คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : A D U L T E R A T I O N : 9
เห้อ .. เขาออกมาจากห้องน้ำที่มีไอน้ำสีขาวเต็มไปหมดมีผ้าเช็ดตัวพันไว้ที่เอวหยดน้ำเกาะตามตัว พอกวาดตามองรอบห้องก็เจอจองกุกนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ตาสีดำของหมอนั่นจ้องเขาอยู่ แทฮยองเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เขาวางไว้ที่ตรงเก้าอี้ข้างตู้เสื้อผ้า หยิบอันเดอร์แวร์มาใส่ ไม่มีเหตุผลที่ต้องอายหากหมอนั่นยังกล้าจ้องเขา เขาก็กล้าใส่เสื้อผ้ามันตรงนี้แหล่ะ แทฮยองสวมกางเกงสีดำที่เขาค้นอยู่นานแล้วสวมเสื้อยืดลายกราฟฟิกสีแดงของจองกุก
“ จ้องฉันขนาดนี้ หลงฉันหรือไง ?” แทฮยองถามแล้วหันไปจ้องหน้าจองกุก จองกุกหัวเราะเบาๆแล้วจ้องเขากลับ ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรกว่าเดิม
“ คุณไม่มีอะไรให้หลง ” จองกุกพูดแล้วลุกจากเตียง เขาสังเกตว่าจองกุกเตี้ยกว่าเขาซักเซนหรือสองเซนได้ หมอนั่นยื่นมือมาจับคอเขาไว้ แล้วออกแรงกดจนแทฮยองเบ้หน้า
“ หน้าตาแย่ กลิ่นแย่ แถมรสนิยมก็แย่ อีกอย่างสเป็คผมไม่ใช่ผิวสีแทนขนาดนี้ ” จองกุกพูดแล้วขบกราม “ คุณมีอะไรดีตรงไหนทำไม พี่ยุนกิต้องมาฝึกเด็กไม่ได้เรื่องอย่างคุณด้วย”
“ ฉันจัดการพวกมันคนเดียวเลยนะ ขับรถมาถึงนี้เจ๋งจะตาย” แทฮยองพูดแล้วออกแรงดึงมือที่จับคอเขาออกแต่มันไม่หลุด เขาเบ้หน้าพร้อมขมวดคิ้ว
“ ผมทำแบบคุณตอนอายุสิบสอง” จองกุกพูดแทฮยองเบิกตากว้าง .. เจ้านี้อายุเท่าไหร่ ใช้ปืนคล่องแถมยังหนีได้แบบเขาตั้งแต่สิบสองเลยหรือไง “ คุณแพ้ผมทุกอย่างจำเอาไว้ ”
“ ทำไมฉันไม่เห็นจะแพ้นายตรงไหน ” แทฮยองพูดแล้วปล่อยหมัดเล็งมันที่คอของจองกุก เด็กผมแดงหลบทัน จองกุกก้มลงเตะตัดขาเขา แทฮยองกระโดดหลบแล้วพุ่งเข้าใส่ง้างหมัดใส่ จองกุกหันกลับมาคว้ามือแทฮยองไว้จับมันไว้แน่นเหมือนคีมล็อค แล้วทุ่มแทฮยองข้ามหลัง
แทฮยองนอนหงาย หอบหายใจทั้งๆที่จองกุกไม่เหนื่อยด้วยซ้ำแต่ดูเหมือนว่าเขาจะแพ้ .. เหอะ สมเพศซะไม่มี จองกุกก้มหน้ามามองเขา เตะเข้าที่สีข้างอีกรอบหนึ่ง แทฮยองจุก เขาไม่อยากลุกอีกแล้ว แทฮยองรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก จองกุกถอดเสื้อฮู้ดสีดำออกกองมันไว้ข้างเขา เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เขามองตาม หมอนั่นหยิบเสื้อมาเปลี่ยนแต่ไม่เปลี่ยนกางเกง หยิบกระปุกอะไรสักอย่างแทฮยองมองเห็นไม่ชัด เขารู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนักขึ้น หายใจติดขัดน้อยลง จองกุกนั่งยองๆลงข้างๆเขา เอามือจับหน้าบีบให้เขาอ้าปากแล้วโยนยาลงไป
“ กลืนมันลงไป ” แทฮยองอยากจะลุกไปต่อยจองกุกซะเดี๋ยวนี้ เขาเผลอกลืนยาลงคอไปแล้วจองกุกบีบหน้าเขาอีกรอบปากของเขาอ้า ..
“ ดีมาก อันที่จริงมันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดหรอกนะแต่ถ้าได้จัดการให้คุณนอนพะงาบๆตามที่พี่ยุนกิบอกแบบนี้ก็สนุกดี ฟังผมไว้นะ เกมส์ที่สองเริ่มแล้ว ” จองกุกพูดแล้วลุกขึ้นยืน แทฮยองรู้สึกว่าเปลือกตาหนักขึ้นกว่าเดิมมันอาจจะเป็นยานอนหลับ หรืออะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้เขาเหงื่อออก กระสับกระส่าย แถมลุกไม่ขึ้น เขาพยายามลืมตา แทฮยองเห็นจองกุก เดินไปที่ประตู จองกุกเห็นมามองหน้าแทฮยอง กดปิดสวิตซ์ไฟ ห้องทั้งห้องมืด .. เขารู้สึกอยากนอน ก่อนที่สติจะดับไปเขาได้ยินเสียงจองกุก..
“ จะบอกให้ว่าตอนที่พี่ยุนกิเจอผมเขาไม่รังเกียจผมทั้งๆที่ผมนอนอยู่ข้างถนนข้างถังขยะ ผมว่าผมพูดแบบนี้คุณคงเข้าใจแล้วนะ .. ” เขาเกลียดจอน จองกุก เขาสาบาน ..
แล้วแทฮยองก็หลับไป ..
***
ปวดหัว นั่นคือความรู้สึกแรก เขาอยากจะตะโกนมันออกมาดังๆหรือไม่ก็นอนอ้อนคนที่ดูแลเหมือนตอนที่วัยรุ่นทำเมื่อไม่อยากไปโรงเรียน แต่นี้ไม่ใช่
แทฮยองลืมตาขึ้นมาก็เจอเรื่องน่าตกใจที่สมควรจารึกไว้ในหนังสือชีวะประวัติคนหล่อแบบเขา
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่ง มือและเท้าโดนมัดไว้อย่างหลวมๆ
ปิ๊งป่อง
เขาโดนจับมาไว้ที่ไหนซักแห่ง กลิ่นอับลอยเข้าจมูก เสียงน้ำหยดติ๋งๆมาจาดทางด้านหลัง เขาย่นจมูกแล้วส่ายหัวเพื่อสะบัดอาการปวดหัวที่น่าจะได้มาจากยาบ้าๆนั้นออกไป มีหลอดไฟอยู่เหนือหัวเขา ที่นี้ไม่มีหน้าต่าง มีแค่ประตูตรงหน้าเขา
“ บ้าชิบ ” แทฮยองสถบแล้วขบกราม
เชือกนี้ถึงจะมัดไว้ไม่ค่อยแน่น แต่อาจจะเพราะยาทำให้เขาเมื่อยกว่าปรกติรวมกับที่ยังไม่ได้พักด้วยแล้ว แรงของเขาก็สะบัดมันไม่หลุด แทฮยองถอนหายใจ เขาเจ็บกระดูกซี่โคร่งนิดหน่อยแต่มันไม่น่าจะหัก
จองกุกพูดว่าเกมส์ที่สองเริ่มแล้ว งั้นนี้คงเป็นเกมส์ที่สองอย่างที่มันว่าจริงๆ
เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังออกมาจากประตูข้างนอกแทฮยองละสายตาจากเพดานมาจ้องที่ประตูเหล็กตรงหน้า มีเงาคนลอดเข้ามาเล็กน้อย เสียงปลดล็อกจากข้างนอกแทฮยองรี่ตามอง
ประตูเหล็กนั้นเปิดออกทำให้แทฮยองรู้ว่ามันหนากว่าที่เขาคิดซักสิบเซนได้ ผู้ชายในชุดดำสี่ถึงห้าคนเดินเข้ามาล้อมเขาไว้
“ ตื่นแล้วหรอไอ้หนู ” คนที่อยู่ทางขวาของเขาพูด เขาไม่หันไปมองตาของเขาจ้องเพียงแต่คนตรงหน้า ผู้ชายตัวบางๆคนหนึ่งกำลังเดินมายืนอยู่ข้างหน้าเขา คนๆนั้นถอดแว่นกันแดดสีดำที่ใส่อยู่ออก ตาคมจ้องแทฮยองจนรู้สึกขนลุก
“ เป็นไงบ้าง ” คนๆนั้นถาม เขาไม่ได้ตอบเพียงแต่ขมวดคิ้วแล้วเสตามองไปทางอื่น
“ ฉันถามว่าเป็นไงบ้าง ” เขาถามย้ำอีกครั้ง แทฮยองหันมามองหน้าแล้วขมวดคิ้วอีกรอบ
“ จะให้ผมตอบว่าก็ดี ห้องน่าอยู่ดี กลิ่นอับนี้ก็โอเคหรือไง ” แทฮยองตอบ คนตรงหน้าแค้นยิ้มแล้วกวักมือขวาขึ้น เขาเลิกคิ้ว ก่อนที่จะรู้ว่าสัญญาณนั้นแปลว่าอะไร หมัดหนักๆของใครซักคนในห้องก็ซัดใส่เขาซะแล้ว หัวเขาหมุนไปหมดหน้าเขาชา แทฮยองรู้สึกถึงแรงกระชากเส้นผมของเขาให้หันกลับมามองคนตรงหน้า
“ ปากเสีย ” คนๆนั้นพึมพำเบาๆแล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆเขา เขาพยายามให้ตัวเองไม่แสดงความเจ็บปวดออกไป คนตรงหน้ายิ้มมุมปาก
“ ฉันมีเรื่องจะถาม ” เขาเปิดประเด็นอีกครั้ง แทฮยองขบกราม เขาอยากลุกไปชกหน้าตาแก่นี้ชักหมัดชะมัด
“ ที่ซุกหัวของมินยุนกิอยู่ที่ไหน ? ” เหอะ ถามคำถามที่ตัวเองก็รู้อยู่แล้วคิดว่าเขาเชื่อหรือไง
“ รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ ” แทฮยองตอบ เขาได้รับของตอบแทนจากคำตอบนั้นมาอีกหมัด
เสียงคนตรงหน้าหัวเราะ หมอนั่นแบมือแล้วลูกน้องที่ซื่อสัตย์เหมือนกันหมาเชื่องๆก็ยื่นมีดไปให้ ของในมือถูกยกขึ้นมาชี้หน้าเขา แววตาเย็นชาที่จ้องมาทำให้เขาขนลุกอีกรอบ
“ อีกรอบนะเด็กน้อย ” หมอนั้นพูด
“ ที่ซุกหัวของมิน ยุนกิอยู่ที่ไหน ? ” เขาเลิกคิ้ว
คนๆนี้ไม่รู้จักที่ซุกหัวของมิน ยุนกิ ?
แสดงว่าไม่เกี่ยวข้องกัน ?
หรือว่าตามล่ากันอยู่ ?
“ ไหน บอกว่าเป็นเกมส์ไง ” เขาพูด คนตรงหน้าเลิกคิ้วและไม่กี่วินาทีต่อมาก็หัวเราะออกมา บ้าหรือไง ?
“ อีกแล้วสินะ ” หมอนั่นพึมพำกับตัวเองแล้วลากสายตามองเขาอีกครั้งพร้อมเลียริมฝีปาก ..
ขยะแขยง ..
“ ไหนเล่าเรื่องที่แกรู้ทั้งหมดมาสิ ” แทฮยองส่ายหน้า เขาโดนจับล็อคไว้อีกครั้ง เขาเบ้หน้าเพราะความเจ็บ ตาแทบจะปิดอยู่แล้ว ร่างกายล้าสุดๆ
“ เอ้า เล่ามาหรือจะให้เหลือนิ้วมือแค่เก้านิ้วซะก่อน .. ”
“ อันที่จริงผมใหญ่กว่านั้น ” แทฮยองตอบ เขารับรู้ถึงแรงหมัดย้ำที่หน้าเขาอีกรอบและสติเขาก็ดับ .. มีเพียงความมืดเท่านั้น ..
***
ยุนกินั่งกระดกเครื่องดื่มในแก้วรอจองกุกลงมาจากชั้นบน เด็กนั่นบอกว่าจะไปเดินตามเจ้าหนูเผื่อหมอนั่นหยิบจับอะไรผิดๆ แสงสีให้ผับเริ่มขึ้นอีกครั้ง เสียงดนตรีดังบาดแก้วหู เขาเสตาไปมองนัมจุนกับโฮซอกที่นั่งจ้องตากัน
“ เดี๋ยวก็ท้องหรอก ” เขาบอก และเขาก็ก็ได้รางวัลชิ้นเยี่ยมจากเพื่อนสุดที่รัก เศษมันฝรั่งในจานปามาโดนหัวเขา ยุนกิมองค้อนโฮซอกก่อนที่จะกระโจนเข้าไปหาที่โซฟาที่แยกออกไปของอีกฝ่าย นัมจุนที่นั่งอยู่ตรงข้ามหัวเราะแล้วรินเครื่องดื่มใส่แก้วที่เขาวางทิ้งไว้
“ ย๊าห์ ยุนกิฉันบอกว่าพออ ฮ่าๆ ” เขาหยุดจักกะจี้ โฮซอกหยุดหัวเราะแล้วหอบหายใจ เขาลุกจากโซฟาของตัวเล็กแล้วทิ้งตัวลงโซฟาของตัวเอง เขาเห็นจองกุกจากหางตา
“ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาหรอ ? แล้วแทฮยองล่ะ ” เขาถาม จองกุกย่นจมูกแล้วนั่งลงข้างเขา ยกแก้วของตัวเองดื่มบ้าง แต่ก็ยังไม่ตอบคำถามเขา
“ จอน จอง กุก ”
“ ผมไม่รู้ผมลงมาก่อน ” จองกุกตอบ เขาพยักหน้า แล้วความเงียบก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
***
“ นายแน่ใจนะว่าหมอนี้คือจอน จองกุก ” กีซอกพูด เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเองหลังจากไปเจอเด็กที่ลูกน้องตัวเองจับมาเพื่อหาที่อยู่ของ.. เอ้อของไอ่นั่นแหล่ะ เขาไม่อยากพูดถึงมัน
“ แน่นอนครับนาย ผมลอบเข้าไปเจอเด็กนี้นอนสลบอยู่ที่พื้นห้องที่บอกว่าเป็นของจอน จองกุกเลยหิ้วมา ” คิ้วของเขากระตุก เขาเหลือบมองหน้าลูกน้องตัวโตหน้าโหดแต่สมองดันน้อยของตัวเอง
“ แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นจองกุก ? ” เขาถามพร้อมจ้องตาเขม็ง ลูกน้องคนตรงหน้าสะดุ้งตัวโยน
“ ก็มันอยู่ในห้องของจอน จองกุกครับ ”
“ นายคิดว่าในห้องจอน จองกุกจะมีแต่จอน จองกุกหรือไงว่ะ ! ” กีซอกตวาด คนตรงหน้าเขาเหมือนจะร้องไห้ คนอื่นในห้องยืนก้มหน้า
“ ตะ แต่ มันเป็นห้องของจอน.. ”
“ รู้แล้วเว้ย ว่าห้องของใคร แต่ยังไงเด็กนี้ก็ไม่ใช่จอน จองกุกเว้ย ! ” เขาตวาดพร้อมทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ
“ จอน จองกุก มันไม่ดำขนาดนี้ว้อยยยยยย ”
***
- ขอโทษเมนน้องวีค่ะ .. อย่าทำอัลไลเลาเลย
- มีข่าวมาแจ้งค่ะ คือเราจะต้องไปเข้าคอร์สลดน้ำหนักรักสุขภาพ เสริมด้วยการปฏิบัติธรรมที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมเวฬุวันเป็นเวลาน้อยนิดเพียงห้าวัน .. #ร้องไห้หนักมาก
- มีคนถามถึง .gif ท้ายตอนของน้องจอง มันมาจาก BTS Episode - 'No More Dream' MV Making ตอนวินาทีที่ 1.20 ค่ะ .. #ซับไทยจิ้ม
- เจอกันหลังออกค่ายนะคะ 
/เราเพิ่งรู้ว่าแท็กมันมีส่วนผสมของคำว่าอิ่ดวกได้ลงตัวมากเล่อะ #ปาดน้ำตา
ความคิดเห็น