คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : A D U L T E R A T I O N : 14
***
ผมหวังว่าทุกคนคงอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับผมไม่มากก็น้อยแหล่ะ
หรือพวกคุณไม่อยากรู้ ?
ไม่อยากรู้จริงๆหรอว่าวัยเด็กของเขามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ?
มาผมจะเล่าให้พวกคุณฟัง
เรื่องวุ่นๆหลายๆเรื่องของผมมันเริ่มต้นจาก..
คิม ซอกจินเด็กดื้อที่ไม่ชอบอยู่บ้านตัวเอง
และการที่คนอย่างคิมซอกจินชอบออกไปไหนเรื่อยๆ ก็ทำให้คนที่เป็นน้องอย่างคิมแทฮยองแอบตามไปบ่อยๆ
ซอกจินชอบใช้เวลาที่คุณแม่ไปปาร์ตี้น้ำชา คุณพ่อพักผ่อนที่ห้องสมุดของบ้านแอบมุดรั้วที่กั้นบ้านเราไว้กับบ้านข้างๆ
และแน่นอน
เด็กขี้สงสัยอย่างคิมแทฮยองก็มุดตามไปทุกที
บ้านตรงข้ามก็ไม่ต่างจากบ้านของเขา ที่เป็น เอ่อ คฤหาสน์หลังใหญ่เหมือนกะปราสาท มีต้นไม้ขึ้นยั้วเยี้ย แต่บ้านหลังนี้แตกต่างกับบ้านเขาตรงที่มีชายชุดดำ เอิ่ม แทฮยองไม่ได้หมายถึงพวกที่อยู่ในโคนันนะ ถึงมันจะคล้ายก็เถอะ !
บ้านนี้มีคนใส่สูทดำเดินเข้าบ้านบ่อยมากๆจนเขาสงสัยอีกแล้ว
รูที่รั้วเป็นรูเล็กๆที่เขาพยายามบอกคุณพ่อให้จัดการกับมันเพื่อที่ซอกจินจะไม่ได้แอบมุดไปอีกหลายต่อหลายครั้งแต่คำตอบก็เหมือนเดิมคือ เดี๋ยว
วันนี้เขาจะตัดปัญหาความสงสัยของตัวเองสักทีว่าคิมซอกจินมุดรั้วไปบ้านข้างๆกันทำไมทั้งๆที่ประตูด้านหน้าก็มีให้เข้าแบบรถกอล์ฟที่บ้านก็มีให้คุณลุงคนสวนขับไปให้ก็ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย
คิมแทฮยองวัยหกขวบแสร้งทำเป็นนั่งอ่านหนังสือที่เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ก็ยังเสตามองไปยังซอกจินที่เดินชมนกชมไม้ทำท่าเหลือบมองเขาหลายรอบแล้ว แน่นอนเขาว่าวันนี้ซอกจินจะต้องมุดรั้วไปอีกแน่นอน
แดดตอนสิบโมงเริ่มหดหายไปถูกแทนที่ด้วยเมฆฝนก้อนใหญ่บนฟ้า และคิมซอกจินก็หายไปจากสวนข้างบ้านแล้ว
แทฮยองกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปยังสวนที่ซอกจินยืนอยู่ก่อนหน้านี้
เขามุดผ่านรอยรั้วที่พังผ่านไปยังบ้านตรงข้าม
ฝนเริ่มเทลงมาปรอยๆ ทำให้เขาเปื้อน
เฮ้ ? ชุดนี้คุณแม่ซื้อให้เลยนะ ผมเกลียดฝน
ฝนทำให้ชุดผมเปื้อน
เขาย่ำไปเรื่อยๆหลังจากลอดผ่านมาแล้ว แน่นอนชุดผมเปื้อน พื้นแฉะๆนี้ทำให้รองเท้าคู่โปรดของผมเละ แทฮยองพยายามมองหาที่หลบฝนและที่แน่ๆตอนนี้เขากำลังมองหาคิมซอกจิน
ตอนนี้แย่กว่าเมื่อกี้อีกเพราะฝนเริ่มกระหน่ำลงมาเรื่อยๆ แทฮยองเดินมาจาเข้าเขตบ้านข้างๆเขาแล้วแต่เขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคิมซอกจิน เชอะ แทฮยองเบะปาก เขาเริ่มจะไม่ทนแล้วนะ
“ เจ้าหนู นายเข้ามาได้ยังไง ? ” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้เขาหันไปมอง และ.. นั้นแหล่ะอย่างที่พวกคุณคิดกัน ผมเจอนางฟ้า เพียงแต่เขาเป็นผู้ชาย
แทฮยองไม่ตอบเขาแค่เบะปากต่อไป คนที่ถามเขาเมื่อกี้เดินเข้ามาใกล้ๆเขาแล้วนั่งยองๆลง
“ นายเปื้อน ” เขาพูดสั้นๆ
“ ผมรู้ และผมก็เปื้อนมากด้วย ”
“ งั้นมานี่ ” ไม่พูดเปล่าคนโตกว่าก็ยกเขาขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้านแล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะ ? จริงไหม ? ผมก็ยอมให้เขาอุ้มมานั้นแหล่ะ
ด้านในบ้านเขาต่างจากที่ผมคิดไว้เลยนะ มันตกแต่งไม่เรียบอะไรทั้งนั้น มีแต่ความหรูหรา เขาเพิ่งถูกแบกผ่านรูปปั้นสิงโตตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน และยังไม่พอกับความประหลาดใจ รูปภาพผืนใหญ่ที่แปะอยู่ตรงบันไดทางขึ้นมันเป็นรูปภาพที่สูญหายไปหลายทศวรรษแล้วไม่ใช่หรือไง ?
“ ยุนกิ นี้นายไปขโมยลูกใครมา ” เสียงเรียกมาจากผู้ชายคนที่เดินลงจากบันได
“ ไม่ได้ขโมย ไม่รู้มาจากไหน ” เขาตอบ
“ ไม่ใช่เด็กข้างบ้านหรือไง ”
“ นายเป็นเด็กข้างบ้านหรือเปล่า ? ” เขาหันมาถามผมบ้าง ผมพยักหน้าตอบเบาๆ
“ แล้วนายชื่ออะไร ? ”
“ ถามเยอะไปไหมกีซอก ”
“ ก็แค่อยากรู้ว่าใช่น้องชายซอกจินหรือเปล่า ” คนที่ยุนกิเรียกว่ากีซอกเดินมาหาผมแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ
“ ผมเป็นน้องชายซอกจิน ” แล้วกีซอกก็กระตุกยิ้มมุมปากยักไหล่แล้วเดินหายไป
“ เป็นน้องชายหมอนั่นจริงหรอ ”
“ จริง ”
แล้วเขาก็เงียบ เงียบไปอีกนานจนเดินมาถึงประตูไม้สีขาวๆที่ชั้นสอง ผมมองไปรอบๆ ประตูแถวนี้มันแตกต่างกัน อย่างประตูแรกสีดำ ประตูที่สองเป็นสีน้ำตาล แล้วประตูที่เขาผ่านมาเป็นสีขาว
“ นายเปื้อน ”
“ ผมรู้ในเมื่อคุณย้ำผมครั้งที่สองแล้วนะ ”
“ ฉันเป็นพี่นะ ” ยุนกิพูดแล้วขมวดคิ้วเบะปากเหมือนที่จะไม่พอใจที่เขาไม่เรียกว่าพี่
ยุนกิเลิกนั่งยองๆแล้วลุกขึ้นไปค้นตู้เสื้อผ้าที่ใหญ่มากๆในสายตาเด็กอย่างเขาแล้วหยิบเสื้อกับกางเกงออกมาอย่างล่ะตัว
“ นายเปื้อน แล้วนายก็ทำฉันเปื้อน ” ยุนกิพูดแล้วโยนเสื้อผ้าลงบนเตียงขนาดคิงไซต์ แล้วเขาก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง..
“ นายอาบน้ำเองได้ใช่ไหม ? ” ห๊ะ?
“ ได้ผมอาบเองได้ ” ผมตอบไปแล้วพยายามเอื้อมมือไปหยิบเสื้อที่เขาวางไว้บนเตียงแต่สุดท้ายเขาก็ต้องหยิบมาให้ผมอยู่ดี
ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ? แล้วยังไงต่อล่ะ ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเอาชุดเก่าที่มันเลอะออกรองเท้าก็ถอดวางไว้กองกับชุดนั้นแหล่ะ เขาบอกว่าแม่บ้านจะมาเก็บไปเอง
“ นี้ ” เขาเรียกผมแล้วกวักมือเรียกเขาให้ขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วย เสียงโทรทัศน์ที่เปิดไว้ดับความเงียบดังขึ้นมาเรื่อยๆ ผมนั่งลงข้างเขาบนเตียง
“ ฝนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยนะ ” เขาพูดขึ้น
“ อือ ”
“ แล้วงี้นายจะกลับบ้านยังไง ”
“ ผมจะรอให้ฝนหยุดตก ”
“ ก็ดี ”เขาตอบแล้วก็วาดแขนขึ้นมากอดผมเอาไว้แล้วทิ้งตัวลงนอน
เสียงฝนกระหน่ำปนเปกับเสียงทีวีที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เครื่องปรับอากาศทำหน้าที่ของมันได้ดีจนหน้าหมั่นไส้เพราะอากาศตอนนี้เย็นมากจนเขาไม่อยากออกจากอ้อมกอดของคนตรงหน้าและกองผ้าห่มหนาๆนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ นี้ ”
“ ฉันชอบนายมากกว่าพี่ชายนายอีกนะ ”
แล้วริมฝีปากพี่ขยับอยู่ตรงหน้าเขาก็ประกบอยู่ที่ปากเล็กๆของเขาสักพักก่อนที่คนตรงหน้าเขาจะหลับไป
ไม่รู้สินะ
เวลาที่แม่กับพ่อจูบเขาไม่เห็นรู้สึกแปลกๆแบบนี้บ้างเลย
จะขอชอบได้ไหม ?
tbc.
***
- คิมแทฮยองเด็กแก่แดด
- ยินดีกับเยอรมันด้วยกับดาวดวงที่ 4 บนอกนะคะ
- และยินดีกับรีดเดอร์ด้วยเพราะไรท์เตอร์ทวีตไว้เมื่อวานว่าถ้าเยอรมันชนะจะลงอดวก.สามวันต่อกันและไม่โดดเรียน /ตายยยยยยย
เจอกันพรุ่งนี้นะครัช บายชุ้บๆ
ความคิดเห็น