คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : A D U L T E R A T I O N : 3
“ ยุนกิอ่า.. ” แทฮยองก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กพร้อมเลิกผ้านวมออกเขารู้ว่ายุนกิไม่ชอบอากาศหนาวแต่กลับชอบเปิดแอร์อุณหภูมิต่ำมากแล้วซุกตัวอยู่ในผ้านวมผืนใหญ่ๆแทน
ร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัว ยุนกิขยับตัวกวาดมือหาผ้านวมที่เขากอดไว้แต่กว่าจะเจอแทฮยองก็สอดตัวลงข้างๆยุนกิเสียแล้ว ยุนกิปรือตาขึ้นมาพร้อมขมวดคิ้ว ส่ายหัวน้อยๆพยายามสะบัดความง่วงที่ไม่มีทางหายไปง่ายๆเพราะเขาเป็นคนขี้เซา สุดท้ายก็ยอมแพ้แล้วซุกหน้าลงกับหมอนโดยไม่สนใจคนข้างๆ แทฮยองเลิกคิ้วพร้อมมองคนข้าวตัว เนี่ยนะที่บอกเขาว่าให้ระวังตัวยังไม่ทันมองหน้าเขาด้วยซ้ำไปแล้วก็ซุกหน้าลงหมอน นิสัยเด็กชะมัด..
“ ยุนกิอ่า.. ” แทฮยองเรียกคนตัวขาวอีกครั้งพร้อมยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหู ยุนกิรับรู้ได้ว่ามีอะไรมาวางพาดเอวของเขาอยู่มันอึดอัดแต่ก็รู้สึกดีอย่างน่าประหลาดใจ ยุนกิขยับตัวเข้าไปหาแทฮยองพร้อมยกมือขึ้นกอดคนข้างๆ ซุกหน้าไปที่ต้นคอ แทฮยองชะงักนิดหน่อยคาดไม่ถึงกับเหตุการณ์แบบนี้ด้วยซ้ำไปเขานึกว่าเขาจะโดนไล่ตะเพิดไปไม่ก็โดนถีบตกเตียงแต่นี้ไม่ เขากลับได้รับอ้อมกอดอุ่นๆกับลมหายใจร้อนๆที่เป่าอยู่ที่ต้นคอ ถือว่าเป็นกำไรชีวิตเล็กๆของเขา เด็กหนุ่มเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ยุนกิอีกครั้งแล้วกระซิบเบาๆที่หู
“ เป็นเด็กดีอย่างงี้สิครับ .. น่ารักซะไม่มี ” แทฮยองกระชับกอดให้แน่นขึ้น เขารู้สึกเหมือนคนตัวเล็กจะขยับมาหาเขาเพิ่มความแนบชิดขึ้นอีก ..
“ จำไว้นะ ไอ้หนู ” เด็กหัวส้มรู้สึกถึงแรงกดอะไรสักอย่างอยู่ที่ท้ายทอยของเขา มันเย็นเฉียบ เขาขอเดาว่ามันคือปืนสักกระบอกของยุนกิแล้วยุนกิก็ถือมันอยู่ ..
“ ถ้าอยากลักหลับฉันบนเตียง หนึ่งนายควรจะตรวจดูก่อนว่าฉันไม่มีปืนอยู่ใต้หมอน และสองไม่ควรมาเรียกชื่อกันอยู่ข้างหูตอนที่ฉันหลับอยู่ โอเค ?” แทฮยองรู้สึกว่าเหงื่อตัวเองออกทั้งๆที่อากาศในห้องมันเย็น น้ำลายในคอหนืดไปหมด เขาไม่เคยโดนใครจับได้เรื่องแบบนี้มาก่อนเลยนะ .. ขายหน้าชะมัด
“ แล้วอีกอย่าง .. ” หัวใจของเขาเต้นรัว โดนถีบกลับบ้านแน่ๆ ในใจเขาบอกแบบนั้น
“ ถ้าอยากนอนกอดฉันก็บอกดีๆก็ได้ ราตรีสวัสดิ์ ”
ผ่านมาประมาณยี่สิบนาที แทฮยองคิดว่าคนข้างๆเขาน่าจะหลับสนิทแล้ว ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะแขนคลายออกจากตัวเขาน้อยๆ ..
เมื่อแน่ใจแล้วน่าอีกคนน่าจะหลับ เขาก็ค่อยๆขยับตัวยกแขนยุนกิออกมือเลื่อนไปจับผ้าห่มแต่ก็..
“ เจ้าหนู.. อีกอย่างถ้ายังไม่เช้าแกไม่มีสิทธิ์ลุกจากเตียง.. อย่าขยับวันนี้ฉันเหนื่อยมาพอแล้ว ”
…………….
แทฮยองตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงเช้า อากาศไม่เย็นแล้วเจ้าของห้องไม่อยู่ข้างตัวเขา เขาลุกขึ้นจากเตียงสีขาวเปิดประตูไปเจอยุนกินั่งอยู่ที่โซฟาตรงกลางพร้อมกาแฟแก้วหนึ่ง ยุนกิเหลือบมองเขา แล้วก็หันหน้าไปสนใจกับไอแพดในมือ
แทฮยองเดินเข้าห้องตัวเอง ห้องของเขายุนกิให้แม่บ้านมาจัดการให้เมื่อวานตอนบ่าย มันอยู่ด้านขวาของห้องของยุนกิ เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
....
ผ่านมาเกือบสิบนาที แทฮยองออกจากห้องน้ำแล้วใส่เสื้อผ้า ที่นี้หรูเป็นบ้า แทฮยองคิดเดินไปเปิดประตูพร้อมสำหรับข้าวเช้า ..
“ ผมจะกินข้าวเช้า ” เขาบอกกับยุนกิที่นั่งอยู่ที่เดิมพร้อมไอแพดเครื่องเดิมและกาแฟที่ไม่มีควันโชยออกมาแล้ว
“ ไม่มี ” ยุนกิตอบส่งๆพร้อมหันมาเลื่อนไอแพดอ่านข่าวประจำวันต่อไป มือซ้ายยกกาแฟขึ้นจิบ แทฮยองเดินเข้าไปหายุนกิ
“ หมายความว่าไง ? ” ยุนกิหันมามองหน้าแทฮยองอีกครั้งพร้อมกันสีหน้าไม่พอใจ เอ่อเขาคิดว่าน่าจะไม่พอใจมาก พร้อมชี้นิ้วไปที่ประตูอีกทาง
“ ครัว ” อ่อ เข้าใจแล้ว อยากกินก็ต้องหาเอง เขาอยู่บนคอนโดหรูกลางเมืองที่ไม่มีมื้อเช้า บางทีเขาจะขอบคุณยุนกิมากที่โทรสั่งรูมเซอร์วิสให้เขาเพราะเขาทำอาหารไม่เป็น
แทฮยองเดินเข้ามาในครัว ทุกอย่างเหมือนในใบปลิวโฆษณา หม้อ กระทะ แขวนอยู่บนพนังเคาน์เตอร์เงาวับ สาบานได้เลยว่าห้องนี้มีเพื่อประดับ .. เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเครื่องใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆดู .. ถ้าคุณคิดว่ามันอาจจะมีเนื้อหรือผักตามแบบที่เห็นในใปปลิวอีกล่ะก็ผิด ตู้เย็นที่นี้มันว่างและขาวสะอาด มีเพียงเบียร์สามสี่กระป๋อง แทฮยองส่ายหน้าแล้วปิดตู้เย็น เดินไปที่เคาน์เตอร์แล้วเปิดตู้เหนือเคาน์เตอร์หวังว่าจะเจอคอนแฟล็กซักกล่องหรือไม่ก็ขนมปังที่เกือบจะหมดอายุ แต่เขาก็คิดผิดมันมีแต่เขาบรั่นดี ..
สิ้นหวังชัดๆ
แทฮยองเดินกลับมาหายุนกิที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ ในครัวไม่มีของกิน ” เขาบอกพร้อมนั่งลงข้างยุนกิ กาแฟบนโต๊ะหมดแล้วไอแพดวางอยู่ข้างตัว ตาเล็กจับจ้องไปที่ทีวีตรงหน้า
“ อาหารเช้าที่ดีที่สุดที่นี้คือกาแฟหนึ่งแก้ว ” ยุนกิบอกเหมือนบ่น ตาก็ยังจ้องไปที่ทีวีตรงหน้า
“ คุณไม่คิดจะหาของสดเข้ามาบ้างหรือไง จะดื่มแบบนี้ตอนเช้าแล้วมื้ออื่นก็ออกไปกินข้างนอกทุกวันเลยหรอ ?” แทฮยองถาม
“ ซื้อไว้ก็ไม่ได้ทำ ซื้อไว้ทำไม ” ยุนกิตอบแล้วกดปิดทีวี
“ ผมเห็นหนังสือทำอาหารในห้องของคุณ อย่ามาแหลว่าคุณทำไม่เป็นหน่อยเลยน่า ผมแค่อยากกินนะ ผมอยากกินไข่คนร้อนๆกับขนมปิ้งสักแผ่น ทำให้ผมหน่อยสิ”
“ ฉันทำไม่เป็นและไม่คิดจะทำ ถ้านายอยากกินนายก็ลงไปซื้อที่ซุปเปอร์ข้างล่างซะ ก่อนจะได้กินลูกปืนแทนข้าว” คนข้างๆพูดพร้อมเอาหน้าซุกหมอนอิง
“ เฮ้ ผมมาเรียนรู้งานนะไม่ได้มาอดตาย ยุนกิอ่า ” แทฮยองพูดแล้วเอาหน้าซุกไหล่ยุนกิแล้วถูไปมา
“ โว้ยยยย รู้แล้วเว้ยยย ” ยุนกิสะบัดแทฮยองออกจากไหล่ตัวเองแล้วปาหมอนอิงใส่หัวเขา หยิบโทรศัพท์มาจิ้มๆแล้วกดโทรออก
“ เออกูเอง ” ปลายสายน่าจะรับสายแล้ว แทฮยองตกใจนิดๆที่ยุนกิใช้คำว่ากู ? เอ่อบางทีอาจจะเป็นคนสนิทก็ได้
“…..”
“ ออกมากจากห้องแล้วทำกับข้าวให้เด็กของซอกจินกินดิ่ กูเหนื่อยที่จะคุยล่ะ” ยุนกิมองหน้าแทฮยองแล้วย่นจมูก
“..”
“ กูรู้ว่ามึงรู้ ออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะ.. ”
ปัง !
เสียงเปิดประตูดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งของห้องนั่งเล่น
ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนถือโทรศัพท์หน้ามุ่ย เขาใส่ชุดนอนทับด้วยเสื้อคาดิแกนสีเขียวเข้มที่น่าจะเพิ่งหยิบมาใส่เมื่อกี้ หัวของเขายุ่งพอๆกับสีหน้าทั้งหมดนี้บ่งบอกได้ว่าคนๆนี้เพิ่งตื่น
“ กูออกมาแล้วไอ้ลูกหมา ”
“ กูยอมเป็นลูกหมาดีกว่าเป็นลูกม้าอย่างมึง ”
****
- พี่ยุนกิคนเฬวทำไมโหด
- ใครเป็นลูกม้า ?
- ตัวละครค่อยๆโผล่กันมาแล้วนะ แฮ่ 
ความคิดเห็น