คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : งานหนักรายได้น้อย
านหนัรายไ้น้อย
เรือนเล็หลันี้ให่ว่าห้อนอนประำที่เยนอน้วย้ำ ไม่ว่าะเป็นที่นอน หมอน ผ้าห่มล้วนแล้วแ่เป็นอุภาพี วนให้นอนหลับพัผ่อน ทว่า่อนืนแล้วหวานฤทัยยัไม่อาะ่มาหลับไ้ เธอิถึบ้าน ิถึบิา มารา และน้อาย น้อสาว อีทั้ยัเรลัวว่าอมเถื่อนะบุเ้ามาอย่าไม่รู้เนื้อรู้ัว หิสาวึไม่ล้านอน
เธอนอนมอออไปนอหน้า่าที่อนนี้พระันทร์สีอร่ามาสาส่อเ้ามา หวานฤทัยนอนะแมอเ่นนั้นอยู่หลายั่วโม ปล่อยิใให้ล่อลอยไปอย่าไรุ้หมาย วามเียบเหาเียวายสาเ้าใส่ระาิวิาให้หายไป เหลือเพียวามเหม่อลอย ับสมอที่ว่าเปล่า
บรื้นๆ บรื้นนนน
ิวิาอหวานฤทัยลับเ้าร่าทันทีเมื่อไ้ยินเสียอรถบิ๊ไบท์มาออยู่หน้าเรือนหลัเล็ที่เธอำลันอนอยู่ นั่นหมายถึอมเถื่อน โรห้าร้อย หรือสามีในอนาอเธอลับมาแล้ว
นที่ื่นาภวั์รีบหลับาลแล้หลับทันที เธอไม่อยารับรู้อะไรทั้นั้น และหวัว่าเาะไม่รัแนหลับไปแล้วอย่าเธอนะ!
เทพภวันเปิประูเ้ามา เปิไฟเห็น เมีย นอนอยู่บนเีย ไม่รับรู้ารมาถึอเา ายหนุ่มหรี่สายามอนนอนหลับอย่าับผิ
“นอนนิ่เป็นท่อนไม้แบบนี้ เธอ้อามไปใ้หนี้ให้ันถึาิหน้า”
หวานฤทัยยับปามุบมิบ่น่านยเรื่อ หนี้ อเธอึ้นมา แม้ะอยาหมหนี้ ทว่าเรื่อแบบนี้เธอยัไม่เย ะให้ทำัวเป็นไ่แ่แม่ปลา่อน เธอ็ทำไม่เป็นอีทั้ยัระาอาย
เทพภวันมอนยัทำเป็นนอนนิ่ เาอยารู้ว่าหายั่วยุอารม์เ้าหล่อนมาๆ เ้าเธอะเปิเผยธาุแท้ออมาอย่าไร อีทั้หน้าาอเา็ูุันและารระทำ็ราวับนไร้อารยธรรม าว่าอีไม่นานแม่หนูน้ำหวานเผยธาุแท้ออมาให้เห็น เมื่อัสินใแบบนั้นนอยาทสอบวามอทนอหวานฤทัย็เินเ้าไปใล้ โน้มัวเอื้อมมือไปบีบสะโพลมลึทันที
“ไอ้บ้า! ไอ้นลาม!”
นแล้นอนหลับีัวหน้าร้อนผ่าวมา่อว่า่อาน ึผ้าห่มึ้นมาห่มร่าายัวเอราวับผ้าห่มผืนนั้นะปป้อเ้าหล่อนไ้
เทพภวันยิ้มมุมปามอผู้หิปาัรหน้า ่อนะ่อยๆ ย่าสามุมเ้าไปหา ้มลไปัหวานฤทัยเอาไว้้วยวล้อมแน หวานฤทัยผะัวนิับหัวเียยับไม่ไ้อี่อไป เธอมอสบาับเา้วยแววาลาเลาและออภัยที่เอ่ยออไปเ่นนั้น
“ำใส่สมอเธอไว้นะหวานฤทัย อย่ามาิเรียัน้วยำว่าไอ้ ันไม่อบ!”
หวานฤทัยยมือไหว้แววาหวาหวั่นลอไป้วยหยาน้ำาลมๆ ที่ำลัะลิ้ลมาาอบาสวยๆ
“ันอโทษ่ะ ันใ ันะไม่เผลอใ้ำไม่วรับุอีแล้ว”
เธอเอ่ย้วยน้ำเสียสั่นเรือ แววาราวับลูระ่ายัวน้อยน่ารัแนเทพภวัน้อัฟัน แววายิุ่ัน่มวันน้ำใสๆ ที่เอ่ออยู่อบาพานไหลลมาวิ่ที่พวแ้ม
“อย่าทำอะไรันเลยนะะ ฮืออออ”
“รับรอว่าันไม่่าไม่แเธอหรอ อย่ามาัน็แ่ับเธอแยาแล้ว...็ทำแบบนั้น”
หวานฤทัยหน้าีลทันทีนนมออยู่ลอเวลาใลัวเธอะหมเลือไปาัวเพราะำพูอเา น้ำาสวยๆ ็ลิ้ลมาประามในวามใร้าย หยาบายอเาหยแล้วหยเล่า
“เลิร้อสัทีเถอะน่า เธอ็น่าะรู้ว่าัวเอมาทำอะไรที่นี่ และ้อเออะไร ะร้อหาพระแสอะไรนัหนาวะ!!”
นหุหิึ้นมาอย่าไม่ทราบสาเหุวาให้นี้แ หวานฤทัยพยายามลั้นน้ำาและเสียสะอื้น ปิเธอมัไม่่อยร้อไห้ แ่ไม่รู้ทำไมั้แ่เอหน้าผู้ายนนี้ เธอลายเป็นนี้แยไปทันที เธอลัวเามา ลัวนะลืมหายใอยู่แล้ว
“เออ! ร้อเ้าไป อนโนันเอา็ร้อให้มันเร้าอารม์หน่อยนะ เผื่อันะให้เพิ่มสัพันสอพัน!”
หวานฤทัยเม้มปาที่สั่นระริอนเอ่อนะเมินหน้าหนีนใร้าย เทพภวันเห็นท่าทีเ่นนั้นึ้มลไปหอมแ้มเธอแรๆ อย่ามันเี้ยว หวานฤทัยหันวับมามอนโมยหอมแ้มพร้อมทั้ยมือุมแ้มนุ่มๆ อนเออย่าหวแหน
“มันน่าริๆ”
เทพภวันมันเี้ยวท่าทานั้นอระ่ายน้อยอวเ่อย่าที่สุ เาึยับยื่นหน้าเ้าไปใล้ิในะที่ระ่ายน้อยผะไปแนบิับหัวเียนรู้สึเ็บ แววาลามเลียอเาทำให้หวานฤทัยหายใไม่ทั่วปอ
ความคิดเห็น