คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปราบเด็กดื้อ 100% แก้ไขคำผิด
“ใบตองขอโทษค่ะ” กลินท์ถอนหายใจกับคนบางคนที่ทำความผิดแล้วโดนเขาจับได้ ก็ได้ๆ เห็นแก่ท่าทางสำนึกผิดเขาไม่ถือโทษกับความผิดของหล่อนในครั้งนี้ก็ได้ ไม่ถือโทษแต่ใช่ว่าเขาจะไม่ทำโทษ
“รถเมล์ประจำตัวคุณจอดอยู่ชั้นเอครับ ผมกลับก่อนนะครับคุณแก้ว” กลินท์แตะมือเบาๆ ที่เอวบางของหญิงสาวที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าและหันไปบอกลาว่าที่น้องสะใภ้ซึ่งฝ่ายนั้นทำเพียงแค่พยักหน้าให้ที่ไม่ได้พูดตอบออกไปนั้นเนื่องจากกำลังกลั้นยิ้มไว้อย่างสุดกำลังนั่นเอง
“ใบตองไม่ได้ตั้งใจจะหนีกลับก่อนนะคะ”
“แต่ก็ไม่รอผม” กลินท์เอื้อมมารัดเข็มขัดนิรภัยให้คนรักพร้อมกับจ้องหน้าหญิงสาวตาไม่กระพริบส่วนคนถูกจ้องก้มหน้าหลบก็จริงแต่ก็ยังมีเสียงอุบอิบเถียงกลับมา
“คุณกี้ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันใบตองไม่อยากให้เหนื่อยเพิ่มขึ้นไปอีกนี่ค่ะ”
“เหตุผลของคุณ ผมต้องเชื่อใช่ไหม” เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าด้วยท่าทางสำนึกผิดกลินท์จึงสตาร์ทรถและขับออกจากที่ทำงานจุดหมายปลายทางคือบ้านหญิงสาว
“แค่ผมได้อยู่กับคุณเพิ่มขึ้นจากเมื่อวานหนึ่งนาทีหรือหนึ่งวินาทีผมก็มีความสุขแล้วหรือคุณไม่มีความสุขที่ได้อยู่กับผมนานๆ” ใบตองไม่ได้ตอบเขาทันทีหญิงสาวหลับตาลงก่อนจะเบือนหน้าออกไปมองนอกรถพร้อมกับกลั้นยิ้มเพราะใจหล่อนนั้นพองโตจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว โธ่...คุณกลินท์ขา...ช่างถามมาได้ว่าหล่อนมีความสุขไหม อยากบอกเหลือเกินเจ้าค่ะว่าทุกวันที่เป็นอยู่รวมถึงตอนนี้ ใบตองมีความสุขมากและคิดว่าคงหาความสุขแบบนี้จากที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
กลินท์ลอบมองเสี้ยวหน้าหญิงสาวที่เบือนหน้าหนีเลี่ยงการตอบคำถามของเขา ใบหน้าจากขาวเริ่มซับสีแดงระเรื่อจนสังเกตได้เท่านั้นเจ้าของคำถามก็พอใจเพราะรู้คำตอบแล้วว่าหญิงสาวรู้สึกยังไงมือซ้ายจึงปล่อยพวงมาลัยและเอื้อมไปกุมมือเล็กเอาไว้และบีบเบาๆ ถ่ายทอดความรักความอบอุ่นผ่านฝ่ามือใหญ่
“เอาเป็นว่าผมยอมให้คุณดื้อกับผมได้ แต่คุณก็ต้องยอมรับบทลงโทษของผมเหมือนกัน”
“อยากกลับบ้านเร็วๆ ไหม” ใบตองหันขวับมองคนขับที่กำลังทำหน้ากรุ้มกริ่มตอนถามคำถาม รู้สึกว่าคำถามแบบนี้กลินท์เคยถามหล่อนมาแล้วรอบหนึ่งนะ
“ถ้าใบตองบอกว่าอยากกลับเร็วคุณกี้จะให้ใบตองทำอะไรคะ” จำได้ว่าคราวที่แล้วที่ไปหัวหิน ที่ริมสระว่ายน้ำบ้านพักตากอากาศของเขา กลินท์ถามหล่อนว่าอยากขึ้นห้องเร็วๆ ไหมพอตอบว่าอยาก กลับถูกเขาจูบจนแข้งขาอ่อนแรง คราวนี้หล่อนจะไม่หลงกลเขาเด็ดขาด แต่ดูหน้าคนที่หล่อนเดาใจเขาถูกสิทำไมทำเหมือนว่าการที่หล่อนรู้ทันมันไม่มีผลอะไรกับเขาเลย
“ตอนนี้ยังทำไม่ได้ครับใบตอง ต้องรอให้ผมส่งคุณถึงบ้านและจอดรถสนิทก่อน” คนพูดไม่ละสายตาจากถนนสักนิด ส่วนคนฟังนะเหรอ บอกได้คำเดียวว่าพลาดแล้ว ที่ไปถามเขาว่าจะให้ทำอะไร
“เป็นแบบนี้ทุกที” เสียงบ่นอุบอิบของใบตองทำให้กลินท์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“จะบ่นอะไรก็นึกถึงผลที่ตามมาด้วยนะครับ เพราะถึงคุณจะรอดจากโทษทัณฑ์ตอนนี้ แต่อย่าลืมว่ายังมีคืนเข้าหอรอคุณอยู่”
“คุณกี้” ทำเสียงดุก็จริงแต่ใบหน้างามกับแดงลามไปถึงใบหู
“ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นครับ”
“ยังจะพูดอีก”
“ผมเป็นคนย้ำคิดย้ำทำคุณก็รู้ใบตอง” คนพูดทำหน้านิ่งและยังสนใจแต่ถนนข้างหน้าเหมือนกับว่าที่พูดไปนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ต่างจากคนฟังซึ่งไม่รู้จะหาคำไหนมานิยามการเป็นตัวเขาดี
กลินท์...เขาจะเว้นสักวันไม่ได้หรือไงกับคำพูดคำจาที่ชวนให้หล่อนร้อนๆ หนาวๆ แบบนี้ คืนเข้าหอเหรอ
‘เหอะ ใบตองจะสวดมนต์ให้ถึงเช้าเลย ไม่เชื่อคอยดูสิ’
วันหยุดยาวใครที่พาแม่เที่ยวขับรถระวังกันด้วยนะคะ
สุขสันต์วันแม่ย้อนหลังค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยาย
กันต์วลี
ความคิดเห็น