คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : A D U L T E R A T I O N : 18
***
เขามองแผ่นกระจกตรงหน้าเป็นใครสุดท้ายก่อนปัดผมอีกเล็กน้อยก่อนถอนหายใจออกมายาวๆอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน ยุนกิเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบแจ็คเก็ตตัวโปรดที่ชอบเอาไปอวดโฮซอกบ่อยๆออกมาใส่ ขยับนิดหน่อยให้สบายตัวมากขึ้นแล้วผลักประตูออกจากห้องตัวเองไป
เสียงโวยวายที่เป็นเสียงของแทฮยองกับจองกุกซะส่วนใหญ่ดังขึ้นมาถึงชั้นสองแต่ที่น่าตกใจคงเป็นเพราะมีเสียงของโฮซอกแทรกขึ้นมาด้วย ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มขึ้นมา
พอเขาก้าวลงบันไดมาถึงขั้นสุดท้ายก็เจอกับแทฮยองที่กำลังทะเลาะกับจองกุกเรื่องเสื้อเชิ้ตควรพับหรือควรม้วนมากกว่ากันจนโฮซอกต้องมานั่งแยกเพราะมันทำได้ทั้งสองอย่างนั้นแหล่ะ ยุนกิเดินลงไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัวแล้วเสียงโวยวายก็เบาลง
“กระเป๋ามึงล่ะ” โฮซอกถาม เขามองหน้าแทฮยองกับจองกุกนิ่งๆสลับกัน
“กูหมายถึงกระเป๋าเดินทางมึงแหล่ะยุนกิ”
“ห๊ะ?” เขาขมวดคิ้วแล้วเอียงคอ ปฏิกิริยาน่ารักๆแบบนั้นทำให้แทฮยองหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่ใช่มึงหยิบลงมาแล้วหรอ” ยุนกิตอบเสียงนิ่งๆจนจองกุกปิดปากกลั้นขำ ถ้าเป็นในการ์ตูนคงจะมีเอฟเฟ็คฟ้าผ่าอยู่ด้านหลังจองโฮซอกเป็นแน่นอน
“มินยุนกิมึงมันไม่รู้จักโต” โฮซอกกัดฟันกรอด
“เปล่านะ ปรกติมึงจะหิ้วลงมานี้”
“มึงไม่เห็นหรือไงมันวางอยู่ข้างเตียงมึง” ยุนกิเอียงคออีกรอบแล้วคิดถึงสภาพห้องก่อนตัวเองลงมา
“เห็น ก็นึกว่ามึงจะขึ้นไปหยิบมันอีกรอบตอนจะไปสนามบิน”
เส้นความอดทนของโฮซอกคงจะขาดออกจากกันเรียบร้อย หมอนอิงอันเล็กๆที่อยู่บนโซฟาลอยมาด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อมาทางยุนกิ แต่เรื่องน่าเหลือเชื่อมากกว่านั้นคงเป็นยุนกิที่ปัดหมอนที่ลอยมาจะโดนหน้าตัวเองจนมันลอยไปโดนหัวแทฮยอง
“โอ้ย” เสียงเด็กหนุ่มร้องดังขึ้นเบาๆ จนยุนกิหลุดยิ้มออกมาน้อยๆส่วนคนที่นั่งใกล้ๆติดกับแทฮยองอย่างจองกุกนั้นหลุดขำออกมาเสียงดัง แทฮยองมองหน้าคนด้านข้างตัวเองก่อนยกขาขึ้นยันขาอีกคนแรงๆ มือเรียวถูกยกขึ้นมานวดจมูกตัวเองเบาๆ
“ถ้าจมูกผมหัก ผมจะฟ้องซอกจิน”
“สำออย” คงไม่ต้องถามว่าใครเป็นคนเอ่ยคำถากถางนี้
***
แดดที่ร้อนจนแทบเผาผิวหนังของมนุษย์บางครั้งเราอาจจะไม่ได้เป็นดาวเคราะห์ลำดับสามของระบบสุริยะจักรวาลก็เป็นได้ อาจจะเป็นอันดับหนึ่งไปเลย
แทฮยองก้าวขาลงจากรถตู้คันสีดำที่แล่นเข้ามาจอดในลานกว้างๆแห่งหนึ่ง เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปรอบๆก่อนจะมาหยุดกับเครื่องบินส่วนตัวลำเล็กที่จอดอยู่ข้างๆ จองกุกเดินลงมาจากรถแล้วเตะเบาๆที่ขาเขา
“ร้อนจะตาย ขึ้นไปเร็ว”จองกุกบอกก่อนเดินตัวปลิวขึ้นบันไดเครื่องไป
เขาไม่ใช่ไม่รู้จักเครื่องบินพวกนี้ขึ้นก็เคยขึ้นมาแล้วแต่ที่ไม่เข้าใจคือพวกเขากำลังจะไปไหนต่างหาก คนที่ดูท่าทางเหมือนนักบินเดินเข้ามาหายุนกิที่เพิ่งลงจากรถตู้ พวกเขาจับมือแล้วทักทายกันนิดหน่อยตามประสา โฮซอกที่เดินลงมาทีหลังหันมามองเขาแล้วเพยิดหน้าไปทางบันไดที่เปิดทิ้งไว้ แทฮยองพยักหน้าก่อนเดินขึ้นบันไดตามจองกุกไป
ด้านในมีเบาะนั่งคล้ายโซฟาวางตามแนวยาวของตัวเครื่อง ด้านข้างยังมีเคาน์เตอร์บาร์เอาไว้ชงเครื่องดื่ม จอนจองกุกนั่งอยู่ด้านในใส่เฮดโฟนหลับลงไปเรียบร้อยแล้ว แทฮยองเปิดตู้เย็นเล็กที่ด้านล่างเคาน์เตอร์บาร์ออกหยิบน้ำเปล่ามาหนึ่งขวดแล้วเดินลงไปนั่งที่ฝั่งตรงข้าม เขาล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมากดเล่นเพื่อรอเวลา พลางนึกได้ว่าก่อนที่จะมาที่นี้เขายังไม่ได้เคลียร์เกมที่เล่นค้างไว้
ผ่านไปไม่กี่นาทีเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น มีคนเดินมานั่งลงตรงข้ามเขา มองจากกางเกงแล้วไม่ใช่ยุนกิหรือโฮซอก แทฮยองเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาคนตรงข้าม ใบหน้าเด็กๆนั่นมีรอยช้ำนิดหน่อยแถมยังดูคุ้นตาอีกต่างหาก
“ไม่ต้องงง รอยช้ำบนหน้าฉันนายนั้นแหล่ะเป็นคนทำ” คนตรงหน้าเขาบอก
“ห๊ะ ?”
“ลองย้อนความทรงจำดีๆนะว่าในช่วงนี้นายต่อยใครไปบ้าง อาจจะเป็นคนที่เขากำลังนอนหลับสบายอยู่ในรถท่ามกลางฝนตกหนักแล้วอยู่ดีๆก็โดนลากมาแถมรถก็โดนขโมยไปอะไรแบบนั้น”
“!!” หมอนี้มันคนขับรถที่จอดอยู่นอกบ้านวันนั้นนี้ แทฮยองเบิกตากว้างพร้อมพิจารณาคนตรงหน้า
รอยช้ำมุมปากนั่นเป็นข้างเดียวกับที่หมัดเขาเสยไปเขาจำได้ คนตรงหน้าเขาใส่หมวกสแนปแบ็คหนังสีดำแบบหันปีกหมวกไปไว้ด้านหลังกับเสื้อแขนกุดสีขาว รองเท้าบาสราคาแพงกับกางเกงขาสั้นแบบที่พวกวัยรุ่นชอบใส่กัน หน้าเด็กๆนั่นยิ้มให้เขาจนตาหยีดูไม่มีพิษมีภัยแม้แต่น้อย มือสั้นๆยื่นออกมาขอจับมือด้วยเป็นการทักทาย
แทฮยองยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายไว้แล้วเขย่าเบาๆสองสามที่ก่อนผละออก
“ไม่ต้องแนะนำตัวฉันรู้ข้อมูลนาย สวัสดีคิมแทฮยอง ฉันปาร์คจีมิน”
TBC.
สวัสดีคนอ่านทุกคน 5555555555555
เรารู้ว่าเราดอง ดองนานกว่ามะม่วงดองหรือฝรั่งแช่อิ่ม อาจจะนานเท่าๆกับหมักปลาไส้ตันเพื่อทำน้ำปลาแต่เราต้องขอโทษทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วย
ตอนแรกกะจะเขียนใหม่หมดนั่งรีไรท์เพราะมันตันๆหัว แต่พอตัดสินใจรีไรท์เขียนไปได้ค่อนคืนกับอีกครึ่งวันปาไปสองพันกว่าคำพอลองอ่านแม่งไม่เข้าเค้าเดิมเลย ทิ้งแม่ง เอาไว้ไปเปิดเรื่องใหม่หลังจากเรื่องนี้ล่ะกันโน๊ะ
พอมาถึงเนื้อเรื่องบ้าง เรื่องที่สิบเจ็ดตอนได้แต่กระดึ๊บตอนนี้ก็กระดึ๊บต่อไปล่ะกันโน๊ะ ในที่สุดตัวละครก็มาครบ คนที่ออกมาคนสุดท้ายได้แก่ปาร์คจีมินนนนน ความจริงนางมาก่อนคิมซอกจินนะแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อแค่นั้นเองงง ไงคิดถึงม่ะว่าไปเด็กเฝ้ารถที่แทฮยองไปลากออกจากรถล่ะขโมยรถไปหาพี่กิที่ผับจะเป็นนังจิม 55555555555
พอๆเดี๋ยวทอร์กจะยาวกว่าเนื้อเรื่อง ปิดเทอมแล้วก็ขอให้มีความสุขนะคะ ส่วนเราขอตัวไปแก้ตัวเลขกลมๆบนใบเกรดก่อง
ตามสกรีมหรือแซะไรท์เตอร์ได้ที่ #อดวก หรือจะรักจริงหวังแต่งเมนชั่นมาคุยค่าสินสอดกันได้ที่ @tteilx_
หรือจะปิดทองหลังพระไม่อยากออกตัวแรงก็เชิญที่ ASK @teil_t
อย่าทิ้งกันนะเธอ
ความคิดเห็น