ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` PART 1 หนึ่งอาทิตย์มาแล้ว ..
นี่มันหนึ่งอาทิตย์เชียวนะครับ ! ตั้งเจ็ดวัน มันตั้งหนึ่งร้อยหกสิบแปดชั่วโมงที่ผมย้ายเข้ามาเช่าอยู่ที่บ้านหลังนี้
บ้านที่ผมต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับ ..
“โจลี่ ~ มานี่เร็วว”
“โฮ่งๆ” แล้วไอสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่น้ำลายย้อยก็วิ่งเข้าไปหาเจ้าของที่เรียกมัน
นี่ผมทนอยู่กับไอหมานี่มาได้ไงตั้งสัปดาห์นึง
คิดถึงน้องแมว
โฮ .. ทรมานตับ (?)
TT________________________TT
.
.
[อ้าว แกจะย้ายออกจริงดิไอดูจุน]
“ก็เอออ่ะดิ แกก็รู้อ นยูว่าฉันไม่ชอบหมา -_-“ ผมเดินออกมายืนคุยโทรศัพท์ที่สวนเล็กๆ ตรงมุมซอย เดินออกมาให้ไกลจากโจลงโจลี่อะไรนั่น ฮึ่ย..
[เออๆ แล้วแต่เหอะครับคุณชาย แล้วทำไมแกไม่กลับบ้าน .. ไม่ดิคฤหาสน์พ่อแกน่ะ สบายจะตายอ่ะโหยย มีคนดูแลตั้งเยอะ อยากได้อะไรแค่กระดิกนิ้วก้อยเบาเบาสองทีก็ได้แล้ว] ปลายสายแนะนำผม
“ไม่เอา -_-“
[= = แล้วแต่ล่ะว่ะ เฮ้ยฉันวางก่อนมีสายซ้อน บายไปเพื่อนรวยแต่โง่]
“อ้าวเฮ้ย ไอกากเต้าหู” แล้วมันก็ตัดสายไป .. ขอบใจมาก
ผมเดินตรงกำลังจะกลับไปที่บ้านเช่า ..บ้านนรกนั่น(?)
“เหมียวว~” อ้าวเฮ้ย นั่นเสียงแมวนี่
ผมหันมองไปตามที่มาของเสียง พยายามกวาดสายตาหาแมวน้อยน่ารักตัวนั้น
“เหมียวว~” อ้าวเฮ้ย !
เจ้าหนูนั่นมันไปอยู่บนต้นไม้ได้ไง !??
ผมรีบวิ่งเข้าไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น แล้วพยายามปืนขึ้นไปช่วยมันลงมา
ครืดด..
อ๊ากก แสบ = = อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วแท้ๆ ดันหล่นลงมาอีก
ไม่เป็นไรครับ ปืนใหม่
ผ่านไปสักพัก ผมก็สามมรถนำลูกแมวตัวนั้นลงมาได้
มันเป็นแมวที่น่ารักมากให้ตายสิ !! (เพ้อค่ะลีด/ไรเตอร์)
ดวงตาสีดำกลมโต แววตาที่ดูบริสุทธิ์คู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่ผม ราวกับต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง
อ่า .. จะขอบคุณฉันสินะ ..น่ารัก
ผมใช้มือลูบบนขนสีเทาขาวนุ่มนั้น เบาๆ
ผลั่ก
อั่ก = = ! เฮ้ย ใครถีบวะ !?
“แกกำลังจะขโมยแมวฉันใช่ไหม ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ยย” ผมขยับตัวหลบรองเท้าของคนแปลกหน้าที่พุ่งตรงเข้ามาทำร้ายผม
“เฮ้ย! ใจเย็นครับ”
“ไอหัวขโมยย!” คนแปลกหน้าหยิบไม้กลองในมือฟาดตรงมาที่ผม
“เฮ้ย ! ผมไม่ได้จะขโมยแมวนาย ผมแค่ช่วยมันลงมาจากตั้นไม้นั่นเฉยๆ” กระโดดหลบไม้กลองจากคนแปลกหน้าอย่างหวุดหวิด
จะฆ่ากันหรอครับเนี่ย !? = =
“งั้นนายก็ปล่อยแมวดิ!” คนๆนั้นหยุดการกระทำแล้วจ้องมาที่ผม แววตาที่มุ่งมั่นคู่นั้นดูคล้ายกับแววตาของใครบางคนที่ผมรู้สึกคุ้นเคย
“มองอะไร - -“
“เอ่อ อ่อ..” ผมส่งแมวในมือให้กับคนตรงหน้า
“ไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม”
“หา ? อ่า เปล่าครับ”
“บ่นอะไร? ฉันถามแมว - -“ แล้วคนแปลกหน้าก็อุ้มแมวน้อยตัวนั้นเดินหันหลังจากไป
อ้าวชิบ -_- อายไหม ยูนดูจุน
.
.
พอมาถึงบ้านผมจัดแจงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า แล้วแจ้งให้เจ้าของบ้านทราบว่าผมขอย้ายออก
ผมอ้างว่าพ่อผมตามให้กลับไปอยู่ที่บ้าน เงินค่ามัดจำนั้นก็ช่างๆมันเถอะ รวย หึหึ..
ลาก่อนจูลี่
ผมหันไปส่งจูบให้มันหนึ่งทีเพื่อเป็นการจากลา ตลอดกาล ฮ่าฮ่า!
“โฮ่ง!”
_ _ _ _ _ _
หนึ่งอาทิตย์มาแล้ว..
นี่มันหนึ่งอาทิตย์เชียวนะครับ ! ตั้งเจ็ดวัน มันตั้งหนึ่งร้อยหกสิบแปดชั่วโมงที่ผมนั่งรอใครสักคนที่จะเข้ามาเคาะประตูบ้านผมหรือโทรเข้ามาขอเช่าห้อง
ไหนอีจุนมันบอกว่าวิธีนี้เจ๋งไง ?
“เฮ้ย ยงจุนฮยอง นายเชื่อฉัน .. เอาห้องนายไปเปิดเช่าเลย มีสองห้องนี่ ได้เงินง่ายๆเลย ไม่มีต้นทุน”
“นายแน่ใจหรออีจุน?”
“แน่ดิแว๊ ! เคยดูซีรี่ย์มา เจ๋ง!!”
เฮ้อ .. ผมถอนหายใจรอบที่สี่สิบห้าของวัน
“เหมียวว” แมวน้อยขนสีเทาขาวเข้ามาซบที่บนตักผม มันใช้หัวของมันถูไปมาบนตักราวกับว่ากำลังพยายามให้กำลังใจผมอยู่
“ฮ่าๆ ขอบใจมากนะโจ๊กเกอร์” ผมลูบไปที่ขนบนตัวมัน
ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่ผมต้องออกไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ ผมก็อยู่คนเดียวที่บ้านหลังนี้มาตลอด มันเป็นบ้านหลังเล็กๆ แต่ไม่ได้รู้สึกคับแคบ มีห้องว่างถึงสองห้อง ห้องที่ผมเอามาเปิดเช่าเคยเป็นห้องเก็บของ(ขยะ)มาก่อน
พ่อคงกลัวผมเหงาเลยซื้อลูกลูกแมวตัวนี้ให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด ก่อนท่านจะไปอเมริกา
อ๊าก! ทำไมพ่อกับแม่ผมต้องเป็นหนี้ด้วยวะครับ ?
ผมบีบกระป๊องโค้กในมือก่อนปาออกไป
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
อ้าวใครมา ? เฮ้ยย มาเช่าห้องแน่
ผมวิ่งลุกออกจากโซฟาในห้องนั่งเล่นไปเปิดประตู
“พิซซ่ามาส่งครับ” ผนักงานสั่งพิซซ่าส่งยิ้มมาให้พร้อมกับยื่นถาดพิซซ่าในมือส่งมา
“หา - - เอ่อ ไม่ได้สั่งนะครับ” ผมพูดเท่านั้นก่อนกระแทกประตูปิดไป
โถ่เอ้ย ให้วามหวัง..
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
“ก็บอกว่าไม่ได้สั่งไง !” ผมเปิดประตูก่อนเริ่มจะเหวี่ยงใส่เบาเบา(?)
“อ้าวเฮ้ย นาย! ไอขี้ขโมย”
“เฮ้ย! ไอคนแปลกหน้า”
!!
[] กว่าจะเรียบเรียงความคิดตัวเองได้ โอ้วว, ไม่ง่ายเลยนะ โค๊ะๆ
ขอบคุณจากใจทุคนที่อ่านจริงๆค่ะ ! ติชมได้เสมอนะคะ <3
ปล. เราเห็นเธอนะเค็มปู(?) ㅋㅋㅋㅋ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น