คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : A D U L T E R A T I O N : 10
Step up 3 Final Dance .
ฟังให้จบนะ อิอิ.
***
ห้าสิบนาทีแล้วที่แทฮยองยังไม่โผล่หัวลงมาให้ยุนกิเห็นหน้า เขายู่ปากแล้วขมวดคิ้ว จำนวนขวดของมึนเมาบนโต๊ะหมดไปเยอะพอสมควร นัมจุนน็อคไปแล้ว โฮซอกนั่งเท้าคางหลับตาอยู่ตรงโซฟา ส่วนตัวแล้วเขาคิดว่าเพื่อนเขาหลับ จองกุกนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆเขา ยังไงเขาก็คิดว่าเด็กน้อยของเขามีท่าทีลุกลนผิดปรกติอยู่ดีเถอะ
“ จองกุก ” เขาเรียกคนข้างๆสะดุ้งสุดตัวแล้วหันมาทำตาโตใส่เขาก่อนที่จะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติเหมือนเดิมในเวลาเพียงเสี้ยววินาที
“ ครับ ” จองกุกขานรับ
“ แทฮยองล่ะ ” เขาถามแล้ววางแก้วในมือ
“ ก็ผมบอกว่าผมลงมาก่อ.. ”
“ ให้โอกาสพูดใหม่อีกรอบ นับสินายเคยโกหกฉันได้สำเร็จกี่ครั้งในสิบปีที่ผ่านมา ” เขาพูด จองกุกเสตามองไปทางอื่น
“ ไม่สักครั้ง ” เด็กน้อยตอบแล้วหันหน้ามามองหน้าคนตรงหน้าตรงๆ
“ ตกลงแทฮยองอยู่ไหน ” เขาถามย้ำอีกรอบ
“ ผมอัดมันสลบอยู่ข้างบน .. ก็มันพูดมากแล้วก็ขอกอด.. ” จองกุกตอบ ยุนกิหันไปมองเด็กข้างๆที่หูเริ่มจะแดง เขายิ้มแล้วยกมือขึ้นไปลูบหัวจองกุก จองกุกหันมามองหน้าเขาด้วยท่าทางไม่เข้าใจ
“ อยากตีกันก็บอกดีๆ นึกว่าโยนแทฮยองออกนอกคลับทางหน้าต่างแล้วตีหน้านิ่งกลับมาซะอีก ” เขาพูดแล้วหัวเราะเบาๆ จองกุกอมยิ้ม ..
เขาบอกแล้วยุนกิไม่เคยโกรธเขา
เขาบอกแล้วว่ายุนกิรักเขาที่สุด
“ เฮ้ นายน่ะ นายนั้นแหล่ะ ” ยุนกิโบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟแถวๆนั้นแล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง เด็กเสิร์ฟเดินหายไปทางหลังร้านซักพักก็มีผู้ชายในชุดสูทเดินเข้ามาหายุนกิ
“ ขึ้นไปตามแทฮยองให้หน่อย ” ยุนกิบอกลูกน้องคนสนิท เขาพยักหน้าแล้วก้มหน้าลงมาหายุนกิ
“ นายครับ ก่อนหน้านี้มีคนฝากข้อความมาหานายครับ ”
“ ไปตามแทฮยองก่อนแล้วค่อยมาเล่า ไปๆ ” ยุนกิโบกมือไล่คนตรงหน้า เขามองหน้าจองกุกแล้วขมวดคิ้วเอามือลูบคางสุดท้ายก็ถอนหายใจบ่นพึมพำว่ามันคงเป็นเรื่องล้อเล่นจากคนใกล้ตัว ชายในชุดสูทหมุนตัวหันหลังเพื่อที่จะเดินไปยังชั้นสองของร้าน
“ แน่ใจนะว่าไม่ได้เอาไปโยนลงหน้าต่างแล้ว ฮ่าๆ ” ยุนกิหัวเราะ
“ เปล่าครับ ” จองกุกพูด มีรอยยิ้มบางๆติดอยู่ที่มุมปาก ..
ไม่กี่นาทีต่อมาลูกน้องของยุนกิก็วิ่งลงมาจากชั้นสอง สีหน้าตื่นตกใจ ยุนกิมองแล้ววางแก้วในมือลง
“ อะไร ? ทำหน้าอย่างกับแทฮยองหายไปอย่างงั้นแหล่ะ ” เขาพูดเล่นแต่มันกลับเป็นจริงซะงั้น ลูกน้องคนสนิทพยักหน้ารัวๆหลายๆที แก้วในมือจองกุกหล่นลงพื้น
“ เด็กหัวส้มนั้นหายไปจริงๆครับ ” เขาย้ำ จองกุกอ้าปากค้าง ยุนกิกระพริบตาสองสามทีแล้วตั้งสติ
“ เอาใหม่สิ เด็กนั้นหายไป ? แล้วหายไปไหน ? อย่าบอกนะว่านายโยนเขาลงจากหน้าตาจริงๆห่ะ จองกุก ” ยุนกิพูด
“ เปล่านะ ตอนผมลงมาหมอนั่นกองอยู่ที่พื้นสาบาน ”
“ หรือหมอนั่นวาร์ปไปมิติที่อยู่ของมันแล้วหรอ แดบัก .. ” ยุนกิพูดแล้วพยักหน้า เป็นเชิงว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นถูกต้องแต่ดูเหมือนคนอื่นจะไม่เห็นด้วย อย่างเช่น
“ ผมบอกแล้วไงว่านายควรไปเช็คสมองบ้างครับ อย่าทำงานหนักแล้วก็หัดไปเดตบ้าง จะได้มีคนช่วงแบ่งเบาความคิด เห้อ ” เสียงบ่นและเสียงตบหน้าผากดังมาจากลูกน้องตัวดี จองกุกถอนหายใจ
“ ผมว่าพี่ควรทำตามที่เขาบอก ”
เชอะ .
เขาแค่มีความคิดนอกกรอบต่างหาก .
***
ยุนกิหรี่ตามองข้อความที่แสดงที่สมาร์ทโฟนของเขา เป็นรอบที่สิบกว่าๆได้แล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เชอะ
‘ ไปกินข้าวด้วยกันไหม ’
ข้อความสั้นๆพร้อมแนบรูปผู้ชายหัวสีส้มที่ถูกมัดไว้ในห้องว่างๆ ถูกส่งมาโดยคนที่เขาไม่อยากเจอหน้า ยุนกิถอนหายใจก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ มือขาวกำโทรศัพท์แน่นจนสั่น กวาดสายตาไปมองกระจกบานใหญ่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเขวี้ยงของในมือออกไปสุดแรง
เพล้ง
เศษโทรศัพท์กระเด็นร่วงมากองอยู่ที่พื้น กระจกบานใหญ่แตกละเอียด ยุนกิยื่นมองภาพตรงหน้านิ่งๆก่อนที่ตัวเองทิ้งตัวลงบนเตียงอีกรอบพร้อมถอนหายใจ
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอ
นานแค่ไหนแล้วที่แทบไม่คุยกัน
เสียงเปิดประตูดังขึ้น โฮซอกวิ่งเข้ามาก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้ากองกระจกที่แตก เขามองเหตุการณ์ตรงหน้าพร้อมส่ายหัวเบาๆ เขากำลังจะปลงก่อนที่สายตาจะกวาดไปเจอโทรศัพท์ของยุนกิในสภาพที่ดูไม่ได้กองอยู่บนพื้น
“ ย๊าห์ มินยุนกินี้เครื่องที่เท่าไหร่แล้วที่นายเอาของฉันไปใช้ ! ” เขาตะโกนเสียงดังแล้วเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาจากกองกระจกแล้วโยนไปหายุนกิ และมันก็เข้าเป้า โดนหัวยุนกิพอดี
“ อย่าเรื่องมากได้ไหม โทรศัพท์นายมีเป็นร้อยเครื่อง แค่เครื่องเดียวอย่ามาทำเป็นหวง ” ยุนกิพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่รับรู้ได้ถึงเตียงที่ยุบลงไปเพราะโฮซอกมานั่งข้างๆเขาแล้วทิ้งตัวลงเป็นเพื่อน
“ คิดมากอะไรขนาดทำลายข้าวของ ” โฮซอกถาม
“ มีคนอยากกินข้าวด้วย ” ยุนกิพ่นลมหายใจออกมาอีกรอบแล้วลืมตาขึ้น
“ อ่า คนอยากกินข้าวด้วย ”
“ อือ คนอยากกินข้าวด้วย ”
“ หมอนั่นกลับมาแล้วหรอ ”โฮซอกถามยุนกิส่ายหน้าเบาๆ
“ กีซอกต่างหาก ” ยุนกิพูดเสียงเบาแล้วพลิกตัวนอนตะแคงมาหาเขาโฮซอกดึงตัวยุนกิเข้ามากอด คนตัวขาวซุกหน้าลงที่หน้าอกเขา มือจิกอยู่ที่ไหล่เขาแน่น
“ ใจเย็นๆนะ ” เขาลูบหลังยุนกิเบาๆกดหัวคนข้างๆลงซบที่หน้าอกตัวเองตัวยุนกิเริ่มสั่นเสื้อเขาชื้นจากน้ำตาคนข้างๆ
“ กี่ปีแล้วที่มึงไม่ร้องไห้ให้กูเห็น มึงที่กูรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้นะเว้ย ” โฮซอกพูดแล้วกอดยุนกิแน่นกว่าเดิม
“ อือ.. ” ยุนกิครางเบาๆ
.
.
.
.
“ อย่ามาหลับคาอกกูครับ อยากนอนไปนอนที่อื่นเหน็บจะแดก ” โฮซอกเคาะหัวยุนกิที่นึงแล้วผละตัวออกมา ยุนกิหมุ่ยหน้า
“ กูกำลังเครียดอยู่รักกูหน่อยก็ได้ ” ยุนกิตอบแล้วเบะปาก
“ ไม่รักจะอยู่ด้วยกันทำไมสิบหกปี ” โฮซอกพูดแล้วเบะปากบ้าง
“ ไม่ใช่สิบสองหรอมึง ” ยุนกิหันไปทำตาโตใส่เพื่อนสนิท คนข้างๆทำได้เพียงแต่ถอนหายใจแล้วยื่นมือไปผลักหัวอีกรอบ
“ ไอ้แก่ ”
“ อายุเท่ากันอย่าเยอะ ” ยุนกิสวนแล้วหันมายักคิ้วใส่
“ อายุสมองไม่เท่ากันอย่าเยอะ ถามจริงๆเถอะ ที่มึงบอกว่าไอ้แทฮยองจะวาร์ปไปอยู่มิติของมันนี้ใช้สมองหรือสิวอุดตันคิด ”
“ ไม่ใช่ตอนนั้นมึงหลับอยู่หรอ ? ”
“ กูว่าล่ะมึงใช้สิวอุดตันคิด ”
“ ตกลงมึงจะไปกินข้าวด้วยไหม ” โฮซอกเปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้ง ยุนกิหันกลับมามองหน้าเขาแล้วพยักหน้าเบาๆ
“ ไม่ไปมันจะทำอะไรแทฮยองก็ไม่รู้ ” ยุนกิตอบ
“ แคร์น้องขนาดนั้นเลย ”
“ เปล่า กูหิวข้าว ” ยุนกิตอบแล้วฉีกยิ้ม นี้แหล่ะมินยุนกิ ไม่ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไงแค่หนึ่งหรือสองนาทีมันจะหายไป หายไปอยู่ใต้หน้ากากที่ชื่อว่าความหยิ่งทะนงผสมกับสิ่งที่โดนสอนมาตลอดว่าการแสดงความรู้สึกเท่ากับว่าแพ้
สิบหกปีที่แล้วที่เจอกันครั้งแรกที่งานเลี้ยงที่เหล่าผู้คนใส่หน้ากากเข้าหากันเพื่อผลประโยชน์ เขาที่เป็นเด็กน้อยและยุนกิที่เป็นเด็กน้อยได้เจอกันครั้งแรก ..
***
คมบังวะ เปิดเทอมแล้วเลาจะร้องไห้ ขอเวลาไปท่องอะอิอุเอะโอะแปป #เพื่อนในห้องท่องตั้งแต่ยังไม่เปิดเทอมเลายังไม่ซื้อหนังสือเลยข่า ภาษาญี่ปุ่นสนุ๊กกกกกสนุกกกก เรียนอังกฤษแปดคาบ ญี่ปุ่นหกคาบ แต่เรียนคณิตสองคาบ นี้ดีใจไม่ใช่อะไรเล่าให้ฟังเฉยๆ 5555
รอคนไปสกรีมนะ #อดวก
อยากอ่านตอนต่อไปก็สกรีมกันเยอะๆเยิ้บๆ
ส่องมาเจอวิว 999 พอดีไอ๊ย๊ะเลขสวยเปิดเวิร์ดแล้วพิมพ์เลย /การบ้านกองไว้ตรงนั้นแหล่ะ อิอิ
ตอนนี้เรากำลังสับสนและอยากให้รีดออกความเห็นคู่รอง จริงๆ อยากได้คู่ไหนก็บอกเรามันพลิกผันได้หมดล่ะ จินฮโยซังก็ได้นะ 555555 คือตัดสินใจไม่ถูกลังเลมากเลยว่าจะให้ใครคู่กับใครแง่ะ
หมดยังว่ะที่อยากพูด ช่างเถอะหมดแล้วมั้ง 5555555
เม้นนะเข้าใจ๊
น้องสาวคืนนี้ว่างไหม แฮ่กๆ
ความคิดเห็น