คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : A D U L T E R A T I O N : 17
เข็มยาวชี้ไปที่เลขสิบสอง เข็มสั้นชี้ไปที่เลขหก
จอง โฮซอกนั่งกระดิกเท้าอยู่ห้องนั่งเล่น เขาหัวเสียนิดหน่อย นี้เขาให้เวลาพวกนั้นแต่งตัวตั้งหนึ่งชั่วโมงเก็บกระเป๋าด้วย เขาออกจะใจดี เพียงแต่ตอนนี้เขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นคนเดียว แสงแดดเริ่มส่งเข้ามาผ่านกระจกบานใหญ่ เขาลุกขึ้นไปรูดม่านปิดมันก่อนที่มันจะทำเขาแสบตา โฮซอกมองนาฬิกาข้อมืออีกทีแล้วเดินขึ้นบันได
มือเรียวบิดลูกบิดประตูห้องยุนกิเข้าไป ไอเย็นปะทะหน้าจนเขาสะดุ้ง โฮซอกสาวเท้าเดินไปที่เตียง ยุนกินอนซุกผ้าห่มหลับตาพริ้มหายใจเข้าเป็นจังหวะ โฮซอกถอนหายใจ เขาเข้ามาปลุกแล้วปลุกก่อนเจ้าพวกเด็กเจ้าปัญหานั้นด้วยซ้ำ แต่เพื่อนตัวดีก็ยังไม่ลุกจากเตียงด้วยเหตุผลหลายแหลทั้งปวง เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่ตามพื้นแถวๆกระเป๋าเดินทางสีขาวใบใหญ่
“โตแต่ตัวจริงๆ” เขาบ่นก่อนที่จะก้มลงเก็บเสื้อผ้าทีล่ะตัวแล้วยัดมันลงกระเป๋าเดินทาง เก็บเสื้อผ้าไปด้วยก็เหลือบมองยุนกิที่นอนขดอยู่บนเตียง แล้วสลับมามองนาฬิกาตัวเอง ยุนกิเป็นพวกมีเวลาตื่นเป็นของตัวเองอย่างกับตั้งนาฬิกาปลุกไว้ นอนดึกแค่ไหนยุนกิก็จะตื่นเวลานั้นตลอดๆ แต่ว่าจะลุกออกจากเตียงไหมนั้นอีกเรื่องเลย เขาถอนหายใจ
เขาเก็บกระเป๋าของยุนกิเสร็จแล้ว กระเป๋าตัวเองก็เก็บเสร็จแล้ว ขนมันไปกองไว้ตรงหน้าประตูตั้งแต่ตอนตื่น โฮซอกลุกขึ้นจากพื้น ลากกระเป๋าไปวางไว้ข้างๆเตียงแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง เขารู้สึกได้ว่าเขากำลังทับขาหรือไม่ก็ตัวของยุนกิอยู่ แต่ช่างมันเถอะ เขาแค่อยากขี้เกียจบ้างแบบเพื่อนตัวขาวนี้แต่ทำไงได้ล่ะ เขาเจ้าระเบียบจนเป็นนิสัยไปแล้ว
“อือ” เสียงคนที่อยู่ใต้ตัวเขาครางเบาๆ มีการขยับเล็กน้อยแต่ก็เล็กน้อยจริงๆ
“กูปลุกมึงตั้งนานแล้วนะ” เขาบ่น
“อือ”
“ลุกได้แล้วรู้ว่าตื่นแล้ว”
“อือ”
“บ้านสอนพูดแค่อือหรอวะ” ยุนกิขยับตัวอีกรอบ แล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าเขา
“มึงก็นอน นอนบนขากูด้วยหนัก” โฮซอกเบะปาก
“ทีมึงนอนตักกูกี่ครั้งๆ กูไม่เห็นบ่นเลยพองี้ทำบ่น” ยุนกิทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ยังก้มหน้ามองหน้าเขาอยู่ มือเล็กไล้ตามผ้าห่มสีขาวก่อนที่จะเลื่อนมาจับมือเขา โฮซอกสอดนิ้วเข้าไประหว่างนิ้วของอีกคนแล้วโยกไปมาเบาๆ
“อย่าบ่นดิ่ ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
“ไม่ได้บ่นแค่บอก”
“เขาเรียกบ่น”
“บ้านกูเรียกบอก”
“เถียงไปก็ไม่ชนะมึง” คนตัวขาวบ่นแล้วเบะปาก
“ก็ถ้ารู้แล้วจะเถียงทำไม” ฝ่ามือหนักๆอีกข้างที่ไม่ได้กุมมือเขาอยู่ฟาดเข้าที่หน้าผาก เรื่องอะไรเขาจะยอมล่ะ มืออีกข้างที่ว่าก็ยกขึ้นมาดีดหน้าผากเพื่อนสนิท ยุนกิยกมือกุมหน้าผากที่กำลังแดง
“ลุกเลยลุก เจ็บเว้ย มึงทำหน้าผากกูแดง ดีดแรงชิบหาย”
“ตอแหลเถอะ มึงขาว เวลาโดนดีดเลยแดง”
“ลุกดิ่จะไปจัดกระเป๋า” ยุนกิสั่นขาที่อยู่ใต้ผ้าห่มเบาๆ เป็นสัญญาณให้เขาลุก เรื่องอะไรล่ะอย่างน้อยเขาก็อยากแกล้งเพื่อนสนิทตัวเองเหมือนกัน โฮซอกทิ้งน้ำหนักลงทั้งหมดบนเตียงแล้วยักคิ้วให้คนตัวขาว
“กูจัดให้มึงหมดแล้วคุณชาย”
“ไปปลุกสองคนนั้นยัง” ยุนกิถาม
“ปลุกแล้ว ปลุกหลังมึงอ่ะ”
“งั้นลุกจะไปอาบน้ำ” เขาบอก โฮซอกพยักหน้าเบาๆแล้วเด้งตัวลุกขึ้น ขยี้หัวตัวเอง ยุนกิยื่นมือไปผลักคนตรงหน้าให้หล่นจากเตียง แต่นั้นแหล่ะ เรื่องอะไรโฮซอกจะหล่นง่ายๆ
“ ปองร้ายกูหรอสัส” ยุนกิยู่ปาก โฮซอกยื่นมือมาเพื่อที่จะตบหัวเขาคืนแน่ๆ มือขาวคว้าข้อมือของเพื่อนตัวเองไว้ อีกข้างที่เหลือก็กวาดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวอย่างรวดเร็วพอสัมผัสได้ถึงโลหะเย็นๆ เขาก็หยิบมันขึ้นมา เบเรตต้ากระบอกเดิมที่อยู่ใต้หมอนอยู่ในมือเขา โฮซอกขมวดคิ้วมองปืนที่จ่อหน้าตัวเองอยู่
“ เอาจริง” เขาถาม ยุนกิยกยิ้มแล้วแลบลิ้นใส่
“ล่ะนอนทับกูทำไม”
“เรื่องแค่นี้มึงต้องซีเรียสด้วย” โฮซอกยู่ปากแล้วเสตาไปมองทางด้านขวา ได้ผล ยุนกิมองตามเขา
มืออีกข้างทีว่างของเขาฉวยไปจับที่มือของยุนกิ “เฮ้ย!” ลูบตามตัวปืนนิดหน่อยเขาก็เจอสิ่งที่เขาต้องการ รังเพลิงของปืนในมือยุนกิก็หล่นมากองอยู่บนผ้าห่ม ยุนกิขมวดคิ้วก่อนที่จะโยนของในมือลงบนเตียง
“อะไรวะ”
“ไม่หนุกเลย” คนตัวขาวบ่น โฮซอกแค่หยักไหล่เบาๆ
“เล่นปืนล่ะคิดว่าจะชนะกูมันเร็วไปเพื่อน ไปอาบน้ำ กูจะไปจัดการพวกเด็กๆ” โฮซอกลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตู ยุนกิแค่มองตาม เขาสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลากตัวเองลงจากเตียง
***
แทฮยองดีใจแทบบ้าตอนที่รีบพาตัวเองมาห้องนั่งเล่นแล้วไม่เจอจองโฮซอกนั่งส่งสายตาจิกกัดใส่เขา แทฮยองทิ้งตัวลงบนโซฟาหนัง เขารู้สึกโล่งอกที่มาทันหวุดหวิด หูได้ยินเสียงรองเท้ากระแทกพื้นเบาๆ เขาหันไปมอง ก็เจอสายตาดุๆของโฮซอกตวัดมาจ้องหน้าเข้าให้ แทฮยองยิ้มแห้งๆ โฮซอกลากกระเป๋าขนาดใหญ่สองใบให้เขาเดาคงเป็นของโฮซอกกับยุนกิ เขาจ้องคนที่เพิ่งมาที่กำลังทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตรงข้ามเขา
“คุณเก็บกระเป๋าไวจัง” เขาชวนคุย โฮซอกปรายตามองเขา
“ของฉันเก็บตั้งแต่เมื่อคืน ของยุนกิเพิ่งเก็บเมื่อกี้”
“แสดงว่าเขาเพิ่งตื่น ?” แทฮยองเลิกคิ้ว โฮซอกถอนหายใจเบาๆ
“เออ”
“….”
“มันแม่งนิสัยเด็กกว่าที่พวกนายคิดไว้อีก” โฮซอกบ่น แทฮยองหลุดขำ
“จริงดิ่ ?”
“ก็เออดิ่ โกหกไปไมวะ ลองอยู่กับมันสักสิบหกปีแบบตัวติดๆกันเลยแล้วมึงจะรู้” ปรกติแล้วแทฮยองไม่เคยคุยกับโฮซอกได้นานขนาดนี้ แต่เขาคิดว่าโฮซอกก็ไม่ใช่คนเลวร้ายนะ ถ้าไม่นับรวมสายตาจิกกันทั้งหลายแหลคำพูดที่แทงใจดำอย่างบอกไม่ถูกนั้น ก็.... ก็ดีแหล่ะ
“นินทากูในใจหรือไง” เขาสะดุ้งแล้วยิ้มแห้งๆให้โฮซอก อีกฝ่ายเบะปากกลับมา
“ถามไม่ตอบวะ” ถ้าตอบว่าเออนินทานี้จะโดนด่าป่ะละ ..
“เปล่า ไม่ได้นินทา”
“เออแล้วไป”
“….” เขาโล่งอก
“แล้วจอนจองกุกอยู่ไหน”
“มีใครบอกพี่ยังว่าพี่พูดมาก” เขาแทบเอามือตะครุบปากตัวเองไม่ทัน โฮซอกตวัดสายตาดุๆนั้นขึ้นมองเขา แทฮยองเสียวสันหลังวาบมือเขาชื้นเขาไม่ได้กลัวสายตานั้นจริงๆ
“ผมไม่ได้มาสายนะ” เสียงจอนจองกุกดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงที่อยู่ในสภาพดูไม่ได้กับกระเป๋าลากใบใหญ่หนึ่งใบ เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวยังติดกระดุมไม่เสร็จดีหลุดลุ่ยออกนอกกางเกงยีนต์ จองกุกแทบบ้าตอนหันมาทางโซฟาอีกฝั่งนึงแล้วเจอโฮซอกนั่งอยู่ สายตาดุๆนั้นทำเขากลัว จองกุกยิ้มแห้งๆ
“นั่งสิ” โฮซอกบอกจองกุกวางกระเป๋าแล้วถลาตัวไปนั่งข้างแทฮยอง แทฮยองแทงศอกเขาที่สีข้างเขา จองกุกตวัดสายตาไปมองหน้าคนข้างๆ
“เหี้ยไร” จองกุกกระซิบ
“เปล๊า” แทฮยองบอก โฮซอกลุกขึ้นอย่างหน่ายๆก่อนที่เดินหายไปที่บันได จองกุกถอนหายใจยกมือขึ้นติดกระดุมเสื้อให้ครบ เขารู้สึกเหมือนเหงื่อไหล แทฮยองที่อยู่ข้างๆลุกขึ้นแล้วเดินไปแถวๆบันได จองกุกเอามือเสยผมขึ้นก่อนเอนหลังพิงโซฟา
“ไปแล้วอ่อ” เขาถามแทฮยองพยักหน้านิ่งๆ
“ล่ะมึงเก็บกระเป๋าไวจังวะ”
“ไม่ต้องถามกูกำลังจะรื้อมันมาเก็บใหม่” จองกุกบอกแล้วลากกระเป๋ามาวางไว้ข้างๆ มือเรียวรูดซิบเปิดมันออก เสื้อเชิ้ตเสื้อยืดเสื้อกล้ามรวมทั้งแจ็คเก็ตโดนยัดอย่างลวกๆ จองกุกหยิบมาม้วนอย่างรวดเร็วทีละตัว แทฮยองนั่งมองเงียบๆ
“ถามจริงเราจะไปไหนกันวะ” เขาถาม จองกุกส่ายหน้าขณะรูดซิปปิดกระเป๋า
“ไม่รู้”
“....”
“ไม่มีใครรู้ว่าพี่ยุนกิคิดอะไร ถ้าเขาไม่บอก”
นั่นสิ
บางทีเขาก็อยากเข้าถึงยุนกิได้มากกว่านี้ อีกนิดก็ยังดี
TBC.
- สำหรับใครที่ไม่มีอะไรอ่านเราก็แนะนำ
[ BTS ] SHOTFIC all x suga .
คลังฟิคของเราเอง ตอนนี้มีชูก้ามอนส์เตอร์กับจอนกิ ว่างๆจะแต่งไปลงอีก แฮ่
ความคิดเห็น