คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : A D U L T E R A T I O N : 15
***
รูที่กำแพงถูกปิดหลังจากที่ซอกจินรู้ว่าผมตามเขาไป
เหอะ
สองปีผ่านมาแล้วหลังจากที่รูนั้นปิดไปและผมไม่ได้มุดข้ามไปอีก ซอกจินก็เข้าออกเป็นที่เป็นทางมากขึ้น
โดยการปีนรั้วแทน ..
แล้วจะทำยังไงได้เมื่อผมสูงขึ้นอีกไม่กี่เซนฯและเมพพอที่จะปีนข้ามไปด้วย ผมล่ะเกลียดคิมซอกจินจริงๆ
เมฆฝนตั้งเค้ามาอีกแล้ว เขานั่งอยู่ตรงระเบียงบ้านมันสูงพอที่จะมองเห็นบ้านข้างๆ แต่ก็นะ แค่นิดเดียว แต่ก็ยังดีที่ทำให้เขาได้เห็นบ้างถึงจะไม่เคยเห็นยุนกิเลยก็เถอะ คนตัวขาวคงไม่ค่อยชอบออกนอกบ้านบ่อยๆล่ะมั้ง เห็นได้ชัดจากสีผิวนั้น
ฝนเริ่มปรอยลงมาแล้ว คิมแทฮยองวัยแปดขวบกำลังจะเข้าบ้านแต่หางตากลับเห็นว่ามีรถแท็กซี่สีดำที่ไม่คุ้นแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าบ้านซะก่อนซะก่อน เขาเกาะระเบียงเพื่อมองดูเผื่อว่าวันนี้อาจจะเป็นวันโชคดีของเขาที่จะได้เห็นหน้าคนที่อยากเจอ
ตากลมจ้องรดคันนั้นจนแทบถลนออกมาแล้วด้วยซ้ำ ประตูเปิด มีคนก้าวออกมา
เหมือนโลกหยุดหมุน
เขาได้เจอคนที่เขาอยากเจอถึงจะเป็นเพียงการมองห่างๆ ความรู้สึกดีตีตื้นขึ้นมาจนเขาปวดท้องนิดๆ มุมปากยกยิ้มขึ้นมา เหมือนแทฮยองเป็นต้นไม้ที่ขาดน้ำมาเนิ่นนาน จนวันหนึ่งฝนก็ได้ตกลงมา
แต่กลับโชคร้าย
ฝนที่ตกลงมาชโลมใจได้ไม่นานกลับกลายเป็นฝนกรด กัดกินเขาซะงั้น
ยุนกิมากับใครอีกคน
ใครที่สกปรก
ใครที่ยุนกิอุ้มอยู่
ใครที่ตอนนี้ยุนกิเดินจูง
เด็กตัวเล็กที่น่าจะอายุน้อยกว่าเขาถูกจูงมือเพื่อเดินเข้าไปในตัวบ้าน สีหน้าของคนที่เขาคิดถึงยิ้มแย้มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นปากขยับพูดตลอดเวลาที่ย่ำเท้าลงพื้น
เหอะ
เขาเกลียดคิมซอกจินที่ทำให้เขามุดรูนั้นแล้วเจอกับยุนกิ
เด็กตัวเล็กกระโดดลงจากราวระเบียงหันหลังนั่งลงกับพื้น บางครั้งเขาก็อยากเป็นผู้ใหญ่บ้าง บางครั้งเขาก็อยากโตเร็วกว่านี้ บางครั้งเขาก็อยากจะเป็นซอกจินที่สามารถไปมาระหว่างสองบ้านได้บ่อยๆ
เห้อ
***
ตลกไหมที่เด็กอายุแปดขวบเดินเข้าเกตคนเดียวภายในสนามบินที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของประเทศ
‘ คุณพ่อ วีอยากไปอังกฤษ ’
เที่ยวบินที่เขาต้องขึ้นกำลังจะออกในอีกสิบนาทีกระเป๋าเขาถูกเอาขึ้นเครื่องไปก่อนแล้วเหลือแค่เขา
แปลกดีนะ ที่เขาทำตัวเหมือนวัยรุ่นมีปัญหาในซีรี่ย์ตอนเที่ยงคืนที่ซอกจินชอบเปิดไว้แล้วตัวเองก็นอนหลับไป เขาเปล่าอกหัก เปล่าคิดมากด้วย
ก็บอกแล้วว่าเขาเป็นเด็กไง
ผู้คนเดินกันขวักไขว้ในสนามบิน ชั่วโมงเร่งรีบแบบนี้มีแต่เขาที่หยุดอยู่กับที่ แทฮยองลุกจากเก้าอี้แล้วหยิบกระเป๋า
***
พระอาทิตย์ขึ้น ตก ขึ้น ตก ผ่านมาเป็นร้อยๆวันแล้ว เขาก็ยังไม่ลืมพี่ยุนกิของเขาอีกนั้นแหล่ะ เขาอยู่ที่นี้มาเป็นสิบปีแล้ว นานๆทีสองสามปีครั้งที่จะกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่ที่นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในคฤหาสน์
แทฮยองเรียนจบมหาลัยแล้วด้วยอายุ 18 นี้แหล่ะไม่ต้องตกใจไป การอยู่ตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ที่ไม่รู้จัก ในภาษาที่ยังไม่คุ้นชินคงทำได้แต่นั่งอ่านหนังสือเข้าใจยากที่ซอกจินชอบส่งมาอาทิตย์ล่ะครั้งโดยไม่ถึงค่าส่งระหว่างประเทศก็เถอะ
เขาลืมตาขึ้นในห้องนอนที่เย็นโดยธรรมชาติโดยที่ไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ สายตาเหลือบมองไปข้างนอกพบว่าหิมะตกลงมาแล้ว ฟ้ามืดเป็นปรกติ ผ้านวมผืนใหญ่ถูกปัดออกไปจากร่างกาย เขากลิ้งตัวอยู่กับเตียงซักพักแล้วลุกไปหาของกิน
อากาศแบบนี้การอาบน้ำมันก็การฆ่าตัวตายทางอ้อมนั้นแหล่ะ
ควันโชยมาจากแก้วโกโก้ร้อนของเขา เครื่องปิ้งขนมปังดีดขนมปังที่เขายัดเข้าเครื่องไปขึ้นมา แทฮยองใช้ปลายนิ้วหยิบมันออกมาแล้ววางบนจานบีบแยมสตอเบอร์รี่ที่น่าจะเหลือเป็นอย่างสุดท้ายในตู้เย็นลงไปใส่ขนมปัง ก่อนที่จะนึกได้ว่า
คอนเฟล็กที่เพิ่งซื้อมาอยู่ในตู้เก็บของ
แล้วนมแกนลอนใหญ่ก็ยังแช่อยู่ในตู้เย็นอยู่เลย
เฮ้อ
สิบโมงเช้าหลังจากกินข้าวเช้าอย่างหัวเสียพร้อมกับดูทีวี(โดยการกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ) แทฮยองก็มานั่งแปะอยู่ที่หน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นแทน เขาหยิบหนังสือที่วางไว้ตรงโต๊ะตัวเล็กขึ้นมาก่อนที่จะเปิดอ่านได้ซักหน้าสองหน้าก็ขว้างทิ้งเพราะเขาอ่านมันจบไปแล้วสองสามรอบแถมจำมันได้ขึ้นใจด้วย
แทฮยองกลิ้งลงจากโซฟาหลังจากที่เขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงให้แฟนสาวสุดที่รักหมายเลขสอง(โซฟา)รองจากแฟนสาวหมายเลขหนึ่งอย่างเตียงนอนของเขา
เขาลุกขึ้นลากแมคบุ๊คที่เผลอชาร์จไฟไว้ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา หวังว่ามันคงไม่ระเบิดใส่เขาหรอกนะ
1 อีเมลล์ใหม่
ซอกจิน ?
แทฮยองทำหน้าเหนื่อยๆก่อนที่จะเลื่อนเคอร์เซอร์เมาส์ไปกดดูเมลที่ส่งมา
ถึง น้องชายสุดที่รัก (ฉันโกหก)
แทฮยองเบะปาก
จาก พี่ชายสุดหล่อ (ฉันพูดความจริง)
แทฮยองเขวี้ยงหนังสือประวัติศาสตร์เยอรมันเล่มใหญ่กว่าหัวไปกระแทกตู้
เอาล่ะคิมแทฮยองนายต้องใจเย็นๆ มือเรียวเลื่อนไปหยิบแก้วโกโก้ที่หายร้อนแล้วขึ้นมาจิบก่อนที่จะเลื่อนไปอ่านเนื้อหาล่าง
ฉันว่านายคงอยากรู้เรื่องนี้ไม่มากก็น้อยแหล่ะ
รูปผู้ชายตัวขาวที่ไม่ต่างไปจากสิบปีที่แล้วปรากฏขึ้นบนจอ
บ้าแล้ว
เขาว่าเขาลืมไปแล้วนะ
แต่ใจเขาก็ยังเต้นตูมตามกับคนๆนี้อยู่ดี ..
- ขอโทษที่เลทค่ะ ฮือออออ .
- คอมเม้นด้วยนะ
ความคิดเห็น