believe in love (ยุติความแค้นด้วยศรัทธาแห่งรัก)

ลำดับตอนที่ #1 : โรสลิลลี่ สาวน้อยผู้อ่อนโยน

สิ่งที่สวยงามที่สุดในชีวิตของอิสสตรีที่เชื่อและศรัทธาในเรื่องของความรักที่ไร้พรหมแดน แม้ว่ารักนั้นอาจจะเป็นรักที่คาดไม่ถึง ว่าจะมีวีรบุรุษสักคนที่ดีพร้อมเพื่อจะพลีชีพป้องปกเธอจากเงื้อมมือของภัยร้ายและอันตรายที่ซ้อนอยู่ในความมืด หรือแม้กระทั้งกลางวันแสดๆของเช้าวันหนึ่งอันสดใสและอากาสที่แสนบริสุทธิ์ในดินแดนแห่งมอร์คอส ซึ่งได้ชื่อว่าดินแดนแห่งความสงบสุขโดยแท้...

โรสลิลลี่ สาวน้อยผู้อ่อนโยนและบอบบางอยู่ในชุดกระโปรงสีแดงสดใส ออกมาเดินเล่นแถวๆริมแม่น้ำมอร์คอส เช่นเคยเป็นประจำทุกๆวัน พร้อมถือตะกร้าเพื่อเก็บดอกดิสโคส หลากสีสันไปวางไว้ที่หลุมฝั่งศพมูนูกระต่ายเพศผู้สีขาวขนนุ่มนิ่มของเธอ ซึ่งตายด้วยน้ำมือของพวกม็อกค๊อก สุขัขจิ้งจอกแห่งหุบเขาซันสน็อทดินแดนที่มีแต่ความตาย ซากศพ และการแย่งชิ่งอาหารเพื่อการอยู่รอดของสิ่งมีชีวิตที่ไม่เชิงว่าชั้นต่ำหรือชั่วร้าย...

หยดน้ำใสๆไหลหล่นลงบนพื้นดินที่เหือดแห้งผ่านชั้นของดินลึกลงไปไม่ถึงเมตร อาบร่างไร้วิญญาณของกระต่ายสีขาว ซึ่งไม่รู้สึกถึงความเยือกเย็นของหยดน้ำตาหยดนั้นของสาวน้อยเลยแม้แต่นิด เธอวางดอกดิสโคสบนหลุมศพที่เหือดแห้งหลุมนั้นเบาๆแล้วเอามือมากุมหน้าด้วยความนึกถึงความหลังของวันที่แสนเลวร้ายวันนั้น วันที่เธอต้องเสียมูนูเพื่อนรักและเพื่อนคนเดียวของเธอไป อย่างไม่มีวันกลับมา...

ด้วยความจงเกลียดจงชังของเธอที่มีต่อ รีสซ่า แมวขี้ขโมยสีดำ ตัวแสบที่ชอบเอามื้อไปกวนปลาทองของเธอให้ตกใจและชอบมาขโมยกินขนมปังในครัวบ่อยๆ เธอจึงวิ่งไล่รีสซ่า ไปตามหุบเขา ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่า มูนูกระต่ายน้อยเพื่อนรักของเธอจะกระโดดตามเธอมาด้วยความเป็นห่วง...และแล้วเธอก็หลงเข้ามาในหุบเขาซันสน็อท และแน่นอนว่าพวกสัตว์ชั้นต่ำที่หิวโหยและหวังจะได้กินเนื้อสดและลิ้มลองอาหารอันโอชะเหล่านั้นทั้งหลาย กำลังแพร่งพรายและเพร่งเลง ต่อสู้แย่งยิ่งกันมาที่โรสลิลลี่อย่างรวดเร็วและกระชันชิด ก่อนที่จะบรรเลงกงเล็บอันแหลมคมกระซากร่างอันบอบบางของสาวน้อย แต่ก็พลาดไปโดน มูนูกระต่ายเพื่อนรักของสาวน้อยจนเลือดกระซาด โรสลิลลี่ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองเมื่อได้เห็นภาพสลดใจเช่นนี้อยู่ตรงหน้า ราวกับว่าเป็นความฝัน เธอตั้งสติและคว้าร่างสีขาวที่ชุ้มไปด้วยเลือดมาสวมกอดแล้ววิ่งไปที่หน้าผา พรางลับตากระโดดลงมาข้างล่างอย่างไม่คิดชีวิต เพราะในใจของเธอในตอนนั้นมันช่างไร้ความรู้สึกใดๆเหมือนว่าเธอโดนกงเล็บอันแหลมคมของสัตว์ชั้นต่ำอันชั่วร้ายเข้าชะเอง เธอเจ็บปวดรวดร้าวจนชาไปหมดทั้งตัว...เธอได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้มูนูต้องจบชีวิตลง หากไม่โทษสวรรค์ที่ทำไมไม่ทำให้วันที่เธอกระโดดหน้าผานั้น ไม่ทำให้เธอรอดกลับมาหรือเสียความทรงจำไปเลยก็ได้ มันคงจะดีเสียกว่าการที่เธอจมปลักกับการตื่นนอนแต่เช้าแล้วเดินเม่อลอยร้องเพลงไว้อาลัยมาตามทางอย่างคนบ้าในทุกๆวัน ที่เธอทำเป็นประจำ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าแต่ล่ะเช้าเธอหายไปไหนและกลับมาที่บ้านตอนไหน...