คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : A D U L T E R A T I O N : 16
คิมแทฮยองพร้อมกับกระเป๋าสะพายในหนึ่งก้าวเดินฉับๆเข้ามาหาซอกจินที่ยืนรอเขาอยู่ตั้งแต่แรก ไม่หรอก ซอกจินเปล่ายืนรอ หมอนั่นก็แค่กำลังสั่งกาแฟในขณะที่เขาลงจากเครื่องพอดีต่างหาก
“ มาไวกว่าที่คิดอีกนะ ” นั้นคือคำทักทายของซอกจิน พี่ชายของเขาที่เขาไม่ได้เจอมาสักสองปีได้ แต่นั่นไม่ใช่ความผิดเขาคิมซอกจินต่างหากที่ไม่อยู่บ้านตอนที่เขากลับบ้าน
“ ไวยังไงพี่ก็รู้ว่าเครื่องผมจะลงตอนไหน ” แทฮยองมองหน้าซอกจินก่อนที่จะแทรกตัวผ่านผู้ชายวัยกลางคนข้างหลังซอกจิน จากนั้นเขาก็ผลักซอกจินออก
“ สั่งเสร็จแล้วก็ออกไป ”
“ เฮ้ย ไอ้หนูฉันรีบนะเว้ย แล้วนี้แกไม่ต่อคิวแต่เข้าแทรกแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย! ”
“ ลุงนั้นแหล่ะหุบปาก ” แทฮยองกระชากคอเสื้อด้านหลังแล้วถลึงตาใส่
“ อเมริกาโน่กับลาเต้ปั่นเพิ่มวิปครีมได้แล้วค่ะ ” เสียงพนังงานสาวดังขึ้น แทฮยองปล่อยมือออกจากคอเสื้อของคนข้างหลังแล้วคว้าแก้วลาเต้ปั่น
“ เห็นไหมว่าไม่ได้แทรกเลย ? ” เขาชูแก้วขึ้นพร้อมสั่นเล็กน้อยก่อนเดินตามหลังซอกจินออกจากร้าน
***
และนั้นแหล่ะต่อจากนั้นก็เป็นตามเนื้อเรื่อง ผมบุกมาที่บาร์ของยุนกิได้เพราะซอกจินบอกไว้ ผมรู้ว่าจองกุกคือเด็กคนที่ยุนกิเก็บมา ผมรู้ว่ายุนกิทำอาชีพอะไร ผมรู้ทุกอย่างนั้นแหล่ะ
“ ปล่อยได้แล้วมั้ง ” เสียงคนในอ้อมกอดเรียกสติเข้ากลับมา แทฮยองถอนหายใจ
“ ไม่เอา ”
“ ย๊าห์ คิมแทฮยอง ”
“ ผมปล่อยพี่ครั้งสุดท้ายเมื่อสิบปีก่อนแล้วไงล่ะ แล้วพี่ก็หายไป ”
“ … ”
“ … ”
“ ขอโทษนะ แต่ฉันลืมไปเกือบหมดแล้ว ” ยุนกิบอก มือขาวยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างแรง แทฮยองนั่งเงียบก่อนที่จะยื่นมือไปคว้ามือยุนกิมาจับไว้
“ ผมรู้ว่าผมไม่ควรจำหรอก ”
“ ไม่ใช่.. ”
“ ฉันไม่ได้จำนายไม่ได้ ” ยุนกิเม้มปากแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา
“ ? ”
“ มัน มันแค่ มันแค่ มัน... ” แทฮยองไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาตามหน้าผาก แทฮยองบีบมือยุนกิเบาๆ คนข้างตัวเขาเม้มปากแล้วสะบัดมือเขาออกอย่างแรง
“ ยุนกิ.. ”
หยดน้ำใสๆไหลออกจากตาเรียว ยุนกิเอื้อมมือไปปาดออกอย่างรวดเร็ว เลือดสีสดไหลออกจากข้างปาก เขากัดปากตัวเองอีกแล้ว มันเป็นอย่างงี้ทุกครั้งเลย ทุกครั้งที่เขาไม่พอใจ ทุกครั้งที่เครียดมากๆ แทฮยองเอื้อมมือมาจับที่คางของเขา โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจร้อนเป่าเข้าที่ใบหน้า เขาประคองหน้ายุนกิอย่างเบามือ
“ ทำอะไรวะ ” กรามของแทฮยองสะบัด กำปั้นเล็กซัดเข้าที่มุมปากเขาพอดี ยุนกิสะบัดมือตัวเองเบาๆ คนตัวเล็กเดาะลิ้นเบาๆ
“ คิดว่าจำอะไรไม่ได้แล้วจะลวนลามฉันหรือไงวะ นายทำฉันคิดมากไอ้หนู ” แทฮยองยันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา มือกุมแก้มไว้
“ อย่างน้อยฉันก็รู้ว่านายไม่ใช่คนเลวร้าย มันก็โอเคนะเรื่องที่นายเล่าแต่โทษทีฉันจำไม่ได้ ราตรีสวัสดิ์ ” ยุนกิพูด เขาลุกขึ้นก่อนสาวเท้าเร็วๆไปที่บันได แต่ก่อนไปถึงแทฮยองก็เดินตามมาคว้ามือไว้
“ พี่จำมันไม่ได้จริงๆหรอ ? ” เขาเอ่ยเบาๆ
“ ... ” ยุนกิเลือกที่จะไม่ตอบ เขาแค่เสตามองไปทางอื่นก่อนที่จะจ้องหน้าแทฮยองอีกครั้ง
“ มันเกิดอะไรขึ้นกับพี่ ”
“ ปล่าว มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับฉันแต่เรื่องในชีวิตฉันมันเกิดขึ้นเยอะเกินไปและนั้นแหล่ะ ฉันจำไม่ได้ ไม่ได้จำ ราตรีสวัสดิ์ ” ยุนกิพูดแล้วสะบัดแขนเขาออก แทฮยองยืนนิ่งอยู่กับที่แขนอาจจะแค่ช็อคหรือเสียใจ เขาคิดว่าตอนนี้ถ้าเขาตามยุนกิไปอาจจะรู้เรื่องมากกว่านี้ก็ได้
“ อย่าคิดจะตามมา ถ้ายังไม่อยากโดนเป่าหัว ” แทฮยองชะงัก ให้เขาคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ ว่าเมื่อกี้ยุนกิก็รู้สึกดีเหมือนกันที่เขาจะจูบแต่นั้นแหล่ะเขาก็ได้แค่คิดถึงจะอยากรู้มากแค่ไหนแต่ถ้าลองเสี่ยงไปถามตอนนี้มีแต่กระสุน9มม.จะทะลุหัวเข้าให้
เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน จอนจองกุกที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมามอง แทฮยองทิ้งตัวลงบนเตียงเขาหันหน้าไปมองจองกุกที่นั่งจ้องเขาอยู่เหมือนกัน
“ เกือบได้จูบล่ะสิ ” จองกุกพูดหน้านิ่งก่อนที่จะปิดหนังสือในมือก่อนที่จะวางไว้ข้างๆ
“ รู้ได้ไงวะ ”
“ ก็เคย คล้ายๆกันแต่คนล่ะแบบเลย ยุนกิฮยองคือยุนกิฮยองเช้ายันค่ำแทบไม่ให้ใครแตะต้องตัวอยู่แล้ว ”
“ ฉันไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นว่ะ ”
“ ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องเข้าใจ บางเรื่องมันมีเหตุผลของมันเราไม่เห็นต้องยุ่ง ”
“ ก็จริง ”
เรื่องบางเรื่องมันมีเหตุผลของมัน แม้แต่เรื่องที่ไม่มีเหตุผลก็ตามยังไงมันก็ยังมีเหตุผลของมัน ยุนกิอาจจะมีเหตุผลของยุนกิ ขนาดเขายังมีเหตุผลของเขาเลย คิดมากไปก็เสียเวลาเปล่าอยู่ดี ถ้าไม่ถามจากเจ้าตัวตรงๆ อะไรมันจะไปดีกว่าให้เจ้าตัวพูดความจริงซะล่ะ
แทฮยองหลับตานิ่ง เขาได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูห้อง พอเขาลืมตาจองกุกก็อันตธานหายไปซะแล้ว เขาขยับตัวนอนตะแคงก่อนที่จะลุกขึ้น กวาดตาไปรอบๆห้อง ก่อนที่จะสะดุดที่หนังสือปกสีแดงเล่มหนึ่งบนตู้หนังสือ เล่มนี้ไม่เคยมีอยู่ในห้องเขานี้ แทฮยองเลิกคิ้วเขาลุกไปหยิบมันขึ้น
เบาแปลกๆ
เขาเขย่ามันเบาๆ มันน้ำหนักน้อยเกินไปจริงๆด้วยมือหนาเปิดหนังสือ ถุงขนาดครึ่งฝ่ามือก็ร่วงลงมากองอยู่กับเพื่อน แทฮยองก้มลงเก็บมันขึ้นมา ข้างถุงมีโพสอิทสีเหลืองพร้อมลายมือหวัดๆเขียนไว้
ถ้าเครียดก็ใช้ แก้เครียดชิวๆ
- JK -
แทฮยองเบะปาก
จอน จองกุกเอาหนังสือที่เจาะแล้วยัดใส้ ’กัญชาอัดแท่ง’ มาให้เขา แทฮยองหยิบมันขึ้นมา ก่อนที่จะก้าวเท้าเร็วๆไปที่ประตูเชื่อมห้อง เขาบิดลูกบิดประตูอย่างแรงแต่มันดันล็อค
“ ย่าห์ ย่าห์ จอน จองกุก ย่าห์ ” แทฮยองทุบประตู ไอ้บ้านี้ มายัดของแบบนี้ใส่กันได้ไงวะ ตลกล่ะ คิดว่าเขาจะใช้มันหรือไง !
“ คิม แทฮยอง ”เสียงจองกุกดังขึ้น “ ถ้านายไม่หยุดทุบประตูตอนนี้สาบานได้เลยว่าโฮซอกฮยองจะต้องตื่นและนายเละแน่ ” แทฮยองชะงักมือ
“ ล่ะเขียวนั้นฉันให้ไม่แพงหรอกถ้าอยากได้อีก อย่าใช้เยอะจนติดนะเว้ย ”
จอน จองกุก !
***
กว่าแทฮยองจะหลับตาลงก็ตีสามครึ่ง พอเขางีบหลับไปได้สักพัก แค่สักพักจริงๆ โฮซอกก็เปิดประตูห้องเขาเข้ามาพร้อมปลุกให้เขาตื่น ตื่นตอนตีสี่เกือบตีห้านี้แหล่ะ แน่นอนแหล่ะ เดินไปปลุกจองกุกที่ห้องข้างๆด้วย
“ พวกนายสองคนเก็บเสื้อผ้าให้ไวที่สุดรองเท้าด้วยถ้าอยากใส่หลายคู่ หกโมงตรงฉันต้องเห็นพวกนายเนี๊ยบทุกอย่างตั้งแต่เสื้อผ้ายันกระเป๋าเจอกันที่ห้องนั่งเล่น ”
….
“ เราต้องทำอะไรวะ ” จองกุกพูดขึ้นพลางหาว แทฮยองยกมือขึ้นเกาหัว
ขอทวนแปปนะ
ให้ไปเก็บเสื้อผ้า
เก็บกระเป๋า
เก็บรองเท้าไปด้วยก็ได้
ล่ะให้ไปเจอที่ห้องนั่งเล่นด้วยสภาพหล่อๆ
“ เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแล้วให้ไปเจอที่ห้องนั่งเล่นว่ะ ” แทฮยองตอบ จองกุกพยักหน้าเบาๆ เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนที่จะหยิบกระเป๋าออกมาอย่างนวยนาด จองกุกล้มตัวลงบนเตียงเขา
“ กูเพิ่งได้นอนเองนะ ” จองกุกพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่
“ กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอก เขียวมึงอ่ะเก็บไปด้วย ” แทฮยองพูดก่อนที่จะโยนถุงพลาสติกคืน คนบนเตียงลืมตาขึ้นยกมือรับถุงก่อนจะเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
“ ล่ะจะเอารองเท้าใส่กระเป๋าไหนวะ มึงมีกระเป๋ากี่ใบ ”
“ มีใบเดียววะ ตั้งแต่กลับจากอังกฤษเสื้อผ้ากูก็มาอยู่นี้เอง กระเป๋าแม่งก็มีใบเดียวเล็กชิบหาย ”
“ กูก็มีใบเดียววะ ยัดเสื้อแจ็คเก็ตยังไม่พอเลย ถ้าให้กูเอาจอร์แดนกับริค โอเว่นลูกกูยัดถุงพลาสติกเลยจะขาดใจ ” จองกุกบ่น
“ แล้วเราต้องเก็บของไปไหนวะ ” แทฮยองกวาดเสื้อผ้าในตู้ลงกระเป๋า
“ ไม่รู้แต่โดนสั่งแล้วไม่เก็บก็หัวเบะ ” จองกุกเด้งตัวลุกจากเตียง
“ นี้กี่โมงแล้ววะ ” จองกุกถาม แทฮยองเลิกคิ้วเบาๆ
“ นาฬิกามีก็ดูฟาย ” นาฬิกาดิจิตอลตรงหัวเตียงบอกเวลาตีห้าสี่สิบห้า แทฮยองปิดกระเป๋าเบาๆ เขาลุกขึ้นถอดเสื้อยืดออกจากตัว คว้าผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่บนเก้าอี้มาพาดไหล่
“ ไม่ไปอาบน้ำอ่อ ” แทฮยองถามจองกุก จองกุกเบะปาก
“ แปปๆ ขี้เกียจอยู่โฮซอกฮยองนัดกี่โมงวะ ”
“ หกโมง ” เขาตอบพร้อมเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ
“ เดี๋ยวนะตอนนี้กี่โมง ”
“ เมื่อกี้มึงก็ดูนาฬิกาอยู่เมื่อกี้.. เดี๋ยวนะนัดหกโมงตอนนี้ ? ” แทฮยองมองจองกุกที่เสตามามองนาฬิกาช้าๆ
“ ตีห้าห้าสิบแล้วมึง ”
แทฮยองวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วๆพอๆกับจองกุกที่ถลาตัวกลับห้องตัวเอง
***
- เม้นหน่อยเด่ อยากรู้ป่าวว่าน้องจอนจะรอดไหม
ความคิดเห็น