คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : F.F. 2 INTOR
INTOR
ความ อยาก อยากได้สิ่งนั้น ต้องเอามาให้ได้...
ความ กลัว กลัวว่าคนอื่นจะได้ดีกว่า ตัวเอง....
ความ หลง หลงจนมองเห็นผิดเป็นถูก...
ความ ห่วง ห่วงแต่ตัวเรา คนอื่นจะเป็นยังไงก็ช่างยังไงฉันต้องมาก่อน...
อยาก กลัว หลง ห่วง 4 สิ่งนี้สามารถทำให้โลกมีแต่ความสุขได้.............ในขณะเดียวกัน..มันก็ทำให้โลกโสมมได้.........เช่นกัน...........
ณ งานเลี้ยงแห่งหนึ่ง
จ้อก แจ้ก จ้อก จอ แจ..
".......แล้วก็น่ะค่ะ หลังจากนั้นมันก็...."
อิเซรี่ เคเรีย นางแบบชื่อดัง ชอบประจารชาวบ้าน -49....
"ก็น่ะครับ งานอย่างงี้น่ะมันชิ้วๆอยู่แล้วล่ะ...."
โอโทโร่ มัตสึดะ ทนายความระดับแนวหน้า ชอบโอ้อวดเกินตัวทั้งๆที่ตอนนี้ยังเอาตัวไม่รอด -75
"ฮะๆ......โฮ่ยยย แค่นั้นเหรอครับไอ้นั้นน่ะผมก็มี..."
จอร์จตัน อาเรเลียน นักธุรกิจชื่อดัง ชอบพูดโกหกให้ตัวเองดูดี -86
"อ้าววว...ว่าไงเคียวจังกำลังมองอะไรอยู่เหรอ"
เอเรียจ โมดิวสัน ผู้พิพากษาและมหาเศรษฐี ชอบไถ่เงินชาวบ้านด้วยกำลังและทำร้ายร่างกาย -95
"...............................ไม่มี..........อะไรค่ะ.."
...มีแต่พวกที่สกปรกโสมมทั้งนั้น..............โลกใบนี้.......มันดำมืดลงทุกๆที
"เฮ้ๆ คิดจะมองหาแฟนรึไงจ้ะเคียวจัง"
เสเรียจ โมดิวสัน ลูกชายท่านผู้พิพากษา ชอบข่มขื่นผู้หญิงแล้วทิ้ง -100..........ไอ้สวะเอ๊ย...
"- -......................^-^.......คงยากค่ะคุณเสเรียจ"
ไปให้ไกลๆหน้าเลยไป๊.....ไอ้สวะ
"โอ๊ะ......โอ........แย่จังน่ะจ้ะอย่างงี้พี่คงไม่มีสิทธ์แล้วมั่งเนี่ย^0^~"
"^^................ฮะๆ......- -.....ว่าแต่คุณเอเรียจได้ข่าวว่าถูกฟ้องเหรอคะ^-^"
สมน้ำหน้า ไอ้สวะ
"อ่า....ใช่ เจ้าพวกนี้นี่มันจริงๆเลย ฉันไปทำอะไรให้พวกมันน่ะ"
หน้าไม่อายเลยจริงๆ............สวะพอๆกันทั้งตระกูลเลยสิเนี่ย
"ว่าแต่ เคียวจังเฮอะงานที่บ้านเป็นยังไงมั่งล่ะ"
"....................ก็...เรื่อยๆค่ะ^-^ แต่ตอนนี้ก็เริ่มจะว่างพอสมควร คงจะมีโอกาสให้พักสมองได้เยอะเลยค่ะ"
"อ๋อเหรอ งั้นถ้าคราวหน้าผมจะชวนเคียวจังไปทานดินเนอร์จะว่าไหมน้า"
สวะอย่างแกฉันไม่สนหรอก....
".......................................เป็นเกียรติอย่างยิ่ง................เลยค่ะ^-^"
ปัง~!!
"กรี๊ดดดดดดดด!!"
"ว้ากกกกกก!!"
"เคียวคุริน!!"
"พี่!!"
ผลุบบบ!!
ชายหนุ่มนาม 'ยูกิ' ผู้เป็นพี่กระโดดเข้าหาน้องสาว 'เคียวคุริน' เข้าอย่างจังเพื่อให้เธอผู้เป็นน้องหลบจากวิธีกระสุนตรงหน้า
ตุ่บบบบ!!
"เป็นอะไรไหมเคียวคุรินน!!"
ยูกิผู้เป็นพี่ถามน้องสาวที่อยู่ในอ้อมอกอย่างเป็นห่วงแต่ทว่า น้องสาวนั้นเอาแต่มองกลับไปทางผู้ที่ยิ่งเธออย่างเคียดแค้น แต่ตรงนั้นก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากต้นไม้ที่มีกิ่งใหญ่พอที่จะให้คนๆหนึ่งขึ้นไปเล็งยิ่งน้องสาวของตัวเองได้อย่างสบาย
"ชิล์!..............ไอ้สวะเอ๊ย!...."
น้องสาวสบถก่อนจะหันมาทางพี่ชายที่มองเธออยู่อย่างเป็นห่วงและกังวล
"ไม่เป็นไรค่ะ.....พี่"
ยูกิค่อยๆพยุงเคียวคุรินขึ้นจากพื้นในขณะที่แขกในงานเลี้ยงค่อยๆถยอยเข้ามาหาเคียวคุรินและยูกิ เหมือนกับยูกิรู้ว่าเคียวคุรินต้องการอะไร ยูกิผลักคนพวกนั้นออกแล้วนำตัวเคียวคุรินออกจากงาน พากลับบ้านทันทีด้วยรถเบนซ์สีดำคันงามของเขาทันที
"ขอบคุณค่ะพี่..."
"อืม.....ไม่เป็นไรจ้ะ...แต่เจ้าพวกนั้นมันเอาอีกแล้วน่ะ! แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะแม่ปีศาจน้อยของพี่~"
ยูกิขยี้หัวของเคียวคุรินอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะรีบผละออกก่อนที่เคียวคุรินจะอาระวาดในรถเบนซ์สีดำคันงามสุดหวงของตัวเองไม่ให้เหลือซาก ดีไม่ดีเธออาจจะงับมือเขาก็ได้นี้น่ะ- - เพราะเธอกำลังทวีคูณความโมโหขึ้นจากเมื่อกี้เป็น 2 เท่า ก่อนที่เธอจะหันไปนอกกระจกที่ฝนกำลังเริ่มตกหนักขึ้นทุกๆทีแล้วตอบคำถามที่พี่ชายคาไว้ตามสัณชาติญาณว่า.....
"ตามหาตัว แล้วฆ่ามันล้างโค-รตซะ!!"
ยูกิมองดูน้องสาวอย่างเอื่อมระอาและเอ็นดู(?)ในความน่ารัก(?)ตอนโมโหของน้องสาว ก่อนที่จะเริ่มคิดอะไรไร้สาระไปไกลแล้วปล่อย กร้ากกกก~! ออกมาเต็มที่!!
"หัวเราะ? น้องสาวตัวเองกำลังโดนลอบสังหาร จะตายมิตายแหล่อยู่แล้ว ยังจะมาหัวเราะอีกเรอะไอ้พี่บ้า!!"
ยูกิหยุดหัวเราะทันทีเพราะเห็นความโมโหที่ทวีคูณเพิ่มขึ้นอีกของน้องสาวที่กำลังพรุ่งพรวดดดด ออกมาอยากเห็นได้ชัด และกะจากสายตาของเธอที่กำลังมองมาแล้วก็ทำให้เขารู้ได้ว่า 'ถ้ายังไม่หยุดหัวเราะรถเอ็งไม่เหลือซากแน่-_-++' เลยต้องหยุดชะงักทันที-*- ก่อนที่เคียวคุรินจะหันออกทางหน้าต่างอย่างอนๆ นี้พวกเอ็ง 2 คนเป็นนักฆ่าแน่น่ะ?
"อ้ะ! พี่ขอโทษน้า~ แต่ว่าเธอจะเอายังไงล่ะ มันลอบสังหารเธอมาตั้ง 7 ครั้งแล้วน่ะ แถมทุกครั้งที่พยายามจะตามหาที่อยู่ก็ต้องล้มเหลวทุกทีอ่ะ เฮ้ออ......นี้เคียวคุรินเธอไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครโกรธแน่น่ะ"
เคียวคุรินหันมาทางพี่ชาย(อีกครั้ง)อย่างเอื่อมระอากับคำถามเดิมๆที่พอเกิดเรื่องแบบนี้ทีไรต้องตั้งคำถามอย่างเงี๊ยะทู้กกกกกกก~!! ทีก่อนที่จะตอบออกไปอย่างหมดปัญญา
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่เคยๆๆๆๆ ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมานี้หนูอยู่แต่ในบ้านตลอดเลยน่ะ แล้วจะทำให้ใครเขาไปแค้นได้ยังไง!-[]-^^"
นี้แกลืมไปแล้วเรอะว่าแกเป็นนักฆ่า ถ้าแกไปฆ่าใครเขาก็ต้องแค้นกันทั้งนั้นแหละว่ะ-__-^
"เออๆ ช่างๆ พี่ชักจะเซ็งกับแกแระเดี๋ยวค่อยกลับไปคุยกันที่บ้าน เพราะเดี๋ยวพูดอะไรไม่ถูกใจ แกก็จะทำลายรถสุดหวงของพี่อีก-__-^"
"ชิล์!"
เคียวคุรินสบถก่อนที่จะค่อยๆหลับตาลงแล้วนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่ถูกลอบฆ่ามาแล้ว 7 ครั้ง รอบนี้ก็นับว่าเป็นครั้งที่ 8 แล้วแต่เธอยังไม่รู้เลยว่าไอ้บ้าที่มันมาฆ่าเธอนั้นเป็นใคร หรือว่าเพราะอะไรเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เฮ้อออ......'มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่' มีแต่ประโยคนี้แค่ประโยคเดียวเท่านั้นที่มันวนอยู่ในหัวของเธอ 10 กว่ารอบ และเธอมั่นใจว่ามันต้องมีรอบที่ 9 อีกแน่ที่ต้องรอบฆ่า คราวนี้แหละเธอจะไม่มีทางปล่อยให้มันลอยนวลไปได้อีกแล้ว อย่างน้อยก็ต้องรู้ให้ได้ว่ามันต้องการอะไร.......
ณ บ้านตระกูลซานาดะ
"เฮ้ออ........"
แต๊กกๆ.............แต๊กๆๆๆๆ
"กำลังกลุ้มใจอะไรอยู่หรือครับท่านสฟิงเฟเลเนตี้"
สาวน้อยหันไปทางเอเลน 1 ใน 3 ผู้พิทักษ์ของเธอที่กำลังวางไวร์แดงลงข้างๆโต๊ะของเธออย่างระอาอีกรอบ-*- เพราะเธอต้องเจอกับคำถามเดิมๆแบบนี้มา 6 รอบแล้วตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน
"โดนลอบสังหาร............อีกแล้ว......"
"ฮ๊า~!! อีกแล้วเหรอครับเนี่ยย!! แล้วท่านเป็นอะไรรึเปล่าครับบาดเจ็บตรงไหนมั่งรึเปล่าO_o!"
"ไม่เป็นไรหรอก.......พี่ยูกิเขาช่วยไว้ได้ทัน..........ชิล์...............ว่าแต่เอเลน...."
"ครับ"
เคียวคุรินยกแก้วไวร์ที่วางเปล่าให้พลางพูดว่า
"ไหนล่ะไวร์ของฉัน-_-^"
"ตะ...........ตายแล้ววว!! ผมลืมเทไวร์ให้ขะ........ขออภัยด้วยครับจะไปเอามาเดี๋ยวนี้แหละครับบบบ!!T[]T"
ปังงงง!!
เคียวคุรินมองไล่หลังเอเลนที่รีบร้อนวิ่งออกไปจากห้องด้วยสาตายที่ระอา(อีกแล้ว) เพราะเอเลนลืมสังเกตุว่าตัวเองหยิบขวดไวร์มาแล้วแต่ยังไม่เปิดให้!! เฮ้ออ...ไอ้นี้มันเป็นผู้พิทักษ์จริงๆรึเปล่าฟร่ะ!! ..........ว่าแล้วเคียวคุรินก็หันไปสนใจโน๊ตบุ๊คที่อยู่บนตักของเธอต่อไป
เพล้งงงงงง!!
ชิ้ง---+
ควับ!!
โชคดีที่เคียวคุรินใช้การ์ด ลูนลัน*(*การ์ดที่ใช้สำหรับย้ายที่ไปที่ใกล้ๆ)ได้ทันไม่งั้นกระจกอาจจะกระเด็นมาบาดหน้า(สวยๆ)ของเธอก็ได้
"ดาร์คการ์ด....เอวาเคลียร์**......."(**การ์ดสำหรับเรียกอาวุธ ปืน ออกมา)
เคียวคุรินค่อยๆเดินไปที่กระจกแตกและสำรวจว่าบุคคลที่เป็นคนทำกระจกแตกนั้นยังอยู่รึเปล่า เมื่อพบว่าสถานที่นั้นปลอดภัยเธอก็ผนึกการ์ดไว้ดังเดิม แล้วค่อยๆสำรวจพื้นที่นั้น ก็พบว่ามีจดหมายที่ผูกมากับลูกธนูที่เป็นเหล็กแข็ง(มิน่าละถึงได้พังเข้ามาได้)ขึ้นมา
ปังงงง!!
"เคียวคุรินเกิดอะไรขึ้นนน!!?"
"ท่านสฟิงเฟเลเนตี้ปลอดภัยไหมครับ!!"
"ท่านรุ่นที่10!!"
"ท่านเฟเลเนตี้ไม่เป็นอะไรน่ะครับบบ!!"
"เฮ้อออ.....................เสียงดังกันจริง ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
เคียวคุรินว่าพลางเปิดซองจดหมายขึ้นมาอ่าน
ถึง ท่านสฟิงเฟเลเนตี้รุ่นที่10
ตอนนี้ผมรู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่เกี่ยวกับจดหมายนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงคราวนี้พวกเรามาดี และแน่นอนผมรู้ว่าท่านต้องการที่จะรู้ว่าทำไมผมถึงต้องรอบสังหารท่าน ทำไมผมถึงต้องเขียนจดหมายหาท่าน และแน่นอนรวมถึงเรื่องที่ว่าทำไมพ่อกับแม่ของท่านถูกลอบสังหาร.....หึๆแน่นอนผมรู้ว่าคุณยังไม่รู้เรื่องนี้ หรือแม้แต่พี่ชายของคุณด้วย อ่ะๆถึงตอนนี้ท่านคงอยากรู้แล้วสิน่ะ ได้........แต่ท่านต้องเข้าลงชื่อแข่งขันในการแข่งขัน NOVEL FIGHTING ด้วยฮึๆ แล้วหาผมสิ หาผมให้เจอแล้วพยายามฆ่าผมซะ ถึงตอนที่ผมใกล้จะตายแล้ว ผมจะบอกคุณถึงทุกๆเรื่องเลยล่ะ แค่นี้แหละครับ และขออภัยที่รบกวนการพักผ่อนของคุณ
แล้วเจอกันครับ
"ไอ้เวรเอ๊ย......มัดมือชกกันชัดๆ..."
สาวน้อยสบถอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่จะสะดุ้งด้วยเสียงของพี่ชายที่กำลังอารมณ์เสียไม่แพ้กัน
"เคียวคุรินน!! พี่เรียกตั้งนานทำไมไม่ขานฮ๊า~!! ชอบทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอย่างงี้ตลอดเลยใช่ไหม!!"
เคียวคุรินยืนคิดซักพักเกี่ยวกับคำในจดหมายก่อนที่จดหมายนั้นจะทำลายตัวเองไป เธอจึงรู้ว่ามันเป็นจดหมายเวทย์ งั้นคนที่ส่งจดหมายนี้มาก็ต้องเป็นนักเวทย์แน่นอน แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรเธอก็หันไปเอ่ยถามพี่ชายอย่างต้องการคำตอบมากๆถึงมากที่สุด
"พี่ค่ะ............ทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ของเรา ถึงโดนถูกลอบสังหาร..."
เธอเอ่ยถามพี่ชายด้วยสีหน้านิ่งราวกับไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไรกับคำถามที่เธอเอ่ยออกมา ไม่เหมือนกับยูกิที่พอได้ยินคำถามนั้น ก็ทำหน้าถอดสีทันที
"ทะ..............ทำไมเธอถึงถามอย่างงั้นละ! เคียวคุริน!!"
"ไม่รู้จริงๆ..............สินะ"
เธอว่าด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาปนเสียดายนิดๆ ก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดของเธอ..
"เอเลน คลิฟฟ์ คาสึกิ..."
"ครับ!!"
"ไปเตรียมตัวเก็บข้าวของซะ เราจะออกเดินทางกัน..."
"ปะ................ไปที่ไหนครับ?"
"เอเลน.."
"ครับ!"
"ช่วยเติมไวร์ให้ที"
ใช่ว่าเธอไม่ได้ตอบคำถามของคาสึกิ แต่เธอบอกคาสึกิไปเป็นเชิงว่า 'ฉันก็ไม่รู้' และแน่นอนคาสึกิก็เข้าใจความหมายนั้น
"..........คลิฟฟ์ คาสึกิ"
"ครับ../คะ..............ครับ!!"
"ช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับการแข่งขัน NOVEL FIGHTING แล้วรีบมารายงานฉันทันที"
"รับทราบครับ!!/ครับ..."
ปังงงง!!
คาสึกิรีบวิ่งออกจากห้องไปหัวแทบคว่ำ ในขณะที่คลิฟฟ์ใจเย็นจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดออกไปจากห้อง อ๋อ!! ลืมบอกไป ทั้ง 2 คนนี้ก็เป็น 2 ใน 3 ผู้พิทักษ์ของเคียวคุรินเหมือนกันน่ะ
"เอเลน จัดการอะไรเสร็จแล้วก็ไปช่วย 2 คนหาข้อมูลด้วยน่ะ.."
"ครับ"
"ส่วนพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงหรอก"
เคียวคุรินพูดโดยรู้ว่าตอนนี้พี่ของเธอนั้นคิดอะไรอยู่ ห่อนที่จะยกแก้วไวร์ขึ้นมาดื่ม
"จะไม่ให้พี่เป็นห่วงได้ไง จู่ๆน้องของพี่ก็ถามเรื่องแบบนี้ แล้วไหนยังจะกระจกนั้นอีก แล้วเธอก็บอกว่าไม่ให้พี่เป็นห่วง ยิ่งเธอพูดอย่างงี้ พี่ยิ่งเป็นห่วงน่ะ!!"
พรูดดดดดดดด!!
"อะเด๊ะ?!"
"ทะ.....ท่านสฟิงเฟเลเนตี้!!"
"แค่กๆ.......เอเลน นี้นายเอาอะไรมาให้ฉันกินเนี่ยยย!!"
เคียวคุรินว่าก่อนที่จะเอาขวดที่เอเลนเพิ่งรินให้ขึ้นมาอ่านตัวหนังสือตัวใหญ่ๆ 2 พยางย์ก่อนที่เธอจะอาระวาดอย่างสุดทนกับความขี้ลืม+เอ๋อของผู้พิทักษ์ของตน-*-
"ไอ้เอเลน............นี้แกเอา 'น้ำปลา' มาให้ฉันกินเนี่ยน่ะไอ้บ้าเอ๊ยยย!!"
"ขะ............ขออภัยด้วยครับท่านสฟิงเฟเลเนตี้~T0T"
"เอ่อออ.......พี่ไม่เกี่ยวน่ะ"
ยูกิว่าก่อนที่จะรีบวิ่ง(หรือเผ่นกันแน่ฟ่ะ)ออกไป ปล่อยให้เอเลนรับกรรมไว้คนเดียว
"ไปตายซ้า~!! ดาร์คการ์ด เอวาเคลีย!!"
"แว้กกกกก~!!"
ปังงๆๆๆ~!!
เฮ้อออ.........จบเฮอะ ปล่อยให้ไอ้ 2 ตัวเนี่ยมันทะเลอะกันไป
---------------------------------------------------
ความคิดเห็น