คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : A D U L T E R A T I O N : 6
***
คิม แทฮยองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ที่แมคโดนัลสาขาปั้มน้ำมันที่ไหนสักที่ เพื่อกินชีสเบอร์เกอร์กับเฟรนช์ฟรายและน้ำอัดลมราคาถูก อีกอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อคือยุนกิชวนมานั่งกิน ? ท่าทางครูของเขาจะเป็นคนที่ติดดินกว่าที่คิดเมื่อเทียบกับอาชีพ รายได้ และที่อยู่อาศัย
แทฮยองกัดชีสเบอร์เกอร์เข้าปากเช่นเดียวกับยุนกิ แต่โฮซอกกลับนั่งมองเงียบๆ เบะปากน้อยๆ เขาไม่กินอะไรเลยนอกจากเฟรนช์ฟรายสองสามชิ้นที่มัน .. ดูไม่ค่อยจะอยู่ท้องเท่าไหร่
“ผมคิดว่าคุณจะกินอาหารที่ภัตตาคารหรูๆทุกมื้อแล้วก็มีลูกน้องตามตลอดเวลาซะอีก” ยุนกิเหลือบมองหน้าแทฮยอง เขากินเบอร์เกอร์หมดแล้ว บนโต๊ะเหมือนแค่เฟรนช์ฟรายกับเบอร์เกอร์ของโฮซอก ยุนกิเอื้อมมือไปหยิบมัน
“ทุกอย่างเริ่มต้นจากความเรียบง่ายเจ้าหนู ฉันไม่โดนสงสัยหรือต้องลำบากบ่อยๆเพราะไม่แสดงตัว นายลองคิดดูนะว่าอยู่ดีๆนายเป็นคนที่รัฐบาลตามหาตัวกันทั่วนายจะเดินออกไปที่ถนนตะโกนว่า 'เฮ้ ฉันคือมาเฟียที่พวกนายตามตัวอยู่นะ' มีแต่พวกโง่ที่ทำแบบนั้นเข้าใจที่พูดไหม ?" ยุนกิเหลือบมองหน้าแทฮยองอีกครั้ง วางเบอร์เกอร์ที่กัดแล้วลง แล้วเอื้อมมือไปหยิบกล่องเฟรนช์ฟราย เอามันฝรั่งแท่งสีเหลืองจิ้มลงไปในซอสมะเขือเทศแล้วยื่นมันไปตรงปากโฮซอก
“ฉัน – ไม่ – กิน” โฮซอกพูดแล้วปัดมือยุนกิออกเจ้าตัวยัดมันฝรั่งแท่งนั้นเข้าปากตัวเอง โฮซอกยกมือขึ้นมาเท้าคาง
“เป็นอะไร นายไม่กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้า” ยุนกิถามแล้วกัดเบอร์เกอร์ไปอีกคำหนึ่ง แทฮยองเขี่ยมันฝรั่งเล่น
“กินแล้วที่สนามซ้อมยิงปืน” โฮซอกตอบ
“โฮ่ ไม่ยักรู้ว่าที่นั้นมีโรงอาหาร” ยุนกิเดาะลิ้นเบาๆ แล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ แทฮยองเริ่มเอาทิชชู่มาพับเล่น
“เจ้าของสนามชวนฉันไปกิน” โฮซอกถอนหายใจเบาๆแล้วเสตาไปที่กระจกมองบรรยากาศด้านนอก
“โฮ่ เจ้าของสนามยิงปืน อืม ชื่ออะไรนะ จุนๆ คุนๆ ดุนๆ” ยุนกิขมวดคิ้วทำท่าคิดแต่มันก็เหมือนการแสดงตบตาอยู่ดีแหล่ะ
“คิม-นัม-จุน ไม่มีอะไรดุนๆ โอเค ?”
“อ่อ นัมจุนงี่ หมอนั้นกลายเป็นเจ้าของแล้วหรอ ตอนสามปีก่อนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆอยู่เลย”
“สามปีก่อนเขาสูงกว่านายด้วยซ้ำ ฉันว่านายจำได้นะ อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย”
“จำได้เรื่องอะไร ? ไม่มี๊ ? ว่าแต่คุยกันลึกซึ้งถึงขั้นไหนแล้ว ?” ยุนกิถามแล้วเอาศอกของตัวเองไปสะกิดคนข้างๆ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ แถมที่มือก็ยังถือเบอร์เกอร์ที่กินไม่หมดอีกด้วย
“เขาชอบคุณหรือเปล่า ถึงชวนไปกินข้าวด้วย” ปากไปไวกว่าที่คิด คำถามที่แทฮยองถามออกมาทำให้แก้มของโฮซอกขึ้นสี แล้วยุนกิก็หัวเราะคิกคักในแบบตัวเองพร้อมชูนิ้วโป้งให้เขา
“คิมแทฮยองเด็กสี่มิติ ฉันชอบอีกรอบนายตรงที่ถามจี้ใจนี้แหล่ะ ไม่รวมที่นายปีนเกลียวฉันนะ” ยุนกิบอกทั้งๆที่ยังยิ้มอยู่ เหมือนจะฝืนกลั้นหัวเราะไว้ ..
น่ารักจัง
“นายเคยได้ยินไหมว่าเรื่องบางเรื่องไม่ควรสอด” โฮซอกพูดพร้อมมุ่ยหน้า เขาเอาหน้าไปซุกที่ไหล่ของยุนกิถูไปมาเบาๆ ยุนกิเลิกหัวเราะคิกคักแล้วแต่ก็ยังมีรอยยิ้มประดับบนหน้าอยู่
แทฮยองก้มหน้าก้มตามองถาดอาหารของตัวเอง มันหมดแล้ว และเขาก็อิ่มแล้วแต่ดูท่ายุนกิจะยังไม่ค่อยจะอิ่ม เขาเดินไปสั่งอาหารมาอีกชุดแล้วก็ละเมียดละไมค่อยๆกินไม่เหมือนกับชุดที่แล้วที่กินเร็วเสียกว่าเพลงแรปซะอีก ความสบายในร้านทำให้เขาอยากนั่งแช่ต่อไปโฮซอกก้มลงกดโทรศัพท์ของตัวเอง ยุนกิยังคงนั่งกินอยู่ เขาก็เลยคิดว่าไม่น่าจะเสียหายถ้าจะลุกไปสั่งมาอีกชุดเพื่อให้อิ่มท้อง แล้วก็รอจนกว่ายุนกิจะลุกจะได้รู้ว่าเขาต้องไปที่ไหนต่อ ..
***
พวกเขาออกมาจากร้านตอนห้าโมงเย็น แทฮยองไม่อยากเชื่อว่าเขาเอ่อ เผลอหลับในร้านนั้น แล้วก็นั่งอยู่ที่นั้นกันตั้งสองชั่วโมงอีกด้วย ยุนกิขับรถเข้ามาในเมืองเหมือนเดิม ถนนสายนี้เป็นถนนที่จะตรงไปย่านที่มีแต่ผับบาร์ แน่นอน ร้านยุนกิก็อยู่ที่นั้น
ถนนในเมืองเริ่มมีแสงสี ร้านรวงข้างทางเริ่มเปิดให้บริการมีสาวเสิร์ฟหน้าสวยหุ่นดีเดินไปมาเสิร์ฟของมึนเมาต่างนาๆให้ลูกค้า บางร้านมีเด็กสาววัยรุ่นหน้าตาดีมานั่งเรียงรายเต็มร้านไปหมด ยุนกิมองภาพผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยทั้งหลายตรงหน้าแล้วย่นจมูกใส่ .. เขาไม่ได้เป็นพวกค้ามนุษย์ ถึงเขาจะทำอะไรมามากแต่เขาก็รู้ว่าหนึ่งชีวิตสำหรับคนหนึ่งคนมันสำคัญแค่ไหน มันเปราะบาง ละเอียดอ่อน
โฮซอกที่นั่งอยู่เบาะข้างๆแอบงีบหลับตั้งแต่ขึ้นรถมา แทฮยองก็หลับเช่นเดียวกัน บรรยากาศในรถเงียบสนิท ยุนกิขับรถไปเรื่อยๆ แล้วเขาก็เลี้ยวออกจากเส้นทางปัจจุบัน..
โทรศัพท์ของเขาที่วางไว้บนคอนโซลหน้ารถเริ่มสั่น ยุนกิเอื้อมมือไปหยิบมันมามองชื่อคนโทรเข้าแล้วยกยิ้ม เขากดรับสาย เปิดสปีกเกอร์โฟนแล้ววางมันไว้ที่เดิม
“/ของที่ให้เตรียมเสร็จแล้วนะครับ/” เสียงจากปลายสายดังขึ้น
“โฮ่ ทำงานเร็วดีนี้ ฉันนึกว่าจะได้ตอนอาทิตย์หน้าซะอีก”
"/ระดับผมซะอย่าง ทุกอย่างพร้อมแล้วตามที่สั่งเป๊ะ รับรองมันส์เหมือนเดิมครับผม /" ยุนกิเดาะลิ้นอย่างถูกใจ
“ขอบคุณที่เหนื่อยล่ะกัน”
"/ไม่เป็นไรครับ ตามที่ตกลงกันไว้ ขอบคุณที่ส่งคนมากินข้าวด้วยน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ/"
"แน่นอน เพื่อนฉันซะอย่าง"
สายถูกตัดไปแล้ว ยุนกิมองโทรศัพท์ที่ถูกมือเรียวหยิบไปดูชื่อคนที่โทรมาเมื่อสักครู่ โฮซอกมองหน้าจอไอโฟนสีขาวในมือแล้วพ่นลมหายใจพร้อมทำหน้าเบื่อโลก(เบะปากด้วยนิดนึง) แล้วมองหน้ายุนกิ
“ที่แท้นายก็มีแผนส่งฉันไปกินข้าวกับเด็กนั้นเพื่อจะได้อะไรสักอย่าง ? นี้คิดอะไรอยู่กันแน่”
“เกมส์ไงเกมส์”
“เกมส์อะไร ?”
“เกมส์เดิมๆที่เล่นกันมาทุกครั้งแล้ว”
- ตอนหน้าตัวละครใหม่จะออกใครอยากเจอก็เม้นนะคะ หดลงทุกตอนไรท์หมดกำลังใจ TwT
ความคิดเห็น