- Doll's Heart -

ตอนที่ 2 : - Doll's Heart - part 2

Part 2


/// เมื่อคืนเจ้าซาสึเกะมันรู้ได้ยังไงนะ /// นารุโตะนั่งอยู่บนต้นไม้พลางคิดเรื่องเมื่อคืน 
ที่เด็กหนุ่มเจ้าของ เนตรวงแหวนถามคำถามแทงใจดำเขาตรงๆ
…………………………….

ทำไมถึงร้องไห้..... น้ำเสียงที่เอ่ยถามช่างเปี่ยมความห่วงใย แต่ 
ไม่ใช่ว่าเขาคิดเข้าข้างตัวเองหรอกหรือ.....

“เฮ้อ..........” นารุโตะทอดถอนใจ “แถมมุดเข้ามาในโปงคนอื่นเขาอีก หมอนี่บางทีก็เดายากจริง”

ภารกิจครั้งนี้น่าอึดอัดใจกว่าที่ผ่านมา ท่าทีของซาสึเกะก็ประหลาดๆมาตั้งกะเมื่อคืน 
แล้วก็แม่ของเจ้าหนูนั่นที่ดูไม่ชอบขี้หน้าเขาเสียเต็มประดา 

แต่ไม่เป็นไร...................

“อดทนถึงแค่เย็นนี้เอง เดี๋ยวภารกิจนี้ก็จบแล้ว” นารุโตะบอกตัวเองให้มันรู้สึกดีขึ้นอีกสักนิดหลังจากต้องทนเจ็บข้างในลึกๆมาตั้งแต่เมื่อวาน

ความอ้างว้างที่ไร้ก้นบึ้ง.................................................
ความเจ็บปวดที่ไม่มีใครรับรู้..................................................
ความเดียวดายที่ติดตัวมาเมื่อแรกลืมตาขึ้นเผชิญโลกที่ไม่มีใครต้องการ.....................................

ไร้บิดามารดรคอยประคองยามล้มลงหรืออ่อนล้า......................................................
ไร้ซึ่งความรักและที่พักพิงใจในวัยเยาว์............................................................. 

เมื่อเป็นเช่นนั้นเหตุผลที่จะมีลมหายใจอยู่ทุกวันนี้ คืออะไร.........................................................
โฮคาเงะ งั้นหรือ ที่ใฝ่ฝันอย่างแท้จริง..............ไม่ใช่………… 

สิ่งที่ต้องการเพียงแค่ความรัก.......................
ด้วยหวังที่ว่าสักวันจะมีมืออุ่นที่ยื่นมาให้ไขว่คว้าจับไว้..........................
ลูบหลังยามหวาดกลัว.........................................................



แต่........


สิ่งที่ได้เจอ....................
กลับเป็นฝ่ามือที่ผลักไสและเสียงด่าทอ..............................

“ไปให้พ้น เจ้าเด็กปีศาจ”
“ฉันไม่อยากเล่นกับนาย ไปให้ไกลๆเลย”
“อย่าไปยุ่งกับมัน เดี๋ยวซวย”
“อึ้ย เจ้านี่นะเหรอที่มี ปีศาจอยู่ในตัวมันน่ะ”

สายตาที่มองกวาดอย่างโกรธขึ้งต่อคำพูดเหล่านั้น ความจริงมันไม่ใช่เลย ไม่ได้อยากทำ..............
ที่โกรธน่ะ คือตัวเองต่างหากที่ทำไมต้องยืนอยู่ตรงนี้ และทำไมต้องมีหัวใจที่รู้สึกเจ็บร้าว

ฝีเท้าที่วิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อหลีกหนีจากผู้คน ภาพโฮคาเงะที่เห็นฝังแน่นในใจเวียนวน
ผู้คนต่างรักใคร่ เคารพและนับถือ ต่างเห็นว่าคือผู้ที่สำคัญ และโฮคาเงะไม่มีวันถูกลืม แม้ว่าจะตายไปแล้วก็ตาม 

ภาพดวงหน้าสลักเด่นเป็นสง่าบนผาหินบ่งบอกถึงสิ่งนั้น
“ เพราะฉะนั้น ฉันก็ต้องเป็นให้ได้ เพื่อที่จะได้เป็นที่รัก ที่ยอมรับ และไม่ถูกลืมเลือน”


ตุ๊กตาหมีตัวเก่าถูกกอดแนบอกเด็กน้อย น้ำตาไหลเอ่อไม่ขาดสาย เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หากแต่ความจริงแล้ว.........
โดยใจแท้.........ไม่ต้องการ ชื่อเสียง......เงินทอง.....อำนาจ.......ไม่ต้องการ ไม่ต้องการเลย
แค่ยอมรับกันในฐานะมนุษย์คนนึงไม่ใช่.........เด็กปีศาจ...........
แค่หันกลับมามองกันบ้าง……………
แค่ไม่หันหลังให้เหมือนกับตัวเราที่อยู่ตรงนี้เป็นอากาศธาตุ...................

ครูอิรุกะ คือครู ........คือเพื่อน....... คือพ่อ .....และพี่ชาย........ 

คือคนทีไว้วางใจ และเห็นตัวตนของเราจริงๆ มือที่ยื่นมาทำให้รู้สึกปลอดภัย
แต่มาวันนึงเขาบาดเจ็บเพราะเรา..........
แล้วพอได้รู้ว่าปีศาจในตัวเราเคยฆ่าพ่อแม่ของครูอิรุกะ……….. 


“ผมคงหวังให้ครูคอยเอาใจใส่หรือเป็นห่วงผมไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งเป็นแบบนั้น ผมยิ่งรู้สึกผิด” 

ร่างบางเอ่ยกับตนเอง อย่างแน่วแน่ และนับจากนั้นมา

เจ็บปวดแค่ไหน อ่อนล้าเพียงใด นารุโตะไม่เคยปริปากอีกเลย............... 

เก็บงำความรู้สึกแท้จริงไว้ ที่คนอื่นได้เห็นมีเพียงรอยยิ้มกวนๆกับปากไม่มีหูรูดและพฤติกรรมพิเรนๆเท่านั้น......................

ทุกครั้งที่อยู่เพียงลำพัง ความอ่อนแอที่ไม่มีใครเห็นก็เผยออกมา แต่แค่....
ต่อหน้า เจ้าหมีตัวเก่านั่นตัวเดียว


ร่างที่เอนพิงต้นไม้ใหญ่ดูอ่อนแรงกว่าปกติ ดวงตาเหม่อลอยไปไกลเกินกว่าใครจะคาดเดา

“ตอนนี้ฉันยังหายใจใช่ไหม เจ้าหมี” นารุโตะเอ่ยเสียงแผ่ว แล้วคลี่ยิ้มออกช้าๆ 
ร้องเพลงเดิมที่ไม่ว่าใครได้ยินก็ไม่มีวันเชื่อว่าออกมาจากปากของเขา

“ฉันคือ ตุ๊กตา... ลัล ...ลา.... ไม่ว่าเธอจะทิ้ง... หรือทำอะไร ฉันไม่รู้สึก ลา.. ล้า.... ไม่เจ็บปวด
ลัล ล้า ฉันคือ ตู๊ก ตา นารุโตะ ฉันเข้มแข็ง และยิ้มเสมอ ลา....ล้า เธอเห็นมั้ย ตอนนี้ฉันก็ยังยิ้ม...... เพราะฉันไร้ความเจ็บปวด เพราะฉันไร้หัวใจ........” 

ร่างเล็กปิดตาลงรอคอยให้เวลามันลื่นไหลไปเรื่อยๆ
ลมพัดผ่านแก้มและเส้นผม

“เอาล่ะ พอซะที” นารุโตะกระโดดพรวดลงมาจากต้นไม้ เดินเข้าไปในบ้าน 

//เข้าไปในบ้านดีกว่า อยู่คนเดียวเดี๋ยวคิดมากอีก// นึกแล้วก็ดันพาลไปนึกเรื่องเมื่อคืน
............................................................................

“ทำไมถึงร้องไห้.........” ซาสึเกะเอ่ยถามพร้อมคลายมือที่ปิดปากอีกฝ่ายออก 

"ทำไม......นาย....รู้" นารุโตะพูดเสียงสั่นคลอน 
เผยให้เห็นความอ่อนแอออกมาแต่เด็กหนุ่มก็รีบกลบเกลื่อนทันที 

// เจ้าหมอนี่ไม่ได้เห็นเราตอนเดินไปที่ร.ร.หรอกมั้ง//// 

“ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย”
// ขอร้อง อย่าทำเป็นห่วงฉันเลย ถ้านายไม่รู้สึกอย่างนั้นจริง // 

“อือ ใช่ ไม่เกี่ยว นายจะเป็นไงก็เรื่องของนาย ฉันแค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้น” 
ซาสึเกะเอ่ยหน้าตาเย็นชา 

“เออ รู้แล้วก็ไปซะทีเซ่” นารุโตะเอ่ยกวนๆ เด็กหนุ่มผมดำจึงเคลื่อนตัวออกกลับไปที่นอนของตัวเอง
ก็แค่สงสัย ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น........................................
........................................................................................

หลังจากนารุโตะเดินเข้ามาในบ้านเห็นเจ้าหนูนั่งเล่นอยู่คนเดียว เลยเดินเข้าไปอุ้ม

“ว่าไง เจ้าหนูคนอื่นไปไหนซะล่ะ” 

“ แอ้ แอ้ ” 

“อะไร แอ้ ไม่รู้เรื่อง” นารุโตะแกล้งเอียงหูไปใกล้ๆเจ้าตัวเล็ก คล้ายรอฟังคำตอบ 

“คิก คิก คิก” 

“อ้าว คราวนี้ขำเลยเหรอเนี่ย” 

เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยในอ้อมแขน
ถ้าในวัยเด็กมีคนคอยรักและดูแลแบบนี้เขาเองก็คงไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

“ต่อหน้าคนอื่นฉีกยิ้มแทบตาย แต่ที่ยิ้มจากข้างในจริงๆแทบนับครั้งได้ แล้วพออยู่คนเดียวก็นั่ง....
ช่างมันเหอะ!!!! พูดไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี ฮ่า ฮ่า”
 
แต่เด็กน้อยกลับไม่ขำอีก มองดูเขา
ทำหน้าแปลกใจ แล้วเอื้อมมือมาแตะแก้มของเด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหาง 

“ แอ๊ แอ๊” นารุโตะรู้สึกตัวว่าน้ำตากำลังไหลอาบแก้มสองข้างนั้น เลยยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ด

“ไหลอยู่ได้ ไอ้น้ำตานี่ น่ารำคาญจริง ฉันไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากอ่อนแออีกแล้วนะ!!!”

.......แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหล………

“ทำไม มันไม่หยุดซักที” เสียงที่เล็ดลอดออกมาเริ่มอ่อนล้าลงอย่างเห็นได้ชัด

นารุโตะไม่รู้ว่าร่างของเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้านี้มันสะเทือนใจเขา

เด็กที่ได้รับความรักเปี่ยมล้น…………
กับเด็กที่ถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลัง...........................

เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าหม่นมัววางเด็กน้อยลง 

“รออยู่นี่แหละ ฮึก เดี๋ยวซาสึเกะ กับซากุระก็คงมา ฮึก” น้ำเสียงเริ่มสะอื้น 

เด็กหนุ่มรู้ความเจ็บปวด อ้างว้าง ความเหงา และเดียวดาย ที่สะสมมาเนิ่นนานตั้งแต่วัยเยาว์ใกล้จะระเบิดออกมา ด้วยที่เขาไม่อาจที่จะฝืนได้อีกแล้ว
นารุโตะวิ่งออกไปทันที ห่างจากบ้านผู้ว่าจ้างไกลออกไปเรื่อยๆ............


เฝ้ามองหาที่แอบอิงพักพิงใจ.............
ด้วยตอนนี้ใจดวงนี้ไม่อาจแบกรับ..............
ขอเพียงที่สักแห่งไว้ระบาย…..ไว้คลายเจ็บ........
อยู่ที่ไหนกัน........เฝ้ามองหา................
รอบตัวมีเพียงความมืดมิด..........หนาวเหน็บตรึงตรา........
“เจ้าหมี”ขอให้ใจฉันเป็นดั่งใจเจ้า..............
เมื่อมันไม่มีที่แห่งนั้น..................
ก็ขอให้ใจอย่าได้รู้สึกถึงสิ่งใดอีกเลย............................


…….หัวใจตุ๊กตา.................. 

TBC