คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : จุดจบของสายเปย์
“ันะหาเินมาืนุให้เร็วที่สุ”
“ันะรอ”
“อุ๊ย! อื้ออ!”
หวานฤทัยถูับพลิให้นอนหายในะที่อีฝ่ายยับัวไปอยู่เหนือเธออย่า่มวั มอบูบร้อนแรู่โมนิไม่ให้ั้ัว สัมผัสอเาเหมือนอารม์ุรุ่นในอนนี้ แรบูบ แรบีบยับและลูบไล้หนัหน่ว สร้าวามื่นลัวและวาบหวามให้หวานฤทัยนเริ่มหัวหมุน เทพภวันให้บทลโทษนปาเ่และัววามหอมหวานอย่าุัน
อาภร์อนทัู้่หลุออทีละิ้นนหม หวานฤทัยัวสั่นระริเมื่อเนื้อัวเปล่าเปลือยถูมือให่สัมผัส วามร้อนประหนึ่ระแสไฟเริ่มทำให้เนื้อัวเธอร้อนผ่าว ออิ่มถูรอบรอ้วยมือให่และริมฝีปาร้ายา ที่ในยามพูทำร้ายิใอเธอหนัหนา ทว่าในยามนี้ร้ายยิ่ว่าเมื่อเาทำให้เธอีเ้ทุรนทุรายาปลายลิ้นอเา
“อื้อ”
แรูุนแ่ละรั้ทำให้เธอรา้วยวาม่านเสียวสุใ เนื้อัวสั่นระริร้อนผ่าวราวับะับไ้ เทพภวันแทบลั่ับออวบอิ่ม นาไม่ให่ไม่เล็เรียไ้ว่าำลัพอีพอาม หอมนุ่มน่าแทะโลมนเา้อลามเลียไปทั่วทั้สอเ้าเ่ึ
ย้ำ รวบ บเม้ม ลามเลีย ูึ เาทำวนอยู่อย่านี้นเธอะเสียสิ วามทรมานสั่ให้ร่าายเธอยับเิวนเาอย่าไม่ประสีประสา ทำให้นถูใให้ราวัลเธอ้วยารูแรๆ
“อาร์!”
เทพภวัน่วยับเรียวาเธอให้ยับมายิ่ึ้น มืออมบารึเลื่อนไถลเ้าไปลาวามหวแหนอายสาว เย้าแหย่สะิยี้ สร้าวามระสันาบ่านนหวานฤทัยน้ำาึม
“ไ้โปร...”
“อยามานานั้น”
หวานฤทัยมอเา้วยแววาน่าสสารและร้ออวามเห็นใ เธอไม่เ้าใว่าทำไมวาม้อารถึไ้มามายถึับ้อร้ออ เธอไม่วรทำแบบนั้น อาารเม้มปาและเมินหน้าหนีทำให้นที่ละปาาออิ่มยยิ้มที่มุมปา้วยแววาร้ายา
หวานฤทัยเมินหน้าหนีไม่อยาเห็นนใร้ายทีู่ถููแลนเธอ เธออยาเป็นอย่านี้เหรอ ทุอย่ามัน็เพราะสิ่ที่เาระทำับร่าายอเธอนเธอไม่เป็นัวอัวเอ และเพราะมัวแ่เมินหน้าหนี หิสาวึไม่อารู้เลยว่านใำอเธอนั้นเลื่อนัวไปที่รไหน ว่าะรู้ัว็้อสะุ้เมื่อเาเริ่มูบที่เนินเนื้อในส่วนหวแหน
“อย่า่ะ รนั้น...อย่า...อื้ออออออ!”
หน้าสวยๆ แ่ำ้วยแรอารม์ที่ถูปลุเร้า ทุๆ ารเย้าแหย่ ทุๆ ัหวะารลามเลียทำให้เธอลืมเลือนวามอาย และหลลืมว่าเาพูาร้ายาับนอย่าไร
“นใร้าย...ใร้ายที่สุ อ๊าร์!!”
เธอ่อว่าเา เา็ยิ่ลัหวะหนัหน่วนเธอราออมาเสียั และู่โมเธอราวับพายุเพื่อเป็นารลโทษที่ล้า่อว่า่อานเาสินะ หวานฤทัยัวสั่นสะท้าน รู้สึไ้ว่าัวเอำลัีลัาาที่สูลมาที่่ำ แล้วถูีให้ึ้นไปอยู่ที่สูแล้วีลัาหะเมนลมาอีรั้ เธอรู้สึอย่านั้นนหายใลำบา วบุมร่าายและแรอารม์ัวเอไม่ไ้อี่อไป เมื่อมือเล็ยับเอื้อมมือไปหัวเา สะโพพายเ้อบัหวะะโนที่เาเย้าแหย่เ้ามาอย่าไม่ยอมน้อยหน้า หูเธอไ้ยินเสียัวเอร้อรวรานลั่นห้อ
มันน่าอายเหลือเิน
ไม่วรเหลือเินแล้ว
แ่ะหยุอย่าไร ในเมื่อร่าายอเธออยู่เหนือารวบุมอสมอ มันเลื่อนไหวไปเอโยที่เธอไม่อาะวบุม
“โอ้...ไม่ไหวแล้ว่ะ อาาาาาร์!!”
หวานฤทัยยมือึ้นปิหน้าัวเอ เธอรับรู้ไ้ถึอาารสั่นสะท้านอร่าาย วามเหนื่อยล้าที่แสนหรรษา มันทั้น่าอายและน่าอัศรรย์สำหรับเธอ ในห้วเวลาที่ถูปลุเร้าเธอเมามันนหลลืมวามอาย ทว่าเมื่อทุอย่าทำลายเรี่ยวแรนัวอ่อนระทวย เธอลับอยาแทรแผ่นินหนีอายให้รู้แล้วรู้รอ และเายั...ยัลามเลียไม่ยอมหยุ
เทพภวันูบลาหนัๆ หนึ่รั้่อนะเลื่อนัวมาอยู่รหน้า มือให่ับามนให้เธอหันมาสบาที่เาอารม์ไม่อออเา
“เสียวนเสียสิไปเลยล่ะสิ”
หวานฤทัยปาสั่นระริมอเา้วยแววาเหลือทน เมื่อเห็นเายิ้มราวับเยาะเย้ย็ยมือึ้นทุบอเาเป็นารแ้แ้น
“มอันหวานฤทัย”
“...”
ใบหน้าแๆ ับแววาุ่นเือทำให้ายหนุ่ม้มหน้าลไปประิ ยมุมปาเป็นรอยยิ้มร้ายา หวานฤทัยที่ถูบัับให้มอาับเาไ้แ่เม้มปาไว้แน่น
“อย่าอบมันให้มา เพราะเมื่อไหร่ที่เธอใ้หนี้หม เธอะไม่ไ้มันแบบนี้อี”
ไม่พูเปล่ายับัับเอามือเธอไปับส่วนที่เธอะไม่ไ้หาวันหนึ่เธอปลหนี้ให้ัวเอไ้สำเร็ เาบารให้เธอลูบไล้ ในะที่านั้นมอเธอไม่ยอมะพริบ หวานฤทัยทำหน้าไม่ถู ในะที่ใบหน้าแสนเถื่อนและุันอเายัเิม
“เอามันเ้าไปในัวอเธอ”
“ะ?”
“ันบอให้เอาเ้าไป”
เสียุๆ นั้นทำให้นไม่ประสาำ้อทำามอย่าเ้ั เทพภวันแทบลั่ับท่าทาเินอายนแทบะมุแผ่นินหนี ทันทีที่เธอพามา่อเาึัวเอลอย่าหนัหน่ว
“อ๊ะ!”
สีหน้านเถื่อนบิเบี้ยวแววาอเาูพร่ามัว เธอสัเไ้เพียเท่านั้น หลัาเายับัวสิเธอ็เริ่มเลื่อนหาย แรระแทระทั้นทำให้เธอแอ่นัวเยหน้าึ้นราับวาม่านเสียว มือเล็ย้ำผ้าปูที่นอนระบายวามวาบหวามที่แล่นอยู่ในายอย่าบ้าลั่นผ้ายับยู่ยี่ แรับเลื่อนอายหนุ่มัวโุันและหนัแน่น เา้มลไปูบเธอทันทีที่เธอแอ่นัวเยหน้าราเสียระเส่า
ูบูื่มราวับหิวระหายอย่าที่สุเ้าับัหวะเอวสอบที่โน้วเ้ามา หวานฤทัยปล่อยมือาผ้าปูที่นอนยมือึ้นไปโอบอนที่เธอไม่ิว่านะโอบอลูบไล้ หน่ำ้ำยัวัลิ้นพัวพันับเาอย่าไม่ยอมน้อยหน้า เทพภวันเร่ัหวะะโนามระับอารม์ที่เริ่มสูึ้นเรื่อยๆ นลายเป็นวามถี่ยิบ เาเลื่อนายอยู่เหนือเธอ ในะที่เธอเาะเี่ยวเาไม่ยอมให้ผละห่า เี่ยวรัทะยานึ้นสูุ่สุยออามารมย์ระหว่าายหิ
ลมหายใอทัู้่าเป็นห้วๆ แม้พายุราะะสบไปแล้วทว่าเทพภวันยัไม่หยุูบและลูบไล้ หิสาวไม่ั้านเพราะถึเธอะเอ่ยอะไรออไป นบ้าอำนาอย่าเา็ไม่ฟัอยู่ี ทาที่ีเาอยาทำอะไร็ปล่อยเาทำามใามอารม์วาม้อารอเา
นถูามใัวนพอใถึไ้ยอมหลับยอมนอน และเ้ารู่อวันใหม่เา็ยัทำเหมือนเิม หวานฤทัยอยาะถามนัว่าเาไปเอาเรี่ยวเอาแรมหาศาลนี้มาาไหน แม้เาะใ้พลัานไปมานเธอแทบลุไม่ึ้น ทว่าหวานฤทัยลับเห็นอมเถื่อนูอารม์ีและสใสราวับไ้พัผ่อนนอนหลับเ็มอิ่มมาทั้ืน เาลุไปอาบน้ำ่อนเธอแล้วลับออมาวัเินสอหมื่นยื่นมารหน้า หวานฤทัยรับเิน้อนนั้นมา หัวใเธอแหลละเอียเพราะถูเินที่เธออยาไ้ทำลายนไม่เหลือา
แ่ถึหัวใเธออาะายไปแล้ว ทว่าหนี้อเธอยัอยู่ หิสาวึนำเินที่ไ้รับาวามเหนื่อยล้าแทบลุไม่ึ้นอัวเอไปเ็บไว้อย่าเียบๆ ่อนะเ้าห้อน้ำรีบแ่ัวเินทาไปทำาน
«·´`·.(`·.¸ ¸.·´).·´`·»
ความคิดเห็น