คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : A D U L T E R A T I O N : specialJeonJungkook .
***
เสียงดนตรีดังกระหึมอยู่ตลอดเวลาเป็นปรกติของที่นี้ จองกุกไม่ชอบสถานที่แบบนี้
เขามาตามที่ยุนกิสั่ง เขาถูกยุนกิส่งไปช่วยงานที่อื่นเป็นครั้งคราว ไม่ว่างานจะง่ายจะยากจะเสี่ยง ยุนกิไว้ใจเขาทุกอย่าง ส่วนเขาก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อยุนกิ นั้นไม่ใช้การบังคับเขาเต็มใจทุกอย่าง เขาพร้อมที่จะเสียทุกอย่างยกเว้นยุนกิ คนที่ฉุดเขาขึ้นมาจากตมโสโครกนั้น
ตอนหกขวบในคืนที่มืดฝนตกอากาศเย็นสบายมีครอบครัวแสนสุขครอบครัวหนึ่งที่กำลังหลับไหลในบ้านอันแสนสุขของพวกเขา ทันใดนั้นก็มีคนบุกเข้ามาเสียงปืนดังสนั่นต่างเสียงฟ้าร้อง เสียงฝนกลบทุกสิ่งอย่าง ปิดกั้นโลกภายนอกเสียสนิท ครอบครัวที่เขารักตาย ทุกคนตายหมดยกเว้นเขา
รุ่งเช้าเขาตื่นมาเห็นสภาพทุกอย่างของบ้าน เลือดสาดกระจายเต็มพนังบ้าน พ่อกับแม่ถูกยิงที่ศีรษะ พี่สาวที่แสนดีหายไป บ้านถูกค้นไม่เหลือเงินซักแดง เขาร้องไห้เสียงดังจนเพื่อนบ้านเข้ามาพบแล้วแจ้งตำรวจ งานศพถูกจัดขึ้นหลังจากนั้นในงานน้ำตาเขาไม่ไหลสักหยด
พ่อสอนให้เขาเข้มแข็งในเวลาที่ควรอ่อนแอ ญาติต่างลงความเห็นว่าเขาประหลาด .. ไร้ค่า ไร้คนต้องการ เขาย้ายบ้านบ่อยจนจำไม่ได้ ญาติของเขาส่งเขาไปอยู่ที่นั้นที่นี้เมื่อพบว่าเขาทำลูกของพวกเขาร้องไห้ เขาเป็นเด็กที่หม่นหมอง ไม่มีวัยเด็กที่สดใสเติบโตขึ้นมากลางความรักเหมือนใครหลายๆคน เขาไม่มีเพื่อนในวัยเด็กเพราะย้ายบ้านบ่อยเกินไป และความคิดเขาเกินจากเด็กธรรมดา เขาอ่านหนังสือเขาใจยากกว่าที่พวกเด็กในวัยเดียวกันอ่าน
ตอนเขาเจ็ดขวบ ในการย้ายบ้านครั้งที่แปดเขาตัดสินใจหนี หนีออกจากบ้าน เขาทนไม่ได้ที่ต้องถูกเด็กคนอื่นในบ้านมองว่าเป็นตัวประหลาด กาฝาก ไร้พ่อแม่ เขาตรอมใจ ตัดขาดทุกสิ่งอย่างออกจากชีวิต เขานอนอยู่ข้างถนน ในตรอกแคบๆ สามวัน
ในเช้าวันที่สี่ความหิวมีพลังเหนือสติ เขาไม่มีเงินติดตัวซักแดงมีแค่เสื้อยืดสีแดงสกปรกกางเกงขาสั้นสีดำแล้วก็รองเท้าผ้าใบขาดๆ เขาลืมตาขึ้นมาเพราะมีคนเดินผ่าน จมูกได้กลิ่นอาหารลอยมาจากในถุงกระดาษที่ชายคนนั้นถือ น่าจะเป็นเบอร์เกอร์ เขาลุกขึ้นกระโดดกระชากถุงจากคนที่เดินผ่านแต่เสียท่าเขาไม่มีแรงขนาดที่จะขืนตัวออกจากอ้อมแขนของคนที่จับเขาไว้ด้วยซ้ำ
“ ส่งอาหารมาซะ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ” เขาพูด คนที่กอดเขาไว้หัวเราะเบาๆ ชายคนนั้นมีใบหน้าขาว หวาน อ่อนวัยและดวงตาคล้ายพระจันทร์เสี้ยว รอยยิ้มถูกส่งมาให้เขา .. ไม่ใช่รอยยิ้มเสแสร้งแบบที่ญาติของเขาทำ รอยยิ้มอบอุ่นทำให้เขาน้ำตารื้อนึกถึงครอบครัว เขาก้มหน้าลงและในเวลาที่ไม่ใช่ท้องของเขาร้อง
“ อันที่จริงฉันก็หิวนะแต่ฉันว่านายหิวมากกว่าที่คิด ” คนๆนั้นพูด วางเขาลงกับพื้นแล้วทรุดตัวลงข้างเขาบนพื้นสกปรกนี้ เขามองเสื้อผ้าที่คนๆนั้นใส่ แจ็คเก็ตยีนราคาแพงกางเกงยีนนี่ห้อเดียวกันและเสื้อยืดสกรีนลายกราฟฟิก
คนๆนั้นเปิดถุงกระดาษใส่เบอร์เกอร์ ยื่นมันมาให้เขา จองกุกรับมันมาโดยไม่พูดแกะกระดาษห่อออกแล้วกินอย่างรอดเร็ว คนตัวขาวส่งมันมาอีกอันแล้วจองกุกก็กินหมดอย่างรวดเร็วอีกรอบ อาหารขยะไร้ค่าแค่เต็มไปด้วยความสำคัญกับเขาตอนนี้ จองกุกน้ำตาไหลอาบแก้ม ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาเช็ดมันคนข้างๆก็เอื้อมมือมาปาดมันออกจากแก้มของเขาก่อน
“ ไม่ต้องร้องนะ เอ้า ฉันคิดว่านายยังไม่ได้กินน้ำ ” เขายื่นแก้วน้ำอัดลมที่เหลือครึ่งแก้วมาให้ จองกุกรับมันมาดื่มจนหมด แล้วหันไปมองหน้าคนข้างๆเขาอีกรอบ คนๆนั้นมองเขาด้วยสายตายิ้มๆอย่างถูกใจ มือขาวลูบหัวเขา เขาหลับตารับสัมผัส จองกุกไม่อยากให้น้ำตาไหล แต่มันก็ไหลอีกรอบ เขารู้สึกว่าถูกยกตัวขึ้น
“ ใจเย็นๆ ไม่ต้องร้อง นายอยู่ที่นี้มานานแค่ไหน ” เขานั่งอยู่บนตักคนตัวขาวแล้ว
“ สาม ” มือนั้นยังคงลูบไหล่เขาเบาๆเป็นเชิงปลอบให้อย่าร้องแบบที่พ่อแม่ชอบทำกับลูก
“ แสดงว่าวันนี้วันที่สี่ ” จองกุกพยักหน้า เสตามองลงพื้น
“ หนีออกจากบ้านหรือไง กลับไปไหมเดี๋ยวไปส่ง ” เขาส่ายหน้าแรงๆ น้ำตาหล่นอีกหยด
“ ผมทิ้งมันแล้ว ” จองกุกพูด
“ ทิ้งอะไร ? ”
“ ชีวิตผม ผมไม่ต้องการมันแล้ว มันไร้ค่า ” คนที่ให้เขานั่งตักดึงเขาขึ้นมาแนบชิดยิ่งขึ้นลูบหลังเขาเบาๆ กระซิบข้างหู
“ เจ้าหนูไม่มีชีวิตของใครไร้ค่าหรอกนะ จำไว้อย่าสิ้นหวังหากยังลืมตาอยู่ ”
“ .... ” เขาเงียบ
“ ชื่ออะไร ” คนๆนั้นถามผละออกจากเขา มองหน้าเขาแล้วลูบหัวเบาๆอีกรอบ
“ จองกุก ” เขาตอบ คนๆนั้นยิ้มให้เขาอีกรอบ
“ มีแค่ชื่อหรือไง นามสกุลล่ะ ? ” คนๆนั้นหัวเราะเบาๆ
“ จอน จอน จองกุก ” เขาตอบอีกรอบมือขาวยังคงลูบหัวของเขาอยู่
“ มากับฉันไหม ? ” คนๆนั้นถาม
“ ไปไหน ” จองกุกขมวดคิ้ว
“ ฉันชอบนาย ต้องการนายด้วย สนใจจะมาด้วยไหม ? ” จองกุกเบิกตากว้าง คนตรงหน้ายิ้ม
คนๆนี้ไม่รังเกียจเขาที่นอนข้างถนน
คนๆนี้ยอมนั่งข้างเขาบนพื้นสกปรกนี้ทั้งๆที่ตัวเองใส่เสื้อผ้าราคาแพง
คนๆนี้เช็ดน้ำตาให้เขา
คนๆนี้เพิ่งพูดว่ารักเขา
คนๆนี้บอกว่าต้องการเขา
จองกุกพยักหน้าเบาๆ คนตัวขาวลุกขึ้น ฉุดมือเขาให้ลุกตามจับมือเขาไว้แล้วบีบเบาๆ เขาเดินออกจากตรอกสกปรกนี้ตามคนๆนั้น ผู้คนเดินสวนไม่แม้แต่จะเข้าใกล้เขาเพราะเขาสกปรก การนอนข้างถนนสองสามวันมันทำให้เหมือนขยะมากกว่าที่คิดแต่คนตัวขาวไม่สนใจ จับมือเขาไว้แล้วก้าวเดินไปพร้อมๆกัน
“ อ้อ ลืมบอกไป” คนตัวขาวก้มหน้าลงมาพูดกับเขาหลังจากที่หยุดอยู่ข้างถนน
“ ฉันชื่อยุนกิ มิน ยุนกิ ” ยุนกิยกมือโบกแท็กซี่แล้วหันมายิ้มให้เขาอีกที ..
“ ที่คฤหาสน์ของฉันน่าจะไม่มีเสื้อผ้าสำหรับนาย อย่างแรกคือเราควรไปซื้อเสื้อผ้าให้นาย”
***
จากนั้นเป็นต้นมา เขาเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ชานเมืองของยุนกิ ยุนกิมีทุกสิ่งทุกอย่าง ยุนกิเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของจองกุก ยุนกิสอนเข้าเองทุกอย่าง ความรู้ต่างๆไหลเข้ามาในสมองอย่างเต็มใจ เขาชอบเวลาที่ตัวเองฝันร้ายเพราะเพียงไปเคาะห้องของอีกคน ยุนกิก็จะเปิดประตูแล้วให้เขาไปนอนด้วยที่เตียงถึงเช้า เวลาเขาเป็นไข้ยุนกิก็จะดูแลเขาตลอดเวลา เช็ดตัว ป้อนข้าว แม้ว่างานพวกนี้จะโยนให้คนรับใช้ทำก็ยังได้แต่ไม่ทั้งหมดยุนกิทำเอง สำหรับเขายุนกิเป็นมากกว่าพี่ชายในนาม เป็นมากกว่าผู้ปกครอง เป็นมากกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
พระเจ้าของเขา เทวดาของเขา มิน ยุนกิ ..
tbc.
- เอาสเปน้องจอนมาฝากตอนที่เก้ายังไม่แต่งเลยรอก่อนนะตอนที่เก้าเสร็จแล้วเค้าจะเอาตอนที่แปดลงให้
น้องจอนกับพี่ก้าเขามีความสัมพันธ์กันเหนียวแน่นคะ เรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่ง อิอิ
แล้วก็ฟิคมีแท็กแล้วนะ #อดวก เล่นกันหน่อยไม่อยากให้แท็กเงียบแง่ะ เค้าจะไปส่องอิอิ ทวงก็ทวงในแท็กนั้นแหล่ะ
อยากได้อะไรขอมาฟิคเรื่องนี้มีให้ทุกอย่างครัชชชช จุ้บๆ
ความคิดเห็น