป์ระดับประเทศด้วยตั้งแต่ตอนอยู่ม.ต้น” หะ ห้ะ !! =_________________=;

“ใช่ๆ แล้วที่สำคัญน่ะ เขาน่ะดูดีสุดๆไปเลย เอร้ยย เขาเป็นคนที่ได้รับโหวตหนุ่มฮ็อตอันดับหนึ่งที่นักเรียนในโรงเรียนเราอยากเป็นคู่ควงด้วยน่ะสิ ก็เขาทั้งเท่ห์ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งนิสัยดี กรี๊ดด”

“นิสัยดีหรอ? กวนประสาทอย่างนั้นอ่ะนะ?” ผมถาม

“ก็กวนนิดๆ มันมีเสน่ห์ออกไม่ใช่รึไงเล่า!! นี่ๆ แล้วบ้านของเขาน่ะ ใหญ่มากกกกกกกก รวยแบบอะหือ อยากได้อะไรก็ได้เลยล่ะ สรุปง่ายๆคือ เขานะเป็นคนที่ใครๆก็อยากได้มาเป็นพ่อของลูก เอ๊ย อยากได้มาเป็นแฟนไงล่ะ!!”

ว่าไงนะ ตานั่นอ่ะนะ =_____________________=;;

เฮ้ย แล้วหมอนั่นมันมาอยู่บ้านผมได้ไงในเมื่อบ้านมันรวยขนาดนั้นอ่ะ

ยังไงก็ช่างเหอะ สรุปว่าการที่ผมไปใช้มันซื้อข้าวคือเรื่องใหญ่มากเลยใช่ไหมเนี่ย

โอ้ยย ชีวิตสงบสุขของยงจุนฮยองง!!

.. นี่เป็นเพราะไปนั่งกินข้าวหลังโรงเรียนแน่ๆ(?) ซวยจริงเว้ยย

“สรุปว่าไปรู้จักกันได้ยังไง” ทุกสายตาของเพื่อนร่วมห้องจับจ้องมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ

“เอ่อ คือ..” อย่ากดดันสิคร้าบบ TUT ..จะให้ตอบว่าผมกับมันอยู่บ้านเดียวกันหรอ? โลกแตกพอดีดิครับงั้น เอาไงดีเอาไงดี..

“ยงจุนฮยองอยู่ไหมครับ” ผมหันไปตามเสียงที่ยืนอยู่ตรงประตูหน้าห้อง เฮ้ย ยูนดูจุน!! มาทำไมตอนนี้ฟะ!

อ่อใช่ เราไปสั่งให้หมอนี่มายกของนี่หว่า ซวยแล้วๆ แล้วมันจะเรียกชื่อผมทำไม

ผมรีบมุดใต้โต๊ะ ก่อนรีบอาศัยจังหวะคนในห้องหันมองไปที่ดูจุน วิ่งแบกกระเป๋าออกทางประตูหลัง

“อ้าว จุนฮยอง..” ดูจุนที่เรียกตามผมที่กำลังวิ่งออกไป

ไม่สนแล้วเฟย ชิ่งกลับบ้านก่อนงานนี้!!!

 

 

▲▼ TBC.
ก็ถ้าไรเตอร์จะดองฟิคได้ขนาดนี้ล่ะก็!
ในที่สุดก็ได้เอามาลงหลังจากดองไว้แรมปี.. นี่ก็ใกล้คริสมาสแล้วนะ
ตื่นเต้นจริงจังง แฮปปี้เบิร์ดเดย์นายเอก(?)ฟิคของเราย้อนหลังด้วย
ฮิ้วว , พาร์ทนี้พยายามแต่งให้ยาว แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อนมีสาระ
อ่านะ .. เดิมทีฟิคนี้ก็เกิดจากความรสรของเรานี่แหละ 55555555555

ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะ!! รักเธอที่สุดในโลกเลย กอดด.