คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อาวุธใหม่
บทที่เก้า: อาวุธใหม่
“เฮ้อ สบายจังเลยน้า” เนียทาพองเดินกับพรรคพวกของเขาอีกห้าคนตามทางเดินของโซนพักผ่อนพร้อมกับพรรคพวกอีกสี่คน คนนึงหายไปไหนหน่ะไรอ คาร่าหน่ะ ขอตัวอยู่ในห้องพร้อมกับอุปกรณ์ต่างๆมากมายในนั้นแล้วไล่พวกเขาทั้งห้าออกมาข้างนอกอย่างไม่เกรงใจรุ่นพี่รุ่นน้องเลยทีเดียว
หลังจากจบเรื่องที่ ยูโทร่า เรียบร้อยเด็กทั้งหกก็กลับมายัง ป้อมปราการอย่างปลอดภัยแม้จะพบว่าผ่านไปหลายเดือนทีเดียวที่พวกเขาหายไป ชุดของพวกเขาได้เสื่อมสภาพและเสียเรียบร้อยหลังจากผ่านการต่อสู้อย่างหนักหน่วงและเป็นคู่ซ้อมกับอัญมณีสีน้ำเงิน แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่พิการ พวกเขาได้นำดาบเพอร์ไซดอนที่ประดับอัญมณีสีน้ำเงินกลับมาจากการขอร้องให้ราชาทั้งสิบสองส่งมอบหลังจากนั้นทางกระทรวง HEXAGON ก็ได้ให้ชาวแอตแลนติสทุกคนอยู่ที่ยูโทร่าได้ไม่มีปัญหา และภารกิจก็เสร็จสมบูรณ์
“แล้วนี่เราจะใส่อะไรดีหล่ะ ชุดพังหมดแล้ว” เอเซกุดถาม เอ
เอ เงียบลงแล้วมองไปที่ เอเซกุด
“ก็ไม่รู้สิ เห็นคุณนายพลเขาบอกมีแค่นั้น พี่ก็ไม่รู้ว่าเราจะเอาไงต่อเหมือนกัน” เอ ตอบแห้งๆ
ทุกคนส่ายหัวกับความไร้ความรับผิดชอบของนายพลเลียนาโวแล้วเดินเล่นต่อไปจนกระทั่งถึงหัวค่ำ หลังจากการเดินยืดเส้นสายและการพักผ่อนตามสถานที่บันเทิงบนยานก็ได้เวลาเตรียมนอนของทุกคน พวกเขาเดินมาจนถึงหน้าห้อง เอ นำคีย์การ์ดของตนมารูดเปิดประตู
ซู่วววว
“เสียงของประตูนี่เปลี่ยนทุกทีเลยเนอะ” นาปากัซพูดขำๆ
และเมื่อประตูเปิดออก พวกเขาทั้งห้าก็เห็นห้องตัวเองกลายเป็นห้องผลิตหุ่นยนต์ไปแล้ว ทั้งเครื่องจักรที่กำลังทำงานอย่างเต็มที่จนมีเสียงดังและคอมพิวเตอร์ อีกทั้งคราบเลอะต่างๆเต็มไปทั่วห้อง คาร่ากำลังใส่แว่นกันแสงพิมพ์คอมพิวเตอร์และดูการผลิตสิ่งของบางอย่างอยู่ ท่ามกลางความความมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้า คาร่าหันมามองทุกคนแล้วหยุดเครื่องจากนั้นหุ่นยนต์ทำความสะอาดสิบกว่าตัวก็เก็บกวาดเอาคราบและอุปกรณ์ไปเก็บอย่างรวดเร็วที่ส่วนห้องของคาร่าที่ตอนนี้มีประตูมิติเปิดอยู่
“นายทำอะไรหน่ะ” เนียทาพองถาม
“นายคงรู้ว่าเจ้าลุงหนวดแก่พุงพลุ้ยเลียนาโวนั่นไม่รับผิดชอบเรื่องชุดเราใช่มั้ย” คาร่าถามเชิงไม่ต้องการคำตอบ แต่ทุกคนก็พยักหน้าพร้อมสีหน้าที่รู้ทันทีว่ากำลังด่าถึงลียนาโวเช่นกัน
“ฉันก็เลยผลิตสิ่งที่จะแทนเจ้าชุดห่วยๆนั่นไงหล่ะ” คาร่าขยับแว่นแล้วหุ่นแม่บ้าห้าตัวก็หยิบกระเป๋ามาตัวละใบแล้ววางมันบนโต๊ะข้างหน้าพวกเขา บนกระเป๋ามีตัวอักษรภาษาทางการของอวกาศสลักอยู่เป็นตัวย่อของชื่อ
คาร่าเปิดกระเป๋าแรก มันเป็นกระเป๋าของนาปากัซ เมื่อเปิดขึ้นมาทุกๆคนก็พยายามมองเข้าไปว่ามันคืออะไร แต่ดูเหมือนนาปากัซจะไม่ค่อยใส่ใจนัก
“ฉันไม่ใส่เสื้อที่นายทำหรอกนะ”
“ใครบอกว่าเสื้อหล่ะ” คาร่าตอบแล้วหยิบสิ่งของในนั้นมา
มันคือ สร้อยคอ ที่มีเหล่าหินอ่อนสีฟ้าเขียวห้อยอยู่เสริมความสวย คาร่านำมันสวมให้กับนาปากัซ และเมื่อใสเข้าไปก็ทำให้นาปากัซดูดีขึ้นอีกระดับหนึ่ง เขาดูเหมือน เอลฟ์ มากขึ้นเลยทีเดียว
“ไม่เห็นมีไรเลยหนิ” นาปากัซบ่น
“ฟังสรรพคุณมันสิ” คาร่าตอบเสียงเรียบ
“เจ้าหินพวกนี้หนะเป็นตัวเก็บข้อมูลและอุปกรณ์ต่างๆ มันจะมีฟังค์ชั่นที่เหมือนกับชุดเดิมแต่ว่าประสิทธิภาพเหนือกว่าหลายเท่า บาเรียหนาและแกร่งขึ้นและอาวุธของนายที่ฉันเพิ่มให้ก็คือธนูและลูกดอก กระสุนของมันคือมวลรอบๆมันจะเอามวลรอบๆของนายมารวมเป็นพลังงานแล้วยิงออกไปดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าหมด ส่วนพวกอาวุธจะไม่ต้องกังวลเหมือนเหตุที่แอตแลนติสแล้วที่ว่าเอาอาวุธวาร์ปมาไม่ได้เพราะอาวุธหน่ะฉันเก็บเอาไว้ในมิติที่สร้างจากอัญมณีนั่น สรุปคือ สร้อยนี่สุดยอด” คาร่าพูดจบก็หอบสักพัก
“แร็ปเก่งมากเลยเด็กน้อย แล้วของฉันหล่ะ” เนียทาพองเริ่มตื่นเต้น เขารู้สึกว่า คาร่า เป็นคนที่อาจจะทำอาวุธได้ถูกใจเขามากที่สุดจริงๆถึงแม้อาวุธส่วนมากของเขาจะถูกชำแหละไปเพราะ คาร่า เช่นกัน
คาร่าเปิดกล่องออกมา สิ่งที่ คาร่า ทำให้เขาคือกำไลข้อมือสีเงินลายแดง อันเล็ก คาร่านำมันสวมมือเขาจากนั้นกำไลก็เกาะมือเขาแน่นแล้วเจาะเข็มบางอย่างจน เนียทาพอง สะดุ้งโหยง
“นี่อะไรหล่ะ แค่นี้เองหรอ” เนียทาพองบ่นอุบอิบ
“ฟังค์ชั่นและความสามารถเท่ากับของนาปากัซ แต่ว่าสิ่งที่นายแตกต่างคืออาวุธ” คาร่าพูดจากนั้นเขาก็เอามือผ่านกำไล ทันใดนั้นกำไลก็แสดงภาพโฮโลแกรมคุณภาพ เอชดี เป็นรูปหุ่นยนต์ คาร่าเลื่อนไปมาเพื่อเลือกหุ่น
“นายลองเลือกตัวนึงสิ” คาร่าพูดกับเนียทาพอง
“นี่นายจะให้หุ่นกระจอกพวกนี้สู้แทนฉันหรอ” เนียทาพอง โวย
“เลือกซิโว้ย” คาร่าหงุดหงิดกับความน่ารำคาญที่เกิดขึ้น แค่ทำของพวกนี้ก็แย่แล้วนะโว้ยเรื่องมากอีก
เนียทาพองเลือกหุ่นที่มีเกราะหนาสีเหลืองมีดาบเล่มใหญ่อยู่ที่ว่วนมือยาวออกมาที่มือถือปืนขนาดใหญ่ทั้งสองข้าง เขากดเข้าไปที่ตัวนั้น
และทันใดนั้นก็มีส่วนประกอบเหล็กต่างๆเข้ามาประกอบรวมกันกลายเป็นชุดหุ่นยนต์แบบที่เขาเลือกมาสวมใส่ตัวเขา
“สุดยอด” เนียทาพองชอบใจ
“เอาหล่ะ อาวุธพวกนี้คือชุดหุ่นยนต์ที่ทำมาจาก ฟอร์ติสเมทิล ทุกตัว อาวุธที่หุ่นพวกนี้ติดตั้งเป็นระดับของต้องห้ามทุกตัวยกเว้นหุ่นตัวแรกใช้เวลาอยู่สาธารณะตามที่ฉันไปทำเรื่องมาหน่ะ” คาร่าอธิบายต่อ
และทุกๆคนก็เริ่มสนใจคาร่ามากขึ้น พวกเขาตื่นเต้นกับชุดอุปกรณ์เล็กๆของพวกเขาซะแล้วว่ามันคืออะไร
“นี่ของเธอ” คาร่าเปิดกระเป๋าของลอเรีย
มันคือชุดพยาบาลสีน้ำเงินอ่อนๆและมีเข็มขัดพกอุปกรณ์ยาครบเซ็ต
“มีฟังค์ชั่นเหมือนพวกนั้นใช่มั้ย” เธอตอบอย่างรู้ทัน
“ใช่ และสามารถปรับความชื้นในตัวเธอได้ด้วย ส่วนยามีรอบตัวเธอ กระเป๋าข้างเป็นกระเป๋ามิติมีอุปกรณ์ทุกอย่าง” คาร่าเสริม
“แล้วของหนูหล่ะ” เอเซกุดทวง
คาร่าหยิบกล่องมาช้าๆเป็นการกวนอีกฝ่ายแล้วหยิบที่คาดผมสีชมพูน่ารักๆออกมา
“ฟังค์ชั่นเหมือนกันแต่มันสามารถเพิ่มความไวในการรวมพลังได้” คาร่าบอก
จากนั้น เอเซกุด ก็เอาคลิปรูปหัวกระต่ายสีขาวน่ารักมาตกแต่งเพิ่ม
และแล้วก็เหลือคนสุดท้าย เอ นั่นเอง คาร่าก็นำของ เอ ออกมา มันคือเข็มขัดสีน้ำตาลและคาตานะเล่มเดียวกันกับที่ เนียทาพองให้ และยังมีมีดพกของเขาเหน็บด้วย เอ แอบโกรธนิดๆที่อีกฝ่ายมายุ่งของๆเขาแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ลองใส่ดูซิ” คาร่าเชียร์ให้เขาใส่
ฟึ่ม
เมื่อเขาสวมเข้าที่เอวก็มีเสื้อคลุมสีน้ำตาลปรากฏขึ้น มีปืนคู่เหน็บที่เอวทั้งสองข้างพร้อมคาตานะ มีพอกเก็ตเหน็บตรงเข็มขัดเต็มไปหมดซึ่งบรรจุอุปกรณ์ทั้งแคปซูลที่พัก อาหาร ยั้ย เมล็ดพืชและยา มีกางเกงขายาวสีน้ำตาลมาแทนรองเท้าเปลี่ยนเป็นบู๊ทซึ่งมีไอพ่นสำหรับบินร่อนใต้พื้นรองเท้า เป็นชุดที่เท่และทันสมัยทีเดียว
“ฉันออกแบบให้สำหรับออกไปในอวกาศด้วยนะ ถ้าไม่มีอากาศพอก็จะมีหน้ากากโผล่ออกมา แล้วเดี๋ยวนายก็ย้ายอาวุธที่นายจะใช้ใส่กระเป๋าเพิ่มเติมเองละกัน” คาร่าเสริม
“แล้วของเธอหล่ะ” ลอเรียถามคาร่า
“ฉันมีแว่นกับปากกาซึ่งเพิ่มศักยภาพแล้วไม่ต้องห่วง” เขาตอบอย่างภูมิใจที่เขาไม่ลืม
หลังจากนั้นทุกคนก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมหลังจากยลโฉมอุปกรณ์ใหม่ที่ทั้ง เท่ และ น่ารัก กว่าชุดทีมเดิมอย่างเห็นได้ชัดเจน
“เอาหล่ะงั้นพรุ่งนี้ก็เริ่มหาอัญมณีต่อไปกันเลย” เอ พูด
“อืมพลังของแต่ละอันก็ต่างกันด้วยสิ สีเขียวคือธรรมชาติ สีน้ำเงินคือไดเมนชั่นเชนจิ้ง ต่อไปจะเป็นอะไรนะ” ลอเรียเพ้อ
“ขออย่างเดียวคือขอหาอย่างเดียวพอไม่เอาสู้กับพลังของมันแล้ว” นาปากัซพูดขำๆ
“คงไม่ได้หรอก” คนๆหนึ่งที่หายไปนานก็มาขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา
“เซนต์” เอ ตกใจเล็กน้อยนึกขึ้นได้เขาก็ไม่ได้ฝึกมาเดือนกว่าแล้วด้วย
“นึกว่าจะไม่สนใจเราแล้วเสียอีก” นาปากัซแขวะ
“เราเจออัญมณีอีกอันแล้ว” จบประโยคนี้ทุกคนก็หันมาตั้งใจฟังอย่างพร้อมเพรียง
“อยู่ไหนครับ” เอถาม
“เอเจนาย และเป็นที่ๆพวกนายจะไร้ประโยชน์มาก” เซนต์พูดเรียบๆตามแบบซึ่งตามมาด้วยความสงสัยของทุกคน
“หา หมายความว่าไงไร้ประโยชน์ เรามีของสุดยอดขนาดนี้แท้ๆ” เนียทาพองถาม
“เดี๊ยวก็รู้”
..........................
ความคิดเห็น