คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : An accident or not ?? 5
An accident or not ??
พอซาสึเกะลับหลังโฮคาเงะสาวก็จัดแจงถอดเสื้อนอกของร่างที่นอนหอบหนักๆ
ปลายนิ้วกดลงที่ซอกคอวัดชีพจรอีกหนเพราะจับที่ข้อมือแล้วเต้นอ่อนไปไม่รู้อาการ
“อึ๊ก!!! ปวด ปวดท้อง.....” นารุโตะแสดงสีหน้าทรมาน มือกุมที่ท้องตัวงอ
ซึนาเดะเห็นอาการของอีกฝ่ายก็เริ่มร้อนใจ ‘ผลจากความเครียด คนท้องอารมณ์ยิ่งไม่คงที่อยู่ด้วย
ถ้าปล่อยให้อยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ได้แท้งแน่!!!’
“นารุโตะคุง เอามือออก!!” คนที่ถูกสั่งทำตาม ซึนาเดะหน่วงจักระไว้ที่มือแล้วนาบลงที่ท้องของอีกฝ่าย
ไม่นานสีหน้าของนารุโตะก็ดีขึ้นเห็นได้ชัด ลมหายใจกลับสู่ภาวะปกติ
“ไปทำอะไรในครัวถึงล้มหมดสติไม่รู้เรื่องแบบนั้น”
“มองส้มที่ซาสึเกะเอามา”
หญิงสาวทำหน้าอึ้งไม่นานก็เข้าใจ ‘ความหวังดีที่ทำให้เจ็บปวดสินะ’
“อย่าคิดมากนักสิ ฮึ เดี๋ยวก็ส่งผลถึงลูกในท้องหรอก แล้วซาสึเกะน่ะ...”
ไม่ทันพูดจบประโยคเด็กหนุ่มก็เดินเข้ามาหลังจากเคาะประตูแล้วไม่มีใครได้ยิน
ร่างที่นอนอยู่ยันตัวลุกขึ้นนั่ง มือรวบเสื้อแล้วรูดซิบปิดไม่ทันให้เด็กหนุ่มสังเกตถึงหน้าอกที่นูนดันเสื้อออกมา
ซึนาเดะเห็นท่าทางเด็กหนุ่มอุจิวะแล้วก็แอบยิ้มในใจก่อนที่จะกระซิบบอกเจ้าของนัยน์ตาสีไลท์ บลูจนจบประโยค
“ซาสึเกะน่ะ......เขาเป็นห่วงแทบตายแล้วนะ” ร่างบอบบางสะดุ้งถอยสุดตัวหลังจากได้ยินโฮคาเงะสาวพูด
“อย่าพูดแบบนั้นสิ ป้า!!!”
นารุโตะตะโกนแก้เขิน หน้าเป็นสีแดงเข้ม เด็กหนุ่มร่างสูงมองทั้งคู่งงๆแต่พอเห็นนารุโตะตะโกนได้แบบนั้นก็เบาใจเลยไม่ซักถามอะไร
“อาวล่ะ ฉันไปล่ะนะ นารุโตะ พ่อหนุ่มดูแลนารุโตะดีๆนะ ถ้าดูไม่ดี....”
หญิงสาวเดินผละจากเตียงไปตบบ่าเด็กหนุ่มอุจิวะเบาๆ ปากยิ้มแต่แววตาจริงจัง
“แม่เอาตาย” จบประโยคหญิงสาวก็เดินผิวปากคล้ายจะอารมณ์ดีออกไป ก่อนจะปิดประตูก็เอ่ยเสียงแจ่มใส
“เจ้าหนูเรื่องภารกิจกับเรื่องเสื้อผ้าน่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง อย่าคิดมากล่ะ”
นารุโตะได้แต่นั่งฟังพูดไม่ออก ‘ป้าซึนาเด๊----------- ทำกันได้นะ!!!’
แล้วหันไปมองเด็กหนุ่มร่างสูงสายตาหวาดๆ อีกฝ่ายมองตอบ
“เดี๋ยวฉันไปเอาส้มมาให้ไหม”
“มะ ไม่ต้อง ไม่เป็นไร ฉันยังไม่ค่อยอยากกินอะไรตอนนี้น่ะ”
“แล้วท่านโฮคาเงะว่าไงบ้าง อาการนายน่ะ”
ซาสึเกะเอ่ยหน้านิ่ง ทำเอานารุโตะเบือนหน้าไม่อยากเห็นขึ้นมาดื้อๆ
‘ถามตามมารยาทล่ะสิ ท่าทางจะไม่ได้ห่วงอะไรจริงจังเลยนี่นา ป้าก็พูดซะ....’
อุตส่าห์ตั้งความหวัง....ว่าเขาจะห่วงเราจากใจ....
ท้ายที่สุดก็ต้องหยุดหวังนั้นไว้......
‘อย่าเครียด อย่าคิดมาก เดี๋ยวส่งผลถึงลูกในท้อง’ ร่างที่นั่งอยู่บนเตียงฝืนยิ้มตอบ
“ไม่เป็นไรมากหรอกแค่หน้ามืดธรรมดาน่ะ” แววตาสีนิลดำลึกล้ำมองไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก
‘ถ้านายห่วงฉันอย่างที่ป้าซึนาเดะบอก ก็ถามฉันสิ!! ซักฉันสิ!! คำตอบแค่นี้มันไม่สมกับอาการเลยนะ
ถ้านายห่วงจริง ถามซะ!!!’ หากสิ่งที่ได้กลับเป็นประโยคเรียบง่าย
“งั้นรึ”
‘ว่าแล้วเชียว ถามตามมารยาท’
“ซาสึเกะ ฉันว่านายกลับไปก่อนก็ได้นะ ฉันจะได้นอนพักต่ออีกหน่อย”
“อือ ตามใจนาย”
นารุโตะลุกจากเตียงเดินไปส่งซาสึเกะที่หน้าบ้าน บานประตูถูกเปิดออก เด็กหนุ่มยืนอยู่ด้านนอก
ร่างบอบบางยืนอยู่ด้านใน
ใกล้.......แต่อยู่คนละฝั่ง
มือเรียวขาวยื่นไปเกาะกุมมือของเด็กหนุ่ม ภายในใจกล้าๆกลัวๆ หากใบหน้ายังคงแย้มยิ้ม
ร่างสูงไม่ได้สะบัดมือออกแต่ทำท่าประหลาดใจ
“ขอบใจที่มาหา”
‘แม้จะไม่ได้ห่วงฉันอย่างจริงจังก็ตาม’
“เออ เจ้าติงต๊อง แล้วส้มอย่าลืมกินล่ะ”
เด็กหนุ่มเดินลับตาไป เหลือไว้แค่ร่างที่ปิดประตูแล้วไถลตัวเองลงช้าๆ
มือสองข้างกุมศีรษะแน่นยังนึกถึงมือของอีกฝ่ายที่ขยี้เบาๆลงบนผมอย่างอ่อนโยน
“อย่าใจดีกับฉันนักเลย ซาสึเกะ…..”
หลังจากนั้นไม่นานซึนาเดะก็มีคำสั่งงดภารกิจนารุโตะ หากหน่วยที่ 7 ยังรับภารกิจได้ตามปรกติ
ยกเว้นกรณีที่เป็นภารกิจที่หนักเกินไปสำหรับนารุโตะจะถูกถ่ายโอนไปให้เกะนินที่ว่างอยู่คนอื่นทำแทน
ส่วนเจ้าตัวให้ย้ายมาอยู่กับตนชั่วคราว ซึ่งแน่นอนคาคาชิรู้เรื่องนารุโตะแล้ว
ในตอนแรกเพียงแค่ตกใจเล็กน้อยแต่หลังจากนั้นน่ะสิยิ่งกว่าซึนาเดะเสียอีก
ไม่ว่าเจ้าลูกศิษย์จะขยับตัวทำอะไรทีก็ออกอาการเป็นห่วงซะเว่อร์ จนโดนซึนาเดะปรามเข้าให้
“นี่ คาคาชิ นารุโตะคุงไม่ได้ขาหักนะ ไม่ต้องถึงขนาดให้อุ้มหรอก”
เสียงใสหากเข้มเปี่ยมอำนาจเอ่ยขณะที่โจนินหนุ่มตั้งท่าจะอุ้มเจ้าหนูในความดูแลไปปฏิบัติภารกิจกันเลยทีเดียว
ทุกอย่างในช่วง 2 เดือนแรกดำเนินไปด้วยดี
แม้ซาสึเกะสังเกตเห็นความผิดปกติคือรู้สึกว่านารุโตะไม่ค่อยได้มาคุยกับเขาสักเท่าไหร่
หลังจากวันที่เขาไปที่บ้านแล้วหมอนั่นเป็นลม
แต่พอเขาเข้าไปคุยก็ไม่เห็นมีอะไรนารุโตะก็ยังยียวนเหมือนเดิม แต่ยิ่งกว่านั้นเวลามีภารกิจระดับ B หรือ C
ที่ต้องใช้แรงกำลังมากนารุโตะเป็นหายหัวทุกที ก็รู้แหละนะว่าหมอนั่นน่ะคนโปรดท่านโฮคาเงะ
แต่แบบนี้มันชักจะแปลกๆ
ครั้งก่อนภารกิจคุ้มกันคนก็ได้คิบะมาทำแทนนารุโตะ ถามหมอนั่นก็บอกไม่รู้ ท่านโฮคาเงะสั่งมาเท่านั้น
มันยิ่งทำให้ไม่ได้เจอกันนานเข้าไปอีก และพอไปที่บ้านห้องก็ว่างเปล่าทุกครั้ง เหมือนกับว่าไม่มีใครอยู่
ลองถามครูคาคาชิก็ไม่ได้คำตอบอะไรที่ช่วยทำให้มันดีขึ้น
***************************
“ท่านโฮคาเงะคะ ดิฉันขอถามเหตุผลที่ให้เด็กในกลุ่มดิฉันไปปฏิบัติภารกิจแทนนารุโตะคุงหน่อยค่ะ”
คุเรไนเอ่ยถามโฮคาเงะหญิงในวันหนึ่ง
“ไม่เพียงแค่คิบะ แต่ครั้งก่อน ชิกามารุคุงก็โดน” คุโนะอิจิหญิงผู้นำหมู่บ้านเอ่ยใจเย็น
“เหตุผลฉันบอกได้แค่ว่านารุโตะไม่ค่อยสบายเลยปฏิบัติภารกิจหนักๆไม่ได้”
“มันจะไม่ลำเอียงไปหรือคะ ดิฉันรู้ว่านารุโตะน่ะเป็นเด็กคนสนิทของท่าน แต่ท่านกรุณาอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับหน้าที่สิคะ แบบนี้ท่านอาจจะถูกมองไม่ดีเอาได้นะคะ”
ปึ้ง!!!!
เสียงโต๊ะถูกทุบอย่างแรงดังขึ้นทำเอาโจนินสาวสะดุ้ง
“ใครหน้าไหนมีปัญหาก็ให้มาหาฉันนี่!!! แต่บอกไว้คำเดียวถ้าใครไปว่าเจ้าหนูนั่น มันเจอฉันแน่!!!!!”
สิ้นคำประกาศิต คุเรไนจึงเงียบเสียงลง ซึนาเดะก็รู้ว่าตนเองคงจะพูดแรงไป จึงพยายามทำใจเย็น
“เอาล่ะ ถ้าอยากรู้ว่าทำไมก็ตามฉันมา แต่บอกไว้ก่อนอย่าได้แพร่งพรายเป็นอันขาด
รู้ได้แค่โจนินที่เด็กในการดูแลต้องแลกตัวกับนารุโตะเท่านั้น ตราบใดที่นารุโตะยังไม่พร้อม
ลองได้พูดสิ ฉันได้เฉือนปากแน่”
หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้นวมตัวใหญ่ เดินออกจากห้องที่ใช้ทำงานโดยมีโจนินสาวเดินตามอยู่ข้างหลัง
ด้านนอกเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ใช้เวลานานพอควรกว่าจะเดินถึงที่พักที่โฮคาเงะสาวอาศัยพำนักอยู่
พอก้าวเท้าเขาไป ภายในถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูภูมิฐานสมกับเป็นที่อยู่ของโฮคาเงะ
พลันสายตาของคุเรไนก็สะดุดกับร่างๆหนึ่งซึ่งนั่งหันหลังดูโทรทัศน์อยู่
เรือนผมสีเหลืองบลอนด์ที่เคยสั้นกุดเริ่มยาวแล้ว
“นารุโตะคุง”
“อ๊ะ ครูคุเรไนนี่ มาได้ยังไงฮะ” ขณะที่กำลังจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตนอกมาสวม ซึนาเดะก็ห้ามไว้
“ไม่ต้องสวมหรอกนารุโตะ ไม่จำเป็น หวังว่าจะไม่โกรธนะถ้าฉันจะให้โจนินบางส่วนรู้เรื่องเธอเพื่อง่ายในการแทนตัวตอนปฏิบัติภารกิจ แล้วก็จะได้ไม่มีใครว่าเอาด้วยว่าฉันลำเอียง”
อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วถอดเสื้อที่สวมเข้าไปกว่าครึ่งตัวออก
“เดินมานี่ซิ” นารุโตะทำตาม ร่างบอบบางยืนนิ่ง ขณะที่สายตาของโจนินสาวกวาดมองอย่างตกใจ
ตอนแรกคิดว่าเป็นคาถาแปลง แต่ลองมองอีกที ไม่น่าจะใช่
“นี่เหรอคะที่ว่านารุโตะคุงไม่สบาย แต่ดูยังไงก็น่าจะไม่เป็นไรเวลาปฏิบัติภารกิจนี่คะ”
คุเรไนหันไปมองโฮคาเงะสาว
“เธอเป็นถึงโจนินน่าจะพอรู้วิชาแพทย์บ้างนะ ลองใช้จักระตรวจดูที่ท้องของนารุโตะสิ….
นารุโตะเธอ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ผมเองก็ไม่อยากจะมีปัญหานักหรอกถึงยังไงก็ตัดสินใจไปแล้วว่าจะทำแบบนี้”
การที่ไม่ได้ไปรับภารกิจเช่นแต่ก่อนทำให้ไม่ต้องเจอซาสึเกะบ่อยนัก ทำให้รู้สึกทำใจได้เร็วขึ้น
มือของโจนินสาวอังอยู่ที่ท้องรู้สึกถึงจักระอุ่นแบบที่ซึนาเดะเคยใช้ตรวจครั้งนั้น
“อ๊ะ!!!! โกหกน่า!!!”
“เรื่องจริงฮะ 2 เดือนแล้วด้วย”
“เกิดได้ยังไง กับใคร!!!”
คำถามหลังร่างที่ยืนนิ่งไม่ยอมตอบเอาแต่ก้มหน้าเงียบ
โจนินสาวจึงเอ่ยปากขอโทษ ก่อนที่จะลูบหัวเด็กสาวเบาๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่นานนักก็ขอตัวกลับ
“ป้าซึนาเดะ ดูท่าว่าผมคงต้องออกไปทำภารกิจเองบ้างแล้วล่ะ”
**************************
“อ้าว นารุโตะ ไม่เจอตั้งนาน ปกติเห็นใสแจ็คเก็ตสีส้มนี่แล้วทำไมวันนี้...”
ซากุระเอ่ยขึ้นคนแรกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินมา
ชุดที่ใส่เป็นเนื้อผ้าฝ้ายโปร่งๆทิ้งชายสีเทาอ่อนสลับฟ้าดูแปลกตาไป
ร่ำๆว่าจะพูดแต่ก็กลัวนารุโตะจะคิดมาก เพราะพอใส่ชุดนี่แทนที่จะรู้สึกว่าเท่ห์
ซากุระกลับคิดว่าน่ารัก เหมือนเด็กผู้หญิงซะนี่
ซาสึเกะเองก็มองไม่วางตาจนนารุโตะต้องเดินเลี่ยงไปอยู่หลังคาคาชิ ซากุระยังคงทำอี๋อ๋อกับซาสึเกะเช่นปรกติ
นารุโตะได้แต่มองเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรมาก ภารกิจวันนี้ต้องไปดูแลหญิงชราคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก
ช่วงบ่ายขณะที่นารุโตะเลี่ยงออกมานั่งกินกลางวันคนเดียว ซากุระก็เดินตามมา
“นารุโตะ นายไม่คลื่นไส้แล้วใช่ไหม” เด็กสาวถามเสียงอ่อน แล้วนั่งลงข้างๆท่าทางเป็นห่วง
นารุโตะเขยิบให้ซากุระนั่งได้สบายขึ้น
“ฉันไม่เห็นนายตั้งหลายวันแน่ะ เป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ไม่หรอก ไม่สบายธรรมดาน่ะ”
“งั้นอีกไม่นานก็กลับมารวมกลุ่มเหมือนเดิมได้น่ะสิ”
“อาจจะนะ แต่ก็ต้องแล้วแต่ป้าซึนาเดะล่ะ”
เขารู้เขาโกหก ถ้าย่างเขาเดือนที่ 3 เขาก็คงจะมาให้ซากุระเห็นหน้าไม่ได้อีกจนกว่าจะคลอด
และ .....หากคลอดแล้วใช่ว่าเขาจะอยู่ที่โคะโนะฮะต่อไป แต่เขาบอกเด็กสาวไม่ได้หรอก
เพราะสีหน้าเด็กสาวดีใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรู้ว่าเขาจะกลับมารับภารกิจปรกติอีกครั้ง
แต่มันทำให้นารุโตะเจ็บปวด เขาจะทำลายมันได้ยังไง เขาเจ็บเพราะอีกฝ่ายหวังดีกับเขาด้วยใจแท้จริง
มันยิ่งทำให้เขาไม่อาจที่จะเอ่ยปากบอกเรื่องซาสึเกะได้อีก
ไม่อาจที่จะหักหลังซากุระได้ ซากุระรักซาสึเกะมานาน นานเหลือเกิน......... และไม่คิดจะมีใครอีก
พูดได้ว่าทั้งชีวิตในสายตามีเพียงซาสึเกะคนเดียวเท่านั้น!!!
แล้วคนอย่างเขาจะทำอะไรได้ ซาสึเกะเองก็เหมาะสมกับซากุระเอามากๆด้วย ยิ่งเห็นสองคนยืนคู่กันยิ่งตระหนัก
พอถึงเย็นเหล่าลูกๆหลานๆของคุณยายกลับมาก็เป็นอันสิ้นสุดภารกิจแต่ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินออกจากบ้าน
หญิงชราก็เรียกไว้
“แม่หนูๆ มานี่ซิยายมีอะไรจะให้หน่อยแนะ” หญิงชรากวักมือเรียก
ซากุระเดินเข้าไปแต่หญิงชรากลับบอกว่าไม่ใช่แม่หนูอีกคนต่างหากแล้วชี้ไปที่นารุโตะ
คนถูกเรียกทำหน้าปั้นยากแต่ก็เดินเข้าไปหา
ทั้งสามคนที่เหลือมองตามร่างที่ค่อยๆเดินเข้าไปคุกเข่าลงข้างหญิงชรา
“อะไรเหรอครับ ยาย”
“โอย เป็นเด็กผู้หญิง ทำไมพูด ครับ ไม่เอาๆ”
หญิงชรายกมือส่ายไปมา นารุโตะมองเลิ่กลั่กด้วยความกลัวว่าซาสึเกะจะได้ยินแต่ท่าทางจะไม่
เพราะอยู่ห่างพอสมควร เจ้าตัวเลยหันกลับมาที่หญิงชราต่อ
“แหม อะไรกัน แม่หนู เด็กผู้ชายแล้วมันจะท้องได้ยังไงกันล่ะ อย่าดูถูกสายตาหมอตำแยเก่านา”
นารุโตะยิ้มบางๆ หญิงชราหยิบห่อกระดาษออกมาแล้วยื่นให้ ดวงตาสีฟ้าสดฉงนด้วยคำถาม
“ยาบำรุงครรภ์ เอ้า รับสิ ยิ่งท้องสาวแบบนี้ คงคนแรกสิท่า ถ้าอย่างนั้นยิ่งต้องบำรุงใหญ่เลย”
“เอ่อ ขอบคุณ ฮะ”
“อูย ฮะ ก็ไม่เอา ครับก็ไม่เอา ไหนพูด ค่ะ หน่อยซิ พูดเป็นไหม ค่ะ น่ะ”
หญิงชราเอ่ยยิ้มกว้างอย่างใจดี ทำเอานารุโตะขัดไม่ลง
“ขอบคุณ ค่ะ..”
หญิงชราลูบหัวอย่างเอ็นดู แล้วยื่นแผ่นกระดาษให้อีกแผ่น ในนั้นเป็นลายมือเขียนอย่างบรรจง
“เพลงกล่อมเด็ก เอาไว้คลอดแล้วกล่อมให้ลูกฟังซะนะ มา เดี๋ยวยายร้องให้ฟังเที่ยวนึง”
เสียงเพลงหวานกล่อม เจ้านอนหลับฝัน
เรียวไผ่ ไหวพลันดั่งท่วงทำนอง ลมหนาวมาแล้วเสียงแผ่วหวานกล่อม
ร้อยทุกคำทำนองด้วยรักจากใจ
พ่อเจ้าอยู่นี่ แม่ก็อยู่นี่ ไม่อาจจากไกล
ขอเจ้าฝันหวานผ่านพบวันใหม่ ละอองดาวสุกใสอยู่ในดวงตา
“เพลงอะไรน่ะ นารุโตะ เห็นร้องบ่อยๆนะหมู่นี้”
เด็กสาวเอ่ย พอได้ยินเสียงร้องแจ้วๆของอีกฝ่ายเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
ระหว่างเดินทางก็ร้อง ถึงที่พักของผู้ว่าจ้างก็ร้องอีก
ดีนะที่บ้านของผู้ว่าจ้างติดทะเล เสียงคลื่นลมเลยกลบไปบ้างตอนแรกที่ฟังก็ว่าเพราะดี
แต่ฟังไปเรื่อยๆชักรู้สึกแปลก ดันรู้สึกเหมือนกับว่านารุโตะร้องให้ใครก็ไม่รู้ฟัง
แถมบางทีเห็นเอามือแนบท้องแล้วยิ้มอีกต่างหาก
นี่ถ้าไม่ติดว่านารุโตะเป็นผู้ชายคงได้คิดว่ากำลังท้องอยู่แหง!!
ตอนนี้เริ่มย่างเข้าเดือนที่สามแล้วภารกิจมีต้องออกไปที่ต่างเมืองแต่เพราะว่าเป็นระดับ D
ซึนาเดะจึงไม่ขัดเพราะนารุโตะเองก็ไม่อยากทำตัวอ่อนแอด้วย
แต่หญิงสาวก็ไม่วายห่วงยังดีที่คาคาชิเดินทางไปด้วยเลยฝากดูแลกันเสียนานสองนาน
“นี่เป็นภารกิจสุดท้ายของนารุโตะ บ้านผู้ว่าจ้างคราวนี้ติดทะเล ฉันจะถือว่าพานารุโตะไปพักผ่อน
แต่นายต้องดูแลนารุโตะดีๆ เข้าใจไหม”
คุโนะอิจิหญิงสั่งเสียงโหดใส่คาคาชิก่อนหันมาลูบหัวนารุโตะ
“ครั้งนี้ไปต้องค้างคืนก็ระวังตัวนะ ไม่ใช่เด็กผู้ชายแล้ว” เด็กสาวที่แต่งตัวเหมือนเด็กชายรับคำก่อนที่จะเดินทาง
.....................................................
“นารุโตะ วันนี้เป็นไงบ้างล่ะ”
นารุโตะหันกลับไปมองคาคาชิหยุดความคิดของเมื่อก่อนเดินทางลงแต่ใบหน้ายังคงยิ้มอยู่ก็ไม่ให้ยิ้มได้ไง
ป้าซึนาเดะทำเหมือนกับเป็นแม่ห่วงลูกสาวงั้นแหละ
“ยังดีอยู่ฮะไม่ต้องห่วง”
“แต่นี่ก็เริ่มย่างเดือนที่ 3 แล้ว ระวังนะยังไงก็ไม่ใช่ตัวคนเดียว แล้วท้องก็รู้สึกว่าจะโตขึ้ดนิดหน่อยด้วย”
โจนินหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นกังวล
“ไม่รู้สิฮะ ผมก็กลัวๆอยู่ แถมตอนนี้ก็รู้สึกอยากกินพวกบ๊วยดอง ไม่ก็ส้มเปรี้ยวๆอีกแล้วด้วย
แต่ดีที่ป้าซึนาเดะให้ยามากินเลยคลายอาการพะอืดพะอมไปได้บ้าง”
บทสนทนาหยุดลงเมื่อบุคคลที่สามเดินเข้ามา
“เฮ้ นารุโตะไปฝึกวิชากันเหอะ ดีกว่าอยู่เปล่าๆ ภารกิจให้เฝ้าบ้านนี่มันเซ็งชะมัด”
ซาสึเกะเอ่ยนารุโตะมองคาคาชิก่อนคล้ายขอคำปรึกษาว่าจะไปดีไหม
“ไปสิ ออกกำลังบ้างก็ดีต่อสุขภาพนะ แต่ระวังอย่าหักโหมก็แล้วกัน”
ซาสึเกะ นารุโตะเดินออกไปทางด้านชายป่าเพื่อหาที่สงบฝึกวิชา คาคาชิมองตามทั้งคู่ไปจนลับ
‘ซาสึเกะออกจะตรงไปตรงมา เจ้านารุโตะไม่รู้สึกเลยรึไงกัน’
โจนินหนุ่มคิดแล้วก็ได้แต่ถอนใจ
.............................................
“เร็วหน่อยฝนจะตกแล้ว” เด็กหนุ่มอุจิวะเร่งคนที่เดินอยู่ข้างหลัง
วันนี้ฝึกวิชาอะไรได้ไม่เท่าไหร่ฝนก็ทำท่าจะเทเสียแล้ว นารุโตะนึกพลางมองซาสึเกะโกรธๆ
ขืนเขากระโดดพรวดๆไปแบบหมอนั่นมีหวัง แท้ง กันพอดี แถมทางเป็นทางเดินขึ้นเขาอีก
‘ไอ้เจ้าบ้า ลูกนายอยู่ในท้องฉัน แล้วจะให้ฉันไปอย่างงั้นได้ไง ได้ยินไหมลูกนายน่ะ ลูกนาย!!!!’
นารุโตะตะโกนในใจอย่างฉุนเฉียว คนท้องมักอารมณ์แปรปรวนง่าย เป็นธรรมดา นึกได้ก็แข็งใจเดินต่อ
อีกฝ่ายไม่ได้รู้เลยว่าช่วงเวลาสองเดือนกว่าที่ผ่านมา
เขาพยายามมากแค่ไหนที่จะดูแลตัวเองให้ดีเพื่อเด็กที่จะเกิดมา
เพื่อเด็กที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของซาสึเกะกับเขา
นึกถึงเพลงที่คุณยายให้มาก็ปวดอยู่ในใจ ‘พ่อ’ จะร้องได้ยังไงพอคลอดออกมาแล้ว
ในเมื่อพ่อของลูกยังไม่รู้เลยว่ามีลูกอยู่ ดวงตาสีฟ้าสดเริ่มหม่นหมองลงอีกครา
แต่ก็ต้องรีบกลบมันไว้เมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้าใกล้
“นายเป็นอะไร หมู่นี้แปลกๆนะตั้งแต่วัน.....เอ่อ ช่างเหอะ”
นารุโตะตกใจซาสึเกะจำได้งั้นหรือ!!!แล้วจะรู้ด้วยไหมนะว่าตอนนั้นเขาอยู่ในร่างนารุโกะ
“วะ วันไหน” ร่างที่เริ่มจะสั่นเทาเสี่ยงถามดู
“นายก็น่าจะรู้ ถึงไงมันก็เป็นอุบัติเหตุเท่านั้น อย่าคิดมากเลย”
ซาสึเกะตัดบทแล้วเปลี่ยนมาเดินข้างๆนารุโตะแทน
อุบัติเหตุ......... อย่าคิดมาก...........สรุปคือให้ลืมซะ…………ใช่มั้ย?...........
มือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อแต่ทว่าไร้ซึ่งความเจ็บ จนตัวเองยังนึกสงสัย
นารุโตะสูดลมหายใจช้าๆก่อนตัดสินใจ อีกฝ่ายจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ชะตากรรม
“ตอนนั้นฉันอยู่ในร่างนารุโกะ ตอนนี้ก็ยังอยู่แล้วก็มีลูกนายอยู่ในท้องด้วย”
ซาสึเกะหยุดกึกมองนารุโตะตาเบิกกว้าง ทุกอย่างอยู่ในความนิ่งงัน
มีแค่เสียงฟ้าที่คำรามเป็นระยะๆเท่านั้น ท้องฟ้ามืดครึ้มมัวหม่น
“ล้อเล่นแรงนะ เจ้าเบ๊อะเซอะ”
ใจกระตุกวูบ...........เหมือนโดนจับเหวี่ยงลงไปจากหน้าผาสู่เวิ้งทะเลสีดำมืดมิด
ไร้ซึ่งหนทาง ทุกข์ทรมานอยู่ที่ก้นบึ้งนั่น..........
ใบหน้าของซึนาเดะและคำพูดลอยวนอยู่ในหัว
“ทนหน่อยนะ”
ใช่ทน ต้องทนให้ได้!!!!
“อุ๊ก คิก ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ซาสึเกะมองนารุโตะที่หัวเราะดังลั่น
“โอย หัวเราะจนปวดท้องเลย ซาสึเกะหน้านายซีดชะมัด ฉันล้อเล่นเองแหละ
ไหน ปากบอก ล้อเล่นแรงนะ เจ้าเบ๊อะเซอะ แต่หน้านายงี้ซีดเป็นไก้ต้มเลยนา ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาเหอะไงๆนายกลับไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวตามไป ก๊ากกกกก ขำอ่ะ”
“ติงต๊อง ล้อเล่นไม่เข้าท่า”
ว่าจบซาสึเกะก็เดินฉับๆไม่รออีกฝ่ายที่ยังหัวเราะไม่เลิก
จนเมื่อเห็นซาสึเกะเดินออกไปไกลจนแน่ใจแล้วจึงหยุดหัวเราะ
ฝนเม็ดโตเริ่มร่วงและหนักขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน
นารุโตะเร่งฝีเท้าท่ามกลางเสียงฝนกระหน่ำใครบ้างจะได้ยินเสียงสะอื้น
และน้ำตาก็ถูกฝนชะล้างไปอยู่ดี ดูยังไงก็ไม่รู้ว่าร้องไห้ ร่างที่เปียกปอนเริ่มวิ่งสะเปะสะปะ
แต่ไม่ทันจะถึงที่พักเขาก็เห็นครูของเขาออกมาตาม
“กำลังท้องอยู่แท้ๆทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้าง ฮึ!!!”
ไม่ทันได้ว่าอะไรมากไปกว่านั้นร่างเล็กก็โผเข้ากอดแน่นร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงดัง
“ครูฮะ.....ฮึก ฮึก...ผม ผม...บอกซาสึเกะ...แล้ว ฮึก..แต่เขาไม่เชื่อ...ฮึก ผม...จะไม่บอก...ฮึกเขา..อีกแล้ว...”
ชายร่างสูงเห็นท่าทางไม่ดีเลยพาหลบฝนเข้าข้างทางก่อนดีกว่าจะกลับไปถึงบ้านแล้วให้นารุโตะเจอหน้าซาสึเกะ
ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นโจนินหนุ่มรู้สึกว่าเจ้าตัวยุ่งนี่ต้องแตกสลายแน่
‘ตัวก็เล็กแค่นี้ ทำไมต้องเจอเรื่องที่จะต้องแบกรับอะไรมากมายด้วยนะ’
คาคาชิคิดพลางลูบหลังปลอบขวัญ
ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าซาสึเกะกำลังมองอยู่ ภาพที่เห็นบาดลึกลงไปในใจของเด็กหนุ่ม
ผมสีดำเปียกลู่เพราะเม็ดฝนเย็นเยียบ หากใจไม่อาจเย็นลงได้
อุตส่าห์หวนกลับมาตามแต่คนที่ตนหาดันไปซุกอกคนอื่นซะนี่!!
เสียงฝีเท้าวิ่งย่ำน้ำฝนห่างออกไปจากคนทั้งสองที่ไม่รู้เลยว่าทำให้คนคนหนึ่งเข้าใจผิดอย่างรุนแรง
และมันเป็นก้าวแรกที่ทำให้นารุโตะต้องแบกรับความเจ็บร้าวมากยิ่งขึ้นจากการกระทำของคนที่รักหมดใจ
TBC
ความคิดเห็น