คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : A D U L T E R A T I O N : 4
หนังสือวรรณกรรมเข้าใจยากเล่มโตลอยผ่านหัวแทฮยองไปกองอยู่ด้านหลัง ยุนกิหันไปมองหนังสือแล้วหัวเราะร่วนเอามือกุมท้องราวกับมันเพิ่งโดนลงโทษหรือมันทำอะไรผิด
“ จะกินอะไร ” เสียงดุๆดังมาจากคนที่เพิ่งออกมาจากห้องเมื่อกี้ เขาเดินผ่านยุนกิกับแทฮยองไปเก็บหนังสือเล่มเมื่อกี้แล้วเขวี้ยงมันมาทางพวกเขาอีกครั้ง ขอบคุณที่ยุนกิรับหนังสือเล่มนั้นได้ แล้วโยนกลับคืนไป คนที่เพิ่งเดินออกมาทำสีหน้าเหนื่อยๆ แล้วเดินเอามันไปเก็บที่ชั้นหนังสือ แล้วเดินกลับมาเก็บหนังสือที่กระจายอยู่บนโต๊ะที่ยุนกิเอามาอ่านเล่น จัดหมอนอิงให้เรียบร้อย เขาเป็นคนเจ้าระเบียบแล้วก็ดูเหมือนแม่อย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชาย
“ มึงจะกินอะไร ” คนที่ใส่คาดิแกนสีเขียวถามอีกครั้งหนึ่ง
“ คุณชื่ออะไร ? ” แทฮยองตอบคำถามด้วยคำถาม
“ เด็กมันจะกินไข่คนกับขนมปังปิ้ง ที่จริงฉันคิดว่านายควรจะทำเพิ่มอีกสองจานเพราะฉันเริ่มหิวแล้ว” ยุนกิตอบคำถามแทนแทฮยองแล้วฉีกยิ้ม
“ นั่นคือโฮซอก ” ยุนกิบอกแล้วชี้ไปที่คนที่ใส่คาดิแกนสีเขียวเข้ม
“ แล้วก็นี้แทฮยอง ” ยุนกิชี้นิ้วมาที่เขาอีกที คนที่ชื่อโฮซอกพยักหน้าพร้อมมองหน้าเขาเหมือนจะบอกว่ารู้แล้ว แต่สายตาก็ยังไม่เป็นมิตรอยู่ดี คนที่อยู่รอบตัวยุนกินี้เคยสายตาเป็นมิตรทุกคนหรือปล่าว
แทฮยองยื่นมือไปหาคนตรงหน้าพร้อมยิ้มตาปิดเหมือนเคย
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ ไม่ยินดี ” โฮซอกปัดมือของแทฮยองออกแล้วเดินเข้าไปในครัว
แทฮยองสาบานได้ว่าเมื่อกี้เขาได้ยินโฮซอกบ่นพึมพำเป็นต้นว่า ‘เด็กเจ้าปัญหาเด็กบ้าและอีกสารพัดเด็ก’
“ โทษทีนะ ปรกติเขาไม่ใช่คนหยาบคาย ” ยุนกิบอกพร้อมกดเปิดทีวีอีกรอบ
“ แต่หยาบคายมาก ” แทฮยองพูดพร้อมส่ายหน้าไปมา
“ เขาเป็นความดันต่ำ ตื่นเช้าเลยอารมณ์เสียนิดหน่อย ”
“ นี้จะเก้าโมงแล้วนะ บ้านผมไม่ค่อยจะเรียกว่าเช้าสักเท่าไหร ” แทฮยองกลับมานั่งข้างๆยุนกิแล้วเอาหมอนอิงขึ้นมาวางไว้บนตัก
“ ถ้าแกรู้ว่าฉันเพิ่งเข้านอนตอนไม่กี่นาทีก่อนที่ฟ้าจะสว่างแกจะไม่มีวันหลุดประโยคนั้นออกมา” เสียงโฮซอกตะโกนดังออกมาจากห้องครัว นั้นทำให้ยุนกิหัวเราะ และแทฮยองหน้าบึ้ง
ยุนกิกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆแล้วหยุดที่ข่าวด่วนช่องหนึ่ง มันรายงานว่ามีคนโดยฆาตกรรมแถวผับที่ถนนสายสามไม่ห่างจากบาร์ของยุนกิสักเท่าไหร ผู้ตายมีประวัติไม่ดีเกี่ยวกับการค้ายาเสพติดอะไรทำนองนี้ นั้นทำให้ยุนกิขมวดคิ้วแล้วทำสีหน้าเขร่งขรึม คนตัวเล็กเคาะรีโมทกับโต๊ะกระจกข้างหน้าเป็นจังหวะอย่างใช้ความคิด แทฮยองสงสัยว่าคนในข่าวอาจจะเป็นลูกน้องสักคนของยุนกิก็ได้ แต่ก่อนที่นักข่าวจะรายงานข่าวจบก็มีมือเรียวฉกรีโมทไปจากมือยุนกิแล้วกดปิดทีวี
“ ขยะแขยง ฉันไม่ดูอะไรแบบนั้นก่อนกกินข้าวเช้าแน่ๆ มันทำให้ความอยากอาหารลดลงซักยี่สิบเปอร์เซ็นได้ ” โฮซอกพูดพร้อมวางถาดอาหารลงแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กข้างๆ แทฮยองสังเกตว่าบนถอดมันมีจานแค่สองจาน ยุนกิหยิบไปหนึ่ง โฮซอกหยิบออกไปอีกหนึ่ง
“ ของผมล่ะ ?” แทฮยองถาม
“ เดินไปหยิบเองในครัว หยิบน้ำส้มกับแก้วในห้องเก็บอาหารมาด้วย เดินไปเลี้ยวซ้ายเจอประตูกดรหัส หนึ่ง สี่ แปด สอง โอเค ? กดผิดแม้แต่ตัวเดียวนายอดข้าวแน่ ” โฮซอกพูดพร้อมส่งขนมปังเข้าปาก เขาหันหน้าไปมองยุนกิ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือ แต่เขาก็ได้ยิ้มสวยๆกลับมาแทน
“ ตามนั้นแหล่ะ กดผิดอดข้าว ” แทฮยองอยากจะเถียงใจจะขาดแต่ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปหยิบน้ำส้มกับจานไข่คนของตัวเองก่อนที่มันจะเย็นซะก่อน
***
ห้องเก็บอาหาร เขาคิดว่ามันจะเป็นห้องเล็กๆแบบเหมือนห้องเก็บไม้กวาดอะไรแบบนี้ซะอีก แต่ไม่ห้องเก็บอาหารที่นี้เหมือนห้องเก็บวัตถุดิบในร้านอาหารชื่อดัง ห้องนี้ใหญ่ประมาณครึ่งนึงของห้องยุนกิ มีชั้นวางของที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบมากมายไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม ยุนกิไม่ซื้อของสดมาใส่ตู้เย็นไว้ แทฮยองเดินเปิดตู้ที่ตั้งอยู่ข้างประตูแล้วหยิบน้ำส้มออกมาขวดหนึ่ง เดินออกจากห้องเก็บอาหารไปหยิบแก้วในครัว เอาจานข้าวของตัวเองวางใส่ถาดแล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นตรงกลาง
“ นึกว่านายจะตายอยู่ในนั้นซะแล้ว ”โฮซอกพูดพร้อมหยิบแก้วน้ำส้มที่เขาเพิ่งรินให้ไปดื่ม
“ เสียใจด้วยที่ผมไม่ตายแล้วกัน ห้องมันใหญ่แล้วก็ของเยอะผมอึ้งนิดหน่อยเลยนะ ” แทฮยองพูดแล้วนั่งลงข้างๆยุนกิ คนตัวเล็กข้างๆเขาเพิ่งกินมันไปได้นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ ประมาณสองช้อนขนมปังถูกกินไปเหมือนหนูแทะ ยุนกินั่งสไลด์ไอแพดในมือ อ่านข่าวเมื่อเช้านี้พร้อมเช็คหุ้นและทำอย่างอื่นที่แทฮยองไม่รู้จักจากแอพพิเคชั่นที่เขาไม่คิดว่ามันจะมีให้ดาวน์โหลดในแอพสโตร์ด้วย ..
ต่างกันกับโฮซอกที่กินเสร็จแล้วและกำลังหยิบจานของยุนกิไปวางไว้ตรงหน้าของตัวเองและลงมือแบ่งขนมปังเป็นชิ้น แทฮยองมองเงียบๆ โฮซอกเอาขนมปังที่เป็นชิ้นพอดีคำจิ้มไข่คนแล้วยื่นมันไปตรงหน้ายุนกิ
“ กินซะ ฉันยังไม่อยากพาเจ้าพ่อมาเฟียหน้าสวยไปโรงพยาบาลเพราะโรคกระเพาะถามหาหรอกนะ” ยุนกิหันมามองหน้าโฮซอกพร้อมเบ้ปากใส่
“ ถ้าไม่มีคำว่าหน้าสวยจะกิ..” โฮซอกยัดขนมปังเข้าไปให้ยุนกิตอนที่กำลังอ้าปากพูด
ยุนกิมองโฮซอกเคืองๆ แต่ก็เคี้ยวขนมปังจนหมด แล้วอ้าปากรอขนมปังชิ้นใหม่ เขายอมรับว่าแทฮยองตกใจกับภาพตรงหน้า ยุนกิที่เขาได้ยินมาคือแบบเป็นคนเด็ดขาด .. และอีกมากมายหลายแบบแต่นี้ เอ่อให้เพื่อน(?)ป้อนข้าวเช้า .. โอเค คิมแทฮยอง หายใจเข้าช้าๆ หายใจออกช้าๆ ยังมีไข่คนกับขนมปังรอให้นายจัดการพวกมันให้หมดอยู่
“ เขาทำตัวเหมือนแม่เลยนะครับ” แทฮยองพูดขึ้นระหว่างที่โฮซอกยกจานไปเก็บ ยุนกิเงยหน้าจากอุปกรณ์ตรงหน้าขมวดคิ้วมองหน้าแทฮยอง
“ เขาเป็นแม่ทุกคนนั้นแหล่ะ ” ยุนกิบอกแล้วหันไปสนใจข่าวตรงหน้าอีกรอบ แทฮยองเบ้ปาก
“ คุณไม่ไปทำงานหรอ ”
“ ผับเปิดตอนสามทุ่ม บาร์เปิดตอนหกโมง ” ยุนกิตอบส่งๆ
“ แล้วตอนกลางวันล่ะ ? ” แทฮยองถามอีกรอบ ยุนกิดูเหมือนจะรำคาญหน่อยๆ เขาหันมามองหน้าแทฮยองแล้วกรอกตาไปมา
“ ตอนกลางวันนั่งอยู่นี้ ”
โอเค
“ ผมคิดว่าห้องของคุณใหญ่เกินไปด้วยนะ ” แทฮยองพูดเบาๆ ยุนกิบอกตามตรงเลยว่าเขาเริ่มรำคาญ เด็กคนอื่นที่มาอยู่กับเขาไม่เห็นมีใครวิภาควิจารณ์ห้องเขาแบบนี้ทุกคนต่างเงียบแล้วก็รอเวลา
“ ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ” ยุนกิบอก
“ แต่มันก็ดูใหญ่เกินไปสำหรับคนสองคนนะ ไปหาห้องใหญ่แบบนี้มาจากไหน ความจริงผมคิดว่าคุณน่าจะอยู่แบบคฤหาสณ์ใหญ่เหมือนพวกคนรวย แต่นี้เอ่อ คุณอยู่บนตึก .. กี่ชั้นนะ ?”
“ สามสิบสี่ แล้วถ้านายไม่สังเกตสองชั้นด้านล่างก็เป็นของฉัน ”
“ ทั้งหมดเท่าไหร ? นี้คุณรวยขนาดนั้นเลยจริงดิ่ ” แทฮยองทำหน้าสงสัย
“ ... ”
“ อ่อผมลืมไป คุณเป็นเจ้าพ่อมาเฟีย เรื่องของผิดกฎหมายเพียบแน่ๆ” คิ้วของยุนกิกระตุกน้อยๆ
“ โฮบอมฮยองสอนนายดีเรื่องเถียง”
“ ปล่าวนี้ซอกจินฮยองสอน ” แทฮยองปฏิเสธ
“ ฉันควรบอกจินเรื่องนายเถียงไหม ?” ยุนกิพูดแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดๆเลื่อนรายชื่อไปถึงเบอร์ซอกจินแล้วยกขึ้นมาโชว์ให้แทฮยองดู มือเตรียมกดปุ่มโทรออก
“ ผมว่าไม่นะ ” แทฮยองเอามือขึ้นมาทำท่ารูดซิปปากแล้วยกมือทั้งสองขึ้นทำท่าโบกมือ
“ งั้นก็หุบปากซะ ” ยุนกิพูดแล้วหันไปสนใจทีวีต่อ
สิบนาทีผ่านไป ห้องทั้งห้องเงียบมีเพียงเสียงหยิบมันฝรั่งออกจากถุงของแทฮยองเท่านั้น เขาเริ่มรู้สึกเบื่อ โทรศัพท์ของยุนกิสั่น หน้าจอบอกว่ามีคนโทรเข้าก่อนที่แทฮยองจะยื่นหน้าไปอ่านชื่อยุนกิก็คว้ามันมากดรับเรียบร้อย
“ อ่า ”
“…..”
“ ถ้าฉันไม่พูดใครจะพูด” แทฮยองหยิบมันฝรั่งเข้าปาก
“…..”
“ ทุกอย่างโอเคไหม ? ”
“ ….. ”
“ งั้นเตรียมตัวไว้ได้เลย เจ้าหนู ” คำสุดท้ายของประโยค ยุนกิเบนสายตาที่จ้องโทรศัพท์เมื่อครู่มาที่แทฮยอง เด็กหัวส้มเลิกคิ้วเล็กน้อย
ยุนกิกดตัดสายโทรศัพท์แล้วเดินไปเคาะห้องโฮซอกสองรอบเร็วๆ โฮซอกชะโงกหน้าออกมาจากประตูห้อง แทฮยองยังไม่เห็นว่าโฮซอกเดินเข้าห้องตัวเองเมื่อไหร บางทีที่นี้อาจจะมีประตูเชื่อมกันเยอะกว่าที่เขาคิดก็ได้ โฮซอกหันมามองหน้าแทฮยองที่นั่งงงอยู่ พวกเขาคุยอะไรกันนิดหน่อยก่อนที่โฮซอกจะปิดประตู แล้วยุนกิก็เดินกลับเข้าห้องตัวเอง
***
- มาอัพแล้วนะ ต่อจากนี้เราต้องไปเฝ้าคุณย่าที่โรงพยาบาลกลับมาจะอัพให้อีกทีนะคะ
- เพลงไม่ค่อยเกี่ยวแต่เราชอบ มานับดาวด้วยกันไหม ?
- สำหรับใครที่ทายว่าม้าคือโฮซอกก็ยินดีด้วยค่ะ คึคึ
ความคิดเห็น