คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : F
“ชิล์!.......................ฉันขี้เกียจฟังนายพูดอืดอาดเต็มทนแล้ว!....”สาวน้อยเจ้าของดวงตาสีแดงเลือดนามเคียวคุรินว่าอย่างรำคาญเต็มทน ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปทางอื่นด้วยท่าทีเซๆเพราะฤทธิ์ยาพิษที่เธอเพิ่งกินเข้าไป
“ฮะ…………….เฮ้....เดี๋ยวสิครับนั้นคุณจะไปไหนน!!?” เด็กหนุ่มดวงตาสีกล้วยไม้นามเซเรเนด ถามอย่างงุนงงเพราะทั้งๆที่ฤทธิ์ยาที่ออกฤทธิ์มาหนักอย่างเห็นได้ชัดของเคียวคุริน แต่เธอก็ยังพยายามฝืนที่จะเดินให้ออกห่างจากเขา
“คิดว่าไปทำอะไรล่ะ................ไอ้สวะเอ๊ยย!!”เธอว่าก่อนที่จะเซเข้าไปติดกับกำแพงเพราะเรี่ยวแรงที่หดหายลงไปอีกเรื่อยๆ
พรึ่บ!! พรวดดๆๆๆ!!
กำแพงด้านบนเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมกับธนูอาบยาพิษหลายดอกพุ่งตรงมาที่ร่างของเคียวคุริน ในตอนนี้เท่าที่เธอพอจะทำได้มีแค่เพียงหลับตาลงพร้อมกับรอให้ลูกธนูอาบยาพิษปลิดชีพของเธอเท่านั้น เพราะถึงอยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้เหตุจากร่างกายของเธอเริ่มจะล่อแล่มากเกินกว่าที่จะขยับได้แล้ว
ฟุ่บบบบบบบ!!
ร่างของเซเรเนดวิ่งเข้าโอบตัวของเคียวคุรินแล้วพุ่งออกจากที่ตรงนั้นด้วยแรงที่มีอยู่ไม่มากเพราะฤทธิ์ของยาพิษ แต่ก็สามารถรอดพ้นออกจากวิถีของธนูได้อย่างเชียดชิว
เคียวคุรินลืมตาขึ้นหลังจากที่ตกตะลึงในความบ้าบิ่นของเซเรเนด ทั้งๆที่เรี่ยวแรงของตัวเองก็แทบจะไม่มี แต่ยังฝืนมาช่วยเธออีก อย่างงี้ไม่เรียกว่าบ้าบิ่นแล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ
“ฮะๆ.......คุณช่วยผม ผมช่วยคุณ......เราหายกันแล้วน่ะครับ.........................เคียวคุรินจัง^^”
“………….เจ้าบ้าเอ๊ย” สาวน้อยว่าก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมาบางๆแล้วกลับไปทำหน้าเฉยชาตามเดิมอย่างรวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับใบหน้าของเธอ
“............................รู้สึกว่ากำลังจะเข้ากันได้ดีขึ้นแล้วน่ะ” เซรีเอล ว่าพลางหันไปทางอิลิยาที่กำลังทำหน้าเฉยชาเหมือนอย่างเดิม แต่แววตาของเธอไม่บอกอย่างนั้น เพราะแววตาของเธอกำลังบอกว่าเธอกำลังสนใจอะไรบางอย่างในตัวเด็กหนุ่มและเด็กสาวทั้ง 2 คน
“อะ.......................อึ๋ย.......”
“………..เป็นไงละฝืนตัวมากเกินไปจนเจ็บหน้าอกไปหมดแล้วล่ะสิ” เคียวคุรินว่าก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วใช้แรงและพลังที่เธอมีอยู่เรียกแบล็คการ์เนียออกมา
“มีอะไรให้ผมรับใช้หรือขอรับ นายหญิง”ม้าตัวใหญ่สง่างามสีดำมืด ดวงตาสีแดงเหมือนดวงจันทร์สีเลือดยามราตรี นามแบล็คการ์เนียเอ่ยถามผู้เป็นนายพร้อมคำนับรับคำบัญชา
”ช่วยแบกฉันกับเจ้านี้ขึ้นไปทีได้ไหม…”สาวน้อยถามอย่างเย็นชา ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปหาแบล็คการ์เนียอย่างเซๆ ไม่ใช่แค่เพราะยาพิษ แต่เป็นเพราะจำเป็นต้องใช้พลังยมทูตเรียกออกมาก็เลยต้องทำให้เธอหมดแรงลงไปอีกก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มสังเกตเห็นพื้นบล็อคสี่เหลี่ยมจตุรัสปูข้างล่างก้าวต่อไปของเคียวคุรินก่อนที่จะตะโกนเตือนอย่างสุดเสียง
“เคียวคุรินระวังงง!!”
ฟุ่บบบบบบ!!![ฟ่อออ!!]
ในขณะที่เธอเหยียบลงพื้นบล็อคลงไปแล้วเพราะตกใจเสียงของเซเรเนด แต่โชคดีที่เพราะนิสัยไร้สาระๆของเธอทำให้เธอหันหลังมาถามอย่างอารมณ์เสียก่อนที่เธอจะได้ตกลงไป พร้อมนับ 1-1000 เพื่อระงับความโมโหของตัวเองก่อนที่จะอาละวาด
“อะไรอีก...........ล่ะ……....”
“เฮ้ออออ..........หันไปมองข้างหลังเธอสิ..........”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างโล่งอกไปได้อีกเปร๊าะก่อนที่จะชี้ไปที่ข้างหลังของเธอพร้อมหลับตาลงอย่างสบายใจ
“………………- - ”
“ขอบคุณนะ…………..พูดเป็นไหมครับคุณผู้หญิง?” ชายหนุ่มว่าในขณะที่หลับตา
“ฮะๆ.................รู้สึกว่าเด็กคนนั้นจะลืมอะไรบางอย่างไปน่ะ เจ้าว่าไหมอิลิยา” เอรียาเอ่ยถามอิลิยาก่อนที่จะหัวเราะอย่างสนุกสนาน แล้วกลับกลายเป็นร่างของอิลิยา“................อืม”
ปังงงง!!
“เอ๊ะ?”
เคียวคุรินยิงปืนไปทางทหารชุดเกราะที่เรียงตัวล้อมรอบเรียงรายกันเข้ามามากกว่า 50 ตัว[*โดยไม่ได้ใช่พลังยมทูต ปืนจึงเป็นแค่ปืนธรรมดาเท่านั้น] อย่างอารมณ์เสียแบบสุดๆก่อนที่จะหันไปตอบคำถามของเซเรเนด พร้อมให้แบล็คการ์เนียพยุงเซเรเนดขึ้นมาสู้บ้าง
“ขอบคุณกับผีน่ะสิ!! ไอ้สวะเอ๊ย!!!.......”
“ยะ................เฮ้ยย!! นี้มันอะไรกันเนี่ยยย!!” เซเรเนดเอ่ยก่อนที่จะเปลี่ยนการ์ดของตัวเองให้เป็นดาบโดยไม่ใช้เวทย์มน
ปังงๆๆๆๆ!!
“อึก!!..............ชิล์”เคียวคุรินสบถก่อนที่จะเสียหลักเพราะยาพิษในร่างกายของเธอเริ่มออกฤทธิ์อีกแล้ว และดูเหมือนทางฝ่ายเซเรเนดก็จะเป็นด้วยเหมือนกัน โชคดีที่ไม่โดนดาบของพวกทหารชุดเกราะเข้าเสียก่อน
เด็กสาวครุ่นคิดว่าทำไมถึงมีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น ทั้งๆที่ถ้ามันจะเกิดก็น่าจะเกิดตั้งนานแล้วนี้ เธอคิดอย่างนี้ในขณะที่สังเกตุเห็นว่าที่ๆแบล็คการ์เนียยืนอยู่ในตอนแรกคือพรมสีแดงบวกกับว่าเซเรเนดทำเสียงดังมากถึงมากที่สุดเพื่อเตือนเธอ
“ชิล์!!.....เพราะเราอีกแล้วเหรอเนี่ย” เคียวคุรินว่าออกมาหลังจากที่ทบทวนดูแล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากเธอทั้งนั้น
ฟุ่บบบบบ!!
ในขณะที่เคียวคุรินกำลังเสียท่าอีกครั้งเพราะยาพิษนั้น ก็พอดีกับจังหวะที่เธอสังเกตเห็นเลือดที่เปื้อนอยู่ของชุดเกราะ พร้อมกับข้อสงสัยที่เกิดขึ้นทันทีว่า ‘ทั้งๆที่ชุดเกราะก็สะอาดหมดจดแท้ๆ แต่ทำไมมีแต่เฉพาะตรงส่วนหูเท่านั้นล่ะ ที่เปื้อนเลือด’
เคียวคุริน ครุ่นคิดและนึกถึงอะไรบางอย่างก่อนที่จะไปลากเซเรเนดให้ขึ้นมานั่งบนตัวของแบล็คการ์เนีย แล้วให้แบล็คการ์เนียบินหนีออกไปเพื่อหลบจากเหล่าพวกชุดเกราะ และตรงไปยังที่ๆเธอกำลังตามหาทันที
“โฮ่~..................ถ้าทำอย่างงี้ได้ตั้งแต่แรกก็น่าจะบอกกันมั่งน่ะครับ เคียวจัง”
“………………….คำใบ้”
“เฮะ..............คิดออกแล้วเหรอครับ”
เคียวคุรินเงียบก่อนที่จะคิดว่า ควรไว้ใจบอกเจ้านี้ไปดีรึเปล่า แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก็คงต้องบอกไปนั้นแหละน่ะ
“......ฉันเคยอ่านหนังสือที่วิจารณ์เกี่ยวกับภาพอาหารมื้อสุดท้ายมาก่อน เขาเคยบอกว่า 'มือที่โผล่ออกมาจากนักบุญเปโตรโร่นั้นไม่ใช่มือที่ไร้ตัวตน แต่เป็นมือของนักบุญเปโตรโร่ที่กำลังถือมีดเองอยู่ตั้งหาก ทีนี้ถามว่าทำไม คำตอบก็เพราะว่าอีกประเดี๋ยวท่านนักบุญเปโตร จะปกป้องอาจารย์ ในสวนมะกอก โดยการใช้มีดตัดหูพวกทหาร' “
“โฮ่~.......................แล้วทำไมคุณถึงรู้ละ”
สาวน้อยหยุดพักหายใจอย่างเซ็งนิดๆก่อนที่จะเริ่มอธิบายอีกครั้ง
“เพราะตอนที่สู้กับพวกทหารชุดเกราะเมื่อกี้นี้ ฉันสังเกตว่ามีแค่ตรงส่วนหูเท่านั้นน่ะสิที่เปื้อนเลือด....”
“ถ้าอย่างนั้น คุณต้องการจะบอกอะไรละครับ” เรเซเนดถามทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบแล้ว ว่าสถานที่ที่เคียวคุรินกำลังตามหาคือที่ไหน
“........................นายก็รู้นี้............"
คำใบ้ที่ 2 ....... การตัดหูพวกทหาร ในสวนมะกอก
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น