เจ้าหญิงจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #8 : เจ้าหญิงจอมซ่า : ตำนานสวนกุหลาบ(ต่อ)

“งั้นข้าขอถามท่านหน่อย ว่าทำไมท่านถึงรักชายคนนั้น”

“เรื่องนั้น...”นาดีนตอบไม่ถูก ในสิ่งที่เมต้าถามมา และนางก็เริ่มฉุกคิดว่าทำไม... นางถึงรักคนผู้นั้น

“เพราะรูปร่างหน้าตา หรือไม่ก็เพียงเพราะเขาทำดีด้วยใช่หรือไม่”

“คือ ข้ารักเขาจากนิสัยใจคอของเขา” นาดีนตอบด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อย

“นิสัย...   ท่านคบกับคนผู้นั้นนานเท่าไรกัน ท่านถึงบอกว่าท่านชอบเขาที่นิสัย”นาดีนคิดตามที่เมต้าพูด ความจริงนางเพิ่งคบกับเฟริคได้ 2 เดือนเท่านั้น

“สะ... สองเดือน”

“เวลาเพียงแค่นั้นน่ะหรือ ที่ท่านบอกว่าท่านรู้นิสัยใจคอของเขา ท่านเคยคิดหรือไม่ ว่าสิ่งที่เห็นมันอาจเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา”

“แต่...”

“ข้าจะให้ท่านเก็บไปคิดเองแล้วกัน”

แล้วเมต้าก็เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ ความจริงนาดีนก็คิดอยู่เหมือนกัน กับสิ่งที่เมต้าพูด แต่ความรักและความไว้วางใจในตัวเฟริค ทำให้นางเชื่อใจเขามากกว่า

คืนของวันนั้น นางได้แอบออกไปพบเฟริคที่สวนกุหลาบที่นางปลูกไว้เพื่อเป็นอนุสรณ์ในความรักของนางที่มีต่อเฟริค

“เจ้ามาช้าเสียจริงนาดีน” ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของนาดีนพูดขึ้น เขามีหน้าตาดี จัดอยู่ในขั้นดีมากด้วยซ้ำ

“ข้าขอโทษ เฟริค พอดีท่านพ่อให้คนมาเฝ้าหน้าประตูห้องน่ะ”

“ช่างเถอะ เพราะยังไงวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของข้ากับเจ้าอยู่แล้ว”นาดีนตกใจในสิ่งที่นางได้ยิน และพยายามบอกตัวเองว่าหูฝาด

“จะ เจ้าล้อข้าเล่นใช่ไหม”นาดีนเริ่มน้ำตาคลอ และเมื่อนางได้เงยหน้าขึ้นไป ก็ได้พบกับสายตาเย็นชา

“ข้าเบื่อเจ้าเต็มทนแล้ว ข้าได้พบกับหญิงนางหนึ่งที่เพียบพร้อมด้วยหน้าตาและฐานะ และเขาพร้อมที่จะแต่งงานกับข้า ที่ข้ามาคบกับเจ้าเพราะหวังในสมบัติหรอก แต่ในเมื่อคว้ามาไม่ได้ก็ควรจะเปลี่ยนเป้าหมาย เจ้าว่างั้นมั๊ย ? นาดีน”

“....”นางทำได้เพียงแต่กรีดร้องในใจ พร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลริน

แล้วเฟริคก็ได้หายไปต่อหน้าต่อตานาง นางได้หวนคิดถึง ถึงสิ่งที่ทุกคนนั้นพร่ำบอกนาง นางเข้าใจดีว่าอดีตนั้นไม่สามารถแก้ไขได้  และเมื่อเป็นเช่นนั้นนางก็ไม่ขอที่จะมีอนาคตต่อไป นางได้ฆ่าตัวตายที่สวนกุหลาบแห่งนั้น ที่ที่ซึ่งเป็นอนุสรณ์แห่งความรักของนาง

“ทำไม องค์หญิงนาดีนต้องฆ่าตัวตายด้วยล่ะ” (เกือบ)ทุกคนอาจคิดว่าเพราะความรัก แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แค่ผู้ชายคนเดียวเอง

“คงเป็นเพราะความรักที่นางมีต่อท่านเฟริคมั้งเพคะ”

“ฉันไม่เข้าใจ แค่ผู้ชาย(ห่วย ๆ)คนเดียวเนี่ยนะ”

“เพคะ ท่านคงไม่เข้าใจ ว่าการที่เรารักและไว้วางใจใครนั้น ทำให้เรามีความสุขจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่รักนั้นกลับเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา มันจะเศร้าเสียใจขนาดไหน” อืม ๆ

“งั้นเหรอ”แล้วก็มีแม่บ้านคนนึงเดินมาทางฉัน

“อยู่นี่เองเหรอนีน่า ตามหาตั้งนาน อุ๊ย ขออภัยเพคะองค์หญิง หม่อมฉันไม่หราบว่าพระองค์ทรงนั่งอยู่ตรงนี้”ตะโกนมาตั้งนานเพิ่งมาขอโทษ ฉันนั่งหัวโด่อยู่ทั้งคน - _-

“ไม่เป็นไรจ้ะ”ฉันตอบตามมารยาทที่พึงกระทำในฐานะองค์หญิง ถ้าเป็นตอนที่ฉันยังเป็นสามัญชนอยู่นะจะตอบแรงมากเลยอ่ะ แหะ ๆ ^ ^;

“ว่าแต่เธอมีอะไรเหรอ หยิน”

“งานในครัวยุ่งมากอยากให้ไปช่วยน่ะ” นี่คุยข้ามหัวฉันเลยนะเนี่ย- -

“ได้ หม่อมฉันขอลานะเพคะ”ทั้ง 2 คนก้มหัวแล้วก็เดินจากไป แต่นี่ก็เริ่มมืดแล้วนะ ฉันไปที่ห้องรับรองดีกว่า