ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    FIC ` 2JUN | เหมียวว ?

    ลำดับตอนที่ #5 : ` PART 4 ข้าวผัดปลาหมึก

    • อัปเดตล่าสุด 9 พ.ย. 54


    FIC ` 2JUN | เหมียวว?
    PART 4




    = DUJUN’s PART =
    กริ๊งงง
     
    เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าหมดคาบเรียนแล้ว และนั่นก็หมายถึงเป็นเวลาพักกลางวันแล้วนี่เอง
    “เหวออ!” เสียงร้องจากใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าโต๊ะเรียนผมและมีท่าทีว่าจะเซล้มลงมา
     “เฮ้ยๆ ยังโยซอบใจเย็น” ผมรีบเอื้อมมือคว้าเก้าอี้ไว้ด้วยความเร็วกว่าแสง(?) ก่อนที่ร่างเล็กๆนั่นจะล้มลงมาทับโต๊ะเรียนผม
    “แฮะๆ โทษทีดูจุนอา พอดีฉันยังไม่ชินกับเสียงออดอันใหม่อ่ะ” โยซอบหัวเราะแฮะๆก่อนแก้ตัว ก่อนหน้านี้โรงเรียนผมใช้เสียงออดเป็นเพลงเปียโนบรรเลง.. แต่ผู้อำนวยการบอกว่าให้เปลี่ยนเพราะจะได้อาศัยเสียงออดนี้ในการปลุกพวกเด็กนักเรียนขี้เซาที่ชอบหลับในเวลาเรียนให้ตื่นน่ะนะ
     
    เสียงโหวกเหวงโวยวาย ความวุ่นวายในห้องค่อยๆเริ่มก่อตัวขึ้น หลังจากอาจารณ์เดินออกจากห้องเรียนไป
    “พักกลางวันแล้ว! ไปกินข้าวกันเถอะยูนดูบงง” คนตัวเล็กที่เพิ่งเกือบจะเซหงายท้องลงมาจากเก้าอี้หันมาชวนผมพร้อมพยายามออกแรงดึงแขนผมให้ตามไปด้วย แต่มีหรือหล่อๆ(ถึก)อย่างยูนดูจุนจะขยับ
    “ไม่เป็นไรอ่ะ กิกวังคงซื้อข้าวให้ฉันแล้วล่ะ อีกอย่างมีงานต้องไปเคลียด้วย”
    “จริงด้วยสินะ ยูดูจุนผู้แทบจะไม่เคยเหยียบเข้าไปในโรงอาหาร คิคิ โอเคๆ .. ฮยอนซึงงกินข้าววกันน” โยซอบกระโดดขี่หลังหน้าสวยอีกคนที่เดินผ่านมาพอดี ทำเอาฮยอนซึงหน้าเหวอไปเลยทีเดียว
    “อั่ก หนัก ลงไปเดี๋ยวนี้นะไอเด็กหมู” ฮยอนซึงพยายามสะบัดตัวให้สิ่งมีชีวิต(?)ที่อยู่บนหลังเขาลงไป
    “นายว่าใครหมู ตายซะเถอะครับ” โยซอบว่าก่อนดึงแก้มคนที่เขาเพิ่งโดดขี่หลัง
    “อ๊ากก ไอเด็กบ้า” ฮยอนซึงวิ่งไปรอบๆห้อง ตะโกนโวยวาย ในขณะที่โยซอบหัวเราะชอบใจ(สะใจ)ที่ได้แกล้งคน
    เล่นกันเป็นเด็กๆเลยนะพวกนายนี่ ผมแอบหัวเราะกับท่าทางอันคึกครื้นของเพื่อนๆ ก่อนล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไป
     
    .
    .
    = JUNHYUNG’s PART =
    “รุ่นพี่ครับบ ช่วยผมหน่อยเหอะ T__________T” สิ่งมีชีวิตที่มีสปีชี่และไฟลัมเดียวกับผมกำลังเกาะขาผมอย่างไม่มีท่าทีที่จะปล่อย
    “เฮ้ยเฮ้ย อะไรอีกล่ะดงอุน ไม่เอาเว้ยย” ผมพยายามสะบัดรุ่นน้องคนสนิทออกจากขา เพราะสายตาทุกคนในโรงอาหารกำลังจ้องมองมาที่ผม ผมไม่ได้ฆ่าใครครับอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น - -
    “โถ่รุ่นพี่คร้าบบบ รุ่นพี่จุนฮยงที่ผมเคารพรัก แค่เอาดอกไม้ไปให้กิกวังฮยองเองอ่ะ นี่กิกวังเขากำลังโกรธผมอยู่นะครับ พี่ไม่คิดจะช่วยให้ความรักของน้องชายที่แสนจะนิสัยดีรูปหล่อพ่อรวยคนนี้เลยหรืออ” ดงอุ่นว่าไปพร้อมพยายามยัดเยียดดอกไม้สีสันกระแทกตาในมือมาให้ผม
    “เออๆ ก็ได้ นายก็รีบๆลุกซะ ฉันอายคนเฮ้ย” ผมรีบตอบรับพร้อมคว้าดอกไม้ออกมาจากมือดงอุน ถ้าไม่ติดว่าโดนสายตาทิ่งแทงจากทุกทิศในโรงอาหารแบบนี้ล่ะก็นะ ฮึ่ยย! ส่วนตัวแล้วผมเป็นคนไม่ชอบเป็นจุดเด่น ไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของคนอื่น เพราะนั่นมันทำให้เรารู้สึกอึดอัดหัวใจเป็นที่สุด!
    “โอ้! รักรุ่นพี่สุดสุดเลยคร้าบบ” ไอคุณรุ่นน้องที่น่ารักโผตัวเอามากอดและทำท่าจะหอมแก้มผมที่เขาเรียกว่ารุ่นพี่
    “เฮ้ย!” ผมร้องเสียงหลงและพยายามใช้มือดันหน้ารุ่นน้องตัวแสบก่อนยกเท้างามๆ ถีบไอตัวแสบสลบไปกลางโรงอาหาร
    “แอ่ก” หลังจากเสร็จสิ้นธุระ(?) ผมปัดมือปัดชายเสื้อกระชับคอปกก่อนกระแอมเบาๆ แล้วรีบสาวเท้าก้าวออกไปให้ไกลจากโรงอาหาร
     
    .
    .
     
     
    ผมเดินเรื่อยมาจนถึงหน้าห้องสภานักเรียน ที่ที่กิกวังทำงานอยู่ ผมแอบมองเข้าไปผ่านทางกระจกใสบานนั้นเมื่อเห็นว่ากิกวังนั่นทำงานอยู่ก็เคาะประตูเปิดเข้าไปแล้วเดินไปหน้าโต๊ะกิกวัง
    “อ่ะรับไปซะกิกวังอา” ผมยืนช่อดอกไม้สีสวยแสบลูกตาในมือไปให้อีกคน กิกวังทำตาโตก่อนรับมันมาดม
    “อุวา ! ดงอุนฝากนายมาหรอ?” กิกวัง เพื่อนร่วมของของเขาหันมาถามด้วยรอยยิ้ม แววตาระยิยระยับและท่าทางชอบใจกับดอกไม้ ราวกับหมาได้กระดูก.. (ดูมันเปรียนเทียบ -_-)
    คนเป็นแฟนกันโกรธกันทีคืนดีกันง่ายอย่างนี้เลยเรอะ ?
    “อ่า ใช่แล้วล่ะ เขาฝากมาขอโทษนายและขอนายคืนดีน่ะ” ผมว่าไปตามที่รุ่นน้องบอกมา
    “อ๋อ ~ จริงๆฉันก็ไม่ได้โกรธอะไรดงอุนมากมายหรอก แค่แกล้งเขาเล่นเฉยๆ สนุกดี ฮ่าๆ” กิกวังยิ้มร่าแล้วหัวเราะชอบใจ
    อ้าว ไอพวกเคะนี่มันยังไง -_- (ได้ข่าวว่าแกก็เคะยงกุน \ ไรเตอร์ -_-)
    “อ้าวเหรอ ฮ่ะๆ ^ ^;” ผมได้แต่หัวเราะแห้งๆกลับไป
    “อ่า งั้นฉันไปก่อนนะนายทำงานของนายต่อไปเหอะ” ผมแล้วเหลือบไปดูกองเอกสารกองโตบนโต๊ะที่ทำท่าจะล้มลงมาทุกเวลา
    “โอเคๆ ขอบคุณมากนะจุนฮยองง อ่อ ถ้าดงอุนถามบอกเค้าว่าฉันโกรธมาก เย็นนี้เจอกันหน้าประตูโรงเรียน นายเจอดีแน่ หึหึ.. นั่นแหละ ^^” กิกวังว่าก่อนยิ้มร่าเริง
    น่ะเฮ้ย -_-; นี่หรือวิถีชีวิตของคนเป็นแฟนกัน
    “เอ่อ โอเค ฮ่าๆ” ผมยิ้มเล็กน้องตามมารยาม ก่อนรีบก้าวเท้าออกจากห้อง ไปดีกว่า ถ้าขืนอยู่ต่อต้องติดเชื้อกิกวังมาแน่ๆ(?)
    ผมดันประตูปิดลงและทันทีที่หันหน้ากลับมาก็เจอกับใครบางคน
     “เฮ้ย ตกใจหมด นายมาทำอะไรแถวนี้”
    “ฉันต้องถามนายมากกว่านะ .. นายมาจีบกิกวังหรอ? เฮ้ยย เค้ามีแฟนแล้วนะ นายทำใจเหอะ” ลูกบ้านของผมว่าพลางตบบ่า
    “จีบโบ๊ะอะไร ไม่ใช่เฟ้ย” ผมสะบัดมืออีกคนออก อย่ามาจับกันง่ายๆนะเหวยย
    “อ้าวไม่ใช่หรอ? ก็เห็นนายเอาดอกไม้ไปให้” ดูจุนว่าพลางชีเข้าไปในห้อง
    “มีคนฝากมาเหอะ”
    “อ่อ เป็นพ่อสื่อ? บอกคนนั้นเหอะว่ากิกวังมีแฟนแล้ว” โว๊ะ ความคิดมัน ช่างเหมาะสมกับหน้าจริงๆ(?)
    “ก็ไอคนที่ฝากมามันแฟนกิกวังเฮ้ย!”
    “อ้าวหรอ”
    “ก็เออดิ .. เออ นายมาก็ดีฉันหิวข้าวอ่ะ ไปซื้อข้าวให้หน่อยดิ เอาปลาหมึกอ่ะอยากกิน ไม่เผ็ดนะไม่ชอบ ตังก็.. ติดไว้ก่อน! เอาไปให้ฉันที่หลังโรงเรียนด้วย ขอบใจมากครับคุณเบ๊ หึหึ” หลังจากสั่งจบผมก็หันหลังเดินหนีไปหลังโรงเรียนทันที สนุกจริงๆ หึหึ! วิ่งดีกว่าเดี๋ยวมันตามทัน +
    = DUJUN’s PART =
    “อ้าวเดี๋ยวดิ .. อ้าววิ่งไปแล้ว น่ะสะดุดอีก กร๊ากกก” ผมพยายามเรียกอีกคนไว้แต่เขาก็กลับวิ่งหนีผมไปหน้าตาเฉย แถมยังสะดุดอีกต่างหาก โอ้ยฮา 5555555555555555555555
     
    หลังจากฮามาได้สักพักผมก็เริ่มตั้งสติอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเราต้องไปซื้อข้าวที่โรงอาหารสินะ ฟู่ว! โอเค๊ ฉันจะไปซื้อข้าวให้นายเอง ยงจุนฮยอง
    ผมเอามือล้วงกระเป๋าก่อนมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร ที่ที่ไม่ได้ไปเหยียบมานาน!!?
     
    .
    .
     
    “เฮ้ยย แก! นั่นมันดูจุนโอป้าไม่ใช่หรอ” เด็กผู้หญิงคนนึงที่สังเกตเห็นร่างสูงของดูจุน พยายามสะกิดให้เพื่อนสาวและเพื่อนเกือบสาว(?)
    “แกจะบ้าหรา อย่างดูจุนโอป้าเขาไม่ได้เหยียบโรงอาหารมานานแค่ไหนแล้ว” เพื่อนสาวนัมเบอร์วันว่าพลางยกแก้วน้ำแดงขึ้นมาดื่มแล้วเหล่ตามองไปยังเป้าหมายที่เพื่อนเพิ่งเรียกให้ดู
    ตุบ
    เสียงแก้วน้ำหล่นลงบนพื้นพร้อมกับน้ำแดงที่หกเลอะเต็มพื้น
    “แก๊ นั่นมันดูจุนโอป้าจริงๆด้วยนะ เอร้ยๆๆ แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ!!!?
    “นั่นสิตัวเธอออ ก่อนหน้านี้ฉันเห็นกิกวังโอป้าซื้อข้าวไปให้แล้วนะ”
    “หรือเขาจะไม่อิ่ม!? อร๊ายย ผช กินเยอะน่ารักชิงชิงง
    เสียงซุบซิบและเสียงกรี๊ดกร๊าดมากมายดังขึ้นรอบๆโรงอาหารหลังจากผู้ตกเป็นหัวข้อสนทนาก้าวเข้ามายังโรงอาหาร
    ฮึ โรงอาหารโรงเรียนนี่ดูคึกครื้นดีนะ
    ผมคิดในใจแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก
    “กรี๊ดกร๊าด เธอเห็นดูจุนโอป้ายิ้มหมายยยยยยยยยยยยยยยย”
    “โอ้ย แสบตา น่ารักมากจ้า”
    “อร๊ายยๆ เขายิ้มให้ฉันล่ะพวกเธอออ”
    “จะบ้าหรอย๊า เขายิ้มให้ฉัน”
    เสียงกรี๊ดกร๊าดมากมายดังตามมาโดยมีต้นเหตุจากรอยยิ้มของผู้มาเยือน OTL
    “ป้าครับผมขอข้าวผัดปลาหมึกครับ” ผมสั่งอาหารก่อนยิ้มเป็นมิตรให้กับป้าคนขาย
     
    “เย้ยย ตะกี๊ฉันฟังผิดไปรึเปล่าน่ะ ดูจุนโอป้าบอกว่าปลาหมึกงั้นหรอ !?”
    “ไม่ผิดแน่ๆ ฉันก็ได้ยินน!! เป็นไปได้ยังไง ในเมื่อดูจุนโอป้าไม่กินปลาหมึก”
    “อร๊ายๆ จริงด้วยอ่ะเธออ งั้นเค้าต้องซื้อให้ใครสักคนแน่ๆ”
    “หรือว่าจะเป็น แฟนของดูจุนโอป้า!”
    “ห๊า แกจะบ้าหรอ ดูจุนโอป้าไม่มีแฟนย๊า”
    “ก็ไม่แน่หรอกเธอ ใครจะไปรู้ หึหึ ฉันนี่ไงแฟนเค้า”
    “ยี้ส์ เค้าไม่มองกระเทยถึกอย่างเธอหรอกยัยแก้วหน้าม้า”
    “เธอว่าฉันหรา ตบกันไหมล่ะ”
    “บลาๆๆ”
    และอีกหลายบทสนทนาที่เกิดขึ้น โดยที่เจ้าตัวไม่รูเรื่องยังคงยิ้มร่าต่อไป
    หลังจากผมได้อาหารตามที่สั่งแล้วก็เดินออกจากโรงอาหารไป
    อ้าวตรงนั้นมุงอะไรกันอ่ะ ด้วยความอยากรู้ของผมจึงชะเง้อดู ตรงกลางในหมู่นักเรียนนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนอนแผ่อยู่ผมพื้นด้วยรอยยิ้ม..
    อ้าว เด็กสมัยนี้ง่วงก็นอนบนพื้นโรงเรียนเลยหรอ เออ ดี(?)
    “เฮ้ย ไอดงอุน มานอนอะไรตรงนี้วะ” เด็กผู้ชายคนนึงที่แหวกหมู่คนมุงเข้าไปเขย่าตัวเด็กอีกคนที่สลบเหมือบอยู่บนพื้นทำให้ผมเห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดขึ้น
    อ้าว แฟนกิกวังนี่นา ท่าทางจะเป็นเด็กขี้เซานะ..
    ผมเดินผ่านหมู่นักเรียนออกมาแล้วมุ่งหน้าไปหลังโรงเรียนที่ที่เจ้าของจานข้าวในมือผมอยู่ที่นั่น !






    TBC. เป็นอย่างไรกันบ้างคะ? พาร์ทนี้ใช้เวลาแต่งนานมากอ่ะ
    ทีแรกใช้แบบบรรยายแต่บร๊ะเจ้ามันกากมาก! เลยร้องรีไรท์ใหม่
    สุดท้ายก็กากอยู่ดี OTL ไม่รู้ว่าพาร์ทนี้ยาวพอรึเปล่าเอ่ย?
    ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ซึ้งอ่ะ T__________T
    แล้วก็ขอโทษที่อัพช้าด้วยค่ะ ตอนนี้บ้านน้ำท่วมไปแล้ว โฮวว
    หนีมาอยู่บางแสนค่ะ ตอนนี้มีเน็ทเล่นก็โอแล้วล่ะค่ะ คึคึ 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×