คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : A D U L T E R A T I O N : 7
***
ยุนกิขับรถมาเรื่อยๆ ก่อนจะจอดลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง มันดูเหมือนจะเป็นบ้านร้าง แต่บ้านหลังนี้ยังมีไฟฟ้าและน้ำประปาเหมือนปรกติ ผนังบ้านมีจุดที่สีลอกออกเป็นย่อมๆ เถาวัลย์ขึ้นไปพันอยู่ตามตัวบ้าน มีแมวจรจัดมาอาศัยอยู่ตามอัธยาศัย ชาวบ้านไม่ค่อยได้มายุ่งเกี่ยวกับมันสักเท่าไหร่เพราะมันไม่ใช่แค่บ้าน
"เจ้าหนูฉันรู้ว่าตื่นแล้ว"ยุนกิเรียกแทฮยองทำตัวเหมือนนอนอยู่เบาะหลังทั้งๆที่ตื่นแล้วเด็กหัวส้มโคลงหัวนิดๆ แล้วโผล่หน้ามาตรงช่องระหว่างเบาะ
"ถ้าผมตื่นแล้ว เรามาทำอะไรที่นี้ ?"แทฮยองถาม แล้วขมวดคิ้ว
"ฉันให้แก้ใหม่นะเจ้าหนู นายไม่ใช่เราโอเค ?"
"ผมหรอ ?" เขาถามพร้อมชี้ตัวเอง แล้วทำตาโต
" yes ,good luck boy" ยุนกิยื่นปืนของตัวเองให้แทฮยองหนึ่งกระบอกพร้อมกับซองจดหมายอีกหนึ่งซอง ฉีกยิ้มให้แล้วโบกมือให้แทฮยองเป็นเชิงไล่
"ถ้าผมไม่ไปล่ะ ?"
เสี้ยววินาทีนั้น มีคนเปิดประตูรถจากทางด้านซ้ายขึ้นมา คนๆนั้นสวมฮู้ดและหน้ากากปิดบังใบหน้า เขาแทรกตัวลงตรงที่นั่งข้างแทฮยอง เขารับรู้ได้ถึงแรงกดที่สีข้างก้มลมไปมองก็เจอมีดด้ามหนึ่งกำลังจิ้มเขาอยู่ .. อ่าชีวิต แทฮยองคิด เขาเขยิบตัวมาชิดประตูรถด้านขวา นี้อาจจะเป็นลูกน้องของยุนกิอีกคน ใจเย็นไว้คิมแทฮยอง หมอนี้เพิ่งจิ้มนายไป ใจเย็นไว้ ถึงมันจะไม่ได้ทำให้บาดเจ็บแต่มันก็ทำให้ใจเต้นโครมครามได้เล็กน้อย ..
“ ลงไปซะถ้าไม่อยากตาย เอาของมาให้ได้แล้วเจอกันที่ผับของฉันโซนวีไอพี ถ้ายังนั่งอยู่นี้อีกล่ะก็ คราวนี้ที่ไหนดีแล้วแต่นายเลย ” ยุนกิพูดพร้อมหันมายิ้มให้คนที่เพิ่งขึ้นรถมา ชายที่สวมฮู้ดควงมีดในมืออีกครั้งจับมันให้แน่นแล้วจ่อไปที่คอของแทฮยอง ..
“ โอเคๆ ผมไปแล้วก็ได้ ”
แทฮยองลงรถอย่างว่าง่าย คนที่เอามีดมาจ่อเขาเมื่อกี้น่าจะเป็นลูกน้องยุนกิจริงๆอย่างว่าแหล่ะ อายุน่าจะราวๆเขา ถ้าสังเกตดีๆจากส่วนที่พ้นหน้ากากออกมา แต่แววตาเด็ดเดี่ยวเด็ดหัวคนตามที่สั่งได้ทุกเมื่อ พวกเครื่องจักรสังหาร เขารู้สึกได้ถึงน้ำฝนที่กระทบลงบนศีรษะตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าฝนตกซะแล้ว แทฮยองปีนรั้วบ้านตรงหน้าแล้วกระโดดลงไปที่สนามหญ้าข้างล่าง เขาเปื้อนดินนิดหน่อย รถของยุนกิแล่นออกไปแล้วเป็นสัญญาณว่าอีกฝ่ายเอาจริง แทฮยองวิ่งตรงไปที่ประตูบ้าน พักหลบฝนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้ความสว่าง เพื่อที่จะดูสิ่งที่อยู่ในซองจดหมายที่ยุนกิให้เขามา
มือหนาฉีกซองกระดาษตรงหน้า คลี่มันออกอย่างแผ่วเบา
‘ PASSWORD : 1 9 6 3 ’
รหัสนี้น่าจะเป็นรหัสเพื่อเปิดอะไรบางอย่าง ไม่ตู้เซฟก็ห้องลับเข้าต้องไขมันอีกชัวร์เพราะรหัสทั่วไปมันมี สี่ หลักเป็นอย่างต่ำ แทฮยองถอนหายใจแล้วหันหลังกลับมาผลักประตูบ้านเพื่อเข้าไปเอาของที่เขาก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
***
คิม แทฮยองกำลังเจอสถานการณ์ที่อยากพาตัวเองออกไปให้เร็วที่สุดในตอนนี้ เขาเจอเซฟแล้วมันอยู่ที่ห้องใต้ดินไม่มีอะไรง่ายกว่านี้อีกแล้วสิ่งที่อยู่ข้างในมันเป็นกล่อง อะไรสักอย่างที่เขายังไม่ทันได้เปิดดู เพราะว่ามีคนบุกเข้ามายิงเขาซะก่อน
คนพวกนั้นบุกมาแบบไม่ทันให้เขาตั้งตัวมีพวกประมาณห้าถึงหกคน เขาจัดการไปได้สาม กระสุนเหลือน้อยเต็มที ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่ชั้นสามของบ้าน ในห้องมืดๆ พวกมันยังหาเขาไม่เจอ มีทางหนีอยู่สองทาง เป็นทางที่บ้าพอๆกัน ทางที่หนึ่งคือวิ่งฝ่าออกไปเลย ทางที่สองคือโดดลงจากหน้าต่างตรงนี้
“คิดสิ คิด” เขาบอกตัวเอง ประคองปืนไว้ในมือสายตาเสมองไปทางประตูแล้วมองไปที่หน้าต่าง ข้างล่างเป็นพื้นดินโดดลงไปแบบไม่ฝึกดีๆมีแต่ตายกับตายแน่ๆ เขาหนีบกล่องเจ้าปัญหาทีพาเขามาเจอกันความซวยครั้งใหญ่ของชีวิตแล้วถอนหายใจ เหงื่อไหลเป็นหยด ที่นี้ร้อนในขณะที่ข้างนอกฝนยังตก
แทฮยองค่อยๆเขยิบตัวออกจากซอกตู้ที่หลบอยู่ วิ่งไปทางหน้าต่างอีกด้านหนึ่งของห้อง
บิงโก
ข้างล่างของทางด้านนี้เป็นสระน้ำ มันอยู่ด้านข้างของตัวอาคารเขาเลยไม่สังเกตตอนเข้ามา
“มันหายไปไหนแล้ววะ! ห้องนี้หาหรือยัง!” เสียงตะโกนดังมาจากทางหน้าประตูห้อง เสียงคนย่ำบนพื้นตรงเข้ามาเรื่อยๆ แทฮยองกัดปากตัวเอง คิ้วขมวดเข้าหากันเขาตัดสินใจเปิดหน้าต่างออก หนีบกล่องเจ้าปัญหาไว้กับตัวถือปืนให้กระชับที่สุด แล้วโดด
อุณหภูมิน้ำข้างล่างอุ่นจนน่าตกใจ เพราะเสียงพายุฝนนี้พวกมันเลยไม่ได้ยินเสียงน้ำที่กระจายตอนเขากระโดดลงมา แทฮยองว่ายมาที่ขอบสระ เงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนไม่มีใครโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่าง เขาเอาตัวขึ้นจากสระน้ำ ร่างกายล้าจนแทบอยากนอนอยู่ตรงนี้จนถึงตอนเช้าพรุ่งนี้ ถ้าไม่ติดว่าต้องเอากล่องนี้ไปให้ยุนกิ แทฮยองดันตัวขึ้นสะบัดหัวสองสามที โยนปืนที่น้ำเข้าจนใช้การไม่ได้ทิ้งไป แล้วเดินไปที่ประตูด้านหน้า
มีรถตู้สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ด้านหน้าไฟด้านในรถเปิดอยู่ มีคนขับนั่งหลับอยู่ในรถเพียงคนเดียวจากที่คาดนี้คงจะเป็นรถที่พาพวกนั้นมาที่นี้ เขาเดินเข้ามาใกล้ๆรถ ยื่นมือไปเคาะกระจกสองสามที คนขับเปิดกระจกลงมา
“เสร็จแล้วหรือไง” แทฮยองไม่ตอบเขาเปิดประตูกระชากคนขับที่กำลังสะลึมสะลือ ออกมาจากรถต่อยเข้าที่กรามขวา ยกขาเตะที่ชายโครงอีกทีครั้งจนชายคนนั้นล้มลงกับพื้น แทฮยองนั่งยองๆมองซ้ายมองขวาเผื่อพวกนั้นกลับมาที่รถ เขาหยิบปืนที่เหน็บอยู่ที่เอว ยกขึ้นมาจ่อหัวคนขับรถที่นอนหายใจพะงาบๆอยู่
“ อย่าคิดจะขยับ ไม่งั้นกูเป่าหัวมึงแน่ ”แทฮยองบอก คนขับรถลืมตาขึ้นมามองเขา คนๆนี้เหมือนจะอายุเท่ากันเขาด้วยซ้ำไป แถมยังคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก แทฮยองลุกขึ้นยืน ฝนยังกระหน่ำเทลงมาไม่มียั้งจนรู้สึกเจ็บ
“ งั้นกูยืมรถหน่อยแล้วกัน ” เขาบอกคนที่นอนอยู่กับพื้น หยิบกล่องเจ้าปัญหาขึ้นมาแล้ววางไว้ในรถ เอาตัวเองขึ้นมานั่งแปะอยู่ด้านในปิดประตู เลื่อนกระจกขึ้น นั่งสงบสติอารมณ์ซักพัก .. แล้วสตาร์ทรถออกไป ทางไปผับของยุนกิคงอยู่ไม่ไกลหรอกนะเพราะตอนนี้เขาง่วงนอนเต็มทีแล้ว ..
***
เมอร์ซิเดน เบนซ์ของยุนกิเลี้ยวเข้ามาในที่จอดรถวีไอพีของผับตัวเอง ยุนกิเหลือบมองคนที่นั่งเงียบอยู่ทางด้านหลังมาโดยตลอด
“ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยหรือไง?” ยุนกิพูดแล้วเดาะลิ้น โฮซอกเปิดประตูลงจากรถ
“ คุยกันตามสบาย ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องในครอบครัวนายซักเท่าไหร่ เรื่องน่าปวดหัวทั้งนั้น” เขาบ่นทิ้งท้าย กระแทกประตูจนยุนกินึกอยากเดินลงไปเขกหัวสักที
“พี่คิดจะทำอะไรกันแน่ " คนสวมฮู้ดตอบคำถามด้วยคำถาม แล้วเอาฮู้ดลง ถอดผ้าปิดปากออก หน้าขาวนวลต้องแสงไฟในรถ คิ้วเรียวขมวดจนแทบจะผูกเป็นปม ยุนกิยิ้มให้คนด้านหลังผ่านกระจก
“ทำเหมือนที่นายเคยทำไง” ยุนกิเดาะลิ้น
“ หมอนั่นเพิ่งสิบแปด เพิ่งอยู่กับพี่ไม่ถึงสองวันเลยนะ คิดอะไรงี่เง่า ”
“ นายเล่นเกมส์นี้ตอนสิบขวบไม่เห็นแปลก ” ยุนกิตอบ
“ นั่นมันผม ที่พี่สอนให้จับปืนตั้งแต่เก้าขวบ อันที่จริงตอนนั้นผมแปดขวบ ”
“ นั่นน้องชายซอกจิน ” คนด้านหลังมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปหลังจากยุนกิบอกว่าเป็นน้องชายของซอกจิน เขายกยิ้ม ควงมีดในมือแล้วเก็บมันกลับเข้าปลอก
“ งั้นก็ไม่เป็นไร ”
“ นายยังไม่เลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นอีกหรือไง เด็กน้อย ” ยุนกิพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถ คนที่นั่งข้างหลังเดิมตามลงมาติดๆ
“ เปล่า ผมแค่คิดว่ามันน่าลุ้นดี ”
“ ตกลงนายจะไม่บอกว่าคิดถึงพี่หน่อยหรือไง ? ”
“ ไม่ ”
“ คนใจร้าย ” ยุนกิเบะปาก พร้อมเอาหัวไปถูๆไหล่คนที่เดินด้วยข้างๆ เด็กนั้นตอบแทนเขาด้วยการโอบเอวไว้หลวมๆ แล้วกดจมูกมาที่เรือนผมของเขา
“ ก็ได้คิดถึงพี่นะครับ ” เด็กนั้นหัวเราะเบาๆ
“ นี้สิชื่นใจ คิดถึงเหมือนกันเด็กน้อย ”
“ ไม่ได้ชื่อเด็กน้อย จอน จองกุกต่างหาก ไม่เจอกันสองปีกลายเป็นตาแก่แล้วหรือไง ” ยุนกิหัวเราะเบาๆ นี้เป็นคงเป็นคนๆเดียวที่เขายอมให้เรียกตัวเองว่าตาแก่
“ น่าจะอย่างงั้น ” ยุนกิพูดแล้วหัวเราะ จองกุกยิ้มให้เขาเบาๆ
***
พวกเขาเดินมาถึงโซนวีไอพีที่ชั้นสองของร้าน โฮซอกนั่งอยู่ก่อนแล้วตรงหน้ามีแก้วน้ำเปล่าวางไว้ ยุนกิยิ้มให้กับนิสัยขี้ระแวงของเพื่อนที่ไม่ต่างจากเขาแถมมากกว่าเขาด้วยซ้ำ นัมจุนบอกว่าจะออกมาแจมด้วยแต่คงอีกซักพัก เขานั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ตรงกลาง จองกุกนั่งลงข้างๆ ยื่นโทรศัพท์ที่ทำหน้าที่ต่างที่เก็บข้อมูลให้โฮซอก เขาหยิบแก้วแล้วก็รินเครื่องดื่มใสไร้สีไร้กลิ่นลงในแก้ว
“ คิดจะเมาแต่หัววันเลยหรือไง ” โฮซอกเงยหน้าขึ้นมาถามยุนกิ ยุนกิส่ายหน้าเบาๆ
“ ไม่ล่ะ ฉันไม่เคยเมานายก็รู้ มอมเหล้าคงยากหน่อย ” ยุนกิตอบแล้วกระดกเครื่องดื่มในแก้วลงคอ แสงสีเสียงของที่ดียังดีไม่เปลี่ยนถึงเขาไม่ได้มาคุมแต่คนคุมร้านก็ยังทำได้ดี
ยุนกิหันมามองหน้าจองกุก เด็กนั้นปั้นหน้ายากขมวดคิ้วทำให้หน้าดูแย่กว่าเดิม เขายื่นมือไปลูบเรือนผมสีแดงนั่น จองกุกหันมามองเขา ..
“ เปล่าครับ แค่เรื่องเก่าๆ ” จองกุกตอบแล้วก็เงียบไปอีกยาว
tbc.
- โดนตามถึงเฟสเลยแง่ะ อัพแล้วนะอิอิ
- ต่อไปนี้ไม่มีวีก้าแล้วนะคะ จะเปลี่ยนเป็นกุกก้าแล้วนะคะ อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ #ถุ้ยยย #ล้อเล่น
- เม้นกันด้วยเน้ตะเอง
มีใครสนใจสเปอดีตของน้องจอนมั้งคะ ?
ความคิดเห็น