คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : An accident or not ?? 3
An accident or not ??
นับจากวันที่ครูคาคาชิเลี้ยงราเม็ง อาการคลื่นไส้มันก็ยังคงอยู่แถมจะถี่ขึ้นอีกต่างหาก
แล้วพอเห็นของเปรี้ยวๆก็รู้สึกอยากปากขึ้นมาจนทนไม่ไหว
เงินที่ได้จากภารกิจเกือบจะหมดไปกับพวกส้ม ไม่ก็มะม่วงดิบเปรี้ยวๆซะนี่
พอว่างเมื่อไหร่มือหยิบส้มเข้าปากทันทีก็ว่าได้
“เฮ้ นารุโตะ นายทำตัวหยั่งกะคนท้องเลยว่ะ”
หลังจากว่างเว้นภารกิจแล้วเด็กหนุ่มผู้ใช้สุนัขเลยแวะมาหานารุโตะที่นั่งคุยอยู่กับชิกามารุ
แล้วก็ต้องเปรยขึ้นเมื่อเห็น คนที่นั่งอยู่ด้วยคว้าส้มสามสี่กลีบรสชาติสุดจะเข็ดฟันมากินสีหน้าอร่อยเสียเต็มประดา ทำเอาคนที่นั่งกินอยู่ดีๆพ่นเอาส้มที่อยู่ในปากออกมาเต็มหน้าคนพูด
“บ๊ะ!!เฮ้ย!!! อะไรกันวะเนี่ย ถ้านายไม่ชอบส้มที่ฉันเอามาฝากไม่ต้องมาคืนกันอย่างงี้ก็ได้นะ”
“ขอโทษๆก็นายดันปากเหมือนอากามารุแบบนั้นเองนี่หว่า คิบะ”
“ เฮ้ออ เอาเหอะคิบะ อย่าไปว่านารุโตะมันเลย มันก็เงี้ย”
เด็กหนุ่มตระกูลนารา จูนินเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มเอ่ยเบื่อๆตามแบบฉบับ
“เออ ก็ได้ แต่จริงๆนะ ถ้าไม่ติดว่านายเป็นผู้ชายฉันคงคิดว่าท้องชัวร์”
“งะ..งั้นเหรอ ฉันเหมือน ขนาดนั้น...เลยเหรอ”
ร่างที่ยังถือมะม่วงคาอยู่ในมือถามเสียงอ่อนเสียงอ่อย พลางก้มหน้ามองผลสีส้มสุกปลั่งที่ตนถือ
ราวกับว่ามันเป็นส้มที่กินแล้วช่วยให้บินได้กระนั้นเด็กหนุ่มคิบะถึงกับอึ้งในปฏิกิริยาของคนที่ตนนั่งคุยด้วย
ก็ท่าที่อีกฝ่ายทำมันเหมือนท่าสาวน้อยกำลังขบคิดอะไรอยู่แต่ไม่กล้าบอกซะงั้น
‘เฮ้ย ชักจะเพี้ยนแล้วฉัน ดันเห็นเจ้านารุโตะเป็นสาวน้อยน่ารักไปได้ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกเหมือนแฮะ
ดูแขนดิ๊ ผอมบางชะมัด แล้วตัวก็รู้สึกจะเล็กลงรึปะ....’
“ท้องเหรอ!!!!!!!”
“แว้กกกกกก!!!!! อะไรของนายอยู่ดีๆทำไมลุกพรวดตะโกนว้ากๆแบบนั้นฟะ”
เด็กหนุ่มทั้งสองเอามืออุดหูแทบไม่ทัน
คิบะถูกกระเด้งหลุดจากห้วงความคิดเรื่องนารุโตะเหมือนผู้หญิงไปโดยอัตโนมัติ
ก็เจ้านารุโตะดันลุกพรวดหยั่งกะโดนมดกัดแถมส่งเสียงดังจนแก้วหูเกือบทะลุ
“เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ นารุโตะ” ชิกามารุเอ่ยขึ้น
หลังการแหกปากอย่างไร้เหตุผลเจ้าตัวดีก็วิ่งจ้ำอ้าวไปไม่บอกไม่กล่าวก่อน
แต่ในมือนั่นก็ยังอุตส่าห์ฉกส้มจากคิบะได้อีกหลายผล
“อ๋อ ฉันนึกได้ว่ามีธุระน่ะ ไปก่อนนะ คิบะขอบใจสำหรับส้มนะ”
ร่างที่วิ่งไปเหลียวหลังกลับมายิ้มขอบคุณท่าทางจะไม่รู้ว่าไอ้ยิ้มเมื่อกี้ทำเอาคนมองใจเต้นกระตุก
“นี่ชิกามารุ นายรู้สึกเหมือนฉันรึเปล่า ”
“เออ เจ้านั่นน่ะ....”
ชิกะ+คิบะ: “ทำไมมันถึงน่ารักวะ!!!!”
นารุโตะจำใจต้องเดินไปร้านขายยาในหมู่บ้าน แต่ก็ต้องใช้คาถาแปลง
เพราะถ้าเดินเข้าไปทั้งที่อยู่ในสภาพเด็กคงถูกมองไม่ดีแน่
‘จะบอกคนขายว่าไงดี จะทำไงดี แล้วถ้าผลที่ออกมาคือเรา….’
สีหน้าของนารุโตะเคร่งเครียด หวาดหวั่น หวาดกลัว ที่สำคัญเขาควรบอกซาสึเกะรึเปล่า
“เอาน่ายังไม่ทันตรวจเลย ไม่แน่อาจแค่โรคกระเพาะธรรมดาก็ได้”
รู้สึกเหมือนกับพูดเพื่อปลอบใจเองตนเพียงเท่านั้น
ดวงตาสีฟ้าจับจ้องเข้าไปในร้าน ขาค่อยๆก้าวย่างผ่านประตูเลื่อนด้านหน้า
แต่ทันใดก็ต้องผงะแล้วหันหลังกลับทันที!!!
‘เจ้าบ้า ซาสึเกะ!!!! มาทำไมตอนนี้!!’
หลังจากรวบรวมความกล้าว่ายังไงอีกฝ่ายก็จำตนไม่ได้เพราะเป็นร่างแปลง นารุโตะจึงเดินเข้าไปอีกครั้ง
ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวที่ไม่คุ้นตา ไม่เคยเห็น เหตุใดจึงดึงดูดและคุ้นเคยอย่างประหลาด
เด็กหนุ่มสายเลือดอุจิวะ มองลูกค้าที่เดินเข้ามาใหม่ หญิงสาวมองตอบ แต่เบือนสายตาหนีในทันที
“จะรับอะไรครับ คุณ” เจ้าของร้านขายยาเอ่ยถามเสียงเนิบนาบ
ขณะที่มือยังง่วนอยู่กับการหยิบขวดยาฆ่าเชื้อใส่ถุงแล้ววางไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่มที่ยืนรอพร้อมเงินทอน
ซาสึเกะยังคงมองหญิงสาวที่ทำอาการแปลกๆ เก้ๆกังๆไม่ก็ลังเลอะไรอยู่
“เอ่อ....ผม เอ๊ย!! ฉัน ฉัน....”
ดวงตาสีฟ้าระยับเหลือบมองเด็กหนุ่มคนข้างๆสายตาหลุกหลิกก่อนที่จะตัดสินใจกระซิบบอกเจ้าของร้าน
ว่าตนต้องการอะไร ซาสึเกะแปลกใจตัวเองว่าทำไมต้องสนใจหญิงสาวคนนี้นัก
เด็กหนุ่มเห็นคนขายหยิบกล่องเล็กๆยื่นให้ลูกค้าคนสวย ที่ดูจะเกร็งๆอย่างไรชอบกล
ร่างสูงโปร่งจ่ายเงินแล้วเดินฉับๆออกไปท่าทางรีบร้อนและก็เป็นอย่างที่ซาสึเกะเดา
หญิงสาวคนนั้นรีบจริงๆทิ้งกระทั่งเงินทอน เขาอาสาวิ่งไปให้แทนเจ้าของร้านที่แก่เกินกว่าจะวิ่งไหวแล้ว
เห็นหลังของหญิงสาวไวๆ เส้นผมสีทองทิ้งตัวเป็นลอนสวยไหวตามแรงลม
‘ถ้านารุโตะไว้ผมยาวก็คงเป็นแบบนี้ เอ๊ะ ว่าแต่ หลังจากวันที่คาคาชิเลี้ยงราเม็งก็ไม่ค่อยเห็นหน้าเลยแฮะ’
ซาสึเกะคิดพลางเร่งฝีเท้าให้ทันกับร่างที่เดินนำไปลิ่วๆ
“เดี๋ยวก่อนครับ คุณลืมเงินทอน”
เด็กหนุ่มตัดสินใจตะโกนเรียกและได้ผล
หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันกลับมาช้าๆใบหน้าดูตื่นตระหนก ซาสึเกะเดินเข้ามาแล้วยื่นเงินให้
“นี่เงินทอนของคุณครับ”
ได้สังเกตใกล้ๆชัดๆแบบนี้ทำให้รู้ว่าหญิงคนนี้มีสีตาเหมือนกับใครบางคนที่เขาชอบจะนึกถึงอยู่บ่อยๆ
สีฟ้าเข้มสดใสดั่งหินแก้วที่สะท้อนใต้ท้องน้ำ
“เอ่อ ขอบ....ขอบคุณ....ค่ะ”
ซาสึเกะไม่แน่ใจว่าตนคิดไปเองหรือเปล่าว่าร่างที่รับเงินจากมือเขาดูกลัวๆเขาอยู่
ไม่สิ!! ระแวงถึงจะถูก แล้วคำที่พูด ค่ะ ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะแค่นพูดอย่างไรชอบกล
ไม่ทันจะได้คุยอะไรหญิงสาวคนนั้นก็วิ่งหายไปฉับพลัน
ตึก ตึก ตึก
‘แย่ แย่จริงๆ แย่มากๆ!!!’
ร่างสูงโปร่งวิ่งสุดแรงจนถึงที่พักของตนเอง ลูกกุญแจถูกควานหาอย่างรีบร้อน และประตูถูกไขแรงๆ
เสียงประตูกระแทกดังปัง ร่างที่เหวี่ยงตัวปิดเมื่อสักครู่พิงอยู่หลังประตูบานนั้น................
อกกระเพื่อมไหวขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ไม่นานควันก็ม้วนอยู่ปกคลุมร่างของเธอ
และพอควันจางลงบุคคลที่ยืนอยู่จากหญิงสาววัย 20 ต้นๆกลายเป็นสาวรุ่นอายุ13-14 ที่ยืนหอบเหนื่อย
หากแต่ทรงผมนั้นถูกตัดสั้นเสียจนดูเหมือนเด็กชายถึงกระนั้นก็ไม่อาจปกปิดรูปร่างบอบบางไว้ได้
ร่างที่เริ่มคลายจากอาการหอบเดินเข้ามาด้านในเปิดตู้เย็น หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย
หลังจากนั้นก็ถอดแจ็คเก็ตออกพร้อมกับบ่นว่าอึดอัดเจ้าเสื้อนั่นเหลือประมาณ
เสื้อยืดสีดำด้านในเองก็ถูกถกดึงออกผ่านศีรษะก่อนลงไปกองลวกๆอยู่กับพื้นข้างตัว
ภาพที่ปรากฏคือแผ่นหลังขาวที่ถูกพันไว้หนาด้วยผ้าแถบยาวสีครีม
มือบางเริ่มแกะสิ่งที่ทำให้อึดอัดมากที่สุดออก ผ้าที่ใช้พันรอบๆตัวเมื่อครู่ถูกวางพาดไว้กับเก้าอี้
เสื้อสีดำได้รับการหยิบมาสวมอีกครั้ง รู้สึกสบายตัวมากกว่าเดิม ตัวเสื้อด้านหน้าถูกดันนูนขึ้นตามสรีระ
“หน้าอกนี่มันเกะกะจริงๆ” นารุโตะบ่น ก็ว่าเริ่มชินแล้วนะแต่เอาเข้าจริงก็รู้สึกขัดๆตาไงชอบกล
ยิ่งตอนจะอาบน้ำเห็นตัวเองในกระจกยังอายเลย ยอมรับแหละว่าขาว....สวย.... เอวงี้คอด สะโพกกลมกลึงได้รูปเชียว อกก็เต่งตึงตามวัยแต่พอจับแล้วกลับนุ่มเนียนกว่าที่เขาคิด แถมขนาดยังเหมาะมือ
มือ......
มือของซาสึเกะ............
ร่างนี้แหละที่ครั้งหนึ่งถูกหมอนั่นกกกอดอยู่ตลอดคืน....................
ทั้งที่ความเย้ายวนนั้นลึกล้ำดื่มด่ำเกินต้านทาน ทำไมถึงลืมได้ง่ายดาย........................
‘ดันเจอที่ร้านขายยาอีก สภาพเราก็ทุเรศเป็นบ้า….’
“เอาล่ะเดี๋ยวลองตรวจเลยดีกว่า” หลังจากปัดใบหน้าของเด็กหนุ่มอุจิวะทิ้งไปจากความคิด
นารุโตะก็จัดแจงเอากล่องเล็กมาวางไว้ตรงหน้า เพ่งมอง สูดหายใจเข้าปอดลึกที่สุดเท่าที่ทำได้
ไล่ความกังวลและเพิ่มความกล้า แล้วคว้ากล่องเล็กนั้นเดินเข้าห้องน้ำไป
********************
แกร็ก~~ปัง~~
เสียงปิดประตูดังขึ้นไล่หลังเด็กหนุ่ม
ใบหน้าดั่งเทพบุตรหากแฝงกลิ่นไออันตราย ที่ทำให้เหล่าคุโนะอิจิสาวใฝ่ฝัน
อยากจะให้เป็นผู้นำครอบครัวของพวกหล่อนในอนาคต
ก็ในเมื่อผู้ชายที่อันตรายนิดๆแบบนี้เซ็กซี่มีเสน่ห์เกินทนไหวนี่นะ
แต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนใครเป็นพิเศษซักคน
ซาสึเกะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หวายสานที่ระเบียงห้องด้านนอกรับลมเย็น
กลิ่นดอกไม้จากสวนด้านล่างหอมอวล
ลืมไปแล้วว่าปลูกอะไรไว้บ้างเพราะมีมากเหลือเกิน......
เวลาว่างจากภารกิจหน้าเขาก็จะเปื้อนฝุ่นดินเป็นประจำเพราะเอาแต่ดูแลเจ้าสวนนี่
มองไปรอบๆบริเวณบ้านจนมาหยุดที่เตียงนอนของตนที่ด้านในห้อง สายตายังเพ่งพิศอยู่เช่นนั้น
ตอนนั้นที่เอาผ้าปูไปซักเขาเห็น.....
‘เส้นผมสีทองยาว.....’
ภาพที่ผ่านเข้ามาในหัวคือเด็กสาวที่เป็นร่างแปลงของคนที่เขารู้สึกผูกพัน
ผูกพันยิ่งกว่าแต่ก่อน ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากงานเลี้ยงครบรอบหมู่บ้าน
เวลาที่เขาเจอหน้าของนารุโตะ ความรู้สึกที่อยู่ภายในมันเรียกร้องในบางอย่างที่เขาเอง.......ไม่เข้าใจ.............
เห็นบ้านกว้างของตัวเองแล้วก็นึกอยากให้มีใครสักคนมาอยู่ด้วย
และยิ่งไม่เข้าใจหนักกว่าเดิมว่าบางครั้งนึกอยากให้เป็นนารุโตะซะนี่
“ถ้านายเป็นผู้หญิงจริงก็ดีสิ” ซาสึเกะบ่นด้วยความรู้สึกที่ว่า ‘หวังนี้’ ช่างยากจะเป็นจริงเหลือเกิน...............
อยากเจอหน้า ..............
อยากกอดเอาไว้แน่นๆ...........................
อยากมีนารุโตะไว้ในอ้อมแขนนี้………………
จะพูดอะไรได้ ............
“อย่างหมอนั่นคงไม่ยอมง่ายๆแน่ล่ะ”
‘นายคงไม่ลงให้ฉันง่ายๆหรอกฉันรู้ดี แต่ฉันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน’
คิดพลางเท้าคางครุ่นคิด นึกถึงใบหน้าที่ชอบจะมองเขาด้วยสายตาของคู่แข่ง แต่ช่วงนี้เขารู้สึกว่า
มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนงานครบรอบโคะโนะฮะ
แต่ทว่าเขาก็ตีความหมายของดวงตาสีฟ้ากลมซึ้งนั่นไม่ออกอีกฝ่ายไม่ยอมที่สบตากับเขาตรงๆซักที
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเนตรวงแหวนที่มีไร้ประโยชน์สิ้นดี!!!!
“คิดถึงนายจัง นารุโตะ” เวลาอยู่คนเดียวล่ะพูดได้ พออยู่ต่อหน้าเจ้าตัวจริงๆกลับพูดไม่ออกซะได้
เขารึออกจะอยากถามเรื่องที่ค้างคาใจให้แน่ชัด
แต่พอเห็นดวงตาสีฟ้าๆนั่นไอ้ที่เตรียมจะถามก็ปลิวหายไปพริบตา
เด็กหนุ่มก้มมองมือตัวเองนิ่งนึกถึงตอนที่อุ้มร่างของนารุโตะ
สัมผัสที่คุ้นเหมือนกับก่อนหน้านั้น คืนที่ดื่มด่ำ รุกเร้า
คุ้นมือ.........
ยามแขนทั้งสองข้างโอบกระชับรอบตัวของอีกฝ่าย ผิวนุ่มที่สัมผัสผ่านลำแขนนี้และฝ่ามือนี้
สิ่งที่เลือนจางบางเบาก็กลับเจนตาหนักแน่น คนที่อยู่ด้วยตลอดค่ำคืนนั่นคือ นารุโตะไม่ผิดแน่
แต่เจ้าตัวกลับไม่พูดอะไรซักคำ...............
ทำไมลืมได้ง่ายดายนัก.......................................
ร่างที่นั่งเท้าคางอยู่ริมระเบียงตัดสินใจไปหาคนที่แสนคิดถึงเอง
ไม่ขอรอจนกว่าจะมีภารกิจจึงเจอหน้ากัน มันนานเกินไปสำหรับเขา
ซาสึเกะลุกขึ้นแล้วเดินลงไปชั้นล่างเข้าไปในครัว ไม่นานก็ผ่านพ้นประตูบ้านในมือมีถุงที่ใส่ส้มอยู่ 4-5 ผล
“หมู่นี้ชอบกินเหลือเกินแฮะ พวกส้มกับมะม่วงดองเนี่ย”
เด็กหนุ่มพึมพำก่อนที่จะล็อกกุณแจบ้านให้เรียบร้อยแล้วมุ่งไปที่บ้านของนารุโตะ
*****************
“มะ มะ ไม่จริงน่า อะไรกัน บ้าแล้ว มันต้องเสียแน่!!!!!”
มือของนารุโตะสั่นเทาแต่ยังคงถือแท่งพลาสติกยาวไว้ในมือแน่น แผ่นกระดาษร่วงหล่นปลิวลงข้างตัว
................คู่มือทดสอบการตั้งครรภ์...................
ตุ้บ!!
ร่างที่เกิดอาการช็อกจนพูดอะไรไม่ออกยามรู้ผลตรวจทรุดลงไปกองอยู่บนเข่า ท่าทางอ่อนแรงเหลือประมาณ
“ขึ้นสีแดง แสดงว่าตั้งครรภ์ ขึ้นสีแดง แสดงว่าตั้งครรภ์ ขึ้นสีแดง แสดงว่าตั้งครรภ์
ขึ้นสีแดง แสดงว่าตั้งครรภ์ !!!!!”
ได้แต่พูดประโยคเดิมซ้ำไปมาราวจะตอกย้ำความโง่เง่าของตัวเอง
“ไม่นะ อย่าเล่นแบบนี้ ไม่เอานะ ฮึก ไม่ ม่ายยยยยยย ขอร้อง!!!ได้โปรด อย่าท้องได้ไหม!!!!”
ร่างบอบบางล้มลงไปนอนอยู่บนพื้นใบหน้าเกลือกอยู่บนเสื่อที่ใช้ปูพื้นห้อง
ด้วยหมดเรี่ยวแรงแล้วจริงๆแรงเฮือกสุดท้ายเหือดหายไปสิ้นเมื่อเห็นแถบสีแดงเล็กๆที่ช่องแสดงผลตรวจ
มือทั้งสองกำแน่น ตัวสั่นระริก น้ำตาที่เคยคิดว่าหยุดไหลไปแล้วกลับมาอีก
ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก!!!
“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับฉัน!!!!!!! ทำไม!!! โฮฮฮฮฮฮฮฮ”
ทุบพื้นแต่คนที่เจ็บกลับเป็นตัวเองเจ็บที่ใจดวงนี้
ภาพสองคนนั้นยืนเคียงคู่กันตามหลอกหลอน อยากจะลืม!!!! ลืมทุกอย่าง ทิ้งทุกอย่าง!!!
สัญญากับตัวเองไว้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็จะไม่บอกใครทั้งนั้น!!!
ซากุระจัง..... ถ้าพูด ซากุระต้องเสียใจมากมายแค่ไหน รู้อยู่เต็มอก
ไม่อาจที่จะทำลายความหวัง ความฝัน ความสุขของใครได้..... สองคนนั้น ซาสึเกะ ซากุระ
อย่าได้คิดเข้าไปขวาง แทรกกลางระหว่างสองคนนั้น
อย่าได้แม้แต่จะคิด อยู่ตรงนี้ซะ!!! อยู่ห่างๆซะ!!! ยิ่งไกลเท่าไหร่ยิ่งดี!!!
แกทำได้แค่มองสองคนนั้นอยู่ด้วยกันเท่านั้นแหละ จำใส่กะโหลกไว้!!!!
ดั่งกระจกใสมากั้นไว้ เห็นได้ใกล้ชิด แต่ไม่อาจเอื้อมมือสัมผัส...........
“ซากุระจัง ฉันขอโทษ..... ..ขอโทษ....ฉันคง..ไม่อาจมองหน้าซากุระจังได้แล้ว....”
“ใคร..ก็ได้...ช่วยฉันที....บอกฉันที...ว่านี่..ฉัน.........ฮึก...แค่ฝันไป...”
น้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรง ร่างกายที่อ่อนล้ายันตัวเองลุกขึ้น กลับมานั่งคุกเข่าเช่นเดิมน้ำตานองหน้า
กำปั้นที่กำแน่นง้างออกจะทุบเข้าที่ท้องให้สุดแรง หากแต่ ทำไม่ได้ ทำไม่ได้........... เด็กคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
ชีวิตที่บริสุทธิ์
“ฮึก ฮึก ลูก...งั้นรึ….”
ที่เกิดขึ้นคืนนั้น ไม่ได้ตั้งใจทั้งคู่ เด็กก็เกิดมาจากความไม่ตั้งใจ เหมือนชีวิตเขา ไม่ได้มีใครตั้งใจให้มีชีวิตอยู่….
ทั้งที่ใจนี้ก็รัก รักซาสึเกะ ความผูกพันที่ก่อร่างสร้างฐานเงียบๆ
คงจะตั้งแต่วันที่พบกันที่ริมน้ำนั่นต่างคนต่างเมินหน้าหนี หากความจริงแล้วแอบยิ้มอยู่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น …..
“ยังจำได้อีกนะเรา น่าจะลืมไปได้ตั้งนานแล้ว….”
นับจากวันนั้นเรื่อยมา ซาสึกะกลายมาเป็นเป้าหมายในชีวิต
พยายามทุกอย่างที่จะให้ซาสึเกะยอมรับ พอรู้ตัวว่าที่ทำไปทั้งหมดนั่นก็เพราะอยากให้ซาสึเกะสนใจ
เพราะรัก!!! ถึงได้ทำ!!!
‘นายจะทำหน้ายังไง ซาสึเกะ...อึ๊ก ..ถ้ารู้ว่าฉันท้องลูกนายอยู่... ........’
“ไม่ต้องบอกก็รู้ ใครกันบ้างจะอยากมีลูกกับคนที่ไม่ได้รัก......แต่ซาสึเกะ เด็กคนนี้ฉันจะไม่ทำลายหรอกนะ....
แต่นายไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น..........”
นอนกอดตัวเองคู้ตัวให้เล็กที่สุด
มือกุมท้อง น้ำตาไหลแผ่ว
ไม่อาจได้ซึ่งคำตอบใด มีเพียงความเงียบงัน และความเจ็บปวดที่ตอกย้ำลงบนหัวใจ
เงาแห่งความว่างเปล่าสะท้อนความอ่อนแอให้ฉายชัด
ไม่อาจทำใจให้เห็นแก่ตัว แย่งชิงมาไว้ครอง
ก้มลงมองที่ท้องของตัวเอง
ชีวิตอีกหนึ่งที่กำลังเติบโตอยู่ภายในกาย...........
เนื่องจากหันหลังให้ประตู จึงไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้า ผู้มาเยือนหยุดอยู่ที่ ด้านหลัง
แล้วหยิบกระดาษที่ปลิวตกไปเมื่อครู่ขึ้นมาดู แต่เพราะไม่อาจที่จะรับรู้อะไรได้อีกแล้ว
ร่างบอบบางจึงนอนนิ่งไม่รู้ตัวว่าใครเข้ามา
“นารุโตะ!!! ผลตรวจนี่มันอะไรน่ะ!!!”
“อ๊ะ!!!! ”
เด็กสาวสะดุ้ง ดวงตาสีฟ้าคลอน้ำใสๆหันควับ มองผู้มาใหม่อย่างตื่นตระหนก!!
TBC
ความคิดเห็น